Κατ’ ἀρχάς θέλω νά εὐχαριστήσω τόν Πανάγιο Τριαδικό Θεό πού μᾶς ἀξιώνει καί πάλι νά συναντηθοῦμε καί νά γίνουμε ὅλοι μαθητές. Καί ὁ διδάσκαλος εἶναι μαθητής! Καί ὁ ἐπίσκοπος καί ὁ ἱερέας εἶναι κι αὐτός πρόβατο, ὅπως μᾶς λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες, γιατί ὁ Ποιμένας, ὁ καλός Ποιμένας εἶναι ὁ Χριστός μας. Θά μαθητεύσουμε, λοιπόν, στούς Ἁγίους Πατέρες καί θά προσπαθήσουμε νά μή ποῦμε καθόλου δικά μας λόγια. Εὐχαριστῶ καί τόν σεβαστό ἐπίσκοπό σας, τόν κ.κ. Γεώργιο, γιά τήν τιμή πού μοῦ κάνει καί μέ δέχεται ἐδῶ στήν Μητρόπολή του, καί τόν ἐπίσκοπό τόν κ.κ. Ἰωήλ πού μοῦ δίνει τήν εὐλογία του νά ἔρχομαι. Εὐχαριστῶ καί ὅλους ἐσᾶς γιά τίς εὐχές σας καί σ’ αὐτές ἐλπίζω καί τώρα πού θά μιλᾶμε, ὥστε νά ἔχουμε ὅλοι ὄχι πνευματική ἀλλά ἁγιοπνευματική ὠφέλεια. Γιατί ὅταν λέμε πνευματικές ἐκδηλώσεις μέσα στήν Ἐκκλησία μας, ἐννοοῦμε ἁγιοπνευματικές, πού ἔχουν τό Ἅγιο Πνεῦμα, γιατί ὅπως θά ποῦμε ὑπάρχουν καί ἄλλα πνεύματα καί σήμερα πού τό θέμα μας εἶναι «Ὁ ἐναέριος κόσμος τῶν πνευμάτων» ἀφορᾶ αὐτά τά πνεύματα.

Ὑπάρχει ἕνα πολύ ὡραῖο βιβλίο, πού λέγεται Εὐεργετινός, εἶναι τέσσερις τόμοι καί ἔχει πάρα πολύ ψυχωφέλιμες διδασκαλίες κατανεμημένες σέ κεφάλαια, τά ὁποῖα παρουσιάζουν τήν πνευματική ζωή ἀπό τήν ἀρχή, ἀπό τό ξεκίνημα, πῶς κανείς, δηλαδή, δέν πρέπει νά ἀπελπίζεται. Ἀπό κεῖ ἀρχίζει ἡ πνευματική ζωή, γιατί, ὅταν κανείς εἶναι ἀπελπισμένος, δέν κάνει πνευματική ζωή. Τόν ἀπελπίζει ὁ διάβολος ὅτι δέν ὑπάρχει πλέον γιά αὐτόν σωτηρία παίρνοντας ἀφορμή ἀπό τίς ἁμαρτίες του. Αὐτή εἶναι ἡ βασική τέχνη τοῦ διαβόλου, ὅπως μᾶς λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Προσπαθεῖ νά ρίξει τόν ἄνθρωπο -μιλᾶμε γιά τόν χριστιανό τόν βαφτισμένο ὀρθοδόξως- στήν ἀμέλεια. Κι ἄν καταφέρει νά τόν ρίξει στήν ἀμέλεια, δηλαδή νά μήν ἀγωνίζεται, νά μήν προσέχει τίς αἰσθήσεις του, τίς σκέψεις του, τήν φαντασία του, τίς πράξεις του, νά καταφέρει νά τόν ρίξει σέ κάποια ἁμαρτία. Ἀπό τή στιγμή πού θά τόν ρίξει στήν ἁμαρτία, τό ἑπόμενο σκαλοπάτι εἶναι νά προσπαθήσει νά τόν ρίξει στήν ἀπελπισία, στήν ἀπόγνωση, ὅτι «πλέον δέν γίνεται τίποτα, παράτησέ τα, εἶσαι ἀδιόρθωτος, αὐτός εἶναι ὁ χαρακτήρας σου, δέν ὑπάρχει ἐλπίδα γιά σένα, ζῆσε, ὅπως ζεῖ ἡ πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων», ὡς εἰδωλολάτρες δηλαδή, ὡς οἱ λοιποί «οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα»¹, ὅπως λέει ὀ Ἀπόστολος Παῦλος.

Ἐμεῖς, λοιπόν, ξεκινᾶμε μέ τήν καταπολέμηση τῆς ἀπελπισίας, τῆς ἀπόγνωσης, καί θά δεῖτε, ἄν πάρετε αὐτό τό βιβλίο, πού τό συνιστῶ σέ ὅλους σας, ὅτι τό πρῶτο κεφάλαιο εἶναι «Περί τοῦ μή ἀπογινώσκειν». Γιά τό ὅτι ὁ ἄνθρωπος, μιλᾶμε πάντα γιά τούς χριστιανούς, δέν πρέπει νά ἀπελπίζεται. Ἔχει ἐκεῖ παραδείγματα πολύ συγκλονιστικά, ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι ἔπεφταν μέν, ἀγωνιζόντουσαν δέ καί τελικά σώθηκαν, δέν ἀπελπίστηκαν. Γιατί ὁ Κύριος δέν φοβᾶται τόσο τήν ἁμαρτία καί τήν πτώση, καί δέν φοβᾶται τίποτα βέβαια, ἀλλά θέλει κι ἐμεῖς νά μήν ἀπελπιζόμαστε, γι’ αὐτό καί δίνει πολύ θάρρος στούς ἁμαρτωλούς, γιά νά τούς βοηθήσει νά μετανοήσουν. Μετά, βέβαια, ὅταν μετανοήσουμε, μᾶς δίνει καί κάποιες φοβερές διδασκαλίες, ἄς τό ποῦμε ἔτσι, γιά νά κρατηθοῦμε καί νά μήν ξαναπέσουμε. Ἔτσι κάνει, λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὁ Κύριος, τούς ἁμαρτάνοντας τούς ἑλκύει μέ τήν φιλανθρωπία. Ὅταν στερεωθοῦμε στήν πνευματική ζωή, μετά μᾶς φοβερίζει λίγο καί μέ τήν αἰώνια κόλαση καί μέ τά κολαστήρια, τά ὁποῖα ἔχουν ἑτοιμαστεῖ γιά τούς δαίμονες καί ὄχι γιά τούς ἀνθρώπους, ἔτσι ὥστε νά μήν πᾶμε στήν κόλαση.

Τά ἑπόμενα κεφάλαια στό βιβλίο αὐτό πού σᾶς ἀνέφερα, στόν Εὐεργετινό, ἀφοροῦν στή μετάνοια, στό πῶς κανείς δηλαδή ἀρχίζει νά μετανοεῖ. Γιά νά μᾶς παρακινήσει στή μετάνοια, ἔχει κάποια κεφάλαια γιά τήν ἔξοδο τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, γιά τό τί συναντάει ἡ ψυχή, ὅταν βγαίνει ἀπό τό σῶμα. Σκέφτηκα ὅτι αὐτό εἶναι πολύ ἐνδιαφέρον κεφάλαιο γιά ὅλους μας, γιατί πάρα πολλοί ἄνθρωποι ἔχουν μία συγκεχυμένη γνώση γιά αὐτό τό θέμα, γιά τό τί γίνεται δηλαδή στόν θάνατο.

– Τί συμβαίνει στόν θάνατο καί τί συμβαίνει μετά τόν θάνατο;

Θά πεῖτε: Ξέρουμε; Μποροῦμε νά ξέρουμε; Σᾶς πληροφορῶ ὅτι μποροῦμε. Ἔχουμε μία πλήρη διδασκαλία μέσα στήν ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἁγιοπατερική διδασκαλία, πού εἶναι ἁγιοπνευματική, γιατί οἱ Πατέρες δέν λένε στοχασμούς τοῦ γραφείου, ὅπως ἴσως κάποιοι σύγχρονοι θεολόγοι, ἀλλά μιλοῦν μέσα ἀπό τήν ἐμπειρία τους. Ἡ διδασκαλία αὐτή μᾶς πληροφορεῖ γιά τό τί συμβαίνει ἀκριβῶς ἀπό τή στιγμή πού ὁ ἄνθρωπος πεθαίνει, μᾶς λένε ἀκριβῶς τί σημαίνει θάνατος. Ἴσως κι αὐτό κάποιοι δέν τό ἔχουν ξεκαθαρίσει μέσα τους. Νομίζουν ὅτι θάνατος εἶναι μιά ἐξαφάνιση, ὅτι πλέον παύεις νά ὑπάρχεις. Τό λένε καί τό ἀκοῦμε, ὅτι ὅλα τελειώνουν στόν τάφο καί θά μᾶς φάει ὅλους τό χῶμα καί τέτοιες ἀνοησίες. Δέν εἶναι καθόλου ἔτσι τά πράγματα. Ὁ ἄνθρωπος, μέσα ἀπό τήν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων καί ὄχι μόνο τῶν Ἁγίων καί τῶν καθημερινῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἐμπειρίες ἐπιστροφῆς ἀπό τήν ἄλλη ζωή, οἱ λεγόμενες μεταθανάτιες ἤ ἐπιθανάτιες ἐμπειρίες, μᾶς ἀποδεικνύουν τί; Ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει αὐτοσυνειδησία καί ἀφοῦ χωριστεῖ ἀπό τό σῶμα. Γιατί θάνατος δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα. Δέν εἶναι μία ἐξαφάνιση. Καί τό μέν σῶμα, ἐπειδή ζωοποιεῖται ἀπό τήν ψυχή -ἡ ψυχή εἶναι αὐτή πού δίνει ζωή, κίνηση καί ὅλες τίς λειτουργίες στό σῶμα- ὅταν φεύγει ἡ ψυχή ἀπό τό σῶμα, φυσικά αὐτό διαλύεται εἰς τά ἐξ ὧν συνετέθη. Ἡ ψυχή ὅμως, πού εἶναι ὁ χαρακτήρας μας, εἶναι οἱ σκέψεις μας, εἶναι ἡ φαντασία μας, εἶναι ὅλες οἱ ἐπιθυμίες μας, εἶναι οἱ μνῆμες μας, τά συναισθήματά μας, συνεχίζει νά ὑπάρχει. Μάλιστα ἔχουμε μαρτυρίες, ξαναλέω ὄχι μόνο Ἁγίων ἀλλά καί κοσμικῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖες πολλές ἀπό αὐτές εἶναι καταγραμμένες σέ βιβλία κοσμικά. Ὑπάρχουν ἐπιστήμονες ψυχίατροι, ἐρευνητές γενικῶς αὐτοῦ τοῦ χώρου, οἱ ὁποῖοι ἔχουν πάρει συνεντεύξεις ἑκατοντάδες καί χιλιάδες ἀπό ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἐπέστρεψαν ἀπό τήν ἄλλη ζωή.

– Τί μᾶς λένε ὅλες αὐτές οἱ ἐμπειρίες;

Ὅτι οἱ ἄνθρωποι ὅλοι αὐτοί βγῆκαν ἀπό τό σῶμα τους καί συνέχιζαν νά ἔχουν αὐτοσυνειδησία ὅτι εἶναι αὐτοί πού εἶναι. Ὅπως εἶχαν αὐτοσυνειδησία, ἤξεραν ὅτι εἶμαι ὁ Γιῶργος, εἶμαι ἡ Μαρία, ὅταν ἦταν στό σῶμα τους, τήν ἴδια αὐτοσυνειδησία εἶχαν καί ὅταν βγῆκαν ἀπό τό σῶμα τους. Πού σημαίνει τί; Ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὡς ψυχή, ὡς πρόσωπο συνεχίζει νά ὑπάρχει. Ἁπλῶς ἀφήνει γιά λίγο τό ἔνδυμα, τό ντύμα, τό ροῦχο, τό σῶμα δηλαδή, τό ὁποῖο, ὅπως μᾶς λέει ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία, θά τό ξαναπάρουμε κι αὐτό ἀνακαινισμένο καί ἄφθαρτο. Στή Δευτέρα Παρουσία θά ἔχουμε μία ἀνακαίνιση τοῦ σώματός μας, τό ὁποῖο πλέον θά εἶναι ὅπως τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ μετά τήν Ἀνάσταση. Ἕνα σῶμα, θά λέγαμε, πνευματοποιημένο, ἀλλά πάλι σῶμα. Θά πάρουμε μάλιστα τό δικό μας σῶμα, ὄχι κάποιο ἄλλο σῶμα, τό συγκεκριμένο δικό μας σῶμα μέ τό ὁποῖο ἐργαστήκαμε στή ζωή αὐτή, ὅσα χρόνια ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά ζήσουμε, εἴτε γιά τή σωτηρία μας εἴτε γιά τήν ἀπώλειά μας. Μέ τό σῶμα μας ἐκφράζουμε εἴτε τή μετάνοιά μας εἴτε τήν ἀμετανοησία μας.

Γι’ αὐτό καί ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας ἐδῶ στή γῆ οὐσιαστικά εἶναι ἕνας χρόνος εἴτε δαιμονοποίησης εἴτε ἁγιοποίησης. Ἄν κανείς ζεῖ ἐν μετανοίᾳ, ὅσο περνᾶνε τά χρόνια, πνευματοποιεῖ καί τό σῶμα του, τό ἐξαγιάζει, τό ἐξαϋλώνει. Ὅσο ζεῖ ἀμετανόητα, σαρκοποιεῖ καί τήν ψυχή του. Δηλαδή καί τήν ψυχή πού εἶναι τό πνευματικό κομμάτι μας, τήν κάνουμε κι αὐτή σαρκική καί φτάνει ὁ ἄνθρωπος νά ζεῖ μόνο γιά τή σάρκα, δηλαδή νά ἔχει μόνο τήν ἔννοια του στό σῶμα, πῶς θά ἱκανοποιήσει τό σῶμα, πῶς θά νιώσει καλά, ἄνετα, νά μήν πονάει, νά μήν κουράζεται κ.λ.π., ὅ,τι ἀναπαύει τό σῶμα καί τίποτα περισσότερο.

Λοιπόν, σύμφωνα μέ τίς μαρτυρίες αὐτῶν ὅλων τῶν ἀνθρώπων εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ἐξαφανίζεται μετά τόν θάνατο, συνεχίζει νά ὑπάρχει. Καί τό τονίζω αὐτό, γιατί κάποιοι λένε «ποῦ ξέρουμε τί γίνεται μετά τόν θάνατο; Γύρισε κανένας ἀπ’ τήν ἄλλη ζωή νά μᾶς πεῖ;». Ναί, γύρισε! Καί ὄχι μόνο ἕνας, χιλιάδες ἄνθρωποι, κατά παραχώρηση Θεοῦ, ἔχουν φύγει ἀπ’ τό σῶμα τους καί ἔχουν ξαναμπεῖ στό σῶμα τους καί μᾶς καταθέτουν τό τί ἔζησαν. Καί ἔζησαν ἀκριβῶς αὐτό, ἦταν ὅπως καί πρίν βγοῦνε ἀπό τό σῶμα τους, μέ τίς ἴδιες ἐπιθυμίες, μέ τήν αὐτοσυνειδησία ὅτι εἶναι αὐτοί οἱ συγκεκριμένοι καί ἀκόμα μέ πιό ἔντονες τίς ψυχικές τους λειτουργίες, τίς πνευματικές τους λειτουργίες.

Ἐκτός ὅμως ἀπό αὐτό τό ὁποῖο τό βιώνει ὁ ἄνθρωπος ἀμέσως μόλις βγεῖ ἀπό τό σῶμα, μετά, ὅπως μᾶς λένε πάλι αὐτοί οἱ ἴδιοι οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά καί οἱ Ἅγιοι, ἔχει καί κάποιες συναντήσεις. Ἡ ψυχή γιά λίγο μένει μετέωρη, μόνη της, ὅταν βγεῖ ἀπό τό σῶμα. Μετά ἀρχίζει νά βλέπει κάποια πράγματα. Αὐτά τά πράγματα εἶναι κι αὐτά κατατεθειμένα. Στά κοσμικά βιβλία αὐτῶν τῶν ἐρευνητῶν πού σᾶς εἶπα, τῶν ψυχιάτρων κ.λ.π. πάρα πολλοί ἄνθρωποι καταθέτουν ὅτι βλέπουν κάτι σάν Παράδεισο, ἐνῶ εἶναι ἀδιάφοροι, εἶναι ἄθεοι, εἶναι ἄθρησκοι, εἶναι ἑτερόδοξοι ἤ στόν χῶρο τῆς αἱρέσεως. Πολλοί καταθέτουν ὅτι βλέπουν φωτεινές ὑπάρξεις πού μοιάζουν μέ ἀγγέλους, μέ τόν Χριστό κ.λ.π. Ἄλλοι κάτι πού μοιάζει μέ συγγενεῖς, νομίζουν πώς βλέπουν τόν παππού τους πού ἔχει πεθάνει, τήν ἀδελφή τους πού ἔχει πεθάνει κ.λ.π., οἱ ὁποῖοι τούς ὑποδέχονται. Ὅλα αὐτά εἶναι καταγεγραμμένα.

Σ’ αὐτό τό βιβλίο ὁ π. Σεραφείμ Ρόουζ ἀφενός παρουσιάζει αὐτές τίς μαρτυρίες καί ἀφετέρου κάνει μία ἀντιπαραβολή μέ τά ὀρθόδοξα βιώματα καί τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, πού εἶναι κατατεθειμένη μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γιά τό τί συμβαίνει μετά τόν θάνατο. Ὅπως σᾶς εἶπα, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἔχει μιά πλήρη διδασκαλία γιά αὐτό τό θέμα. Δέν μποροῦμε φυσικά νά τά ποῦμε ὅλα καί νά ξεδιαλύνουμε ὅλες μας τίς ἀπορίες σέ μία ὁμιλία. Ἕνα πράγμα θά σᾶς πῶ γενικό νά τό ἔχετε ὑπόψη σας, αὐτό πού λέει ἡ Ἁγία Γραφή καί τό ξέρουμε ὡς χριστιανοί, ὅσοι μελετοῦν τήν Ἁγία Γραφή καί μαθητεύουν, ὅτι «ὁ διάβολος μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός»² καί πολύ εὔκολα ἐξαπατᾶ. Καί ὅπως φαίνεται, ἄν διαβάσει κανείς αὐτό τό βιβλίο, οἱ περισσότερες τέτοιες ὁράσεις τοῦ Παραδείσου, φωτεινῶν ὑπάρξεων πού μοιάζουν μέ ἀγγέλους ἤ μέ τόν Χριστό, δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά δαιμονικές ἀπάτες. Γιά νά βεβαιωθοῦμε γι’ αὐτό, θά πρέπει νά γνωρίσουμε τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία πού εἶναι ἡ ἀληθινή ἐμπειρία τοῦ πνευματικοῦ κόσμου καί δέν εἶναι ἐξαπατήσεις τῶν δαιμόνων.

Ὁπότε σκέφτηκα σήμερα νά ἀρχίσουμε ἀπ’ αὐτό, νά ποῦμε μερικά πράγματα, ὅπως τά ἀναφέρει ἐδῶ ὁ π. Σεραφείμ Ρόουζ, ὁ ὁποῖος -χρειάζεται νά ποῦμε καί δυό λόγια γιά αὐτόν- ἦταν Ἀμερικανός, πολύ ἔξω ἀπ’ τήν Ὀρθοδοξία, πολύ ἄσχετος… πῆγε καί στά μονοπάτια τοῦ Βουδισμοῦ καί σέ ἄλλες θρησκεῖες, πέρασε ἀπό πάρα πολλά φιλοσοφικά ρεύματα καί τελικά μέσα ἀπό πολύ κόπο, προσωπικό κόπο, βρῆκε τήν ἀλήθεια στήν Ὀρθοδοξία πού εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια καί κοντά σέ ἕναν πολύ ἅγιο ἄνθρωπο, ἐπίσης Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Μαξίμοβιτς, ὁ ὁποῖος εἶναι κι αὐτός τώρα θαμμένος στήν Ἀμερική, στό Σάν Φρανσίσκο καί εἶναι ἄφθαρτο τό λείψανό του καί εὐωδιάζον… κοντά σ’ αὐτόν τόν Γέροντα λοιπόν μαθήτευσε καί ἀξιώθηκε νά γίνει καί μοναχός, ἱερομόναχος, μέ μία πάρα πολύ αὐστηρή ἀσκητική ζωή στά βουνά ἐκεῖ τῆς Ἀμερικῆς καί νά γράψει καί πολύ φωτισμένα βιβλία, πάλι μέ προσωπική του ἔρευνα γύρω ἀπ’ τήν Ὀρθοδοξία καί νά μᾶς ἀφήσει μιά ὁσιακή ζωή μέ ἕνα ὁσιακό τέλος. Ὁπότε, ἀξίζει νά δοῦμε τά κείμενά του, τά ὁποῖα ἄλλωστε δέν εἶναι μαρτυρίες καί φιλοσοφίες δικές του, ἀλλά εἶναι κατατεθειμένες θέσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Λέει λοιπόν ὁ π. Σεραφείμ, «ἡ κατανόηση τῆς φύσης τοῦ κόσμου στόν ὁποῖο εἰσέρχεται ἡ ψυχή μετά τόν θάνατο, ἀπαιτεῖ τή μελέτη τοῦ θέματος μέσα στό συνολικό πλαίσιο τῆς ἀνθρώπινης φύσης». Δηλαδή, πρέπει νά γνωρίσουμε «ποιά ἦταν ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου πρίν τήν πτώση καί ποιές ἀλλαγές ὑπέστη μετά τήν πτώση». Πράγματι μέ τήν πτώση πού ἔγινε στόν Παράδεισο ὁ ἄνθρωπος ἄλλαξε. Νά δοῦμε «τέλος τίς δυνατότητες πού ἔχει ὁ ἄνθρωπος γιά ἐπικοινωνία μέ τά πνευματικά ὄντα»³. Πόσο μπορεῖ, ἄν μπορεῖ καί ἄν πρέπει νά ἐπικοινωνεῖ μέ τά πνεύματα. Σήμερα ἀνθεῖ ἡ μαγεία. Ἀνθεῖ στήν κυριολεξία, δυστυχῶς, στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα καί ὁ ἀποκρυφισμός καί τά μέντιουμ καί οἱ πνευματιστικές συγκεντρώσεις, ἡ ἐπίκληση τῶν πνευμάτων καί ἡ ἐξαπάτηση ἀπό τά πνεύματα, γιατί ὅλα αὐτά δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά δαιμονικές ἀπάτες. Νά σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα. Στίς πνευματιστικές συγκεντρώσεις, πού συμβαίνουν διάφορα, κινοῦνται τραπεζάκια κ.λ.π., οἱ ἄνθρωποι παίρνουν κάποιες πληροφορίες ὑποτίθεται γιά τό μέλλον καί ἐμφανίζονται καί οἱ ψυχές πεθαμένων πού ὑποτίθεται ἐπικαλοῦνται τά μέντιουμ. Ὅλα αὐτά δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά δαίμονες καί δαιμονικές ἐνέργειες, οἰ ὁποῖες ἐπηρεάζουν τούς ἀνθρώπους καί κάνουν τούς ἀνθρώπους νά πιστεύουν ὅτι ἔρχονται σέ ἐπικοινωνία μέ τό πνεῦμα τοῦ παπποῦ πού ἔχει πεθάνει, τῆς γιαγιᾶς κ.λ.π., ἀλλά δέν εἶναι τό πνεῦμα καί ἡ ψυχή. Γιατί, ὅπως θά δοῦμε, σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, οἱ ψυχές δέν μποροῦν νά μετακινηθοῦν, εἶναι ἐκεῖ πού εἶναι. Αὐτοί πού ἐμφανίζονται ἤ ἀκούγονται εἶναι δαίμονες, οἱ ὁποῖοι ὑποκρίνονται ὅτι παίρνουν τή φωνή τοῦ παπποῦ, τῆς γιαγιᾶς… καί μιλᾶνε. Σᾶς λέω μία μορφή ἐξαπάτησης δαιμονικῆς, γιά νά μήν πηγαίνετε ποτέ σέ τέτοια πράγματα, σέ τέτοιες συγκεντρώσεις καί σέ τέτοιους ἀνθρώπους. Ἀφήνω πού εἶναι ἁμαρτία καί μάλιστα μεγάλη ἁμαρτία, γιατί κανείς, ὅταν πηγαίνει στά μέντιουμ καί στούς μάγους, οὐσιαστικά πηγαίνει στόν σατανᾶ καί βάζει μετάνοια, προσκυνάει τόν διάβολο. Γι’ αὐτό καί τό ἐπιτίμιο εἶναι χρόνια ἀκοινωνησία, πολλά χρόνια ἀκοινωνησία στούς ἀνθρώπους πού πᾶνε ἐκεῖ. Δέν εἶναι τιμωρία, ἀλλά γιά νά καταλάβουμε πόσο μεγάλη ζημιά εἶναι αὐτό. Εἶναι οὐσιαστικά ἄρνηση τοῦ Θεοῦ. Πηγαίνεις καί βάζεις μετάνοια στόν ἐχθρό τοῦ Θεοῦ. Κι ὅμως βλέπετε μέ ἐλαφριά καρδιά κάποιοι ἄνθρωποι λένε, πῆγα στόν παπά δέν μοῦ ἔκανε τίποτα καί μετά πῆγα στόν τάδε πού λένε ὅτι ξέρει τό μέλλον καί κάνει καλό… Ὑπάρχει καί ἡ μεγάλη ἀπάτη ὅτι καί ὁ διάβολος κάνει καλό μέ τήν λευκή μαγεία. Ἡ λευκή μαγεία εἶναι καλό πράγμα, ἐνῶ ἡ μαύρη μαγεία εἶναι τό κακό. Πολλά τέτοια κυκλοφοροῦν δυστυχῶς, ἐνῶ ὁ διάβολος εἶναι πάντα μαῦρος, πάντα κακός. Καί ἡ λευκή μαγεία εἶναι μαύρη μαγεία. Ποτέ δέν κάνει καλό ὁ διάβολος.

Ὁπότε ἀξίζει νά δοῦμε λίγο αὐτόν τόν κόσμο στόν ὁποῖο μπαίνει ἡ ψυχή ἀπό τή στιγμή πού θά βγεῖ ἀπό τό σῶμα. Ὄντως ἡ ψυχή ἔχει πνευματική ὑπόσταση, δέν εἶναι ἄυλη. Προσέξτε, ἔχει μία οὐσία καί ἡ ψυχή μας, τελείως ἄυλη δέν εἶναι, ὅπως καί ὁ διάβολος ἔχει μία οὐσία καί οἱ Ἄγγελοι ἔχουν μία οὐσία, παρόλο πού εἶναι πνευματικά ὄντα. Μόνο ὁ Θεός εἶναι τελείως ἄυλος, δέν ἔχει καμία σχέση μέ τήν ὕλη καί δέν ξέρουμε τί εἶναι ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ. Κανένας δέν ξέρει.

Ἡ ψυχή μας λοιπόν μπαίνει στόν χῶρο τῶν πνευμάτων ἀπό τή στιγμή πού θά χωριστεῖ ἀπό τό σῶμα καί μάλιστα -θά δεῖτε καί ἐκεῖ στόν Εὐεργετινό- πολλοί ἄνθρωποι ἀρχίζουν νά βλέπουν καί νά μπαίνουν σ’ αὐτό τόν κόσμο πρίν ἀκόμα φύγει ἡ ψυχή. Ἴσως κι ἐσεῖς νά ἔχετε ἐμπειρία ἑτοιμοθανάτων, οἱ ὁποῖοι λένε ὅτι βλέπω δαίμονες ἤ βλέπω ἀγγέλους, ἄν εἶναι καλή ἡ ζωή τους. Ἔχουμε τέτοιες μαρτυρίες ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τόν πνευματικό κόσμο, τόν κόσμο τῶν πνευμάτων πρίν ἀκόμα χωριστεῖ ἡ ψυχή ἀπό τό σῶμα. Αὐτό βέβαια γίνεται κατά παραχώρηση Θεοῦ γιά μᾶς, γιά νά διδαχθοῦμε ἐμεῖς πολλά πράγματα. Πρῶτον ὅτι ὑπάρχει ὄντως ὁ πνευματικός κόσμος, γιατί πολλοί ἰσχυρίζονται ὅτι δέν ὑπάρχει διάβολος, δέν ὑπάρχουν αὐτά τά πράγματα.. ἐγώ, λέει, πάτερ, δέν τά πιστεύω αὐτά… Κι ὅμως ὑπάρχουν. Καί δαίμονες ὑπάρχουν καί ἄγγελοι ὑπάρχουν καί ὁ Θεός ὑπάρχει καί ἡ σύγχυσις ὑπάρχει. Καί πολλοί, νά τό ποῦμε κι αὐτό, συγχέουν τόν Θεό μέ τά πνεύματα. Δέν ἔχει καμία σχέση ὁ Θεός μέ τά πνεύματα. Ὁ Θεός ναί μέν εἶναι πνεῦμα, ἀλλά ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι τελείως διαφορετική ἀπό τήν οὐσία τῶν ἀγγέλων καί τῶν δαιμόνων, οἱ ὁποῖοι κι αὐτοί εἶναι ἄγγελοι, ἀλλά πεπτωκότες.

Ἑπομένως, αὐτή ἡ διάκριση, πού ξεκίνησε ἀπό τόν Καρτέσιο, ὕλη – πνεῦμα καί ὅ,τι δέν εἶναι ὕλη εἶναι πνεῦμα καί ὁ Θεός εἶναι πνεῦμα, δέν εἶναι τόσο ἁπλή. Ὁ Θεός εἶναι πνεῦμα, ἀλλά εἶναι ἄλλου εἴδους πνεῦμα, τελείως διαφορετικό -δέν ξέρουμε τί εἶναι στήν οὐσία Του- ἀπό ὅ,τι εἶναι τά ἄλλα πνεύματα, τά ἀγγελικά καί τά δαιμονικά. Ὁ Θεός εἶναι ἄκτιστος. Οἱ ἄγγελοι εἶναι κτιστοί καί οἱ δαίμονες εἶναι κτιστοί καί οἱ ἄνθρωποι εἶναι κτιστοί. Ὅλα εἶναι κτιστά ἐκτός ἀπό τόν Θεό. Ὁ Θεός εἶναι ἄκτιστος, εἶναι πνεῦμα ἄκτιστο. Τά ἄλλα πνεύματα εἶναι κτιστά, εἶναι δημιουργήματα. Καί ὁ μύθος πού περνάει ὅτι ὁ διάβολος εἶναι ὁ ἀδικημένος θεός κι αὐτό εἶναι μία μεγάλη ἀπάτη, δαιμονική ἀπάτη, ἕνα ψέμα δαιμονικό. Ὁ διάβολος δέν εἶναι θεός, οὔτε θεός τοῦ κακοῦ, οὔτε ὑπάρχει αὐτή ἡ δυαρχία θεός τοῦ καλοῦ καί θεός τοῦ κακοῦ. Εἶναι ἕνας ἄγγελος, ἀρχάγγελος, ὁ ἑωσφόρος καί πολλοί ἄλλοι ἄγγελοι, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν μαζί του καί ἔγιναν δαίμονες. Αὐτή εἶναι ὅλη ἡ ἀλήθεια. Καί κάποια στιγμή ὁ Θεός θά τούς καταργήσει καί τόν ἑωσφόρο καί ὅλους τούς ἀγγέλους του καί θά τούς ρίξει, ὅπως λέει στήν Ἀποκάλυψη, «στήν λίμνη τοῦ πυρός, τήν καιομένη»⁴.

– Γιατί μέχρι τότε δέν τούς ρίχνει καί τούς ἀφήνει νά μᾶς ταλαιπωροῦν;

Καί ἐγώ μικρός τήν εἶχα αὐτή τήν ἀπορία, νά σᾶς τό ἐξομολογηθῶ, καί ἔλεγα, γιατί ὁ Θεός δέν τόν ἐξολοθρεύει τέλος πάντων νά ἡσυχάσουμε;.. Καί μᾶς βασανίζει; Ἔβλεπα τόν Ἅγιο Γεώργιο πού μέ τό κοντάρι του σκοτώνει τόν δράκο καί ἔλεγα δέν μπορεῖ νά τόν σκοτώσει καί τόν διάβολο;.. Λοιπόν, μᾶς κάνει πολύ μεγάλο καλό ὁ διάβολος! Μᾶς ξυπνάει, μᾶς κρατάει σέ ἐγρήγορση, σέ νήψη, μᾶς μαθαίνει νά ἀντιστεκόμαστε στό κακό, στήν ἁμαρτία καί μᾶς δίνει καί πολλά στεφάνια. Γίνεται ἀφορμή νά στεφανωνόμαστε κάθε φορά πού δέν ὑποκύπτουμε στούς πειρασμούς του. Καί πολλά ἄλλα καλά πού δέν εἶναι τοῦ παρόντος νά τά ποῦμε τώρα.

Θά ποῦμε, λοιπόν, γιά αὐτόν τόν κόσμο τῶν πνευμάτων. Ποιά ἦταν ἡ ἀρχική φύση τοῦ ἀνθρώπου; Πῶς πλάστηκε ὁ ἄνθρωπος; Μποροῦσε ὁ ἄνθρωπος νά ἐπικοινωνεῖ μέ τά πνεύματα πρίν τήν πτώση; Ἄς δοῦμε τί λέει ἕνας σύγχρονος ἅγιος, ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ. Εἶναι Ρῶσος Ἅγιος καί μᾶς παρουσιάζει τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία γιά τό θέμα αὐτό.

«Πρίν τήν πτώση τοῦ ἀνθρώπου, τό σῶμα του ἦταν ἀθάνατο, ξένο πρός κάθε ἀσθένεια, ξένο πρός τή σημερινή του βραδυκινησία καί παχύτητα, ξένο πρός τά ἁμαρτωλά καί σαρκικά αἰσθήματα τά ὁποῖα σήμερα θεωρεῖ ὡς φυσικά νά ἐνυπάρχουν σέ αὐτό»⁵. Δυστυχῶς, σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε γίνει τόσο σαρκικοί πού θεωροῦμε φυσικό πράγμα τή σαρκολατρεία, τή σαρκικότητα καί ἀναρωτιοῦνται: «γίνεται ὁ ἄνθρωπος σήμερα νά εἶναι ἁγνός, καθαρός, νά μήν κάνει σαρκικά ἁμαρτήματα; Δέν γίνεται… ἰδίως μάλιστα ὁ νέος». Κάθε ἄλλο! Τότε θά πρέπει νά ποῦμε ὅτι καί ὁ Θεός εἶναι ἀπάνθρωπος πού μᾶς ζητάει τήν ἁγνότητα καί τήν καθαρότητα. Μᾶς βάζει νά κάνουμε πράγματα πού δέν μποροῦμε… Αὐτό εἶναι βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ ἄνθρωπος λοιπόν πρίν τήν πτώση ἦταν ξένος πρός ὅλα αὐτά τά αἰσθήματα τά σαρκικά καί ἁμαρτωλά. «Οἱ αἰσθήσεις του ἦταν ἀσυγκρίτως πιό ἐκλεπτυσμένες, καί δροῦσαν τελείως ἐλεύθερα καί σέ ἕνα ἀπείρως εὐρύτερο φάσμα. Ἐνδεδυμένος μέ τέτοιο σῶμα, μέ τέτοια αἰσθητήρια ὄργανα, ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἱκανός νά ἀντιλαμβάνεται μέσω τῶν αἰσθήσεών του τά πνεύματα»⁶ καί τούς ἀγγέλους καί τούς δαίμονες. Γι΄ αὐτό βλέπετε ἡ Εὔα συνομίλησε μέ τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος ἦταν κρυμμένος μέσα στό φίδι. Μποροῦσαν οἱ Πρωτόπλαστοι, πρίν τήν πτώση, νά συνομιλοῦν καί νά ἔρχονται σέ ἐπικοινωνία μέ τά πνεύματα. Βέβαια αὐτό ἦταν τό λάθος τῆς Εὔας, ἀφενός μέν ὅτι εἶχε μείνει μόνη της χωρίς τόν Ἀδάμ καί ἀφετέρου πού ἔπιασε κουβέντα μέ τόν πονηρό πνεῦμα. Δέν ἐπιτρέπεται νά πιάνουμε κουβέντα.

Ὁ ἄνθρωπος ἐνδεδυμένος μ’ ἕνα τέτοιο σῶμα μποροῦσε νά ἀντιλαμβάνεται μέ τίς αἰσθήσεις του τά πνεύματα «στήν τάξη τῶν ὁποίων ἀνῆκε ὡς πρός τήν ψυχή του. Ἦταν ἱκανός νά ἔρχεται σέ κοινωνία μέ τόν Θεό, ἡ ὁποία εἶναι φυσική στά ἅγια πνεύματα». Ὅταν τό πνεῦμα εἶναι ἅγιο φυσικῷ τῷ τρόπῳ ἔρχεται σέ κοινωνία μέ τόν Θεό. «Τό ἅγιο σῶμα τοῦ ἀνθρώπου δέν ἀποτελοῦσε ἐμπόδιο, οὔτε καί διαχώριζε τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν κόσμο τῶν πνευμάτων»⁷. Ὅπως θά δοῦμε, μετά τήν πτώση τό σῶμα μας μᾶς χωρίζει ἀπό τόν κόσμο τῶν πνευμάτων. Εἶναι ἐμπόδιο, εἶναι ἕνας φραγμός. Αὐτό τό ἔκανε ὁ Θεός, γιατί μετά τήν πτώση, ἄν δέν ὑπῆρχε τό σῶμα, τά πονηρά πνεύματα θά εἰσορμοῦσαν μέσα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί θά κάνανε κατάληψη. Ἔβαλε ὁ Θεός λοιπόν ἕναν φραγμό καί δέν ἐπιτρέπει μετά τήν πτώση νά ἐπικοινωνεῖ ὁ ἄνθρωπος μέ τά πνεύματα. Γι’ αὐτό εἶναι πολύ ἐπικίνδυνα αὐτά πού κάνουν ὅσοι πᾶνε σέ μάγους, σέ πνευματιστικές συγκεντρώσεις ἤ ἀναζητοῦν ἐμπειρίες τοῦ ὑπερφυσικοῦ, ὅπως τό λένε, τοῦ ὑπερπέραν, τοῦ ἀπόκρυφου καί διάφορα τέτοια … Δέν ἐπιτρέπεται νά ἐκθέτεις τόν ἑαυτό σου σ’ αὐτή τήν ἐπικοινωνία καί νά προκαλεῖς καί νά προσκαλεῖς τά πονηρά πνεύματα, γιατί τά πονηρά πνεύματα πάντα κάνουν κακό, ποτέ καλό.

«Ὁ ἄνθρωπος, ἐνδεδυμένος μέ σῶμα, εἶχε τή δυνατότητα νά κατοικεῖ στόν παράδεισο, στόν ὁποῖο τώρα μόνο οἱ ἅγιοι, καί μόνο μέ τίς ψυχές τους, μποροῦν νά παραμένουν, καί πρός τόν ὁποῖο θά ἀνέλθουν τά σώματα τῶν ἁγίων μετά τήν ἀνάσταση. Τότε τά σώματα αὐτά θά ἀφήσουν στόν τάφο τήν παχύτητα τήν ὁποία προσέλαβαν μετά τήν πτώση καί θά γίνουν πνευματικά σώματα καί θά ἐκδηλώσουν ἐκεῖνες τίς ἰδιότητες οἱ ὁποῖες τούς δόθηκαν κατά τή δημιουργία τους». Βλέπετε, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μετά τήν Ἀνάσταση εἶναι σῶμα πάλι ἀλλά μπορεῖ νά περνάει μέσα ἀπό κλειστές πόρτες, μέσα ἀπό τούς τοίχους, νά γίνεται ἀόρατο, δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τροφή καί νερό καί κάνει πολύ γρήγορα τεράστιες ἀποστάσεις. Ἔτσι θά εἶναι καί τά δικά μας σώματα, προσέξτε, ὅλων μας, καί τῶν καλῶν καί τῶν κακῶν. Ὅλοι θά πάρουμε τέτοιο σῶμα, μετά τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Τό δυστύχημα βέβαια θά εἶναι γι’ αὐτούς πού ἔζησαν σ’ αὐτή τή ζωή ἀμετανόητα ὅτι δέν θά μποροῦν πλέον νά ἐξαφανιστοῦν, ὅπως νομίζουν, γιατί δέν θά ὑπάρχει τέλος στήν ὕπαρξή τους καί ἐπειδή ἀκριβῶς δέν θά ἔχουν ἀγαπήσει τόν Χριστό, ἡ αἰώνια ὕπαρξή τους θά εἶναι μία αἰώνια δυστυχισμένη ὕπαρξη, γιατί ἡ θέα τοῦ Θεοῦ θά τούς προκαλεῖ πόνο, ὀδύνη ἀβάσταχτη. Ὅπως ἕνας πού μισεῖ, ὅταν βλέπει αὐτόν πού μισεῖ πάσχει, ὑποφέρει. Ἐπειδή, λοιπόν, ὅσοι ἔζησαν ἀμετανόητα μισώντας τόν Χριστό δέν θά ἔχουν τακτοποιηθεῖ ὡς πρός τή σχέση τους αὐτή μέ τόν Χριστό, θά βασανίζονται καί θά βασανίζονται αἰώνια. Δέν εἶναι ὅτι ὁ Χριστός θά τούς βασανίζει ἀλλά ἡ ἴδια τους ἡ κακία, ἡ ἴδια τους ἡ ἁμαρτωλότητα, τό ἴδιο τους τό μίσος θά τούς βασανίζει. Γιατί, ἀκριβῶς, ἡ Δευτέρα Παρουσία καί ὅ,τι θά ἀκολουθήσει μετά δέν θά εἶναι τίποτα ἄλλο παρά ἡ θέα τοῦ Θεοῦ.

Κατά τή Δευτέρα Παρουσία, πρέπει νά τό ξέρουμε αὐτό, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά δοῦν τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά δοῦνε δηλαδή τόν Θεό, ὅσο εἶναι δυνατόν στόν ἄνθρωπο νά Τόν δεῖ. Ὄχι τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τή δόξα. Ἡ δόξα εἶναι ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.

– Σέ τί θά διαφέρουν οἱ καλοί ἀπό τούς κακούς;

Οἱ καλοί θά δοῦν τή δόξα τοῦ Θεοῦ ὡς φῶς γλυκύτατο. Οἱ κακοί θά δοῦν τή δόξα τοῦ Θεοῦ ὡς πῦρ, ὡς φωτιά. Νά σᾶς πῶ ἕνα ἁπλό παράδειγμα νά τό καταλάβετε. Πάρτε ἕναν ἄνθρωπο ἄσχετο, ἄθεο, ἀντίθεο, ὅπως δυστυχῶς εἶναι πολλοί σήμερα, δέν εἶναι ἁπλῶς ἄθεοι, εἶναι ἀντίθεοι, πολεμοῦν τόν Θεό, βλασφημοῦν τόν Θεό, καί βάλτε τον νά καθήσει σέ μιά ἀγρυπνία πού κρατάει πέντε ὧρες. Θά ἀντέξει; Οὔτε πέντε λεπτά δέν θά ἀντέξει. Μετά τή Δευτέρα Παρουσία ὅλη ἡ ζωή θά εἶναι μιά ἀγρυπνία, δηλαδή μιά διαρκής ὅρασις τοῦ Θεοῦ.

– Πῶς θά λειτουργήσει αὐτό γιά τούς ἀνθρώπους πού δέν ἀγαποῦν τόν Θεό;

Ὡς κόλαση. Θά λένε: «Τί θέλω ἐγώ ἐδῶ πέρα; Τί εἶναι Αὐτός; Δέν Τόν θέλω… φύγε…». Θά ὑποφέρει, θά βασανίζεται. Θά βλέπει τόν Θεό ἀλλά ὡς φωτιά, γιατί δέν θά Τόν ἔχει ἀγαπήσει. Γι’ αὐτό εἶναι ἐπιτακτική ἀνάγκη, ὅσο εἴμαστε σ’ αὐτή τή ζωή, ν’ ἀγαπήσουμε τόν Χριστό, ὥστε μετά τή Δευτέρα Παρουσία νά Τόν δοῦμε ὡς Φῶς γλυκύτατο καί ὄχι ὡς φωτιά. Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς κάνει αὐτή τήν ὡραία προπόνηση καί μᾶς βάζει καθημερινά νά πηγαίνουμε στήν Ἐκκλησία, πρωί καί ἀπόγευμα. Λένε οἱ Ἀποστολικές Διαταγές, ἕνα πολύ ἀρχαῖο βιβλίο, ὅτι πρέπει ὁ χριστιανός νά πηγαίνει στήν Ἐκκλησία καί νά προσεύχεται. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει ὅτι πρέπει ὁ χριστιανός τουλάχιστον τέσσερις μέ τεσσεράμισι ὧρες τήν ἡμέρα νά προσεύχεται. Κι αὐτό δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά μιά προπόνηση γιά νά μάθουμε τό «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε»⁸, πού μᾶς τό δίδαξε ὁ Κύριος. Γιατί μετά τή Δευτέρα Παρουσία αὐτό θά ὑπάρχει, ἡ ἀδιάλειπτος προσευχή, ἡ ἀδιάλειπτος δηλαδή δοξολογία τοῦ Θεοῦ καί ὅποιος δέν τό ἔχει μάθει θά ζεῖ τήν ἀδιάλειπτη κόλαση, τήν ἀδιάλειπτη ὀδύνη, τό ἀδιάλειπτο βάσανο. Τώρα ἕναν ἄνθρωπο ἄσχετο τόν παίρνεις στή λειτουργία καί τοῦ λές ἔλα νά πᾶμε καί σοῦ λέει δέν ξέρω τί νά κάνω, νιώθω ἄβολα ἐκεῖ μέσα… Τί νά κάνω ἐκεῖ; Δέν ἔχει μάθει νά δοξάζει τόν Θεό, νά προσεύχεται, νά εὐχαριστεῖ τόν Θεό, νά ζεῖ τή χαρά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἀκριβῶς αὐτό εἶναι ἡ κόλασή του.

Ὁ ἄνθρωπος λοιπόν πρίν τήν πτώση ζοῦσε ἔτσι, σέ μιά διαρκή κοινωνία μέ τόν Θεό καί σέ μιά διαρκή δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Μετά τήν Δευτέρα Παρουσία πάλι θά μποῦμε σ’ αὐτή τήν κοινωνία καί μάλιστα -θά ἔλεγα- ἀναβαθμισμένα, δηλαδή θά μποῦμε στή σχέση πού θά φτάναμε ἐάν δέν κάναμε τήν ἁμαρτία, στή σχέση μέ τόν Θεό πού θά φτάναμε μέσα στόν Παράδεισο ἐάν δέν κάναμε τήν παρακοή. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε «καλός λίαν»⁹ καί ἄν ἔκανε τήν ὑπακοή του θά ἔφτανε στό ἄριστα ἀπό τό λίαν καλῶς, θά ἔφτανε δηλαδή στήν πλήρη θέωση. Ἀλλά ἐπειδή ἀκριβῶς δέν κάναμε ὑπακοή στόν Θεό, παρόλο πού ὁ Θεός μᾶς εἶχε προειδοποιήσει «ἄν θά φᾶτε ἀπό τό συγκεκριμένο δέντρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε»¹⁰, θά πεθάνετε! Μᾶς τό εἶπε! Κι ἐμεῖς τό φάγαμε… Καί τώρα βλέπετε πάλι μᾶς προειδοποιεῖ: ὑπάρχει κόλαση, ὑπάρχει ἡ αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡτοιμασμένη. Μετανοῆστε!

– Πόσοι μετανοοῦν;

Οἱ πιό πολλοί εἰρωνεύονται, κοροϊδεύουν, λένε δέν ὑπάρχουν τέτοια πράγματα. Κι ὅμως ὑπάρχουν καί θά εἶναι ὀδυνηρή, ὀδυνηρότατη ἡ ἔκπληξή τους, ὅταν θά τά δοῦν μπροστά τους.

– Τί ἔγινε τώρα στήν πτώση;

«Μέ τήν πτώση», μέ τήν παρακοή δηλαδή πού κάναμε, «τόσο ἡ ψυχή ὅσο καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ἄλλαξαν»¹¹. Μπῆκε μέσα στόν ἄνθρωπο ἡ ἁμαρτία καί «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος»¹². Ὁ θάνατος δέν φτιάχτηκε ἀπό τόν Θεό. Ὁ Θεός δέν ἔφτιαξε θάνατο. Ὁ Θεός ἔφτιαξε τόν ἄνθρωπο δυνάμει ἀθάνατο. Δυνάμει, δηλαδή μέ τήν δυνατότητα νά μήν πεθάνει ποτέ ἐφόσον θά παρέμενε στήν ὑπακοή τοῦ Χριστοῦ. Ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος δέν παρέμεινε στήν ὑπακοή, πέθανε. Πέθανε πρῶτα πνευματικά – ψυχικά, καί μετά καί σωματικά. Διαβάστε τήν Ἁγία Γραφή, τήν Γένεση, τό πρῶτο βιβλίο, νά δεῖτε πῶς ὁ Ἀδάμ πέθανε ἐννιακοσίων καί.. ἐτῶν. Ἔζησε 900 χρόνια. Εἶναι πραγματικά χρόνια αὐτά, οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι ζοῦσαν τόσα πολλά χρόνια. Ἀλλά ἤδη εἶχε πεθάνει πνευματικά, εἶχε χωριστεῖ δηλαδή ἀπό τή Θεία Χάρη. Θά θυμάστε πού λέγει ἡ Ἁγία Γραφή ὅτι «ὁ Θεός ἐνεφύσησεν εἰς τόν Ἀδάμ καί ἐγένετο εἰς ψυχήν ζῶσαν»¹³. Αὐτό τό ἐμφύσημα τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο δέν ἦταν ἡ ψυχή. Κακῶς κάποιοι λένε πώς ἦταν ἡ ψυχή. Δέν εἶναι ἡ ψυχή, εἶναι τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, τό Ὁποῖο ἔδωσε ὁ Θεός στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί τόν πλούτισε μ’ αὐτό τό τρίτο στοιχεῖο. Ψυχή εἶχε ὁ ἄνθρωπος, ὁ Ἀδάμ, ἀλλά τοῦ ἔλειπε ἡ ἄκτιστη Χάρη, τό Ἅγιο Πνεῦμα, μέ τό Ὁποῖο θά ἑνωνόταν μέ τόν Θεό καί αὐτό εἶναι τό ἐμφύσημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό μᾶς τό λέει ὁ Μέγας Βασίλειος καί ἄλλοι Ἅγιοι Πατέρες τό ἑρμηνεύουν. Καί αὐτό εἶναι τό σωστό.

Οὔτε εἶναι σωστό, ὅπως λένε κάποιοι, ὅτι ἡ ψυχή εἶναι κομμάτι τοῦ Θεοῦ πού μᾶς ἔχει βάλει μέσα μας. Ὄχι! Καί ἡ ψυχή εἶναι κτιστή, εἶναι κτίσμα τοῦ Θεοῦ. Ἄν ἦταν κομμάτι τοῦ Θεοῦ θά ἦταν ἄκτιστη. Ἄρα θά ἤμασταν κι ἐμεῖς θεοί, θά εἴχαμε πολυθεΐα. Δέν εἶναι ἔτσι τά πράγματα. Καί ἡ ψυχή εἶναι κτιστή καί τό σῶμα εἶναι κτιστό. Καί ἡ ψυχή, ἐπειδή ἔχει ἀρχή, κανονικά θά ἔπρεπε νά ἔχει καί τέλος, νά πεθαίνει καί ἡ ψυχή. Ἀλλά ὁ Θεός τό θέλησε καί ἡ ψυχή δέν πεθαίνει. Ὅσο κι ἄν λένε οἱ ἄθεοι ὅτι ἐξαφανιζόμαστε, δέν ἐξαφανιζόμαστε. Καί ἀπό τή στιγμή μάλιστα πού ὁ Χριστός μας νίκησε τόν θάνατο, θέλουμε – δέν θέλουμε, θά εἴμαστε ἀθάνατοι. Θέλουμε – δέν θέλουμε θά ὑπάρχουμε πάντα. Οὔτε ἡ αὐτοκτονία οὔτε τίποτα δέν ἐξαφανίζει τόν ἄνθρωπο. Γι’ αὐτό θά πρέπει νά προσέξουμε πάρα πολύ, ὥστε ἡ αἰώνια ὕπαρξή μας νά εἶναι μέ τόν Χριστό, μέ τή ρίζα μας, μέ τήν αἰώνια ἀγαλλίαση πού χαρίζει ὁ Χριστός.

– Ὅταν ἔγινε ἡ πτώση λοιπόν ὁ ἄνθρωπος τί ἔχασε;

Ἔχασε αὐτό τό ἐμφύσημα, ἔχασε αὐτή τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἔμεινε πάλι σκέτος, ψυχή καί σῶμα, χωρίς τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἔχασε αὐτή τήν δυνατότητα τῆς κοινωνίας καί τῆς ἕνωσης μέ τόν Θεό, αὐτό πού λένε οἱ Πατέρες τό καθ’ ὁμοίωση. Τό λέει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Ὁ ἄνθρωπος κράτησε τό κατ’ εἰκόνα ἀλλά ἔχασε τό καθ’ ὁμοίωση. Κι αὐτό τό κατ’ εἰκόνα δέν τό κράτησε ἀλώβητο, τό κράτησε τραυματισμένο. Τό κατ’ εἰκόνα εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ πού ἔχουμε ὅλοι μέσα μας. Βασικά τό κατ’ εἰκόνα στόν ἄνθρωπο εἶναι δύο πράγματα, εἶναι ὁ νοῦς καί ἡ ἐλευθερία. Τό νοερό καί τό αὐτεξούσιο, αὐτά τά δύο στοιχεῖα πού κάνουν τόν ἄνθρωπο νά μοιάζει μέ τόν Θεό. Ἀλλά ἔχασε τό καθ’ ὁμοίωση, ἔχασε τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό Ὁποῖο τοῦ ἔδινε τή δυνατότητα νά ὁμοιάσει μέ τόν Θεό, νά θεωθεῖ.

– Καί τί ἔγινε; Ὁ Θεός μᾶς ἐγκατέλειψε;

Εἶπε, καλά νά πάθετε; Ἀφοῦ δέν κάνατε ὑπακοή σᾶς παρατάω; Ὄχι, δέν μᾶς ἐγκατέλειψε. Μᾶς ἔβγαλε ἀπό τόν Παράδεισο ἀπό φιλανθρωπία, γιά νά μή γίνει ἀθάνατο τό κακό καί μᾶς ἔστειλε στή συνέχεια ἀγγέλους. Ὁ ἴδιος ὁ ἄσαρκος Λόγος, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐμφανίζεται πολλές φορές στήν Παλαιά Διαθήκη. Αὐτός πού ἐμφανίζεται ὡς Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος δέν εἶναι ἄλλος παρά ὁ Θεός Λόγος, ὁ ἄκτιστος Θεός Λόγος, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Μᾶς ἔστειλε προφῆτες καί φωτισμένους ἀνθρώπους δικαίους στήν Παλαιά Διαθήκη καί μᾶς κάλεσε σέ μετάνοια. Καί στό τέλος μᾶς ἔστειλε τόν ἴδιο τόν Υἱό Του ὁ Θεός Πατέρας, ἐνανθρώπησε ὁ Υἱός καί μᾶς χάρισε πάλι αὐτό τό ἐμφύσημα. Πῶς; Διά τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος καί διά τοῦ ἁγίου Χρίσματος. Ξαναπαίρνουμε αὐτό τό ἐμφύσημα πού εἶχε πάρει ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα στόν Παράδεισο τώρα μέσα στήν Ἐκκλησία διά τῶν ἁγίων Μυστηρίων, διά τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος καί διά τοῦ ἁγίου Χρίσματος. Καί ὁ ἄνθρωπος μπαίνοντας πλέον στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ τό εἰσαγωγικό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος ἀποκτᾶ πάλι τό καθ’ ὁμοίωση. Ἀποκαθίσταται τό κατ’ εἰκόνα καί παίρνει καί τό καθ’ ὁμοίωση, τή δυνατότητα νά μοιάσει στόν Θεό καί νά γίνει θεός κι αὐτός κατά χάρη καί νά σωθεῖ. Ὅταν ἔγινε λοιπόν ἡ πτώση, χωρίστηκε ἡ ψυχή ἀπό τήν ἄκτιστη Χάρη, ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί οὐσιαστικά αὐτό ἦταν ὁ θάνατος, ὁ πνευματικός θάνατος. Γιατί, ἀληθινά ζωή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ Θεός καί ὅποιος ἑνώνεται μέ τόν Θεό αὐτός ζεῖ πραγματικά. Βλέπετε, σήμερα πολλοί ἄνθρωποι ζοῦν βιολογικά ἀλλά ψυχικά εἶναι νεκροί, πνευματικά εἶναι νεκροί. Κυριαρχεῖ ἡ κατάθλιψη, ἔτσι δέν εἶναι; Πάρα πολλοί ἄνθρωποι καί νέοι ἄνθρωποι εἶναι ζωντανοί νεκροί, κινούμενα πτώματα, κλεισμένοι στό δωμάτιό τους, δέν θέλουν νά κάνουν τίποτα, δέν ἔχουν ὄρεξη γιά ζωή, σέ μία ἀκηδία μεγίστου βαθμοῦ. Τί εἶναι ὅλο αὐτό; Δέν εἶναι μία νέκρωση τῆς ψυχῆς; Ἀκριβῶς αὐτό, ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, δέν ὀφείλεται πουθενά ἀλλοῦ παρά στήν ἀπουσία τῆς Χάρης, στήν ἀπουσία τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι ἡ κατάθλιψη, εἶναι ἕνας πολύ μεγάλος ἐγωισμός πού κλείνει τόν ἄνθρωπο στόν ἑαυτό του καί δέν τόν ἀφήνει νά κοινωνήσει μέ τόν Θεό, εἶναι πειρασμική ἐνέργεια. Πίσω ἀπό ὅλα τά ψυχολογικά, ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, κρύβονται πονηρά πνεύματα. Νά γιατί ἔχει ἀξία νά μελετήσουμε αὐτό τόν κόσμο τῶν πνευμάτων, γιά νά καταλάβουμε πῶς δροῦν καί πῶς μᾶς ἐπηρεάζουν, γιατί ὄντως μᾶς ἐπηρεάζουν πάρα πολύ. Κι ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν προσέχει, πηγαίνει καί τά ἀγκαλιάζει ὁ ἴδιος. Αὐτό εἶναι τό τραγικό! Πάει καί ἀγκαλιάζει τόν θάνατο μόνος του ὁ ἄνθρωπος…

«Ἡ πτώση ἦταν γιά τήν ψυχή καί γιά τό σῶμα ἕνας θάνατος. Αὐτό τό ὁποῖο ὀνομάζουμε ὡς θάνατο –καθημερινά– εἶναι στήν οὐσία μόνο ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, ἐκ τῶν ὁποίων καί τά δύο -ψυχή καί σῶμα- εἶχαν ἤδη θανατωθεῖ ἐξ αἰτίας τῆς πτώσης»¹⁴. Πρῶτα πέθανε ἡ ψυχή καί μετά πέθανε καί τό σῶμα. «Οἱ ἀδυναμίες τοῦ σώματός μας, ἡ ἀρνητική ἐπίδραση πού ἀσκοῦν σέ αὐτό διάφορες οὐσίες ἀπό τόν ὑλικό κόσμο, ἡ παχύτητά του – αὐτές εἶναι συνέπειες τῆς πτώσης. Ἐξαιτίας τῆς πτώσης τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθε στήν ἴδια τάξη μέ αὐτήν στήν ὁποία ἀνήκουν τά σώματα τῶν ζώων». Ἔγινε ζωώδης ὁ ἄνθρωπος μέ τήν ἁμαρτία. Καί τό βλέπουμε καί σήμερα. Τό λένε κιόλας «ζῶο εἶσαι;». Σήμερα οἱ ἄνθρωποι πολύ μοιάζουν μέ τά ζῶα, γιά νά μήν πῶ ὅτι τά ἔχουν ξεπεράσει κιόλας… βλέπε τά σύγχρονα νομοθετήματα καί ὅλη αὐτή τή διαστροφή πού ἔχει κυριαρχήσει, ὄχι πολύ μακριά μας, καί μέσα στίς οἰκογένειες πολλές φορές, καί κάνουν πράγματα οἱ ἄνθρωποι πού οὔτε τά ζῶα δέν τά κάνουν. Ἔχουμε ξεπεράσει καί τά Σόδομα καί τά Γόμορρα.

«Ἐξαιτίας τῆς πτώσης» λοιπόν «τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθε στήν ἴδια τάξη μέ αὐτήν στήν ὁποία ἀνήκουν τά σώματα τῶν ζώων. Ἡ ζωή του ὁμοιώθηκε μέ τή ζωή τῶν ἄλογων ζώων, τή ζωή τῆς πεπτωκυίας φύσης του»¹⁵. Θυμηθεῖτε αὐτό πού λέει ἡ Γραφή «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε», ἐνῶ ἦταν σέ τιμή.. Σέ ὕψιστη τιμή ἦταν ὁ ἄνθρωπος μέσα στόν Παράδεισο, κοινωνοῦσε μέ τόν Θεό, μέ τούς Ἀγγέλους! Δέν τό κατάλαβε, δέν τό συνειδητοποίησε, δέν τό ἐκτίμησε, «παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς»¹⁶. Παρασυνεβλήθη, δηλαδή ἀνακατεύτηκε, ἐξομοιώθηκε μέ τά ἀνόητα ζῶα.

«Τό μεταπτωτικό σῶμα εἶναι τύμβος καί φυλακή γιά τήν ψυχή. Ἄν καί οἱ ἐκφράσεις πού χρησιμοποιήσαμε εἶναι ἔντονες, ὡστόσο, δέν ἐκφράζουν ἐπαρκῶς τόν ξεπεσμό τοῦ σώματός μας ἀπό τό ὕψος τῆς πνευματικῆς κατάστασης στή σαρκική»¹⁷. Μήν τό παρεξηγήσετε αὐτό, γιατί κάτι παρόμοιο ἔλεγε καί ὁ Πλάτωνας, ὅτι τό σῶμα εἶναι «σῆμα», τό σῶμα εἶναι τάφος δηλαδή τῆς ψυχῆς. Ὄχι μ’ αὐτή τήν ἔννοια, δέν τό λέει ἔτσι ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος, ἀλλά τό σῶμα ἐννοεῖ τήν σάρκα καί τήν ἄλογη ἀγάπη πού ἔχει ὁ ἄνθρωπος στό σῶμα, ὁ πεπτωκός ἄνθρωπος. Αὐτή εἶναι ἡ λεγόμενη φιλαυτία, ἡ ὁποία ἕλκει τόν ἄνθρωπο στήν ἁμαρτία καί στόν θάνατο, τόν ὁδηγεῖ στόν θάνατο, ἐάν ὁ ἄνθρωπος δέν ἀποβάλλει αὐτή τή σαρκικότητα, αὐτή τήν προσκόλληση στό σῶμα. Μ’ αὐτή τήν ἔννοια λέει ὁ Ἅγιος ὅτι τό μεταπτωτικό σῶμα εἶναι τύμβος καί φυλακή. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος κλείνεται στή σάρκα, στίς ἐπιθυμίες πού ὑπηρετοῦν τό σῶμα, μόνο σ’ αὐτές, οὐσιαστικά αὐτοθάπτεται, αὐτονεκρώνεται, αὐτοφυλακίζεται. Ἀλλά προσέξτε, καί τό σῶμα μας αὐτό θά ἀναστηθεῖ, θά γίνει ἄφθαρτο, θέλουμε-δέν θέλουμε, γιά ὅλους θά γίνει ἄφθαρτο.

«Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά ἐξαγνίσει τόν ἑαυτό του», λέει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος, «μέ τήν ἐπιμελή μετάνοια, πρέπει νά νιώσει τουλάχιστον σέ κάποιο βαθμό τήν ἐλευθερία καί τό ὕψος τῆς πνευματικῆς κατάστασης, ἔτσι ὥστε νά ἀποκτήσει μία κατανόηση τῆς ἀξιοθρήνητης θέσης στήν ὁποία βρίσκεται τό σῶμα του, τῆς κατάστασης νέκρωσής του λόγω τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπό τόν Θεό.

Σέ αὐτήν τήν κατάσταση, λόγω τῆς ἀκραίας παχύτητας καί τραχύτητάς τους, οἱ σωματικές αἰσθήσεις εἶναι ἀνίκανες νά ἔλθουν σέ κοινωνία μέ τά πνεύματα, δέν τά βλέπουν, δέν τά ἀκοῦν, δέν τά αἰσθάνονται»¹⁸. Ἐνῶ, ἄν θυμάστε, εἴπαμε ὁ προπτωτικός ἄνθρωπος μποροῦσε μέ τά μάτια του καί μέ τά αὐτιά του νά βλέπει καί νά ἀκούει τά πνεύματα. Ἐμεῖς δέν μποροῦμε. Ἔχει κλείσει ὁ Θεός τίς αἰσθήσεις μας ἀπό φιλανθρωπία, γιατί οἱ αἰσθήσεις εἶναι οἱ θύρες καί τά παράθυρα τῆς ψυχῆς κι ἄν δέν ἦταν κλειστές γιά τά πονηρά πνεύματα, τά πνεύματα θά εἰσορμοῦσαν μέσα μας καί θά κάνανε κατάληψη, γιατί ὁ διάβολος εἶναι ἀνθρωποκτόνος, μᾶς μισεῖ θανάσιμα.

Ὅταν λέμε πνευματικός κόσμος οὐσιαστικά εἶναι τά δύο εἰδῶν πνεύματα: οἱ Ἄγγελοι, οἱ ὁποῖοι ὑπηρετοῦν τόν Θεό, δοξάζουν τόν Θεό καί διακονοῦν κι ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους κατ’ ἐντολήν τοῦ Θεοῦ. Ξέρετε ὅτι κάθε ἄνθρωπος βαφτισμένος ὀρθοδόξως ἔχει κι ἕναν Ἄγγελο. Καί ὑπάρχουν καί τά πονηρά πνεύματα, τά ὁποῖα μᾶς βάζουν στούς πειρασμούς καί μᾶς σπρώχνουν στήν ἁμαρτία καί στήν ἀποστασία ἀπό τόν Θεό, στήν αὐτονόμηση. Οὐσιαστικά ἡ ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ αὐτονομία, πού θέλει νά ζήσει μόνος του χωρίς τόν Θεό, νά γίνει θεός χωρίς τόν Θεό, νά ὀργανώσει τή ζωή του, τόν παράδεισό του χωρίς τόν Θεό. «Τά ἅγια πνεύματα», λοιπόν, ἀπ’ τήν ἄλλη πλευρά, «ἀποφεύγουν τήν κοινωνία μέ τούς ἀνθρώπους πού εἶναι ἀνάξιοί της»¹⁹ γιατί εἴπαμε ἔχουμε γίνει ζωώδεις, ἔχουμε γίνει σαρκικοί. Δέν ἑλκύουμε τά ἀγαθά πνεύματα νά ἔρθουν κοντά μας, ὅσο ζοῦμε στήν κατάσταση αὐτή τῆς πτώσης καί δέν μετανοοῦμε.

«Τά πεπτωκότα πνεύματα», πάλι «τά ὁποῖα μᾶς ἔχουν παρασύρει στήν πτώση τους, βρίσκονται ἀνάμεσά μας μέ σκοπό νά μᾶς κρατοῦν πιό εὔκολα σέ αἰχμαλωσία»²⁰. Γι’ αὐτό λέγονται καί πνεύματα ἐναέρια καί ἡ Ἁγία Γραφή, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, λέει «τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις»²¹. Τά πνεύματα τά πονηρά ἔπεσαν ἀπό κεῖ πού ἦταν καί εἶναι στόν ἀέρα, μεταξύ τῆς γῆς καί τοῦ οὐρανοῦ ἄς τό ποῦμε ἔτσι, γι’ αὐτό καί λέγονται ἐναέρια πνεύματα καί ὁ τίτλος μας εἶναι «Ὁ ἐναέριος κόσμος τῶν πνευμάτων». Αὐτά λοιπόν τά πνεύματα εἶναι ἀνάμεσά μας, κυκλοφοροῦν, ἀλλά, εὐτυχῶς, δέν τά βλέπουμε καί δέν τά ἀκοῦμε. Θά τρομάζαμε – τό λιγότερο… Αὐτά «πασχίζουν νά καταφέρουν νά μένουν ἀπαρατήρητα»²². Γι’ αὐτό καί ἡ πιό μεγάλη ἐπιδίωξη καί ἀπάτη τοῦ διαβόλου εἶναι νά σέ πείσει ὅτι δέν ὑπάρχει, ὁπότε ἀνενόχλητος νά ἐργάζεται μέσα σου καί νά σοῦ ὑποβάλλει αὐτά πού θέλει. Δέν μπορεῖ νά σέ ἀναγκάσει νά ἁμαρτήσεις. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι αὐτεξούσιος. Κανένας δέν μπορεῖ νά κάνει τόν ἄνθρωπο νά ἁμαρτήσει οὔτε ὁ Θεός οὔτε ὁ διάβολος οὔτε κανένας ἄλλος ἄνθρωπος μπορεῖ νά σέ ἀναγκάσει νά κάνεις τό κακό. Μόνοι μας, αὐτοπροαίρετα, αὐτεξούσια, ὑποκύπτουμε στό κακό. Ὁ διάβολος μόνο ὑποβάλλει, κάνει προτάσεις. Εἶσαι στήν ἐκκλησία καί ἔρχεται στό αὐτί καί σοῦ λέει… «βγές ἔξω». Κι ἐσύ βγαίνεις ἔξω. Τοῦ κάνεις ὑπακοή! Ἀλλά ἐσύ βγαίνεις ἔξω, δέν σέ παίρνει ἀπό τό χέρι μέ τό ζόρι νά σέ πετάξει ἔξω ἀπ’ τήν ἐκκλησία. Δέν μπορεῖ. Τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀπαραβίαστο.

Ἑπομένως, αὐτοί πού λένε, τί νά κάνουμε;.. σήμερα δέν γίνεται νά εἶσαι ἁγνός, νά εἶσαι καθαρός… ἐσεῖς πού εἶστε στό Ἅγιο Ὄρος μπορεῖτε… Δέν εἶναι καθόλου ἔτσι τά πράγματα. Ὅλοι μποροῦμε, γι’ αὐτό καί ὅλοι δίνουμε λόγο γιά τίς πράξεις μας.

– Ἀλλιῶς, γιατί νά δώσουμε λόγο ἄν δέν μποροῦμε νά τηρήσουμε τίς ἐντολές καί νά ἐξασκήσουμε τίς ἀρετές;

Δέν θά ἔπρεπε νά μᾶς ζητάει λόγο ὁ Θεός. Μποροῦμε, γιατί εἴμαστε αὐτεξούσιοι καί κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς ἀναγκάσει νά ἁμαρτήσουμε. Τά πονηρά πνεύματα κυκλοφοροῦν ἀνάμεσά μας καί πασχίζουν νά καταφέρουν νά μένουν ἀπαρατήρητα καί προσπαθοῦν νά μᾶς δένουν μέ ἐπιθυμίες, τίς ὁποῖες ὑποβάλλουν σέ μᾶς συνεχῶς καί νά μᾶς κρατοῦν αἰχμαλώτους μέσω τῶν ἐπιθυμιῶν. Γι’ αὐτό λέει πάλι ἡ Ἁγία Γραφή «ἕκαστος πειράζεται ὑπό τῆς ἰδίας ἐπιθυμίας»²³. Δηλαδή, ὁ διάβολος κάνει τίς προτάσεις του, ἀλλά τελικά ἐμεῖς συλλαμβάνουμε τίς διάφορες ἐπιθυμίες καί λέμε θέλω αὐτό. Δέν ἀκοῦτε καί τά μικρά παιδιά; Θέλω, θέλω, θέλω… Ἐπιθυμία, ἐπιθυμία, ἐπιθυμία… καί μέσω αὐτῶν τῶν ἐπιθυμιῶν μᾶς κρατοῦν αἰχμαλώτους καί μᾶς πειράζουν.

– Καί ὅταν δέν μᾶς γίνονται αὐτές οἱ ἐπιθυμίες τί κάνουμε;

Θυμώνουμε, στεναχωριόμαστε, καταθλιβόμαστε, ἀγανακτοῦμε, ἐπιτιθέμεθα, μισοῦμε, φθονοῦμε, φονεύουμε!

– Βλέπετε τί κάνει ὁ διάβολος μέ τίς ἐπιθυμίες;

Ἀλλά φταῖμε κι ἐμεῖς πού τίς ἀποδεχόμαστε. Πασχίζουν νά καταφέρουν νά μένουν ἀπαρατήρητοι καί οἱ ἴδιοι καί τά δεσμά μέ τά ὁποῖα μᾶς κρατοῦν. Νά μένουν ἀπαρατήρητα… καί δέν τό πιάνει ὁ ἄνθρωπος ὅτι αὐτή ἡ ἐπιθυμία εἶναι τοῦ διαβόλου. Νομίζει ὅτι εἶναι δική του καί ὅτι αὐτό πού θέλει θά τόν κάνει εὐτυχισμένο. Καί ἔρχεται ὁ καθένας μέ ἕνα σωρό θελήματα στόν Θεό καί λέει: Θέε μου, θέλω, θέλω, θέλω… καί δέν ἔχει μάθει αὐτό τό στοιχειῶδες πού τό λέει κάθε μέρα ἐνδεχομένως στό Πάτερ ἡμῶν «γενηθήτω τό θέλημά Σου». Τό λέει μέν ἀλλά στή ζωή του κάθε στιγμή λέει τό ἀνάποδο, γενηθήτω τό θέλημά μου καί μή τυχόν καί δέν τοῦ κάνει ὁ Θεός τό θέλημά του! Μετά ἀρχίζει καί βλασφημεῖ τόν Θεό πολλές φορές.

«Ἄν κάποτε ἀποκαλύπτουν τόν ἑαυτό τους, τό κάνουν γιά νά δυναμώσουν ἀκόμα περισσότερο τήν κυριαρχία τους ἐπάνω μας»²⁴. Ὁ διάβολος κρύβεται.

– Κι αὐτά τά λεγόμενα ufo ξέρετε τί εἶναι; Ὑπάρχουν ufo;

Εἶναι δαιμονικές ἐνέργειες. Δαιμονικές ἀπάτες εἶναι, ἀλλά ξέρουν πολύ καλά νά κρύβονται.

«Ὅλοι ἐμεῖς πού βρισκόμαστε ὑποδουλωμένοι στήν ἁμαρτία, πρέπει νά καταλάβουμε ὅτι ἡ κοινωνία μέ τούς ἁγίους Ἀγγέλους εἶναι μή φυσική πρός ἐμᾶς ἐξαιτίας τῆς ἀποξένωσής μας ἀπό αὐτούς». Ἔχουμε γίνει ξένοι μέ τούς Ἀγγέλους. Γιατί; Γιατί οἱ Ἄγγελοι ἀγαποῦν τόν Θεό, κάνουν ὑπακοή στόν Θεό. Ἐμεῖς εἴμαστε στήν παρακοή, εἴμαστε μακράν τοῦ Θεοῦ, ἄρα ἀποξενωμένοι κι ἀπό τούς ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο ἀπό τόν Θεό καί ἀπό τούς Ἀγγέλους. Γι’ αὐτό, ὅταν ἀκοῦτε ἀνθρώπους πού δέν ἔχουν σχέση μέ τήν Ἐκκλησία νά λένε, βλέπω Ἀγγέλους, βλέπω, βλέπω… δαίμονες βλέπουν! Δέν βλέπουν κανέναν Ἄγγελο. Δαίμονες βλέπουν! Μήν εἴμαστε ἀφελεῖς.

Ἡ αποξένωσή μας μέ τούς Ἀγγέλους «προῆλθε ἀπό τήν πτώση. Αὐτό πού εἶναι φυσικό πρός ἐμᾶς», ἔτσι ὅπως εἴμαστε, δυστυχῶς, «εἶναι ἡ κοινωνία μέ τά πεπτωκότα πνεύματα». Αὐτό μᾶς ἔρχεται «φυσικό» καί βολικό. Μή μᾶς κάνει ἐντύπωση… ναί, αὐτό εἶναι τό «φυσικό» μας τώρα, γιατί εἴμαστε στό παρά φύσιν, εἴμαστε στήν πτώση. «Στήν τάξη τῶν ὁποίων ἀνήκουμε ὡς πρός τήν ψυχή. Τά πνεύματα πού βλέπουν μέ τούς σωματικούς ὀφθαλμούς τους οἱ ἄνθρωποι πού βρίσκονται σέ κατάσταση ἁμαρτίας καί πτώσης εἶναι δαίμονες καί σέ καμιά περίπτωση ἅγιοι Ἄγγελοι»²⁵.

«Μία ρυπαρή ψυχή», λέει ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος, «δέν εἰσέρχεται στόν ἁγνό κόσμο καί δέ συναντᾶται μέ τά ἅγια πνεύματα». Δέν μπορεῖ. Οἱ ἴδιοι οἱ Ἄγγελοι τήν ἀποστρέφονται. Δέν μποροῦν νά ἔχουν σχέση μέ τή βρωμιά οἱ Ἄγγελοι. Ὅσο εἶσαι βρώμικος, ἀμετανόητος, ἀκάθαρτος πνευματικά δέν σέ πλησιάζουν οἱ Ἄγγελοι οὔτε πολύ περισσότερο ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία πού λένε ὅτι βλέπουν κάποιοι «φωτισμένοι» καί κάποιες «φωτισμένες». «Οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι ἐμφανίζονται μόνο σέ ἅγιους ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀποκαταστήσει τήν κοινωνία μέ τόν Θεό καί μαζί τους, διάγοντας ἕναν ἅγιο βίο»²⁶. Διαβάστε τόν βίο τοῦ Ἁγίου π. Ἰακώβου τοῦ Τσαλίκη νά δεῖτε πού ἔβλεπε Ἀγγέλους. Ἔβλεπε! Καί μέσα στή Θεία Λειτουργία ἔβλεπε Ἀγγέλους, πολλούς Ἀγγέλους. Ἔλεγε μάλιστα πολύ ἁπλά, παιδικά, «σᾶς παρακαλῶ ἅγιοι Ἄγγελοι κάντε λίγο χῶρο νά περάσω, νά κάνω τήν ἁγία εἴσοδο»! Ναί, ἀλλά ἦταν Ἅγιος…

«Παρότι οἱ δαίμονες, κατά τήν ἐμφάνισή τους στούς ἀνθρώπους, συνήθως προσλαμβάνουν τήν ἐμφάνιση φωτεινῶν Ἀγγέλων»²⁷. Προσέξτε, οἱ δαίμονες γιά νά ἐξαπατήσουν παίρνουν τήν ἐμφάνιση καί τή μορφή Ἀγγέλων καί ὄχι μόνο, μπορεῖ ἀκόμα καί τῆς Παναγίας, μπορεῖ καί τοῦ Χριστοῦ. Διαβάστε τόν βίο τοῦ Ἁγίου Πέτρου τοῦ Ἀθωνίτου νά δεῖτε πῶς αὐτός ὁ ἀσκητής ὁ μέγας, ὁ πρῶτος ἡσυχαστής τοῦ Ἁγίου Ὄρους, γνωστός ἀσκητής, κινδύνεψε νά ἐξαπατηθεῖ, γιατί τοῦ ἐμφανίστηκε ὡς Παναγία ὁ δαίμονας καί τοῦ ἔλεγε νά φύγει ἀπ’ τό Ἅγιο Ὄρος! Συνήθως ὅμως ἐμφανίζονται ὡς Ἄγγελοι. Αὐτό πού σᾶς εἶπα προηγουμένως, πολλοί Προτεστάντες ἤ ἄθεοι κ.λ.π. ὅταν βγαίνουν ἀπ’ τό σῶμα τους λένε ὅτι βλέπουνε φωτεινές ὑπάρξεις, οἱ ὁποῖες μπορεῖ νά τούς λένε καί κάποια πράγματα καί νά νομίζουν πώς εἶναι Ἄγγελοι. Ἀλλά δέν εἶναι καθόλου Ἄγγελοι, εἶναι πονηρά πνεύματα. Οἱ Ἄγγελοι ὅταν ἐμφανίζονται, σᾶς τό λέω κι αὐτό νά τό ξέρετε, ἐμφανίζονται κατά κανόνα -σχεδόν πάντα- ὡς ἄνθρωποι καί δέν μᾶς φοβίζουν. Κι ἄν λίγο φοβηθοῦμε, μᾶς παίρνουν τόν φόβο. Θυμηθεῖτε τούς ἁγίους Ἀγγέλους πῶς ἐμφανίστηκαν στίς Μυροφόρες; Μέ μορφή ἀνθρώπου, ἀλλά ἦταν ἐξαστράπτοντες, εἶχαν τό φῶς αὐτό, τό ἀγγελικό φῶς, τό ὁποῖο κι αὐτό τό φῶς τό μειώνουν, γιατί δέν μποροῦμε νά τούς δοῦμε, μέσα σ’ αὐτό τό ἀστραπόβολο φῶς πού ἔχουν.

Οἱ δαίμονες, λοιπόν, παίρνουν τή μορφή Ἀγγέλων «προκειμένου νά ἐξαπατήσουν πιό εὔκολα, παρότι ἐπίσης πασχίζουν μερικές φορές νά πείσουν –τούς ἀνθρώπους– ὅτι εἶναι ἀνθρώπινες ψυχές καί ὄχι δαίμονες»²⁸. Αὐτό πού σᾶς ἔλεγα προηγουμένως, ἡ ἀπάτη τοῦ πνευματισμοῦ, ὅτι τάχατες ὁ μάγος καλεῖ τήν ψυχή τοῦ τάδε καί ἐμφανίζεται ἡ ψυχή καί ἀποκαλύπτει διάφορα.. εἶναι ἀπάτη. Οἱ ψυχές δέν μποροῦν νά μετακινηθοῦν. Εἶναι ἐκεῖ πού εἶναι. Μόνο οἱ Ἄγγελοι μποροῦν νά μετακινηθοῦν καί ὅταν θέλει ὁ Θεός. Οὔτε ἔρχονται στόν ὕπνο τους. «Πάτερ», λέει, «ἔχει πεθάνει 40 μέρες καί δέν τόν ἔχω δεῖ στόν ὕπνο μου»…

– Τί θέλεις νά δεῖς στόν ὕπνο σου; Τόν δαίμονα θέλεις νά δεῖς;

Νομίζουν ὅτι ἔρχεται στό ὄνειρό τους ἡ ψυχή. Εἶναι δαιμονικές ἀπάτες. Δέν ἔρχονται οἱ ψυχές, εἶναι δαίμονες. Ἀλλά, ἐπειδή αὐτή ἡ γυναίκα ἤ ὁ ἄντρας ἔχει πιστέψει αὐτό τό πράγμα καί τό περιμένει, παραχωρεῖ ὁ Θεός καί ἐξαπατᾶται ἀπό τούς δαίμονες καί ἔχουμε ἕνα σωρό κλαυθμούς καί ὀδυρμούς ἀπό τά ὄνειρα, τά ὁποῖα ποτέ δέν πρέπει νά πιστεύουμε. Ποτέ, ποτέ! Γιατί κατά κανόνα εἶναι ἀπό δαίμονες, δαιμονικές ἀπάτες.

Οἱ δαίμονες, λοιπόν, προσπαθοῦν νά πείσουν τόν ἄνθρωπο εἴτε ὅτι εἶναι Ἄγγελοι εἴτε ὅτι εἶναι ἀνθρώπινες ψυχές. «Αὐτός ὁ τρόπος ἐξαπάτησης στίς μέρες μας εἶναι πολύ τῆς μόδας μεταξύ τῶν δαιμόνων, λόγω τῆς ἰδιαίτερης προδιάθεσης τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων νά πιστεύουν κάτι τέτοιο, παρότι μερικές φορές προλέγουν τό μέλλον, παρότι ἀποκαλύπτουν μυστήρια ἀκόμα κι ἄν αὐτά συμβαίνουν. Ὡστόσο, ὁ ἄνθρωπος δέν πρέπει νά τούς ἐμπιστεύεται κατά κανένα τρόπο»²⁹.

– Μπορεῖ ὁ διάβολος νά προβλέψει τό μέλλον;

Ποτέ! Ποτέ! Εἶναι ἀπάτη, ἄν πᾶς στούς μάγους καί στούς μελλοντολόγους καί σ’ αὐτές μέ τίς γυάλινες σφαῖρες, στίς χαρτορίχτρες καί ὅλα αὐτά τά ἀνόητα πράγματα. Δέν ξέρει ὁ διάβολος τό μέλλον. Ἁπλῶς κάνει εἰκασίες. Ὑποθέσεις κάνει καί μερικές φορές πέφτει μέσα. Τό μέλλον τό ξέρει μόνο ὁ Θεός, κανένας ἄλλος. Ὁ διάβολος καί οἱ δαίμονες εἶναι κτιστά ὄντα, ὅπως καί οἱ Ἄγγελοι, ὅπως κι ἐμεῖς. Εἴμαστε ὅλοι κτίσματα.

– Τί ξέρει ὁ διάβολος;

Ξέρει κάτι πού γίνεται αὐτή τή στιγμή στήν Ἀμερική καί μπορεῖ νά ἔρθει τό βράδυ στόν ὕπνο σου καί νά σοῦ πεῖ, ξέρεις ἡ θεία σου κοιμήθηκε στήν Ἀμερική, πέθανε. Νά στή δείξει πεθαμένη. Ἐσύ δέν τό ἔχεις μάθει ἀκόμα… γιατί δέν ἔχεις τέλεια ἠλεκτρονική ἐνημέρωση! Τό μαθαίνεις τήν ἄλλη μέρα καί λές, ἄ, μοῦ βγῆκε τό ὄνειρο! Εἶναι ἀπάτη. Ἁπλῶς ὁ διάβολος, ἐπειδή εἶναι πνεῦμα, κινεῖται πιό γρήγορα ἀπό τά ΜΜΕ καί σοῦ εἶπε τήν εἴδηση.

– Ἀλλά ποῦ σκοπεύει; Γιατί στό εἶπε στό ὄνειρό σου;

Γιά νά σέ κάνει νά ἐμπιστεύεσαι τά ὄνειρα. Καί μετά θά σοῦ πεῖ καί τό ψέμα του καί θά τό χάψεις, θά σέ ἐξαπατήσει καί θά σέ βάλει μέσα σέ μία κατάσταση λύπης, ἀπελπισίας, ἀπόγνωσης κ.λ.π.

«Οἱ δαίμονες μπερδεύουν τήν ἀλήθεια μέ τό ψέμα»³⁰. Προσέξτε αὐτή εἶναι ἡ πλατφόρμα τοῦ διαβόλου, ἀλήθειες καί ψέματα μαζί. Τόν σταυρό καί ἕνα σκόρδο ἀπό δίπλα καί ἕνα μάτι – ματόχαντρο. Τά βλέπω, τά πουλᾶνε καί στά πανηγύρια καί στά προσκυνήματα τά ματόχαντρα. Ποῦ ἀκούστηκε αὐτό;! Αὐτή εἶναι ἡ χειρότερη μορφή δαιμονικῆς ἐξαπάτησης. Θεός καί διάβολος μαζί καί ὅ,τι πιάσει σοῦ λέει… Ἔχει τόν σταυρό στό αὐτοκίνητό του, ἔχει καί ἕνα σκόρδο…

– Εἶσαι χριστιανός ἐσύ;

Εἰδωλολάτρης εἶσαι. Ὑπάρχει αὐτή ἡ ἐξίσωση νά τήν ξέρετε: Χριστός + κόσμος = κόσμος. Σέ καμιά περίπτωση Χριστός. Εἶσαι κοσμικός, δηλαδή διαβολικός, γιατί «ὁ κόσμος ἐν τῶ πονηρῶ κεῖται»³¹, τό λέει σαφῶς ἡ Ἁγία Γραφή. Προσέξτε, λοιπόν, ἀλήθειες καί ψέματα μπερδεμένα σερβίρει ὁ διάβολος. Ὁ Χριστός μόνο ἀλήθεια λέει, ποτέ ψέμα.

Τό βιβλίο τῶν Θρησκευτικῶν πού κυκλοφορεῖ λένε ἔχει μερικά καλά πράγματα… ἀλλά ἔχει καί κάτι ἄλλα… Αὐτή εἶναι ἡ πλατφόρμα τοῦ διαβόλου, σοῦ λέει καμιά ἀλήθεια, γιά νά σέ παραπλανήσει, σοῦ λέει κι ἕνα σωρό ψέματα.

«Ἐνίοτε χρησιμοποιοῦν τήν ἀλήθεια μόνο καί μόνο γιά νά πετύχουν μία πιό βολική ἐξαπάτηση. Ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Αὐτός γάρ ὁ Σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός… καί οἱ διάκονοι αὐτοῦ μετασχηματίζονται ὡς διάκονοι δικαιοσύνης»³²»³³. Τό ἀκοῦτε; Οἱ διάκονοι τοῦ διαβόλου μετασχηματίζονται ὡς διάκονοι τοῦ καλοῦ, ὡς ὑπηρέτες τοῦ καλοῦ καί σοῦ λέει: τί καλός ἄνθρωπος! Ἔτσι ἀκριβῶς θά ἐμφανιστεῖ καί ὁ Ἀντίχριστος, ὡς ἕνας πολύ καλός ἄνθρωπος καί πολλοί θά ἐξαπατηθοῦν, γιατί ἀκριβῶς δέν ξέρουν τήν Γραφή, δέν ἔχουνε νήψη καί θά χάψουν τό παραμύθι τοῦ διαβόλου.

«Ἕνας γενικός κανόνας γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους εἶναι –πρῶτον– νά μήν ἐμπιστεύονται γιά κανέναν λόγο τά πνεύματα, ὅταν ἐμφανίζονται μέ αἰσθητή μορφή»³⁴. Ὅ,τι βλέπεις πού σοῦ φαίνεται ὑπερφυσικό, πνευματικό, μήν τό ἐμπιστεύεσαι κι ἄς σοῦ φαίνεται πώς εἶναι Ἄγγελος ἤ Ἅγιος ἤ Χριστός ἤ Παναγία. Ὄχι, ποτέ. Πρέπει νά ἔχεις στοιχειώδη ταπεινοφροσύνη καί νά πεῖς δέν εἶμαι ἄξιος ἐγώ νά δῶ οὔτε Ἄγγελο οὔτε τόν Χριστό οὔτε τήν Παναγία.

Δεύτερος κανόνας: οἱ χριστιανοί «νά μήν ξεκινοῦν συζήτηση μαζί τους». Τρίτος κανόνας «νά μήν τούς δίνουν καμία προσοχή»³⁵. Ἡ σωστότερη ἀντιμετώπιση τοῦ δαίμονα εἶναι ἡ περιφρόνηση. Ἐπειδή ὁ δαίμονας εἶναι πάρα πολύ ἐγωιστής, ὅταν τόν περιφρονήσεις, θίγεται, προσβάλλεται καί σηκώνεται καί φεύγει. Ὅταν τοῦ δώσεις ἀπάντηση ἤ τόν ἀντιμετωπίσεις ἐχθρικά, τό χαίρεται. Γιατί; Γιατί τοῦ δίνεις ἀξία, τοῦ δίνεις σημασία ἔστω καί ἀρνητικά.

Τέταρτος κανόνας «νά ἀναγνωρίζουν», ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, «τήν ἐμφάνισή τους ὡς ἕναν πολύ μεγάλο καί πολύ ἐπικίνδυνο πειρασμό»³⁶. Πολύ ἐπικίνδυνος(!), γιατί ἡ ἐπαφή μέ τά πονηρά πνεύματα πάντοτε θά μᾶς κάνει κακό, δέν θά μᾶς κάνει ποτέ καλό. Γι’ αὐτό κι αὐτά τά νέα παιδιά πού πᾶνε καί ψάχνονται σ’ αὐτά τά θέματα, κινδυνεύουν πάρα πολύ, γιατί ὁ διάβολος δέν ἀστειεύεται. Θά σοῦ ἐμφανιστεῖ, ἀλλά θά σοῦ κάνει κακό. Καί τώρα ὅλα αὐτά τά ξόρκια καί ὅλη αὐτή ἡ μαγολογία ἔχουν περάσει καί στά παιδιά τοῦ νηπιαγωγείου. Ἔχουμε ἀρχίσει νά μαθαίνουμε τά παιδιά μας πῶς νά κάνουν μαγικά… γιά νά ἐξουδετερώσεις τόν κακό δάσκαλο, τήν κακή καθηγήτρια, γιά νά πάρεις καλούς βαθμούς, θά πεῖς τό τάδε ξόρκι.. Αὐτά δέν εἶναι ἀστεῖα, εἶναι πολύ ἐπικίνδυνα πράγματα. Καί τά διδάσκουν τά παιδιά μέσω τοῦ ἴντερνετ καί τῆς τηλεόρασης οἱ ἐπιτήδειοι, οἱ ἀποκρυφιστές τοῦ Χόλυγουντ καί ὅλοι αὐτοί, πού παράγουν τά ὑποτιθέμενα «παιδικά» πού δέν εἶναι καθόλου παιδικά. Πρίν λίγα χρόνια εἶχα δεῖ στή Θεσσαλονίκη ἕνα βιβλίο «Μαγολογία» ὀγκῶδες, ὀγκωδέστατο, ὡραιότατο! Καί μοῦ ἔκανε ἐντύπωση. Καί λέω, γιά κοίταξε, στίς βιτρίνες τῶν βιβλιοπωλείων διδάσκουν τή μαγεία! Ἐκ τῶν ὑστέρων ἔμαθα ὅτι αὐτό εἶναι παιδικό βιβλίο. Εἶναι παιδικό βιβλίο! Καί πᾶνε οἱ καημένοι… δέν εἶναι καημένοι, εἶναι ἄφρονες -γιά νά μήν πῶ κάτι πιό βαρύ- καί τό ἀγοράζουν καί τά δίνουν στά παιδιά. Καί βλέπετε ὅλα τά παιχνίδια σήμερα πού ἔχουν τά παιδιά μας εἶναι δαιμονικά. Σᾶς παρακαλῶ ποτέ μήν παίρνετε τέτοια παιχνίδια καί τέτοια βιβλία στά παιδιά σας. Κι ἄν σᾶς τά κάνουν δῶρο, νά τά καῖτε, νά τά πετᾶτε. Δέν ἐπιτρέπεται νά ὑπάρχουν τέτοια βιβλία καί τέτοια παιχνίδια στά παιδιά μας. Ἡ ἐπαφή μέ τά πονηρά πνεύματα εἶναι ἕνα πάρα πολύ ἐπικίνδυνο πράγμα καί πάντοτε ζημιογόνο.

Θά σταματήσω ἐδῶ, γιατί συμπληρώθηκε ἡ ὥρα. Βέβαια δέν τό ὁλοκληρώσαμε, ἴσως τήν ἄλλη φορά, πρῶτα ὁ Θεός, ἄν κι ἐσεῖς συμφωνεῖτε, νά συμπληρώσουμε αὐτό τό κεφάλαιο. Ἀλλά ἄς κρατήσουμε αὐτά τά τελευταῖα, νά μή θέλουμε νά ἔχουμε τέτοιες ἐπαφές καί ἐπικοινωνίες. Οὔτε περιέργεια. Γιατί εἶναι κάτι πολύ ἐπικίνδυνο καί πάντοτε θά μᾶς κάνει κακό. Πῶς θά μάθουμε γι΄ αὐτά; Ὑπάρχει τρόπος, νά ἐγκύψουμε στίς Ἅγιες Γραφές, στούς Ἁγίους Πατέρες. Ἐκεῖ θά ἀποκτήσουμε γνώση τοῦ τί εἶναι διάβολος καί τίς διάφορες μηχανουργίες του καί ἀπάτες του. Ἐδῶ ἔχω ἕνα βιβλίο πολύ σπουδαῖο τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, τόν βίο τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου. Αὐτό τό βιβλίο μέσα, πού τό ἔχει γράψει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, μαθητής τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου, ἐκτός τῶν ἄλλων ἔχει ἀρκετά πράγματα πού ἀφοροῦν στούς δαίμονες. Μιλάει ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος καί λέει τίς ἐμπειρίες πού εἶχε μέ τούς δαίμονες. Μελετώντας αὐτά μπορεῖς νά μάθεις πάρα πολλά πράγματα γιά τά πονηρά πνεύματα, δέν χρειάζεται νά τά ἐπικαλεῖσαι καί νά πηγαίνεις γυρεύοντας νά σοῦ ἐμφανιστοῦν γιά νά πάθεις κακό.

Ἄν θέλετε κάτι ὡς συζήτηση, μποροῦμε.

Ἐρ. : Πολλοί λένε ὅτι δέν ὑπάρχει κόλαση καί Παράδεισος καί ὅλα τελειώνουν ἐδῶ. Πῶς θά τούς ἀπαντήσουμε;

Ἀπ. : Τό θίξαμε λίγο, νά τό ξαναπῶ. Ὑπάρχουνε κατατεθειμένες ἐμπειρίες ὄχι ἀπό χριστιανούς, ἀπό μή χριστιανούς, πού μιλᾶνε γιά κόλαση καί Παράδεισο, γιά ὅλα αὐτά ὅτι ὑπάρχουν πραγματικά. Ἄν σκύψουμε λίγο καί στήν ὀρθόδοξή μας παράδοση, θά δεῖτε πάρα πολλούς ἀνθρώπους πού ἔχουν γυρίσει ἀπό τήν ἄλλη ζωή. Τούς πῆγε πραγματικά ὁ Θεός μέσω τῶν Ἀγγέλων Του καί εἶδαν καί τόν Παράδεισο καί τήν κόλαση.

Σ’ αὐτό τό βιβλίο πού σᾶς ἀνέφερα, τόν Εὐεργετινό, στά πρῶτα-πρῶτα κεφάλαια θά δεῖτε πολλά τέτοια περιστατικά. Ὑπάρχει μία περίπτωση μίας κοπέλας, ἡ ὁποία εἶχε μία μητέρα τελείως ἄσωτη καί ἕναν πατέρα λίγο μυστηριώδη… πολύ σιωπηλό, κλειστό θά λέγαμε ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ζοῦσε σέ μία κατάσταση κάπως ἀντικοινωνική καί περιθωριακή. Μάλιστα λέει, ὅταν πέθανε, ἔκανε τέτοια νεροποντή πού οὔτε νά τόν κηδέψουν δέν μποροῦσαν. Τόν ἔβγαλαν τελικά μέσα στή βροχή μετά ἀπό δυό-τρεῖς μέρες γιά νά μή μυρίσει τό πτῶμα (τό σῶμα). Ἡ κόρη τώρα, μετά τόν θάνατο τῆς μητέρας πού εἶχε ζήσει πολύ ἄσωτα, γλέντησε τή ζωή της μέ πολλούς κ.λ.π. καί τόν θάνατο τοῦ πατέρα, προβληματιζόταν καί ἔλεγε, Θεέ μου ποιά ζωή νά ἀκολουθήσω; Καί ἔκλινε πρός τή ζωή τῆς μητέρας. Εἶναι καί πιό εὔκολη… γυαλίζει καί πιό πολύ… Καί εἶχε ἀποκάλυψη ἀπό τόν Θεό! Τήν πῆρε ὁ Θεός καί τῆς ἔδειξε ποῦ εἶναι ὁ πατέρας καί ποῦ εἶναι ἡ μητέρα. Ὁ πατέρας ἦταν μέσα στούς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ, σέ μιά ἀπέραντη μακαριότητα, καί ἡ μητέρα ἦταν στήν κόλαση καί μάλιστα εἶδε τήν κόρη της καί τῆς εἶπε «κόρη μου, βγάλε με, μή μέ ἀφήνεις». Ἔβραζε μέσα σ’ ἕνα καζάνι… Εἶναι εἰκόνες αὐτά, ἀλλά ἔτσι τό παραχώρησε ὁ Θεός νά τό δεῖ γιά νά τό καταλάβουμε. Καιγόταν καί ἀνεβοκατέβαινε μέσα στό καζάνι αὐτό. Ἅπλωσε τότε τό χέρι στήν κόρη κι ἐκείνη ἔκανε νά τή βγάλει ἔξω καί κάηκε! Ξύπνησε μετά… καί ἔφριξε!

Ἔχουμε, λοιπόν, ἐμπειρίες. Ὑπάρχει κόλασις, ὑπάρχει Παράδεισος. Ὑπάρχουν βιβλία, καί πρόσφατα κυκλοφόρησαν τέτοια βιβλία, καί ἐδῶ σ’ αὐτό τό βιβλίο τοῦ π. Σεραφείμ ὑπάρχουν τέτοιες μαρτυρίες ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι εἶδαν καί τήν κόλαση καί τόν Παράδεισο καί τά περιέγραψαν.

Ἑπομένως… θέλουν ἀποδείξεις; Ὑπάρχουν ἀποδείξεις. Ἄν λίγο σκύψουμε σ’ αὐτά πού εἶναι κατατεθειμένα στήν παγκόσμια βιβλιογραφία, θά τό βροῦμε, ὅτι γύρισαν πολλοί. Εἶναι ψέμα αὐτό πού λένε ὅτι δέν γύρισε κανένας. Πολλοί γύρισαν καί εἶχαν ἐμπειρίες καί τῆς κόλασης καί τοῦ Παραδείσου.

Δεύτερον, ἐάν εἶσαι χριστιανός ὀρθόδοξος, δέν χρειάζεσαι οὔτε αὐτά. Ἕνας πού εἶναι χριστιανός ὀρθόδοξος τί σημαίνει; Ὅτι πιστεύει αὐτά πού λέει ἡ πίστη μας. Τί λέμε; Δέν μιλᾶμε στό Πιστεύω γιά αἰώνια ζωή; «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Πόσοι σήμερα χριστιανοί πιστεύουν στήν αἰώνια ζωή; Δυστυχῶς, ἐλάχιστοι. Θά μοῦ πεῖτε, ποῦ τό ξέρεις; Βλέπω πῶς κάνουν στίς κηδεῖες, πῶς ὠρύονται, πῶς χτυπιοῦνται, φωνάζουν κ.λ.π. Οὔτε οἱ εἰδωλολάτρες δέν κάνουν ἔτσι. Δέν ἔχουμε στοιχειώδη πνευματική γνώση καί πίστη. Εἶναι κρίμα. Νά εἴμαστε ὀρθόδοξοι χριστιανοί κατ’ ὄνομα, καί νά μήν ἔχουμε αὐτή τή στοιχειώδη πίστη, ἡ ὁποία εἶναι λυτρωτική. Ἀλλά σᾶς λέω, ἄν θέλεις νά πειστεῖς ἀπό τά πράγματα, ὑπάρχουν καί κατατεθειμένες τέτοιες ἐμπειρίες.

Μάλιστα ὑπάρχει ἕνα βιβλίο, τό ὁποῖο ἔχει μεταφραστεῖ καί στά ἑλληνικά, μέ μία ρωσίδα. Αὐτή ἦταν ἄθεη -νά σᾶς τό πῶ εἶναι καί λίγο χαριτωμένο- ὅσο ζοῦσε ἐδῶ στή γῆ ἔβριζε τούς ἱερεῖς, τούς ἔλεγε χαραμοφάηδες. Ὅπως καί πολλοί βρίζουν τούς ἱερεῖς, τούς μοναχούς… ὅτι εἶναι τεμπέληδες κ.λ.π. Ἔτσι ἔλεγε κι αὐτή. Πέθανε κι αὐτή, ὅπως ὅλοι, καί πῆγε στόν Χριστό. Φυσικά πήγαινε γιά τήν κόλαση, δέν πίστευε, δέν εἶχε σωστή ζωή.. καί ἄρχισε νά παρακαλεῖ τόν Χριστό καί τήν Παναγία νά μήν πάει στήν κόλαση. Ἡ Παναγία μεσίτεψε στόν Χριστό καί ὁ Χριστός εἶπε… Εἶναι κατατεθειμένα, ὑπάρχει βιβλίο, εἶναι μαρτυρία τοῦ 20^ου αἰῶνος. Τά ἔχει γράψει ἡ γυναίκα αὐτή, γιατί μετά ξαναγύρισε. Ὁ Χριστός εἶπε ὅτι δέν μπορῶ νά κάνω τίποτα! Ἡ Παναγία ἐπέμενε, παρακαλοῦσε γι’ αὐτή, ὁπότε τελικά εἶπε ὁ Χριστός μία λύση ὑπάρχει, νά τήν ξαναγυρίσω πίσω στό σῶμα της, νά πάει σ’ αὐτούς πού τούς ἔλεγε χαραμοφάηδες, νά ἐξομολογηθεῖ, νά τῆς διαβάσουν συγχωρητική εὐχή καί μετά νά ἔρθει στόν Παράδεισο. Καί ἔτσι ἔγινε. Μέ τό πού γύρισε στό σῶμα της, καταλαβαίνετε τί εἶπε: Πνευματικό! Θέλω πνευματικό! Τό πρῶτο πού εἶπε. Ἐξομολογήθηκε, μετανόησε καί ἔτσι πῆγε ἐκεῖ πού ἔπρεπε νά πάει, στόν Παράδεισο.

Δέν εἶναι λοιπόν ψέματα ὅλα αὐτά, ὑπάρχουν. Καί οἱ μαρτυρίες ὑπάρχουν. Ἀλλά ἄν κάποιος δέν θέλει νά πειστεῖ… Ὄχι γιατί τόν ἐμποδίζει ἡ λογική, δέν τόν ἐμποδίζει ἡ λογική. Ξέρετε τί τόν ἐμποδίζει; Ἡ ζωή του τόν ἐμποδίζει. Γιατί, ἄν πιστέψει, θά πρέπει νά ἀλλάξει ζωή καί δέν θέλει νά ἀλλάξει ζωή, τά ἀγαπάει τά πάθη του, τήν ἀγαπάει τήν ἁμαρτία. Ὁπότε, λέει, καλύτερα νά πῶ δέν ὑπάρχει… ἄς λένε οἱ χαζοχριστιανοί ὅτι ὑπάρχει. Δέν ὑπάρχει τίποτα… γιά νά κάνω τή ζωή μου χωρίς νά ἔχω καί τύψεις. Κι ὅμως ὑπάρχει! Καί δέν μποροῦμε νά αὐταπατόμαστε, δέν πρέπει νά αὐταπατόμαστε καί νά ξεγελᾶμε τόν ἑαυτό μας.

Ἀπ. : Σήμερα, θά σᾶς πῶ κάτι πού ἔλεγε ὁ π. Ἀθανάσιος ὁ Μυτιληναῖος, δέν εἴμαστε χριστιανικό κράτος. Πρέπει νά τό ξεχάσουμε αὐτό. Εἴμαστε εἰδωλολατρικό κράτος. Οἱ Ἕλληνες στήν συντριπτική τους πλειοψηφία εἶναι εἰδωλολάτρες, δέν εἶναι χριστιανοί. Μόνο στό ὄνομα εἶναι χριστιανοί καί σέ λίγο δέν θά ἔχουν οὔτε τό ὄνομα. Ἤδη πολλοί τό δηλώνουν ὅτι εἶναι ἄθεοι. Ἑπομένως, μή περιμένουμε κάτι καλύτερο ἀπό αὐτό πού λέτε. Κι ἐγώ τό ἔχω ἀκούσει πολλές φορές. Ἄνθρωπος νά πεθαίνει, νά τοῦ λές νά κοινωνήσει καί νά ἀρχίσει νά βλαστημάει, ὑποτιθέμενος χριστιανός ὀρθόδοξος, βαφτισμένος.. νά ἀρχίσει νά βλαστημάει! Αὐτό εἶναι φοβερό! Αὐτό κι ἄν δέν εἶναι κόλαση! Ἤδη ζεῖ τήν κόλαση αὐτός ὁ ἄνθρωπος.

Ἀλλά προσέξτε τώρα τή δική μας τή συμπεριφορά. Ἔλεγε ὁ π. Ἀθανάσιος ὅτι ἐμεῖς μιλᾶμε ἀπό θέση ἰσχύος. Δηλαδή τί; Θεωροῦμε ὅτι ὅλοι οἱ Ἕλληνες σήμερα εἶναι χριστιανοί, εἶναι ὀρθόδοξοι. Καί λέμε: δέν ντρέπεσαι πού κάνεις ἔτσι καί πῶς ἔρχεσαι ἔτσι στήν ἐκκλησία;… Δέν μποροῦμε νά τό λέμε αὐτό, δέν πρέπει νά τό λέμε, γιατί αὐτός/αὐτή πού ἔρχεται ἔτσι, αὐτό ξέρει, αὐτό κάνει. Εἶναι τελείως ἀκατήχητοι οἱ ἄνθρωποι σήμερα. Καί ξαναλέω εἰδωλολάτρες. Καί πρέπει ἔτσι νά τούς ἀντιμετωπίσουμε.

Λέει ὁ Ἀπόστολος κάπου τό ρῆμα «θυμομαχῶ». Καί ἔλεγε ὁ π. Ἀθανάσιος ὅτι σήμερα ἐμεῖς οἱ χριστιανοί θυμομαχοῦμε. Θυμομαχῶ θά πεῖ θυμώνω καί μάχομαι μέ αὐτούς πού ὑποτίθεται εἶναι χριστιανοί. Ἀλλά δέν ἔχουμε νά κάνουμε μέ χριστιανούς! Πρέπει νά τό πάρουμε εἴδηση. Οἱ συγγενεῖς μας δέν εἶναι χριστιανοί. Μερικοί ἔχουνε τύψεις, γιατί λέει τά χάλασα μέ τή θεία μου, μέ τόν μπαμπά μου, μέ τή μαμά μου. Φυσικά θά τά χαλάσεις. Δέν γίνεται νά μήν τά χαλάσεις. Δέν γίνεται, γιατί ἔχεις τελείως ἀντίθετη ζωή. Γιά νά μήν τά χαλάσεις, θά πρέπει νά πέσεις κι ἐσύ στόν βοῦρκο, ὅπως ἔχουν πέσει αὐτοί. Ἔ ὄχι, δέν θά τούς κάνουμε τή χάρη αὐτή. Θά κάνουμε αὐτό πού λέει ὁ Χριστός, θά βγάλεις τό μάτι σου, θά κόψεις τό χέρι σου, τό πόδι σου³⁸. Κι ὅταν λέει μάτι, χέρι, πόδι, τί ἐννοεῖ; Συγγενεῖς! Συγγενεῖς, φίλους, πολύ φίλους, οἱ ὁποῖοι σέ σκανδαλίζουν, σέ βάζουν σέ πειρασμό. Αὐτό πού λέτε, θυμώνουν. Τούς λές κάτι γιά Θεό καί θυμώνουν καί σοῦ ἐπιτίθενται καί ὄχι μόνο, θέλουν νά σέ πάρουν στή δική τους ζωή. Καί σοῦ λέει ἐγώ θά κάνω τώρα γάμο, καί ἐννοεῖ πολιτικό βέβαια, δέν θά ἔρθεις; Ἄν τούς πεῖς δέν θά ἔρθω, θά σοῦ κόψουν τήν καλημέρα. Ἔ, νά σοῦ τήν κόψουνε! Γιατί φυσικά δέν πρέπει νά πᾶς στόν πολιτικό γάμο.

Γι’ αὐτό λέω θά πρέπει νά γίνουμε «ἐχθροί». Ὁ Χριστός εἶπε: «δέν ἦλθα νά βάλω εἰρήνη στή γῆ, ἀλλά μάχαιρα»³⁹. Τό ἔχετε ἀκούσει αὐτό;! Καί «ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου», τί λέει; «Οἱ οἰκιακοί του»⁴⁰. Τό βλέπετε; Οἰκιακοί ποιοί εἶναι; Οἱ συγγενεῖς, αὐτοί πού εἶσαι στό ἴδιο σπίτι. Θά πεῖς, θά γίνω ἐχθρός μέ τό παιδί μου…; Ναί, ἐχθρός θά γίνεις, ἀναγκαστικά. Ἀλλιῶς θά πρέπει νά γίνεις ἐχθρός μέ τόν Θεό καί πρέπει νά πειθαρχοῦμε στόν Θεό παρά στούς ἀνθρώπους⁴¹. Ἀλλά κάποιοι λένε, τί θά χαλάσω τήν οἰκογένειά μου; Ναί, νά τή χαλάσεις! Ἔτσι λέει ὁ Θεός! Προκειμένου νά ἔχεις εἰρήνη μέ τόν διάβολο καί ἐχθρότητα μέ τόν Θεό, νά προτιμήσεις τό ἀντίθετο. Νά ἔχεις ἐχθρό τόν διάβολο καί τά ὄργανά του καί νά ἔχεις εἰρήνη μέ τόν Θεό, γιατί διακυβεύεται ἡ αἰώνια ζωή σου. Ἄν πιστεύεις, δέν εἶναι καθόλου δύσκολο. Δύσκολο εἶναι γιά τούς ἄπιστους, πού νομίζουν ὅτι ὅλα τελειώνουν στόν τάφο, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νά εἶναι καί αὔριο… Δέν ξέρουμε πότε θά πεθάνουμε. Μή νομίσετε ὅτι θά ζήσουμε πολλά χρόνια. Ἡ ζωή ἐδῶ περνάει πολύ γρήγορα. Ἄν πιστεύεις στήν αἰώνια ζωή δέν εἶναι καθόλου δύσκολο, θά κάνεις κάθε θυσία. Γιατί, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος, αὐτά τά ἀγαθά πού μᾶς ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Θεός δέν συγκρίνονται μέ ὅποια ταλαιπωρία κι ἄν ὑποστοῦμε ἐδῶ στή γῆ, ὅποιο μαρτύριο, ὅποιο βάσανο. Μά νά γίνεις περιθωριακός, νά σέ καταπατήσουν ὅλοι, νά σέ ἀποκόψουν ὅλοι, νά πᾶς στό περιθώριο τοῦ περιθωρίου… τιμή σου εἶναι! Εἴπατε γιά χλευασμό καί γιά εἰρωνεία. Αὐτός εἶναι ὁ κανόνας μας καί ὁ Χριστός αὐτούς μακαρίζει. «Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν, ὅταν διώξωσι»⁴². Τότε εἶστε μακάριοι. Δέν λέει, ὅταν σᾶς λένε καλά λόγια, ὅταν τά ἔχετε καλά μέ ὅλους, ὅταν εἶστε πολιτικοί καί ξέρετε νά ἑλίσσεστε. Γιατί αὐτό ἔχει πέραση σήμερα. Σοῦ λέει κάνε καί λίγο πολιτική… πού σημαίνει, γίνε καί λίγο ὑποκριτής! Πές καί κανένα ψέμα.. δέν γίνεται χωρίς ψέματα. Ἔ ὄχι, δέν θέλει αὐτό ὁ Χριστός. Ὁ Χριστός δέν θέλει οὔτε πολιτικούς οὔτε ὑποκριτές. Θέλει νά εἶσαι μέ τήν ἀλήθεια, νά εἶσαι εὐθύς. Εὐθύτητας ἠγάπησεν ὁ Κύριος⁴³ καί ὄχι ὑποκρισία καί πολιτική. Καί σέ ὅποιους ἀρέσεις. Γι’ αὐτό καί εἶπε στούς ἀνθρώπους πού Τόν ἄκουγαν, τούς Φαρισαίους, τούς ὑποκριτές, θά τούς ἀκοῦτε, γιατί λέγανε κατά κανόνα σωστά πράγματα, ἀλλά κατά τή ζωή τους δέν θά κάνετε⁴⁴. Καί σήμερα ἔχουμε πολλούς τέτοιους.. πού μπορεῖ νά λένε σωστά πράγματα, ἀλλά ἡ ζωή τους εἶναι διεφθαρμένη καί δέν πρέπει νά τούς ἀκολουθήσουμε.

Λοιπόν, θά εἴμασε ἕτοιμοι μέ χαρά νά ὑποστοῦμε κάθε εἰρωνεία, κάθε ὕβρη, κάθε περιφρόνηση ἄν θέλουμε νά εἴμαστε χριστιανοί. Ἄν φοβόμαστε τήν εἰρωνεία, δέν εἴμαστε χριστιανοί, εἴμαστε ὁπαδοί τῆς «μεταπατερικῆς θεολογίας». Ξέρετε τί λέει αὐτή ἡ «θεολογία»; Ὑπάρχει…κυκλοφορεῖ.. ὑπάρχει καί σχολή ὁλόκληρη στήν Ἑλλάδα. «Ἀνάσταση χωρίς σταυρό». Βολικά πράγματα! Δέν μᾶς ἀρέσει ὁ σταυρός. Τί νά μᾶς κοροϊδεύουνε τώρα; Νά μήν εἴμαστε in; Δέν μᾶς ἀρέσει αὐτό. Ἐμεῖς θέλουμε ἀνάσταση, θέλουμε τή χαρά, ἀλλά νά μήν περάσουμε ἀπό σταύρωση, νά πᾶμε ἀπό ἕνα δρομάκι χωρίς κόπο, χωρίς ὀνειδισμό… Δέν γίνεται.

«Διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν»⁴⁵. Τό «δεῖ» θά πεῖ πρέπει. Δέν γίνεται νά περάσεις στή Βασιλεία χωρίς θλίψεις. Πρέπει νά τό πάρουμε εἴδηση. Ἄν θέλεις μιά ζωή ἀσταύρωτη, εἶσαι ὁπαδός τοῦ Ἀντιχρίστου. Τό σύμβολο τοῦ Ἀντιχρίστου ποιό εἶναι; Χξστ = 666. Αὐτό δέν εἶναι τό σύμβολο τοῦ Ἀντιχρίστου; Τό σύμβολο τοῦ Χριστοῦ ποιό εἶναι; Τώρα κάνουμε μάθημα πρώτης δημοτικοῦ… Ὁ Σταυρός. Τό σύμβολο τοῦ Ἀντιχρίστου πῶς ἑρμηνεύεται; Ξέρετε; Χξστ = Χριστιανός ξένος σταυροῦ. Ἀκριβῶς τό ἀντίθετο τοῦ σταυροῦ. Αὐτή εἶναι ἡ μεταπατερική θεολογία πού ἔχει πολλή πέραση σήμερα. Πολύ λανσάρεται.. ἀπό ἀνθρώπους ὑποτίθεται τῆς Ἐκκλησίας, θεολόγους, ἱεράρχες, κληρικούς κ.λ.π. Νά μήν πῶ περισσότερα… Πού σοῦ λένε, γιατί ὄχι; Νά γλεντᾶς καί τή ζωή σου, νά εἶσαι καί στόν καφέ, νά ἔχεις καί τό κομποσκοινάκι ἀπ’ τήν ἄλλη μεριά καί τό τσιγάρο καί τό οὐίσκι καί θά πᾶς στόν Παράδεισο μέ τήν πολυθρόνα σου, χωρίς κόπο! Ἔ, δέν γίνεται…

Γιά νά πᾶς στόν Παράδεισο θέλει νηστεία, θέλει ἐγκράτεια, θέλει κακοπάθεια, θέλει φτώχεια.. ἑκούσια! Ἑκούσια φτώχεια. «Μακάριοι οἱ πτωχοί»⁴⁶. Ὄχι τῷ πνεύματι, ἄλλο αὐτό. Τό λέει ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Λουκᾶς. Διαβάστε τό κατά Λουκᾶν νά τό δεῖτε, μακαρίζεται ἡ πτωχεία. Σήμερα τρέμουμε μή μᾶς κόψουνε τόν μισθό καί τήν σύνταξη καί νομίζουμε χάνουμε τό πᾶν. Καθόλου ἔτσι δέν εἶναι τά πράγματα. Γίνεσαι μακάριος, ἄν γίνεις πτωχός, ἀλλά γιά τόν Χριστό, ἑκούσια πτωχός. Ἄν γνωρίσουμε τό Εὐαγγέλιο, ξέρετε τί ἐλευθερία θά ζήσουμε, τί ὑγεία πνευματική θά ζήσουμε! Σήμερα ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι μέ τά χάπια, τά ψυχοφάρμακα, τούς ψυχολόγους καί τούς παιδοψυχιάτρους τά παιδιά, γιατί ἀκριβῶς δέν ζοῦνε τό Εὐαγγέλιο. Τό Εὐαγγέλιο εἶναι ἀκριβῶς ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, θεραπεία τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας. Σήμερα ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἄρρωστοι, ψυχικά, πνευματικά, σάν προσωπικότητες. Δέν βρίσκεις ἕναν νορμάλ ἄνθρωπο. Τό βλέπετε… Δέν μπορεῖς νά συννενοηθεῖς μέ κανέναν.. Ἄλλα τοῦ λές, ἄλλα καταλαβαίνει, ἄλλα ἔχει μέσα του, ἄλλα σοῦ λέει, ἄλλα κάνει.. μιά ἀπέραντη σύγχυση. Ἀκριβῶς αὐτό εἶναι τό ὄχημα τοῦ διαβόλου ἡ σύγχυση καί γι’ αὐτό ἡ ζωή μας ἔχει γίνει δαιμονιώδης.

Ὁπότε, ἡ καλύτερη ἀντίσταση καί γιά ὅλα αὐτά πού ζοῦμε στίς μέρες μας τά ἀποκαλυπτικά καί Ἀντιχριστικά (τοῦ Ἀντιχρίστου πράγματα) εἶναι ἡ μετάνοια, ἡ προσωπική μας μετάνοια. Νά σκύψουμε στίς Ἅγιες Γραφές, νά δοῦμε τί λέει ὁ Χριστός καί νά τό βάλουμε σέ πράξη. Καί νά δεῖτε τί ἐλευθερία θά ζήσουμε! Τήν ὄντως ἐλευθερία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Οὗ τό Πνεῦμα Κυρίου, ἐλευθερία»⁴⁷. Ἐκεῖ εἶναι ἡ πραγματική ἐλευθερία. Ἀλλιῶς εἶσαι δέσμιος τῶν παθῶν σου. Τί θά πεῖ ὁ κόσμος;… Θά μέ δεῖ νά πηγαίνω στήν ἐκκλησία καί νά κοινωνάω καί θά σκανδαλιστεῖ… Ἄν εἶναι δυνατόν! Ἐπειδή κοινωνᾶς νά σκανδαλίζεται ὁ ἄλλος! Ἐκεῖ ἔχουμε φτάσει τώρα. Ἐνῶ οἱ ἱεροί Κανόνες λένε σκανδαλίζει αὐτός πού δέν κοινωνεῖ, ὄχι αὐτός πού κοινωνεῖ. Γιατί ἄν πᾶς στήν ἐκκλησία, ὀφείλεις νά κοινωνήσεις. Γι’ αὐτό γίνεται ἡ Θεία Λειτουργία γιά νά κοινωνήσουμε. Ἐκτός ἄν ἔχεις κόλλημα ἀπό τόν πνευματικό σου, τότε εἶσαι δικαιολογημένος. Σήμερα εἴμαστε τόσο διεστραμμένοι πού ἄν δοῦμε κάποιον νά κοινωνεῖ τακτικά, τοῦ ἐπιτιθέμεθα. Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ σούπερ-εὐλαβεῖς καί ὑπερασπιζόμαστε τή Θεία Κοινωνία…

Σταματῶ ἐδῶ γιατί τό ἕνα φέρνει τό ἄλλο…

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης