Πολύ απλά, διότι η ευτυχία και η ευχαρίστηση κάνουν τον άνθρωπο να συνηθίζει να ικανοποιείται με τα επίγεια υλικά, ενώ ο πόνος και τα βάσανα ωθούν τον άνθρωπο να αναζητά, μια πιο βαθειά χαρά, πέρα από τους περιορισμούς του κόσμου τούτου.
Αυτή την στιγμή πονάω πολύ και επικαλούμαι το όνομα του Ιησού Χριστού, όχι απαραιτήτως για να με ανακουφίσει από τον πόνο, αλλά για να είναι μαζί μου, όσο χρόνο υποφέρω, ο Χριστός, ο μόνος που μας βοηθά να υπερβούμε αυτόν τον κόσμο, και για να γίνει το θέλημά Του σε μένα. Όμως σε στιγμές απόλαυσης δεν Τον επικαλούμαι. Τότε είμαι ικανοποιημένος με όσα έχω και νομίζω ότι δεν χρειάζομαι περισσότερα. Για πιο λόγο είναι αβάσιμη μια φιλοσοφία της απόλαυσης; Διότι η απόλαυση είναι φευγαλέα και αναξιόπιστη, ενώ ο πόνος είναι αναπόφευκτος. Στον πόνο και στο μαρτύριο, μας μιλάει ο Χριστός. ο Θεός μας τα προσφέρει από καλωσύνη- ναι, ακόμα και το κακό, διότι μέσα από αυτά παίρνουμε μία γεύση εκείνου που βρίσκεται παραπέρα, στο επέκεινα, αν πραγματικά υπάρχει αυτό που η καρδιά μας βαθύτατα επιθυμεί.
Όμως, πόσο αμφίβολες θα ήταν αυτές οι υποθέσεις, πόσο στηριγμένες στο τίποτα- σε τίποτα άλλο παρά στην ανθρώπινη φαντασία, αν ο Χριστός δεν είχε έρθει για να μας δείξει, να δείξει σε εμάς, που αλλιώς θα είμασταν τυφλοί…»
π. Σεραφείμ Ρόουζ » Η Ζωή και τα Έργα του» – περί αποδοχής του πόνου στη ζωή μας.
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/09/blog-post_25.html?m=1