Κάθε θεία Λειτουργία είναι αναστάσιμη, αλλά η θεία Λειτουργία πού τελείται τό βράδυ τής εορτής τής Αναστάσεως τού Χριστού, δηλαδή τού Πάσχα, έχει μιά ιδιαίτερη χάρη καί λαμπρότητα. Αυτό συμβαίνει γιατί προηγήθηκε μιά περίοδος προετοιμασίας πενήντα σχεδόν ημερών, όλη τήν Μεγάλη Εβδομάδα ζήσαμε στίς ιερές ακολουθίες τά Πάθη καί τόν Σταυρό τού Χριστού, καί βεβαίως η αναστάσιμη θεία Λειτουργία γίνεται τήν νύκτα μέσα σέ λαμπρή φωτοχυσία.

Οι άγιοι τής Εκκλησίας μας εορτάζουν τό Πάσχα μέσα από τήν προοπτική τού αιωνίου Πάσχα, τής Βασιλείας τού Θεού. Χαίρονται καί σκιρτούν, γιατί τήν ημέρα καί τήν περίοδο αυτή μετέχουν τού Σταυρού καί τής Αναστάσεως τού Χριστού, αλλά προγεύονται καί τών αιωνίων αγαθών. Η ζωή τους έχει προοπτική καί νόημα, δέν είναι κλεισμένη μέσα σέ έναν στενό χώρο, γεμάτο αράχνες καί μελαγχολία.

Υπάρχει μιά καταπληκτική επιστολή τού αγίου Γρηγορίου τού Θεολόγου σέ κάποιον γνωστό του, η οποία δείχνει πώς εόρταζε τό Πάσχα καί πώς αισθανόταν κατά τήν περίοδο εκείνη. Τήν έγραψε κατά τίς ημέρες τού Πάσχα καί εκφράζει τήν αναστάσιμη χαρά πού τόν κατέκλυζε.

Στήν αρχή τής επιστολής γράφει ότι, επειδή έχουμε μάθει νά βλέπουμε όσα ελπίζουμε από μακρυά, γι’ αυτό καί ευφραινόμαστε γιά τά παρόντα. Μετά τήν γενική αυτή τοποθέτηση γράφει: «τήν αγία ημέρα τού Πάσχα στήν οποία έχουμε φθάσει τήν θεωρώ ως μυσταγωγία τών ουρανίων αγαθών, ως «εορτήν ούσαν διαβατήριον». Η φράση αυτή είναι θαυμάσια καί δείχνει πώς έβλεπαν οι άγιοι τό Πάσχα, δηλαδή θεωρούσαν ότι η εορτή αυτή είναι «μυσταγωγία» τών αιωνίων αγαθών, καί «διαβατήριος» εορτή πού μάς οδηγεί στήν άλλη ανέσπερη ημέρα. Αυτό τούς έκανε νά χαίρωνται καί όλα τά παρόντα.

Αυτή η εμπειρία τού αγίου Γρηγορίου τού Θεολόγου δέν ήταν επιπόλαιη καί συναισθηματική, αλλά μιά διαρκής κατάσταση. Γι’ αυτό γράφει στήν επιστολή του: «Εγώ δέ πολλά ήδη Πάσχα διήλθον, καί τούτο ωνάμην τής μακροτέρας ζωής», δηλαδή «εγώ πέρασα πολλά Πάσχα έως τώρα καί αυτό κέρδισα-απόλαυσα από αυτήν τήν μακρά ζωή μου». Η εορτή τού Πάσχα ήταν πράγματι κεντρικό γεγονός τής ζωής του, πού τήν καθόριζε καί τήν νοηματοδοτούσε καί αυτό απήλαυσε στήν ζωή του.

Όμως, στήν συνέχεια προτρέπει τόν παραλήπτη τής επιστολής του νά προσεύχεται γι’ αυτόν καί νά γίνη ευεργέτης του μέ τό νά ικανοποιηθή η επιθυμία του, τήν οποία βλέπει πιό καθαρά, δηλαδή νά εξέλθη, όπως έκαναν οι Εβραίοι, από τήν Αίγυπτο αυτής τής ζωής, τήν βαριά καί σκοτεινή, καί αφού ελευθερωθή από τόν πηλό καί τήν πλινθοποιΐα, μέ τήν οποία είμαστε συνδεδεμένοι, νά μεταναστεύση στήν γή τής επαγγελίας, πού είναι τό αιώνιο Πάσχα τής Βασιλείας τού Θεού.

Είναι σημαντικό τό νά βλέπουμε πώς ζούσαν οι άγιοι τίς εορτές καί ποιά ήταν τά βαθύτερα βιώματά τους. Η γνώση μας πρέπει νά είναι εμπειρική καί όχι απλώς διανοητική καί συναισθηματική. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, όπως τό είδαμε προηγουμένως, εόρταζε τό Πάσχα ως ευφρόσυνη ζωή, ως ζωή ελευθερίας από τά πάθη, ως μυσταγωγία καί διαβατήριο γιά τό αιώνιο Πάσχα, ως θριαμβευτική νίκη εναντίον τού θανάτου καί εναντίον τού φόβου τού θανάτου.

Αυτή είναι η εμπειρία τής Εκκλησίας καί η εμπειρία τών πραγματικών μελών της, πού είναι οι άγιοι. Μέσα από τήν προοπτική αυτή ξεπερνούσαν τούς πειρασμούς, τά βάσανα, τίς θλίψεις, τίς δοκιμασίες, τίς αρρώστιες καί τόν ίδιο τόν θάνατο πού τόν έβλεπαν νά έρχεται. Τό Πάσχα ήταν τό κέντρο όλης τής ζωής τους, η ελπίδα καί η απαντοχή τους, η χαρά καί η ευφροσύνη τους, τό μέλλον καί τό παρόν τους. Έτσι, η λύπη μετατρέπεται σέ χαρά, η απόγνωση σέ ελπίδα, τό σκοτάδι σέ φώς, τά πάντα φωτίζονται από τό φώς τής Αναστάσεως τού Χριστού.

Κάθε άνθρωπος περνά τίς δικές του δοκιμασίες, έχει τά δικά του προβλήματα. Ερχόμαστε στόν Ναό, ακόμη καί αυτήν τήν λαμπροφόρο ημέρα, μέ τούς λογισμούς, τούς αναστεναγμούς, τίς αβεβαιότητες, τίς ψυχικές, σωματικές καί κοινωνικές δυσφορίες. Πολλοί διερωτώνται: «Τί θά γίνη μέ μένα; Πώς θά αντιμετωπίσω τίς δυσκολίες μου; Πώς θά αποκατασταθώ; Πώς θά μεγαλώσω τά παιδιά μου; Πώς θά ξεπεράσω τήν μοναξιά μου; Πώς θά περάσω τό υπόλοιπο τής ζωής μου;». Καί πολλά άλλα ερωτήματα έρχονται στό μυαλό μας.

Όμως, στήν θεία Λειτουργία, καί μάλιστα τήν Αναστάσιμη, πρέπει νά τροφοδοτούμαστε από τήν ζωογόνο πνοή, τόν μυρωμένο αέρα τού Πάσχα, τήν χαρά τής Αναστάσεως τού Χριστού. Νά αισθανόμαστε τήν εορτή τού Πάσχα ως «μυσταγωγία» καί ως «διαβατήριον» τών αιωνίων αγαθών. Τότε θά γεμίζουμε μέ φώς καί ζωή, μέ ελπίδα καί αγάπη, παρά τίς δυσκολίες καί τούς πειρασμούς πού αντιμετωπίζουμε στήν ζωή μας.

Μέ αυτήν τήν αναστάσιμη ζωή καί τήν αναστάσιμη ελπίδα, τήν «ελπίδα ζώσαν δι αναστάσεως Ιησού Χριστού εκ νεκρών» (Α’ Πέτρ. α’, 3) σάς απευθύνω τόν αιώνιο χαιρετισμό:

«Χριστός Ανέστη», αδελφοί.

Μέ αναστάσιμες ευχές
Ο Μητροπολιτης
+ Ο Ναυπακτου και Αγιου Βλασιου ΙΕΡΟΘΕΟΣ