Ὁ Εὐάγγελος Βενιζέλος ἀπαντᾶ σὲ ἐρωτήσεις τοῦ iefimerida σχετικὰ μὲ τὴν συμφωνία πρωθυπουργοῦ – Ἀρχιεπισκόπου γιὰ τὸ μισθολογικὸ τῆς Ἐκκλησίας, τὰ περιουσιακά, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀντίστοιχη συμφωνία τοῦ 2014.
Ἐρώτηση: Ποιός εἶναι ὁ κερδισμένος ἀπὸ τὴ συμφωνία;
. Κερδισμένη προφανῶς εἶναι ἡ Ἐκκλησία γιατί ἔγιναν πανηγυρικὰ δεκτὰ ὅλα τὰ ἱστορικὰ καὶ νομικά της ἐπιχειρήματα. Ἡ κυβέρνηση ἀποδέχθηκε ὅτι τὸ κράτος καταβάλλει ἐπὶ δεκαετίες καὶ θὰ συνεχίσει νὰ καταβάλλει τὴ μισθοδοσία τοῦ κλήρου ὡς ἀποζημίωση καὶ μάλιστα ἀνεπαρκῆ γιὰ τὴν ἀπαλλοτρίωση μεγάλου μέρους τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας στὸ παρελθόν. Ἡ πολιτεία ἐπιβεβαιώνει καὶ ἀνανεώνει στὸ διηνεκὲς τὴν ἀναγνώριση αὐτή, ἀναλαμβάνοντας σχετικὲς νομικὲς ὑποχρεώσεις. Ἐφ᾽ ὅσον βεβαίως αὐτὲς οἱ παραδοχὲς καταστοῦν νόμος τοῦ κράτους ψηφισμένος ἀπὸ τὴ Βουλή, γιατί ὁ πρωθυπουργὸς καὶ ἡ κυβέρνηση δὲν ἔχουν ἁρμοδιότητα νὰ ἀναλαμβάνουν παρόμοιες δεσμεύσεις. Πρὸς τὸ παρὸν ὑπάρχει μία δήλωση προθέσεων ποὺ προφανῶς τελεῖ ὑπὸ τὴν αἵρεση τῆς νομοθετικῆς ρύθμισης τῶν σχετικῶν θεμάτων.
Ἐρώτηση: Ἡ κοινὴ ἑταιρεία γιὰ τὴν ἀξιοποίηση τῆς περιουσίας ποὺ εἶναι ὑπὸ ἀμφισβήτηση μεταξὺ Κράτους καὶ Ἐκκλησίας εἶναι συνέχεια τῆς συμφωνίας τοῦ 2014;
. Τὸ 2014 εἶχε συσταθεῖ ἑταιρεία μὲ τὴ συμμετοχὴ τοῦ δημοσίου καὶ τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν γιὰ τὴν ἀξιοποίηση τῆς μὴ ἀμφισβητούμενης περιουσίας τῆς δεύτερης. Ἡ συμφωνία δὲν περιελάμβανε τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος συνολικά. Πολὺ περισσότερο δὲν ἀφοροῦσε τὴν Κρήτη καὶ τὰ Δωδεκάνησα ποὺ ὑπάγονται ἀπευθείας στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Τώρα τὸ μνημόνιο Τσίπρα – Ἱερώνυμου ἀφορᾶ ἀμφισβητούμενη περιουσία ποὺ διεκδικεῖ τὸ κράτος ἀπὸ τὴν ἐκκλησία ἢ τὸ ἀντίστροφο. Δὲν μπορεῖ νὰ ἀφορᾶ τυχὸν δικαιώματα τρίτων. Ἐπίσης δὲν εἶναι προφανές, ὅταν λέμε «Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος», ποιά ἀκριβῶς ἐκκλησιαστικὰ νομικὰ πρόσωπα ἀφορᾶ (μητροπόλεις, ναούς, μονὲς κ.ο.κ). Οὔτε ὑπάρχει πρόβλεψη γιὰ τὰ ἰδιαίτερα ἐκκλησιαστικὰ καθεστῶτα ἐκτὸς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Στὸ μέτρο ἐπίσης ποὺ ὑπονοεῖται συμβιβαστικὴ ἐπίλυση ἐκκρεμὼν δικαστικῶν διαφόρων, πρέπει νὰ ληφθεῖ ὑπόψη τὸ ἄρθρο 100Α τοῦ Συντάγματος γιὰ τὶς ἁρμοδιότητες τοῦ ΝΣΚ .
Ἐρώτηση: Γίνεται πράγματι βῆμα πρὸς τὸν χωρισμὸ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ Κράτος μὲ τὴν διαγραφὴ τῶν κληρικῶν ἀπὸ τὴν Ἑνιαία Ἀρχὴ Πληρωμῆς καὶ τὴν καταβολὴ τῶν μισθῶν τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι ἀπὸ τὸ Δημόσιο;
Ὄχι, καθόλου. Οἱ μισθοὶ δὲν θὰ καταβάλλονται μὲν ἀπὸ τὸ κράτος μέσῳ τῆς Ἑνιαίας Ἀρχῆς Πληρωμῶν, ἀλλὰ τὸ κράτος θὰ καταβάλει ἰσόποση ἐπιχορήγηση στὴν Ἐκκλησία ποὺ εἶναι Νομικὸ Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, προκειμένου αὐτὴ νὰ καταβάλει τοὺς μισθούς. Οἱ κληρικοὶ ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι ὑπάλληλοι νπδδ καὶ τὸ ποιοὶ φορεῖς ἀνήκουν στὴ γενικὴ κυβέρνηση καθορίζεται ἀπὸ τὴν Eurostat. Ἡ δημόσια δαπάνη θὰ εἶναι ἴδια, μὲ τὶς ἴδιες δημοσιονομικὲς ἐπιπτώσεις.
Ἐρώτηση: Γιατί διαμαρτύρονται ὅμως ἔντονα οἱ κληρικοὶ καὶ ἀνησυχοῦν;
. Τὸ θεωρῶ εὔλογο. Θέλουν νὰ ὑπάρχει νομικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἀσφάλεια, βεβαιότητα καὶ διαφάνεια ὡς πρὸς τὸν μισθὸ μὲ τὸν ὁποῖο ζοῦν οἱ οἰκογένειες τῶν ἔγγαμων κληρικῶν. Ἡ Ἐκκλησία διοικεῖται ἐπισκοποκεντρικὰ γιὰ λόγους ἐκκλησιολογικοὺς ποὺ εἶναι ἀντικείμενο μεγάλης θεολογικῆς συζήτησης. Ὁ ἁπλὸς παπὰς θέλει εὔλογα νὰ εἶναι ὑπηρεσιακὰ καὶ μισθολογικὰ ἀσφαλής. Ἐπίσης θέλει σαφεῖς ρυθμίσεις ὡς πρὸς τὸ ἀσφαλιστικὸ καὶ συνταξιοδοτικό του καθεστὼς ἰδίως μετὰ τὴν 1.1.2017 ποὺ ὑπήχθη στὸν ΕΦΚΑ.
Ἐρώτηση: Ἡ συμφωνία αὐτὴ ἐναρμονίζεται μὲ τὴν πρόταση ἀναθεώρησης τοῦ Συντάγματος ποῦ ὑπέβαλε ὁ ΣΥΡΙΖΑ στὴν ὁποία προτείνει τὴν εἰσαγωγὴ τῆς ἀρχῆς τῆς θρησκευτικῆς οὐδετερότητας τοῦ κράτους;
. Πολὺ δύσκολα. Θρησκευτικὴ οὐδετερότητα σημαίνει κλιμακωτὰ εἴτε ἀπουσία κρατικῆς πίεσης πρὸς μία θρησκευτικὴ κατεύθυνση, εἴτε ἀπουσία κρατικῆς προτίμησης πρὸς μία θρησκευτικὴ κατεύθυνση, εἴτε ἀπάλειψη τοῦ θρησκευτικοῦ στοιχείου ἀπὸ τὴν κρατικὴ σφαίρα. Ἐδῶ ὑπάρχει μία οἰκονομικὴ καὶ θεσμικὴ συμφωνία λόγῳ τῶν βαθύτατων ἱστορικῶν δεσμῶν ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ κράτους, ἐν προκειμένῳ ὡς πρὸς τὴν περιουσία. Ὅμως, οὕτως ἢ ἄλλως, κατὰ τὸ ἰσχῦον Σύνταγμα ἡ Ἑλλάδα εἶναι χώρα θρησκευτικὰ φιλελεύθερη, ἰσχύει – πρέπει νὰ ἰσχύει- ἡ θρησκευτικὴ ἐλευθερία γιὰ ὅλους χωρὶς περιορισμούς. Πρέπει νὰ γίνεται σεβαστὴ ἡ ΕΣΔΑ καὶ ἡ νομολογία τοῦ ΕΔΔΑ. Ἡ δὲ ἔννοια τῆς ἐπικρατούσας θρησκείας εἶναι ἱστορικοῦ καὶ περιγραφικοῦ περιεχομένου καὶ δὲν μπορεῖ νὰ θεμελιώσει περιορισμοὺς τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας. Τὸ πρακτικὸ ἐρώτημα εἶναι τί θὰ συμβεῖ ἂν καὶ ἄλλες θρησκευτικὲς κοινότητες ἢ ἄλλα ἐκκλησιαστικὰ ἢ νομικὰ πρόσωπα τῆς ἤδη ἰσχύουσας νομοθεσίας ζητήσουν κρατικὴ ἐπιχορήγηση γιὰ τοὺς μισθοὺς τῶν λειτουργῶν τους, ὅπως συμβαίνει στὴ θρησκευτικὰ οὐδέτερη Γερμανία, ὅπου ἱστορικὰ ἔπρεπε νὰ συνυπάρξουν καθολικοὶ καὶ προτεστάντες.
ΠΗΓΗ: iefimerida.