Θεωρία της Εξέλιξης

Πέτρος Η. Γιαννακάκος Γιατρός

     Στα πλαίσια μιας μαζικής ανορθόλογης επανάκαμψης  της θρησκείας, μετά την πτώση του υλιστικού ορθολογισμού, ο μύθος  επαναεπιβεβαιώνει τη δύναμή του στη σύγχρονη επιστημονική σκέψη. Γιατί ζούμε την  εποχή και των επιστημονικών μύθων, ενώ σύγχρονα το πνεύμα μας δεσμεύεται μέσα σε  μια τεχνοκρατική βίωση που συντηρεί την εξηρτημένη ανία μας χωρίς να έχουμε  διάθεση απαγκίστρωσης. Αυτή είναι δυστυχώς η κατάληξη του γεγονότος ότι επί  σειρές δεκαετιών γενιές καθηγητών και φοιτητών οδηγήθηκαν (και οδηγούνται ακόμα)  τελείως αβασάνιστα στην αποδοχή και τελικά παγίωση μιας υπόθεσης σαν αδιάψευστης επιστημονικής θεωρίας. Της θεωρίας της εξέλιξης! Συμπορεύονται οι αβασάνιστες αποδοχές των επιστημόνων με τις συναισθηματικές  φορτίσεις, που οι εκλαϊκεύσεις των υποθέσεων γεννούν στην πληροφόρηση του  ανίδεου και δύσμοιρου αναγνωστικού κοινού. Σήμερα όλοι έχουμε γνώμη για τη  βιολογία, τη γενετική, όπως παλιότερα για την ατομική ενέργεια, γιατί έτσι  αυτοεπιβεβαιωνόμαστε σαν άνθρωποι γνώσης και μόρφωσης επί παντός επιστητού.

     Ο μύθος της εξέλιξης – ανέλιξης έχει ένα ψυχολογικό βάθος στις περιπτώσεις των υποστηρικτών του, την  υποσυνείδητη νοσταλγία ανάκτησης του «απολεσθέντος παραδείσου», που λογικά την  εκφράζει με την επαγωγική μέθοδο σκέψης από το μερικό σε γενικό, από το απλό στο  σύνθετο, και την προβάλλει στα φυσικά και βιολογικά φαινόμενα σαν μοναδικό μοχλό  ερμηνείας τους.

     Η  επαγωγική μέθοδος σκέψης μας (από το απλό στο σύνθετο, που προβάλλεται στα  φυσικά και βιολογικά φαινόμενα) δεν είναι ο μόνος τρόπος προσέγγισης της  πραγματικότητας. A priori αρχές, «πιστεύω», ο απαγωγικός τρόπος σκέψης που  μορφοποιεί διαφορετικές απόψεις πάνω σε φυσικά φαινόμενα, παραδόσεις  επιστημονικές (θυμηθείτε τον περίφημο «αιθέρα» και το «φλογιστόν»), αλλά και  διαφορετικές προσεγγίσεις πάνω σε αντικειμενικά και πειραματικά δεδομένα,  συγκροτούν την σχετικότητα της επιστήμης κάθε εποχής, όπως η ιστορία αποδεικνύει  και όπως δέχεται το ενδεχόμενο διαψευσιμότητας των επιστημών ο μεγάλος φιλόσοφος  Καρλ Πόππερ.

     Όταν όμως μια υπόθεση τελείως αναπόδεικτα και χωρίς κανένα δεδομένο από τις παρατηρήσεις και ιδίως κανένα Και το λέμε αυτό γιατί, ειδικά στο χώρο της παλαιοντολογίας,  έχουμε συνεχώς νέες ανακαλύψεις, χρονικές αναθεωρήσεις, εκ των υστέρων  διαψεύσεις και επιστημονικές απάτες με αποκορύφωμα την περιβόητη απάτη  του ανθρώπου του Πιλντάουν επιβεβαιούμενο από το πείραμα (μιλάμε πάντα για τη μετάβαση από είδος σε είδος –  αυτός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του μύθου -), παγιοποιείται με αποκλεισμό κάθε  άλλης άποψης που δεν θέλει να τοποθετηθεί στο εξελικτικό – ανελικτικό πλαίσιο  ερμηνείας, τότε η υπόθεση καταλήγει σε λαϊκίστικη επιστημονική προπαγάνδα.  Προπαγάνδα που με δυσκολία κρύβει το ιδεολογικό βάθος του κρυπτόμενου  «πνευματικού» της ολοκληρωτισμού. παλαιότερα και τη σύγχρονη, που δυστυχώς  πέρασε σε «ψιλά» στις εφημερίδες.

     Αντιγράφουμε από την εφημερίδα «ΜΕΤΡΟΡΑΜΑ» της 30/03/01  την απάτη αυτή: «Διάσημο απολίθωμα αποδείχθηκε πλαστό. ΠΑΛΑΙΟΝΤΟΛΟΓΙΑ.  Αμερικανοί ερευνητές αποκαλύπτουν με άρθρο τους στο «Nature» πως κατασκευάστηκε  το απολίθωμα του Archaeraptor, που είχε θεωρηθεί ο χαμένος κρίκος της εξέλιξης  των πτηνών από τους δεινόσαυρους. Όπως αναφέρει το BBC, οι ερευνητές του Τέξας  εξέτασαν το εύρημα με αξονική τομογραφία και διαπίστωσαν ότι ο σκελετός του  Archaeraptor ήταν ουσιαστικά ένα «μωσαϊκό» που συναρμολογήθηκε με δύο έως πέντε  διαφορετικά και άσχετα μεταξύ τους απολιθώματα!» Όσον αφορά στον άνθρωπο του Πιλντάουν, οποιαδήποτε εγκυκλοπαίδεια είναι αρκετά  διαφωτιστική.

Αναφέραμε δύο παραδείγματα για να δείξουμε ότι η «επιστήμη»  της εξέλιξης, σε αντίθεση με ευρήματα και πειραματικά δεδομένα, προκειμένου να  διατηρείται στις παθητικές συνειδήσεις, χρησιμοποιεί κατά καιρούς και  επιστημονικές απάτες Είναι σκόπιμο να αμφισβητούμε τα κατά καιρούς «επιστημονικά» συμπεράσματα – με  έκδηλο μάλιστα το προπαγανδιστικό στοιχείο – που δογματικά μας επιβάλουν και  μονοσήμαντα συντηρούν οι ποικιλώνυμοι εξελικτικοί. Ας έχουμε υπόψη μας ότι οι  εξελικτικές υποθέσεις δαρβινιστών, νεοδαρβινιστών και λοιπόν – γιατί δεν  πρόκειται για μια θεωρία κοινά αποδεκτή – έχουν σαν κοινό χαρακτηριστικό την  επαγωγική λογική, όπως προαναφέρθηκε.      Η επαγωγική λογική είναι χρήσιμη σαν μέθοδος σκέψης  αλλά είναι απαραίτητο στη φυσική επιστήμη για να γίνει απόδειξη να συνδέεται με  όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό παρατηρήσεων και πειραμάτων. Και καμιά  παρατήρηση και κανένα πείραμα δεν αιτιολόγησαν επαρκώς τους απίθανους  εξελικτικούς χρόνους των εκατομμυρίων ετών, ούτε τη μετάβαση ενός είδος προς ένα  άλλο (γιατί αυτό είναι το ζητούμενο). Η υπόθεση, από την άλλη πλευρά, του DNA με το οποίο σήμερα  ασχολούνται τόσοι ειδικοί, είναι τεράστιας σημασίας και δυσκολίας επιστημονικό  θέμα, ώστε να εξαπλουστεύεται αβασάνιστα και να εκλαϊκεύεται προπαγανδιστικά,  σαν η λύση απόδειξης του εξελικτισμού. Το κοινό  περίπου γονιδιακό υλικό ανθρώπων, πιθήκων, ποντικών και η ομοιότητα του  ανθρώπινου εγκεφάλου με του χιμπατζή ή του δελφινιού μας βάζουν σε ερωτήματα  αναφορικά με την μεγάλη διαφορά των αντίστοιχων βιολογικών φαινοτύπων, αλλά και  το χάος που χωρίζει τον άνθρωπο από βιολογικά είδη με παρόμοιο εγκέφαλο και  κοινό περίπου γονιδίωμα.      προς δόξαν ενός προπαγανδιστικού, ολοκληρωτικού  μηχανισμού, κάθε άλλο παρά επιστημονικού.

     Είναι πλέον  σκόπιμο να επανατοποθετηθούν οι σκέψεις μας. Να ξεφύγουν από την αποστεωμένη πια  αντίληψη της εξέλιξης του ενός είδους από το άλλο με τις απίθανες και άπειρες  μεταλλάξεις και την προέλευση από τη φανταστική αρχική αμοιβάδα και να στραφούν στο ενδεχόμενο ύπαρξης παρόμοιου και παγκόσμιου βιολογικού μηχανισμού,  που δεν αποδείχνει τις εξελικτικές υποθέσεις, αλλά προϋποθέτει μάλλον ενιαίο  σχεδιαστή και κατασκευαστή. Η υπόθεση εξ’ άλλου, του DNA δεν είναι  ζήτημα μόνο δομικής «ομοιότητας» των γονιδίων των διαφόρων οργανισμών (ποντικού,  ανθρώπου, πιθήκου κλπ.) αλλά κύρια ζήτημα των λειτουργικών και ρυθμιστικών εκφράσεών του.      Γνωρίζουν πολύ καλά οι βιολόγοι, παγκόσμια, πόσο  δύσκολη είναι η γνώση και ερμηνεία των λειτουργικών και ρυθμιστικών μηχανισμών  του DNA, όπως και η «λογική» της έκφρασής του, λογική μηχανισμού περίπλοκου, την  αιτιολογία και τη σκοπιμότητα του οποίου η σοβαρή επιστήμη συνεχώς ερευνά και  αποφεύγει τις δογματικές και προπαγανδιστικές τοποθετήσεις. Τα ερωτήματα στην  εξαπλουστευμένη και δογματική τοποθέτηση περί φυσικής επιλογής και μετάλλαξης  των νεοδαρβινιστών είναι πολλά και αδυσώπητα.

      Π.χ. γιατί να δεχθούμε δογματικά – βάσει της επαγωγικής μόνο λογικής  που συνδέει υποθέσεις ανελικτικού χαρακτήρα – την  εξέλιξη του σκουληκιού σε ποντίκι, πίθηκο κλπ. και όχι την κατέλιξη (δηλαδή την  ανάστροφη πορεία), δεδομένου ότι κανένας δεν μπορεί να απορρίψει αυτή τη θέση  γιατί δεν υπάρχει μέθοδος σταθερή και αντικειμενική απόδειξης της προέλευσης του  τελειότερου από το ατελέστερο. Εξ άλλου με τι κριτήρια βιολογικά θα οριστεί το τελειότερο;

Γιατί η εξελικτική θεωρία πρέπει σώνει και  καλά να είναι ανέλιξη και κατέλιξη; Γιατί ο άνθρωπος να  προέρχεται από ανέλιξη πιθήκου και όχι το ανάστροφο; (δηλαδή ο πίθηκος να  αποτελεί είδος εκφυλισμένου ανθρωποειδούς, αφού έχουν παρόμοιο γενετικό υλικό;)

      Για να μη  θεωρηθεί ότι κάνουμε προπαγάνδα ενάντια στη θεωρία της εξέλιξης απλά θα  αναφέρουμε ενδεικτικά το αντίστοιχο άρθρο της εγκυκλοπαίδειας «ΠΑΠΥΡΟΣ – ΛΑΡΟΥΣ  – ΜΠΡΙΤΑΝΝΙΚΑ» όπου μετά από δέκα περίπου μεγάλες σελίδες, όπου αναπτύσσονται  διεξοδικά όλα όσα πιστεύουν οι διάφοροι εξελικτικοί συγγραφείς, ακολουθεί η  τελευταία σελίδα (301) της εγκυκλοπαίδειας με μικρά γράμματα, που έχει τον τίτλο  «Σύγχρονες εξελικτικές θεωρίες και αμφισβητήσεις». Εάν κανείς συγκρίνει τη σελίδα αυτή με τις προηγούμενες, θα καταλήξει σε θλιβερά  συμπεράσματα αναφορικά με την περιβόητη θεωρία (ή μάλλον θεωρίες) που  επιμορφώνει, υπό μορφής πλύσεως εγκεφάλου, τους αντίστοιχους επιστήμονες.  Μεταφέρουμε μερικές αξιοσημείωτες προτάσεις, για να αντιληφθεί ο αναγνώστης τη  σύγχυση του σύγχρονου βιολογικού επιστημονισμού: «Η ερμηνεία όμως των εξελικτικών φαινομένων και η ανακάλυψη των βασικών  μηχανισμών που τα διέπουν, αποτελούν αντικείμενο θεωριών και υποθέσεων, για τις  οποίες η αποδοχή των βιολόγων πολύ απέχει από του να είναι ομόφωνη».

    Οι κυριότερες όμως  αμφισβητήσεις της κλασικής θεωρίας προέρχονται από πρώην οπαδούς της, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν τους ανακαινιστές του «νεοδαρβινισμού».  Χωρίς να απορρίπτουν ολοκληρωτικά τη γενετική βάση της εξέλιξης και τον  θεμελιώδη μηχανισμό της φυσικής επιλογής, αναζητούν νέα πλαίσια για την ερμηνεία  φαινομένων, όπως είναι ο πολυμορφισμός, η δημιουργία νέων ειδών (ειδογένεση) η  ασυνέχεια των παλαιοντολογικών σειρών κ.α. Τα μαθηματικά μοντέλα της γενετικής  των πληθυσμών, από ακρογωνιαίοι λίθοι της εξελικτικής θεωρίας, θεωρούνται ως  «θεωρητικές ασκήσεις της λογικής, χωρίς καμιά σχέση με τη βιολογική  πραγματικότητα». «Η ριζική αλλαγή του κλειστού αυτού συστήματος, με αποτέλεσμα την  εμφάνιση νέου είδους, είναι δυνατή μόνο με ένα άλμα, ως συνέπεια τυχαίων και  καταστροφικών γεγονότων, που εκφεύγουν από τη λογική της φυσικής επιλογής».

Και ακολουθεί συνέχεια των διαφορών των διαφόρων εξελικτικών και νεοεξελικτικών  επιστημόνων, με τις αλληλοσυγκρουόμενες θεωρίες και υποθέσεις, για να καταλήξει  το άρθρο με τη φράση: «ενδεχομένως μια νέα γενίκευση, όπως αυτή της  θερμοδυναμικής πληροφορικής, θα αποτελέσει την επικρατούσα λύση στο ανεπίλυτο  ακόμη πρόβλημα του μηχανισμού της εξέλιξης».

     Αυτά, εν  ολίγοις, αναφέρει στη συγκεκριμένη σελίδα η πιο σύγχρονη εγκυκλοπαίδεια, που  βέβαια στο σύνολο άρθρο της υπεραμύνεται της εξελικτικής κοσμοθεωρίας που την  παρουσιάζει επιστημονικό θέσφατο. Για μια πληρέστερη ενημέρωση για την αλήθεια  πάνω στις εξελικτικές υποθέσεις που μόνο χάος συντηρούν, θέλουμε να συστήσουμε  το βιβλίο του Richard Milton «ο Μύθος του Δαρβινισμού», εκδ.  Δίαυλος, Αθήνα 1996, όπου η απομυθοποίηση της γοητείας του επιστημονικού μύθου  είναι σχεδόν πλήρης. Εμείς απλά θέλουμε να συμπληρώσουμε ότι με τις τόσες  αντιφάσεις των εξελικτικών απόψεων και των εκπροσώπων τους και με το άλυτο  πρόβλημα του μηχανισμού της εξέλιξης, η επιφάνεια του μύθου παρουσιάζεται στο  ανίδεο πλήθος «συμπαγής, αρραγής και επιστημονική».

     Πραγματικά  λυπούμαστε που η δογματική προπαγάνδα σκοπιμοτήτων έχει αντικαταστήσει την  επιστημονική αμφιβολία που αποτελεί και το κατ’ εξοχήν προοδευτικό στοιχείο. Γιατί, δυστυχώς, είναι επώδυνη η διαδικασία της αμφιβολίας, που μόνο αυτή  επιτρέπει στους ανθρώπους να θεωρήσουν απροκατάληπτα την πραγματικότητα, πέρα  από παγιωμένες αντιλήψεις, ώστε να απελευθερωθεί η σκέψη τους, από τους  καταναγκασμούς που τους επιβάλλουν οι καθιερωμένες δογματικές θέσεις της  εξέλιξης – ανέλιξης. Γιατί, η επιστημονική προσέγγιση των πραγμάτων πρέπει να  θέλει να είναι ελεύθερη από προκαταλήψεις και να διαπνέεται από την ετοιμότητα  της αμφισβήτησης….

     Όσον αφορά τη θέση μας ως πιστών του Ιησού Χριστού της  Βίβλου, αυτή είναι ανάλογη με εκείνη του Αυγουστίνου, του Γαλιλαίου κ.α. που  δεχόντουσαν ότι ο Θεός έγραψε δυο μεγάλα βιβλία: τη Βίβλο που είναι το  ταμιευτήριο ή η αποθήκη του λόγου του, και το βιβλίο της φύσης, που είναι ο  εκτελεστής της βούλησής του. Το βιβλίο της φύσης – το σύμπαν – στέκει αιώνια  ανοιχτό μπροστά στα μάτια μας, γραμμένα στη μαθηματική γλώσσα, που πρέπει  συνεχώς να κατανοούμε, και να διατυπώνουμε τα πορίσματα των μελετών μας σε  φυσικές θεωρίες (που αυτές μόνο εξελίσσονται) ενώ η Βίβλος έχει γραφεί σε μεγάλο  μέρος της σε συμβολική γλώσσα, και οι αναφορές της δεν πρέπει  να χρησιμοποιούνται σαν επιστημονικές αποδείξεις, με περιεχόμενο να μας  υποδείξει «το ηθικό μας πεπρωμένο» μπροστά στην αιωνιότητα. Η Βίβλος εξαγγέλλει  τη μεγάλη σωτηρία που είναι η επανασύνδεση του οντολογικά (βιολογικά και  πνευματικά) ξεπεσμένου «Homo Sapiens» με τον Δημιουργό του, τον ενιαίο  κατασκευαστή του παντός και πληροφοριοδότη της βιολογικής ύλης, μέσω του Λόγου  του, που τον εισάγει στο χωροχρόνο και στην ξεπεσμένη γήινη κατέλιξη για να  πάρει σώμα, προκειμένου να πεθάνει για το πλάσμα. Τώρα, εάν το δημιούργημα  πεισματικά αρνείται την επανασύνδεσή του με τον Δημιουργό του με το να  αναπτύσσει συνεχώς επιστημονικές φαντασιώσεις, δεν μπορεί να αποφύγει τον  ενδόμυχο σκόπελο της προσωπικής ευθύνης. Απλά η συνεχής καθήλωση της σκέψης –  πίστης στον ανελικτικό μύθο καταγωγής μας από σκουλήκια, δικαιώνει το γραφικό  «…ο άνθρωπος, ο εν τιμή, δεν διαμένει, ωμοιώθη με τα κτήνη τα φθειρόμενα»  (Ψαλμός 49:12).

     Η χάρη όμως και  η αγάπη του Θεού περιμένει να σώσει όλους μας που έρπουμε σαν σκώληκες, πάνω στο  χώμα μιας γης που συνεχώς καταστρέφουμε. Και είναι τέτοια η αγάπη Του, που, βαθιά ταπεινωμένος, ο θείος Λόγος  χαρακτηρίζει στην περίοδο του δραματικού του πάθους, τον Εαυτό Του «σκώληκα και  ουχί άνθρωπο» (Ψαλμός 22:6). Και μέσα στην πράξη του ηθελημένου ευτελισμού του  προσώπου Του πάνω από τ’ άστρα της αιωνιότητας. Και αυτό, κατά χάρη! Μόνο με την  πίστη! Αλλά, αν ο άνθρωπος επιμένει να πιστεύει ότι προέρχεται από τους  σκώληκες και να φέρεται σαν σκώληκας, τότε επηρεάζει το μέλλον του και οδηγεί  τον εαυτό του σ’ έναν τόπο, όπου «ο σκώληξ δεν τελευτά…».

 Γιατί, σε όλους μας γίνεται «κατά  την πίστη μας» και αυτός είναι νόμος αιώνιος και όχι εξελικτικός.

1. Άρθρο: «ΕΞΕΛΙΞΗ της Εγκυκλοπαίδειας ΠΑΠΥΡΟΣ – ΛΑΡΟΥΣ – ΜΠΡΙΤΑΝΙΚΑ, Αθήνα  τόμος 23, σελ. 301, «Σύγχρονες εξελικτικές θεωρίες και αμφισβητήσεις». 2. Πιέρ – Πωλ Γκρασσέ: «Εσύ ο μικρούλης Θεός» εκδ. Ράππα, Αθήνα 1971. 3. Dr. Willen J. Ouweneel: «Δημιουργία ή εξέλιξη» Ελεύθερες Εκδόσεις, Πειραιάς  1983. 4. Dr. E.H. Andrews: «Τι είναι άνθρωπος;» Εκδ. Επιστήμη και πίστη, Αθήνα 5. Dr. E.H. Andrews: «ΘΕΣΕΙΣ – ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ – ΘΕΩΡΙΕΣ», Εκδόσεις Πέργαμος, Αθήνα  1983. 6. Dr. Gary Parker: «Κύριοι, έκανα λάθος! » εκδόσεις Κοινωνία, Αθήνα 1983. 7. Dr. W.A. Criswell: «Το μεγάλο ψέμα», Ελεύθερες Εκδόσεις, Πειραιάς 1979. 8. Νικ. Π. Βασιλειάδη: Ο Δαρβίνος και η θεωρία της εξελίξεως», εκδ. Αδελφότης  Θεολόγων «Ο Σωτήρ» Αθήνα 1985. 9. Dr. Duane T. Eish: «ΕΞΕΛΙΞΗ, ΤΑ ΑΠΟΛΙΘΩΜΑΤΑ ΛΕΝΕ ΟΧΙ! », εκδόσεις Ιεράς  Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1985. 10. Αποστ. Παπαδημητρίου: «ΕΠΙΣΤΗΜΗ – ΥΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ», Θεσσαλονίκη 1984 (9ος  τόμος) και 1990 (2ος τόμος). 11. Αποστ. Φράγκου: «Από τον πίθηκο», εκδ. αδελφότης «Σταυρός», Αθήνα 1985. 12. Dr. A.E. Wilder – Smith: «ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ», εκδ.  Πέργαμος, Αθήνα 1991. 13. Richard Milton: «Ο μύθος του Δαρβινισμού», εκδ. Δίαυλος, Αθήνα 1996.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://the-eternal-word.blogspot.com/2006/05/blog-post_23.html

(ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ)