10 Το φαινόμενο του γέροντα Ταυρίωνα, και άλλων όπως αυτός, πιστοποιούσαν πως η Αγία Ρωσία δεν είχε εξαφανιστεί, πως θα ανασταινόταν, και η ανάσταση της Ρωσίας, όπως ο π. Σεραφείµ δήλωσε πολλές φορές, δεν θα είχε επιπτώσεις στη Ρωσία µόνο: από αυτό εξαρτάται η µοίρα ολοκλήρου του κόσμου. Στις 3 Αυγούστου 1981, σε µια Ρωσική Διάσκεψη Νεολαίας στο Σαν Φρανσίσκο, ο πατήρ Σεραφείµ εξήγησε τη µεγάλη σημασία της Ρωσίας εκφωνώντας µια ομιλία, που αργότερα έγινε µία από τις ευρύτερα δηµοσιευµένες διαλέξεις του: «Το µέλλον της Ρωσίας και το τέλος του κόσμου». «Η Ρωσία», είπε, «η πρώτη χώρα που δοκίμασε τον κοµµουνιστικό ζυγό, είναι επίσης η πρώτη χώρα που θα αρχίσει να ξυπνά από αυτόν, και που θα επιζήσει. Παρά τη συνεχιζόμενη κυριαρχία της κοµµουνιστικής τυραννίας στη Ρωσία, ο αθεϊσμός δεν έχει αιχμαλωτίσει την ψυχή της Ρωσίας, και το θρησκευτικό ξύπνημα που µπορεί να διαφαίνεται τώρα στη Ρωσία είναι αναμφισβήτητα µόνο η αρχή ενός απέραντου και θεμελιώδους: της ανάκαμψης της ψυχής ολοκλήρου του έθνους από τη µάστιγα του αθεϊσμού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ρωσία µπορεί σήμερα να πει ένα λόγο µεγάλης σημασίας σε ολόκληρο τον κόσμο, ο οποίος βυθίζεται στην ίδια παγίδα του αθεϊσμού από την οποία η Ρωσία αναδύεται και γι’ αυτό το µέλλον της Ρωσίας, κατά µια πνευματική έννοια, συνδέεται τόσο πολύ με το µέλλον ολοκλήρου του κόσμου». Ο π. Σεραφείµ συνέχισε να αναφέρεται στις πολυάριθμες προφητείες των αγίων της Ρωσίας σχετικά με την ανάστασή της, µεταξύ των οποίων ήταν οι ακόλουθες. Γέροντας Βαρνάβας της Σκήτης της Γεθσημανή (+1906): «Οι διώξεις ενάντια στην πίστη θα οδηγήσουν σε µία ανήκουστη θλίψη και σκοτάδι, και σχεδόν όλες οι εκκλησίες θα κλείσουν. Αλλά όταν θα φαίνεται στους ανθρώπους ότι είναι αδύνατο να υπομείνουν άλλο, τότε η ελευθερία θα έρθει. Θα υπάρξει µία άνθιση, οι εκκλησίες θα αρχίσουν ακόμη και να χτίζονται. Αλλά αυτό θα είναι µία ανθοφορία πριν από το τέλος». Γέροντας Αλέξιος του Ησυχαστηρίου Ζωσιμά (+1928): «Ποιος είναι αυτός που λέει ότι η Ρωσία χάνεται, ότι έχει αφανιστεί; Όχι, όχι, δεν χάνεται, δεν έχει χαθεί και δεν θα χαθεί – αλλά οι Ρώσοι πρέπει να καθαριστούν από την αμαρτία µέσω των µεγάλων θλίψεων. Ο καθένας πρέπει να προσευχηθεί και να µετανοήσει θερμά. Αλλά η Ρωσία δεν χάνεται και δεν έχει αφανιστεί»: Με την επανάληψη αυτών των προφητειών, ο π. Σεραφείµ υπενθύμισε στους νέους Ρώσους ακροατές του ότι η αποκατάσταση της Αγίας Ρωσίας «εξαρτάται από τους ανθρώπους της ίδιας της Ρωσίας, επειδή ο Θεός ενεργεί πάντα µέσω της ελευθερίας του ανθρώπου. Ακριβώς όπως η Νινευή σώθηκε όταν οι άνθρωποι μετανόησαν και οι προφητείες του Ιωνά για την καταστροφή της αποδείχτηκαν ψευδείς, παρόμοια και οι προφητείες περί αποκατάστασης της Ρωσίας θα αποδειχθούν ψεύτικες εάν δεν υπάρξει καμιά µετάνοια στον ρωσικό λαό». Το 1938 ο σύγχρονος προφήτης αρχιεπίσκοπος Ιωάννης (Μαξίμοβιτς) είχε δηλώσει ότι η αναγέννηση της Ρωσίας θα ήταν δυνατή µόνο µετά από την αποκάθαρση των φοβερών αμαρτιών της, και αυτές τις αμαρτίες τις ονόμασε συγκεκριμένα ως καταπάτηση όρκου και βασιλοκτονία του από τον Θεό υποδειγμένου Τσάρου. «Οι δημόσιοι και στρατιωτικοί ηγέτες», είπε ο αρχιεπίσκοπος Ιωάννης, «αρνήθηκαν την υπακοή και την πίστη τους στον Τσάρο ακόμη και πριν από την παραίτησή του, εξαναγκάζοντας σε παραίτηση τον τελευταίο Τσάρο, ο οποίος δεν επιθύμησε την αιματοχυσία µέσα στη χώρα και οι άνθρωποι ανοιχτά και θορυβωδώς χαιρέτισαν αυτή την πράξη, και πουθενά δεν εξέφρασαν µεγαλόφωνα τη διαφωνία τους με αυτήν…» Με την µή έκφραση µιάς ευθείας καταδίκης της επανάστασης του Φεβρουαρίου, της εξέγερσης ενάντια στον χρισµένο από τον Θεό, ο ρωσικός λαός συνεχίζει να συµµετέχει στην αμαρτία, ειδικά όταν υπερασπίζεται τους “καρπούς” της Επανάστασης. Μετά από σαράντα χρόνια αφότου είπε αυτό ο αρχιεπίσκοπος Ιωάννης, ο π. Σεραφείµ µπορούσε να δηλώσει: «Αυτό το έγκληµα (τής βασιλοκτονίας) είναι, τρόπον τινά, ένα σύμβολο πτώσης ολόκληρης της Ρωσίας µακριά από τον Χριστό και την αληθινή Ορθοδοξία – µία διαδικασία που κατέλαβε το µεγαλύτερο µέρος του δεκάτου ενάτου και του εικοστού αιώνα, και µόνο τώρα αρχίζει ίσως να αντιστρέφεται. Ο π. Σεραφείµ έδωσε τη διάλεξή του σχετικά με το µέλλον της Ρωσίας µόνο µερικούς µήνες πριν ο Τσάρος και όλοι οι Νέοι Μάρτυρες της Ρωσίας αγιοποιηθούν από τη Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς. Αυτή η αγιοποίηση, επιβεβαίωσε ο π. Σεραφείµ, «συνδέεται µε την άρση του κύριου άγους που απλώθηκε στη ρωσική γη από το µαρτύριό του (του Τσάρου)». Στις 18/31 Οκτωβρίου του 1981, η αγιοποίηση του Τσάρου και των Νέων Μαρτύρων γιορτάστηκε στη Νέα Υόρκη. Μερικά χρόνια ακόμη, και ο ολοκληρωτικός Κοµµουνισµός ήταν ήδη ένα γεγονός του παρελθόντος στη Ρωσία και τις άλλες χριστιανικές Ορθόδοξες χώρες: τον Ιούλιο του 1993, σε µια µεγάλη συγκέντρωση στη θέση της εκτέλεσης της τσαρικής οικογένειας (στο Έκατερίνµπουργκ) την ημέρα του µαρτυρίου τους, διαβάστηκε ένα µήνυµα του Πατριάρχη Αλεξίου Β και της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, με το οποίο καλούσαν ολόκληρο το έθνος σε µετάνοια για τον θάνατο του Τσάρου και της οικογενείας του. Τέλος, στις 7/20 Αυγούστου 2000, η Σύνοδος των Επισκόπων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (Πατριαρχείο Μόσχας) αγιοποίησε τον Τσάρο Νικόλαο Β και την οικογένειά του, µαζί με 1.200 Ρώσους Νέους Μάρτυρες και Ομολογητές. (σελ. 343-349)
11 Η ώρα του καθαρµού και της µετάνοιας της Ρωσίας δεν τελείωσε. Τα λόγια του αρχιεπισκόπου Ιωάννη, του επισκόπου Νεκταρίου και του π. Σεραφείµ για τη µετάνοια των Ρώσων είναι εξ ίσου επίκαιρα σήμερα όπως ήταν πριν από το τέλος του κοµµουνιστικού διωγμού. Εάν οι Ορθόδοξοι Ρώσοι, ως ένα σώμα, µπορούν να ακολουθήσουν αυτές τις παραινέσεις µέχρι τέλους, θα εκπληρώσουν το πεπρωμένο για το οποίο οι προφήτες της Ρωσίας έχουν µιλήσει: το να κηρύξουν σε όλη την ανθρωπότητα ένα τελευταίο λόγο µετανοίας. Στο τέλος της διάλεξής του σχετικά με την ανάσταση της Ρωσίας, ο π. Σεραφείµ δήλωσε: «Στο βιβλίο που λεπτομερώς περιγράφει τα γεγονότα που θα εμφανιστούν στο τέλος του κόσμου, στην Αποκάλυψη του αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, στο άνοιγμα της εβδόμης σφραγίδας, η οποία προηγείται της τελικής µάστιγας που θα ενσκήψει στην ανθρωπότητα, λέει ότι υπήρξε σιωπή στον ουρανό για το διάστημα µισής ώρας (Αποκ. 8,1). Μερικοί έχουν ερµηνεύσει αυτό το εδάφιο πως σημαίνει ότι θα υπάρξει µια µικρή χρονική περίοδος ειρήνης πριν από τα τελικά γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας, δηλαδή, η µικρή χρονική περίοδος αποκατάστασης της Ρωσίας, όταν θα αρχίσει το κήρυγμα της παγκόσμιας µετάνοιας µέσω της Ρωσίας – όπου θα ακουστεί αυτός ο “νέος, τελευταίος λόγος”, που ακόμη και ο Ντοστογιέφσκι ήλπιζε πως η Ρωσία θα έδινε στο κόσμο”. Υπό τις παρούσες παγκόσμιες συνθήκες – πού τα γεγονότα από µια χώρα γίνονται σχεδόν αμέσως γνωστά σε ολόκληρο τον κόσμο – και λαµβανοµένου υπόψη ότι η Ρωσία, καθαρµένη από το αίµα των µαρτύρων της, έχει πράγματι µια καλύτερη ευκαιρία από οποιαδήποτε άλλη χώρα να αφυπνιστεί από τον ύπνο του αθεϊσμού και της απιστίας, µπορούµε ήδη να συλλάβουµε τις δυνατότητες ενός τέτοιου γεγονότος…
12 Ο αρχιεπίσκοπος Ιωάννης (Μαξίμοβιτς) έκλεισε την έκθεσή του στη Σύνοδο του 1938 με µια προφητεία και µια ελπίδα, ότι θα υπάρξει ένα αληθινό Πάσχα στη Ρωσία που θα λάμψει µπροστά σε ολόκληρο τον κόσμο πριν από το τέλος των πάντων και την αρχή της παγκόσμιας Βασιλείας του Θεού: «Ω τέκνα της Ρωσίας, διώξτε µακριά τον ύπνο της απόγνωσης και της οκνηρίας! Δείτε τη δόξα της δοκιμασίας της και εξαγνιστείτε. Καθαριστείτε οι ίδιοι από τις αμαρτίες σας! Δυναμώστε στην Ορθόδοξη πίστη, ώστε να είστε άξιοι να κατοικήσετε στην κατοικία του Κυρίου και να εγκατασταθείτε στο άγιον όρος Του! Έγειρε, έγειρε, σήκω ω Ρωσία, εσύ που από τα χέρια του Κυρίου έχεις πιει το ποτήριο της οργής Του! Όταν η π. Σεραφείμ δοκιμασία σου θα έχει τελειώσει, η δικαιοσύνη σου θα σε ακολουθεί και η δόξα του Κυρίου θα σε συνοδεύει. οι λαοί θα έρθουν στο Φως σου, και οι βασιλείς στη λαμπρότητα που θα σε περιβάλει. Τότε «Ύψωσε, Σιών, τα µάτια σου και δες2 : Ιδού, τα τέκνα σου, φεγγοβολώντας από θείο Φως, έρχονται σε σένα από δύση και βορρά και θάλασσα και ανατολή, και ευλογούν σε σένα τον Χριστό εις τους αιώνες. Αμήν» (σελ. 349-352)
13 Σήμερα στη Ρωσία, αύριο στην Αμερική.  Είμαστε τα προϊόντα… µιας κοινωνίας όπου όλα είναι πλαστικά, συνθετικά και αποµιµήσεις – συµπεριλαµβανοµένου ενός συνθετικού Χριστιανισμού και µιας συνθετικής Ορθοδοξίας! – Ας είμαστε αρκετά ταπεινοί να το αναγνωρίσουμε.
Η Ρωσία και οι άλλες Ορθόδοξες χώρες κάτω από τον κοµµουνισµό είχαν δοκιμάσει ήδη το πικρό ποτήρι της ένδειας και της απάνθρωπης σκλαβιάς. Μέσα σε αυτές οι πιστοί Χριστιανοί είχαν µάθει ήδη την έννοια της λυτρωτικής δοκιμασίας. Αλλά τι γίνεται στην ελεύθερη Δύση και ειδικά στην Αμερική; Ποιά ήταν η πνευματική πρόγνωση για αυτή την ακμάζουσα χώρα, που καλύφθηκε με ένα ογκώδες «αρχιπέλαγος» εμπορικών κέντρων και «ταχυφαγίων» (fast-food), που είναι εφοδιασμένη πλήρως με τα φαινομενικά απεριόριστα κα- ταναλωτικά αγαθά και η οποία τελειοποιεί (τελειοποιούσε…) συνεχώς τα µέσα για να γίνει η ζωή στη γη περισσότερο άνετη και ευχάριστη; Μιλώντας σε µια ομάδα Ορθόδοξων Αμερικανών στο Προσκύνηµα του Αγίου Γερμανού το 1982, ο π. Σεραφείµ εξέτασε τη σύγχρονη ζωή και την αξιολόγησε ως εξής: «Καθένας που εξετάζει τη σύγχρονη ζωή µας κάτω από το πρίσμα της κανονικής ζωής των ανθρώπων των προγενέστερων χρόνων – ας πούμε, της Ρωσίας ή της Αμερικής ή οποιασδήποτε άλλης χώρας της Δυτικής Ευρώπης του δεκάτου ενάτου αιώνα – έρχεται αντιμέτωπος με το γεγονός του πόσο αφύσικη έχει γίνει η ζωή σήμερα. Όλες οι έννοιες της εξουσίας και της υπακοής, της ευπρεπείας και της ευγενείας της δημοσίας και ιδιωτικής συμπεριφοράς όλες έχουν αλλάξει δραστικά, έχουν γυρίσει ανάποδα εκτός από µερικούς µεµονωµένους θύλακες ανθρώπων – συνήθως αφοσιωµένων χριστιανών – που προσπαθούν να διατηρήσουν τον αποκαλούμενο “ξεπερασμένο” τρόπο ζωής. Η αφύσικη ζωή µας µπορεί σήμερα να χαρακτηριστεί ως καλοµαθηµένη, ως παραχαϊδεµένη. Από την παιδική ηλικία το σημερινό παιδί µεγαλώνει, κατά γενικό κανόνα, όπως ένας µικρός θεός ή µια θεά στην οικογένεια. Οι ιδιοτροπίας του τροφοδοτούνται, οι επιθυμίες του εκπληρώνονται, περιβάλλεται από παιχνίδια, διασκεδάσεις, ανέσεις. Δεν εκπαιδεύεται και δεν γαλουχείται σύμφωνα με τις αυστηρές αρχές της χριστιανικής συμπεριφοράς, αλλά αφήνεται να αναπτυχθεί κατά οποιονδήποτε τρόπο σύμφωνα με τις επιθυμίες του. Είναι συνήθως αρκετό γι’ αυτό το παιδί να πει, “θέλω αυτό!” ή “δεν θέλω να κάνω αυτό!”, υποχρεώνοντας τους γονείς του να υποκύψουν ενώπιόν του και να το αφήσουν να πάρει τον δρόμο του. Ίσως αυτό δεν συμβαίνει όλη την ώρα και σε κάθε οικογένεια, αλλά συμβαίνει αρκετά συχνά για να είναι ο κανόνας της σύγχρονης ανατροφής των παιδιών, και ακόμη και οι καλύτεροι γονείς δεν ξεφεύγουν τελείως από την επιρροή του. Ακόμα κι αν οι γονείς προσπαθούν να µεγαλώσουν ένα παιδί με αυστηρότητα, οι γείτονες προσπαθούν να κάνουν κάτι άλλο, και είναι υποχρεωμένοι να λαμβάνουν υπόψη τους αυτό κατά τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους. Όταν ένα τέτοιο παιδί γίνεται ενήλικας περιβάλλεται φυσικά με τα ίδια πράγματα που χρησιμοποίησε στην παιδική ηλικία του: ανέσεις, διασκεδάσεις και παιχνίδια για µεγάλους. Η ζωή γίνεται µια σταθερή αναζήτηση της “διασκέδασης” – που, παρεμπιπτόντως, είναι µία λέξη ολότελα ανήκουστη σε οποιοδήποτε άλλο λεξιλόγιο τον δέκατο ένατο αιώνα στη  2  Από τον Πασχαλινό Κανόνα, Ωδή 8η.   Ρωσία ή σε οποιοδήποτε σοβαρό πολιτισμό, δεν θα καταλάβαιναν τι θα πει αυτή η λέξη. Η ζωή είναι µια σταθερή αναζήτηση της “διασκέδασης”, η οποία είναι τόσο κενή από οποιοδήποτε σοβαρό περιεχόμενο που ένας επισκέπτης από οποιαδήποτε χώρα του δεκάτου ενάτου αιώνα, κοιτάζοντας τα δημοφιλή τηλεοπτικά προγράµµατά µας, τα πάρκα διασκέδασης, τις διαφημίσεις, τις ταινίες, τη µουσική – σχεδόν οποιαδήποτε πτυχή του δημοφιλούς πολιτισμού µας – θα σκεφτόταν ότι είχε φτάσει πέρα από την τρέλα, σε µία χώρα που έχουν χάσει εντελώς την επαφή με την πραγματικότητα. Δεν το λαµβάνουµε συχνά υπόψη αυτό, επειδή ζούμε σε αυτή την κοινωνία και το παίρνουμε σαν δεδομένο. Μερικοί παρατηρητές της σύγχρονης ζωής µας έχουν αποκαλέσει τους νέους ανθρώπους σήμερα η “γενιά µου” και την εποχή µας ”εποχή του ναρκισσισμού”, στην οποία κυριαρχεί µια λατρεία και µια γοητεία που αποτρέπει να αναπτυχθεί µία κανονική ανθρώπινη ζωή. Άλλοι έχουν µιλήσει για “πλαστικό” σύµπαν ή φαντασία όπου τόσοι πολλοί άνθρωποι ζουν σήμερα, ανίκανοι να αντιμετωπίσουν η να δεχθούν την πραγματικότητα του κόσμου γύρω τους ή τα προβλήματα µέσα τους. Όταν η “γενιά µου” στρέφεται στη θρησκεία – κάτι που συνέβη πολύ συχνά κατά τις τελευταίες δεκαετίες, – αυτό συνήθως είναι στροφή προς µία ”πλαστική” ή φανταστική µορφή θρησκείας: µιας θρησκείας “αυτό-αναπτυσσόμενης” (όπου ο εαυτός παραμένει το αντικείμενο της λατρείας). Μιας θρησκείας πλύσεως του εγκεφάλου και ελέγχου του νου, µιας θρησκείας των θεοποιημένων γκουρού, της αναζήτησης UFO και Εξωγήινων όντων, αφύσικων καταστάσεων και συναισθημάτων… Είναι σημαντικό για µας να συνειδητοποιήσουμε, καθώς προσπαθούμε να ζήσουμε µία χριστιανική ζωή σήμερα, ότι ο κόσμος που έχει διαμορφωθεί από την παραχαϊδεµένη εποχή µας, προβάλλει αξιώσεις στην ψυχή, είτε στη θρησκεία είτε στην κοσμική ζωή, τις οποίες αξιώσεις µπορεί κάποιος να τις αποκαλέσει με µία λέξη ολοκληρωτικές. Αυτό είναι αρκετά εύκολο να το δει κανείς στις εγκεφαλικές λατρείες που έχουν λάβει τόσο πολλή δηµοσιότητα τα τελευταία χρόνια, και που απαιτούν ολοκληρωτική υποταγή σε έναν αυτοανακηρυγµένο «άγιο άνθρωπο» αλλά είναι εξίσου εμφανές µέσα στην κοσμική ζωή, όπου κάποιος έρχεται αντιμέτωπος όχι µόνο με ένα µεµονωµένο πειρασμό εδώ η εκεί, αλλά με µια σταθερή κατάσταση πειρασμού που περιβάλλει τα πάντα και “επιτίθεται” στον οποιονδήποτε -εκεί όπου η υπολανθάνουσα µουσική ακούγεται παντού στις αγορές και τις επιχειρήσεις, στους δημόσιους χώρους και στα διαφημιστικά των δρόμων των πόλεων εκεί όπου η µουσική ροκ παρουσιάζεται παντού από τους θιασώτες της, ακόμη και στις δασικές κατασκηνώσεις και τα τροχόσπιτα αλλά και στο ίδιο το σπίτι, όπου η τηλεόραση γίνεται συχνά ο µυστικός κυβερνήτης της οικογένειας που υπαγορεύει τις σύγχρονες αξίες, τις απόψεις, και τις προτιμήσεις. (σελ. 353-356)
http://www.imdleo.gr/diaf/2010/07/Rose-LMD.pdf

Ετικέτες π. Σεραφείμ Ρόουζ