1. Γράμμα σε πρώην « κατ’ Ανατολάς » Αναζητήτρια
Αθήνα Σεπτ. 1986.
… Άκουσα τα προβλήματά σου. Άκουσα και το πώς σκέπτεσαι και το πώς αισθάνεσαι. Ένα πράγμα θέλω να σου πω Μ μου. Μην χρονοτριβείς πάρα πολύ στην λεγομένη αυτοεξέταση. Αυτό, σε κάνει να ξεχνάς τον Θεό, άλλα και τον άνθρωπο. Μου φαίνεται ότι η αληθινή αγάπη προς τον Θεό είναι να Τον βλέπουμε σε όλη Του την Δημιουργία και προ παντός να Τον βλέπουμε στον Πλησίον μας. Κι όταν θα βλέπουμε τον Πλησίον μας και θ’ ασχολούμεθα με κείνον, σιγά-σιγά θα ξεχνούμε και τον εαυτόν μας.

Επειδή μεγάλωσες στην Χριστιανική Θρησκεία, σε ρωτώ: έπρεπε να πας στον Σάϊ Μπάμπα για να ακούσεις το Pure Heart (καθαρή καρδιά); Αν είχες διαβάσει το Ευαγγέλιο, θα ήξερες ότι ο Κύριος λέει: Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία. Και κάπου στην Παλαιά Διαθήκη λέει: Θα σε πάρω παιδί Μου στην έρημο, κι εκεί, θα μιλήσω στην καρδιά σου. Δεν είναι με το μυαλό μας που μιλούμε με τον Θεό. Η καρδιά μιλάει.

Με ρωτάς ακόμα αν πρέπει να ζητήσεις να γίνει Βάπτισις, επειδή έχεις ήδη το Χρίσμα. Αλλά αυτό το Χρίσμα έγινε πολύ πριν την δική σου παραμονή για πολλά χρόνια με αυτήν την Φιλοσοφία. Νομίζεις ότι αυτό δεν επηρέασε τον εσωτερικό σου άνθρωπο; Τον επηρέασε. Και πολύ μάλιστα. Γιατί αυτή τη στιγμή, κάθε φορά που σκέφτεσαι την δική μας Προσευχή, την δική μας Λατρεία, ο νους σου τρέχει στις στάσεις που παίρνουν οι Γιόγκι, στην όρθια σπονδυλική στήλη και σε ένα σωρό άλλα γυμνάσματα που δεν έχουν καμιά σχέση με το Πνεύμα τού Θεού.

Κάποιος είπε: «Όταν η ψυχή είναι γονατιστή στα Πόδια τού Χριστού, τι σημασία έχει εάν το σώμα μας είναι ξαπλωτό, όρθιο, γονατιστό, πεσμένο». Καμιά σχέση! Όταν πάψεις να σκέπτεσαι το σώμα σου και τον εαυτό σου, τότε θα μπορέσεις πραγματικά να ενωθείς με την Δύναμη του Θεού.
Επαναλαμβάνεις πολλές φορές: Πώς μου το είπατε αυτό …. Γιατί μου είπατε το άλλο; Ήταν από έμπνευση Θεού; Ήταν από φώτιση: Ήταν από το μυαλό σας;… Εάν εγώ καθόμουνα να σκέφτομαι κάθε στιγμή έτσι, δεν θα μπορούσα να αρθρώσω τίποτα… Γιατί ξέρουμε την αναξιότητα του καθενός μας στο να συμβουλέψει τον άλλον. Αλλά αισθάνομαι και συμπάσχω με αυτούς που βλέπω γύρω μου τόσο ώστε γίνομαι σαν να είμαι αυτοί. Κι από εκεί και πέρα ξεκινώ, και λέγω στο τέλος: «Αν ήμουν εσύ, θα έκανα αυτό». Εσύ όμως θέλεις κάποιον που θα σε πάρει από το χέρι, θα σε κάνει υποτακτικό, θα σού πει κάνε αυτό, κάνε το άλλο, τώρα κάθισε, τώρα σήκω, τώρα να πάρεις λεφτά από την εργασία σου, τώρα να μην πάρεις, τώρα βάλε το κόκκινο φόρεμα, τώρα το άσπρο… Έ! Αυτό λοιπόν, είναι Σκλαβιά… Ο Θεός όμως, μιας έπλασε Ελευθέρους! Πολλοί μου λένε: «Μακάρι να μην μας έκανε ελεύθερους γιατί δεν ξέρουμε ποιο είναι το Θέλημα Του»… Αυτό όμως είναι Υποκρισία! Το Θέλημα του Θεού γίνεται φανερότατο στον άνθρωπο. Αλλά λέμε όλον τον καιρό: «Δεν το καταλαβαίνω… δεν το καταλαβαίνω»… γιατί δεν μας συμφέρει να το καταλάβουμε!
Ξέρεις πόσα χρόνια μελετώ, κι ακόμα μελετώ το Ευαγγέλιο; Είμαι σε θέση να σου πω ότι, όπως μία καλή νοικοκυρά παίρνει μία συνταγή ενός γλυκού για να το κάνει, κι αρχίζει και βάζει όλα τα υλικά όπως τα λέει η συνταγή, στο τέλος μπορεί να δει ότι το γλυκό της απέτυχε, οπότε το δίνει στον σκύλο της να το φάει… Λοιπόν, έτσι είναι και ή ζωή μας. Διαβάζουμε τις οδηγίες για την ζωή μας που είναι το Ευαγγέλιο, αλλά τα κάνουμε… θάλασσα! Και πάλι κάνουμε μία προσπάθεια, και πάλι, και πάλι… Αλλά, όπως στο γλυκό, που την μία φταίει το αυγό που έπεσε παραπάνω, την άλλη, ή ζάχαρη που έπεσε πιο λίγη, έτσι και στην ζωή. Μία φορά φταίει η φιλαυτία μας, μία φορά φταίει η υποκρισία μας, μία φορά φταίει το ότι μιλήσαμε για τον πλησίον μας σαν να μην ήταν αδελφός μας… Κι όλα αυτά μαζεύονται και γίνονται σαν μία πέτρα που θα μας ρίξει κάτω στη θάλασσα να πνιγούμε και τίποτε άλλο…
Λες ότι η αγαπημένη μας Γ σου είπε: «Πήγαινε πίσω (σε μένα δηλαδή) και ό,τι σου πει, να την υπακούσεις και τότε θα βρεις τον δρόμο σου, γιατί εκείνη (εγώ δηλαδή) ξέρει να διαβάζει τον νου»… Και με ρωτάς: «Αλήθεια, τον διαβάζετε τον νου»; Για φαντάσου Μ μου, να ήξερα εγώ εάν διαβάζω τον νου! Δεν μπορώ να καταλάβω τίποτε από ό,τι μου λες εδώ, γιατί είναι τόσο διανοητικά! Είναι αδύνατον! Εγώ ξέρω μόνο να σ’ αγαπώ. Με όλη μου την καρδιά. Αγαπώ και το Σύμπαν με όλη μου την καρδιά. Γιατί για μένα, δεν υπάρχει ξένος, δεν υπάρχει δικός μου, δεν υπάρχει κόκκινος, άσπρος, μαύρος… Τίποτε… Μην ξεχνάς Μ μου, ότι με το μυαλό έγινε η πρώτη αμαρτία και ότι μερικοί Άγγελοι, από Άγγελοι Φωτός, έγιναν Άγγελοι Σκότους. Ξέρεις τι φοβερό είναι όταν έρχεται μία Δύναμις, που δεν είναι δύναμις από το Φως και σου παρουσιάζει ορισμένα πράγματα με τέτοια ομορφιά, με τέτοια δύναμη, με τέτοια καλοσύνη και με όλα αυτά τα πράγματα που κάνουν τον καλό άνθρωπο, που μπορεί και να τα βάλεις σε πράξη… Αυτό, να το προσέχουμε. Ξέρεις, είναι χρόνια τώρα που έλεγα μέσα μου: Τι να εννοεί το: ει το φως το εν σοι σκότος έστι, το σκότος πόσο; Ξέρεις λοιπόν, ότι πιστεύοντας ότι έχουμε το Φως, έχουμε κάποτε Σκοτάδι και το βάζουμε σε πράξη στον αδελφό μας, με την ιδέα ότι τον βοηθούμε και τον αγαπούμε, ενώ όλα αυτά είναι έργα του Σκότους κι εμείς τα παίρνουμε για Φως…
Σ’ αυτό επάνω, μπορώ να σου πω για κάποιον που αγαπούσε πάρα πολύ την αδελφή του που έπασχε από μελαγχολία και που νόμιζε ότι ήταν τόσο απαραίτητος, ώστε έπαυσε και να εργάζεται. Έλεγε: « Άμα εγώ δεν είμαι κοντά της, τι θα γίνει»;… Τέτοια Απιστία; Δηλαδή, ακόμα και την βοήθεια του Θεού μπορούμε να την αντικαταστήσουμε;… Και σ’ αυτό λοιπόν, βλέπουμε το ει το Φως…
Αλλού πάλι, μου λες ότι κάνεις μια καλή πράξη και λες: Να, εγώ την έκανα… Θα σου πω ένα περιστατικό. Κάποτε, με μία γνωστή μου κυρία διαβάζαμε Πατερικά. Είχαμε γνωρίσει τον Σεβασμιώτατο Δαμιανό, και μία μέρα της λέω; «Ας πάμε να Εξομολογηθείς και να πάρουμε την Ευχή του». Πήγαμε, και μεταξύ άλλων της είπε ότι έχει έναν εγωισμό που δεν τον έχει ανακαλύψει ακόμα, κι ότι αν δεν έρθει σε Μετάνοια, δεν θα μπορέσει να έχει την Χαρά του Χρίστου… Τότε, εκείνη συνήλθε κάπως και πήγε σπίτι της και άρχισε τα δάκρυα και τα κλάματα. Μία ολόκληρη εβδομάδα, δεν σταμάτησε να κλαίει… Σε λίγες μέρες πάλι, ξαναπήγαμε στον Δεσπότη. Και του λέω: «Σεβασμιώτατε… τι θα κάνουμε; Αυτή, κλαίει μέρα-νύχτα! Τι θα γίνει»; Κι εκείνος με ένα σοβαρό χαμόγελο: «Τι λέτε! Ούτε εγώ στην ζωή μου δεν έκανα τέτοια κλάματα και τέτοια Μετάνοια»! Ε… φύγαμε… και στο δρόμο, τι γυρίζει και μου λέει; «Βλέπεις; Βλέπεις τι μου είπε; Ότι τέτοια Μετάνοια, ούτε αυτός δεν έχει κάνει»! Λοιπόν Μ παιδί μου, σ’ αφήνω μόνη σου να βγάλεις το συμπέρασμα…
Αυτά είχα να σου πω σήμερα. Και τώρα, σου εύχομαι η Χάρις του Θεού να είναι κοντά σου, το Φως του Χριστού να φωτίζει το δρόμο σου… Άφησε ελεύθερο τον εαυτό σου στα Χέρια τού Θεού, Μ μου, κι Εκείνος θα οδηγεί κατά καιρούς τους ανθρώπους να σου λένε αυτό που είναι το Θέλημά Του. Αργότερα, σε μία βαθειά σιωπή και προσευχή, θα το μαθαίνεις και απ’ ευθείας. Και τότε, θα ζεις μόνιμα στο Φως και την Χαρά τού Χριστού …
[σελ 428-431 ]