Μ.: Ἀδελφή μου, ὅταν βλέπουμε κάτι στραβό στόν ἄλλον, πῶς μποροῦμε νά τόν κάνουμε ν’ ἀλλάξει σ’αὖτό το σημεῖο;
Γ.Γ.: Εἶναι μεγάλη πλάνη νά νομίζεις ὅτι μέ τήν προσπάθειά σου μπορεῖς νά ἀλλάξεις ἕναν ἄνθρωπο. Ποτέ. Μέ τήν ζωή σου, μπορεῖ. Μέ τήν προσπάθεια, τήν ὁμιλία, τήν ἀντίθεση καί μέ ὅλα αὐτά, ποτέ, ἤ πάρα πολύ σπάνια. Ἤ ἀλλαγή, θά γίνει ὅταν ἔρθει ἤ Ὥρα τοῦ Θεοῦ. Ἐάν ἔσυ ἀλλάξεις τόν ἐαυτόν σου καί γίνεις τό ζωντανό παράδειγμα αὐτοῦ ποῦ θέλεις ν’ ἀλλάξεις, τό ἰδεῶδες του, καί σέ δεῖ εὐτυχισμένη, τότε θ’ἄλλαξει. Ὅταν προσεύχεται κανείς γιά ἕναν ἄνθρωπο, αὐτό εῖναι ἐντάξει. Ἀλλά, ὅταν προσπαθεῖ νά τόν ἀλλάξει, ὄχι. Αὐτό εἶναι μόνο στό Χέρι τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός ἔχει τό Πρόγραμμά Του γιά τήν ζωή τοῦ καθενός μας. Γιά ὅλους. Ἐμεῖς εἴμεθα ἐλεύθεροι. Δέν ξέρουμε ὅμως ὅτι Ἐκεῖνος ξέρει τί θά κάνουμε. Ἐκεῖνος τά ξέρει ὅλα. Ξέρει τήν πορεία μᾶς μέχρι τήν τελευταία στιγμή τῆς ζωῆς. Ἐμεῖς δέν τήν ξέρουμε. Κι ἄν Μ. μου, προσπαθήσουμε τόν ἑαυτό μας, νά ἑνώνουμε πέρισσοτερο μέ τόν Θεό, τότε δέν θά ἔχουμε ἀνάγκη νά κάνουμε τίποτε. Γιατί αὐτομάτως θά γινόμαστε παράδειγμα σ’ αὐτούς ποῦ θά θέλαμε νά δοῦμε στό Δρόμο Του. Ὅμως, εἶναι φυσικό, τόσο μέ τά νειάτα σου, ὅσο καί μέ τήν ἀγάπη ποῦ ἔβαλε ὅ Θεός μέσα στήν καρδιά σου, νά μήν μπορεῖς στήν ἀρχή τουλάχιστον, νά τό καταλάβεις καί νά ἀπογοητεύεσαι καί νά λές: «Τί κατάστασις εἶναι αὐτή; Τόση προσπάθεια, κι ἀκόμα αὐτός ἐκεῖ;» Ξέρεις ὅμως; Τό ἴδιο λέει καί ὅ Θεός μαζύ μας: «Τόσες φορές συγχώρεσα. Τόσες φορές ἔκανα ὑπομονή. Ἀκόμα αὐτός;» Καί τότε, ἡ συνέχεια θά εἶναι σέ προσευχή. Ὅπως καί ἤ ἄρχη εἶναι στήν προσευχή. Χωρίς νά κρίνουμε τόν ἄλλον. Μιά φορά, ὅταν εἶχα καταλάβει πιά ὅτι ἤ προσευχή εἶναι τό πᾶν, εἶδα στόν δρόμο δύο παιδάκια, στόν θυμό τους πάνω, νά σκοτώνονται στό ξύλο. Δέν πῆγα νά τά χωρίσω, ὅπως θά πήγαινα παληά, ἄλλα ἔβαλα ἀμέσως σέ πράξη αὐτό ποῦ πίστευα. Γύρισα ἄπο τήν ἄλλη μεριά τό κεφάλι καί είπα: Κύριε, βάλε Ἐσύ τήν Εἰρήνη Σου ἀνάμεσα στά δυό τους. Κι ὥσπου νά γυρίσω νά τά δῶ, αὐτά γελοῦσαν καί παῖζαν πάλι… Ἦταν μιά ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ. Νά τό ξέρεις Μ. μου. Ἡ εἰρήνη καί ἡ γαλήνη μας, καί τό πῶς ζοῦμε εἶναι πού δείχνουν τό πόσο πιστεύουμε. Γι’ αὐτό, μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος νά μᾶς λέει τά καλύτερα διδάγματα.Ὅμως, ἄν τόν δοῦμε ταραγμένο, ἀνήσυχο καί νά παραπαίει ὁ ἴδιος, δέν μποροῦμε νά πιστέψουμε αὐτά ποῦ θά μᾶς πεῖ.
Ἄν θέλουμε λοιπόν νά βοηθήσουμε τούς ἄλλους, σκοπός τῆς ζωῆς μας πρέπει νά εἶναι νά πλησιάζουμε ὅσο μποροῦμε στό Πρότυπο, δηλαδή στόν Κύριο.
Ἀπό τό βιβλίο «Ἡ Ἀσκητική της Ἀγάπης».
