Η Γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου του 1897 στην Κωνσταντινούπολη. Αφιέρωσε τη ζωή της στον συνάνθρωπο, με σημαντικές όσο και επικίνδυνες αποστολές σε πολλές χώρες του κόσμου, αφήνοντας πίσω της σημαντικό έργο και… συμβουλές για την ανάγκη του ανθρώπου να απαλλαχτεί από τα πάθη και τις αμαρτίες.
Κάθε τόπος μπορεί να γίνει τόπος Ανάστασης. Φτάνει να ζεις την ταπείνωση του Χριστού.
Να κοιμάσαι. Φτάνει να είσαι σε εγρήγορση.
Υπάρχουν άνθρωποι που αγρυπνούν για μερικούς και υπάρχουν άνθρωποι που αγρυπνούν για όλους.
Όχι μια γνώση που μαθαίνεις, αλλά μια γνώση που παθαίνεις. Αυτή είναι η Ορθόδοξη πνευματικότητα.
Μη θέλεις τα πολλά, τα παραδίπλα σου ή τα πέρα μακριά. Αντίθετα, φρόντισε αυτό το λίγο που έχεις να το αγιάσεις.
Μία είναι η μόρφωση: το να μάθουμε πώς να αγαπάμε τον Θεό.
Δεν υπάρχει τίποτε πιο φθηνό από το χρήμα.
Καλύτερα η Κόλαση εδώ, παρά στον Άλλο Κόσμο.
Δεν είναι αυτό που λέμε, αλλά αυτό που ζούμε. Δεν είναι αυτό που κάνουμε, αλλά αυτό που είμαστε.
Φόρεσα το ράσο, και δεν μιλώ πια, αν δεν με ρωτήσουν. Το ράσο μιλά.
Αν έχεις αγάπη για όλο τον κόσμο, όλος ο κόσμος είναι όμορφος.
Κάποιος είπε ότι Χριστιανός είναι αυτός που εξαγνίζει την αγάπη και αγιάζει την εργασία.
Ο σκοπός είναι, ακόμα κι όταν στο κεφάλι έχουμε τον… Παράσιτο, στην καρδιά μας να έχουμε τον Παράκλητο.
Γινόμαστε το αντικατόπτρισμα του ουρανού με το «γενηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανώ και επί της γης».
Όποιος αγαπά δεν το νιώθει. Όπως δεν νιώθει ότι αναπνέει.
Όταν είναι ανοιχτές οι πόρτες του ουρανού, είναι ανοιχτές και στη γη.
Όταν δεν περισπάται ο νους στα κοσμικά και είναι ενωμένος με τον Θεό, τότε και η καλημέρα που θα πούμε είναι σαν να δίνει ευλογία.
Το όχι και κάθε άρνηση καταστρέφει την ενέργειά μας.
Δεν πρέπει να υπάρχουμε μπροστά στο κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του άλλου.
Στη ζωή μας, στην αρχή έχουμε ανάγκη από την παρουσία κάποιου άλλου προσώπου, αγαπητού ή φιλικού. Όσο προχωρούμε, ο Ένας, ο Θεός, μας γεμίζει με την αγάπη και τη χαρά Του τόσο, ώστε κανένας να μη χρειάζεται πια. Όλα αυτά τα κάνει στην αρχή η ψυχή, γιατί ακόμα δεν ξέρει ποιον αγαπά και θαρρεί πως είναι εκείνος ο άνθρωπος…
Ο Θεός πολλές φορές δεν θέλει την πράξη, αλλά τη διάθεση. Του αρκεί να σε δει πρόθυμο να κάνεις την εντολή Του.
Ο Ιησούς Χριστός έδωσε τη χρυσή τομή: και μόνος και μαζί με τους άλλους.
Ο Θεός, όταν μας έκανε, μας έδωσε τη ζωή και μας εμφύσησε το πνεύμα Του. Αυτό το πνεύμα είναι η αγάπη. Όταν μας εγκαταλείψει η αγάπη, τότε γινόμαστε πτώματα. Είμαστε νεκροί πια.
Ο Χριστιανός πρέπει να σέβεται το μυστήριο της υπάρξεως στον καθένα και στο καθετί.
Για να φτάσεις στο δεν υπάρχω, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς κι έτσι ταυτίζεσαι απόλυτα με τον άλλο, τον εκάστοτε άλλο, και τότε στο τέλος της ημέρας αναρωτιέσαι: Θέλω τίποτε; Όχι. Επιθυμώ τίποτε; Όχι. Μου λείπει τίποτε; Όχι… Αυτό είναι!
Ο πνευματικά προχωρημένος άνθρωπος είναι αυτός που έφτασε να μην έχει «υπόσταση» και που έχει κατανοήσει βαθύτατα πως ό,τι του συμβαίνει είναι είτε θέλημα του Θεού, είτε παραχώρηση του Θεού.
Μόνο όταν σταματήσει ο άνθρωπος τα διαβάσματα τα εκτός Ευαγγελίου αρχίζει η πραγματική εσωτερική του πρόοδος. Τότε μόνο, ενωμένος με τον Θεό διά της ευχής, μπορεί να ακούσει το θείο θέλημα.
Να μη θέλεις ποτέ τίποτε, παρά μόνο το θέλημά Του, και να δέχεσαι με αγάπη τα κακά που σου έρχονται.
Μη συσχετίσεις ποτέ τον άνθρωπο με τον κακό τρόπο που σου φέρεται. Να βλέπεις μέσα στην καρδιά του τον Χριστό.
Ποτέ να μη λες «γιατί περνώ αυτό»; Ή, όταν βλέπεις τον άλλον με τη γάγγραινα, τον καρκίνο ή την τύφλωση, να μη λες «γιατί το περνά αυτό»; Αλλά να παρακαλείς τον Θεό να σου χαρίσει το όραμα της άλλης όχθης… Τότε θα βλέπεις όπως οι άγγελοι τα γινόμενα εδώ, όπως πραγματικά είναι: όλα στο σχέδιο του Θεού. Όλα.
Κάποιος σοφός είπε. «Αν είναι να ζεις για τον εαυτό σου, καλύτερα να μη γεννιέσαι».
Η αχίλλειος πτέρνα των ανθρώπων βρίσκεται στις πολλές κουβέντες και τις συζητήσεις.
Το να είσαι ταπεινός ισοδυναμεί με το να μη θέλεις ποτέ να έχεις τύψεις συνειδήσεως.
Όταν έχεις λογισμό κατάκρισης, να παρακαλάς τον Θεό να σου τον πάρει εκείνη την ώρα, για να μπορέσεις να αγαπήσεις αυτό το πρόσωπο όπως το αγαπά Εκείνος. Τότε ο Θεός θα σε βοηθήσει και θα δεις τα δικά σου παραπτώματα. Αν ο Χριστός ήταν ορατός, θα μπορούσες να έχεις κατάκριση;
Αν κάποιος δεν σου αρέσει, σκέψου ότι στο πρόσωπό του βλέπεις τον Χριστό. Τότε δεν θα τολμήσεις ούτε να σκεφτείς να πεις λόγο κατάκρισης.
Πρέπει να αγαπάμε τους ανθρώπους και να τους αγκαλιάζουμε όπως μας τους φέρνει ο Θεός. Έτσι ορίζει ο ίδιος ο Κύριος και η Ορθόδοξη παράδοση.
Κανένας δεν πρέπει να γίνεται δούλος ανθρώπου. Είμαστε δούλοι μονάχα του Θεού. Ηγοράσθητε γαρ τιμής, λέει ο Απόστολος. H δουλοπρέπεια δεν πρέπει να υπάρχει.
Η κρίση είναι φυσικό να έρχεται στον άνθρωπο. Η κατάκριση και η επίκριση γίνονται από κακία. Η διάκριση είναι δώρο Θεού και πρέπει να προσευχόμαστε για να τη δεχτούμε. Είναι απαραίτητη για την προστασία μας και την πρόοδό μας.
Ο αναποφάσιστος άνθρωπος δεν συμμετέχει στη ζωή.
Η γλώσσα του Θεού είναι η σιωπή.
Όποιος ζει στο παρελθόν είναι σαν τον πεθαμένο. Όποιος ζει στο μέλλον με τη φαντασία του είναι αφελής, γιατί το μέλλον είναι μόνον του Θεού. Η χαρά του Χριστού βρίσκεται μόνο στο παρόν. Στο αιώνιο παρόν του Θεού.
Η σπουδαιότερη φιλανθρωπία είναι να μιλάς καλά για τους ανθρώπους.
Και να θέλω, δεν μπορώ να στεναχωρηθώ. Όταν στεναχωριόμαστε, είναι σαν να λέμε στον Θεό: «Δεν συμφωνώ. Δεν τα κάνεις καλά». Ύστερα, είναι και αχαριστία…
Η ομιλία μπρος και μέσα στην ομορφιά είναι περιττή. Ταράζει την αρμονία.
Δίνοντας χαρά στους άλλους, εσύ τη νιώθεις πρώτα.
Αν κάτι ανάποδο μας συμβεί, να μη ρωτήσουμε ποιος φταίει. Γιατί μόνο εμείς φταίμε. Στην προσευχή μας, αν το ζητήσουμε, θα ανακαλύψουμε τον λόγο. Ή δεν αγαπήσαμε όσο έπρεπε, ή παραβήκαμε κάποιαν άλλην εντολή, ή λάθος χειρισμό κάναμε, ή προηγηθήκαμε εκεί που δεν έπρεπε, ή βασιστήκαμε εκεί που δεν έπρεπε.
Αχ, Κύριε! Συγχώρεσέ μας που καμιά φορά περπατάμε καμαρωτά σαν τα πετειναράκια με το λοφίο τους, που νομίζουν ότι κάποια είναι.
Μη στερείς τους άλλους από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι, από τον άρτο της ζωής που σου προσφέρει ολόκληρον ο Κύριος. Όλοι πεινούν και διψούν για αγάπη, σαν τον Λάζαρο που τρεφόταν από τα ψιχία που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου.
