Μια φορά, βρέθηκε ένας ξένος Ιεραπόστολος εκεί που ήμουνα, στην Ινδία και μου λέει:
– Εσύ μπορείς να είσαι μία καλή γυναίκα, αλλά καλή Χριστιανή δεν είσαι!
Λέω:
– Γιατί;
– Γιατί είσαι τόσο καιρό εδώ, και μόνο με τα Εγγλέζικα γυρίζεις εδώ κι εκεί. Ποιες ντόπιες Γλώσσες έμαθες;
Του λέω:
– Δεν προφθαίνω να μάθω, γιατί πηγαίνω από τόπο σε τόπο, κι ώσπου να μάθω μια διάλεκτο, με φωνάζουν αλλού. Μαθαίνω μόνο το καλημέρα-καλησπέρα. Τίποτε άλλο.
– Ε, εσύ δεν είσαι καλή Χριστιανή! Κι ούτε μπορείς να κάνεις και Ιεραποστολή!..
Γιατί ξέρετε, οι Καθολικοί και οι Προτεστάντες μαθαίνουν πάντα τις εντόπιες Διαλέκτους για… Τότε εγώ είπα: «Κύριε! Δόσμου μια απάντηση γι’ αυτόν»! Έτσι, με όλη μου την καρδιά το ζήτησα! Και τότε του λέω:
– Α! Ξέχασα να σου πω. Εγώ έχω πέντε γλώσσες!
– Ναι; Και ποιες είναι αυτές οι πέντε;
– Η πρώτη είναι το χαμόγελο…
– Η δεύτερη είναι τα δάκρυα…
– Η τρίτη είναι το άγγιγμα…
– Η τέταρτη είναι η προσευχή…
– Η πέμπτη είναι η αγάπη.
Με αυτές τις πέντε γλώσσες γυρίζω όλο τον Κόσμο! Και τότε, εκείνος σάστισε και μου λέει:
– Στάσου ένα λεπτό! Ξαναπές τες να τις γράψω! Κι έβγαλε ένα χαρτί και τις έγραψε!
Έτσι είναι… Μ’ αυτές τις πέντε Γλώσσες γυρίζεις όλη τη Γη και είναι όλος ο κόσμος δικός σου. Όλους του αγαπάς το ίδιο. Ασχέτως Θρησκείας και Έθνους. Ασχέτως με όλα. Παντού υπάρχουν Άνθρωποι του Θεού. Και δεν ξέρεις αυτός που βλέπεις σήμερα, εάν αύριο δεν θα είναι Άγιος…
Από το βιβλίο της Μοναχής Γαβριηλίας, “Γερόντισσα Γαβριηλία, Η ασκητική της αγάπης”, των εκδόσεων Πορφύρα.