Ζούμε σε μια εποχή αντι-ασκητική. Ό,τι μελετάμε από τους πατέρες και ακούμε από ομιλίες σχετικά με την άσκηση απομακρυνόμαστε.
Σε μια εποχή που όλα κατευθύνονται από κουμπιά και φωνητικές εντολές νομίζουμε ότι με αυτόν τον τρόπο θα πάμε στην Βασιλεία των Ουρανών.
Μας ελκύουν εύκολοι δρόμοι, άνετα μονοπάτια, ακούραστες διαδρομές και νομίζουμε ότι εκεί είναι ο Χριστός αλλά τελικά εκεί βρίσκεται ένας καθρέφτης που είναι το είδωλο της φιλαυτίας μας. Όταν ακούμε για Γολγοθά, νηστεία, αγρυπνία, για κόπο και αγώνα τα θεωρούμε ακραία ή μοναχικά κατορθώματα. Δυστυχώς έχουμε λάθος θέαση των πραγμάτων περί σωτηρίας.
Οφείλουμε να δώσουμε αίμα για να λάβουμε πνεύμα. Χωρίς κόπο δεν γίνεται τίποτα. Μας ερεθίζει η άνεση διότι αναπαύει τους δαίμονες και τις αμαρτίες που έχουμε μέσα μας. Η πάλη με τον εαυτό μας και οι μάχες με τα πάθη δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με το φρόνημα του καναπέ. Οι πατέρες διψούσαν για άσκηση, για αγώνα, έψαχναν αυστηρούς πνευματικούς διότι ποθούσαν την αγιότητα και την σωτηρία όσο οτιδήποτε άλλο. Εμείς όταν πάμε στον πνευματικό και μας πει κάτι μικρό σαν άσκηση και αγώνα αντιδρούμε θεωρώντας όλα αυτά ακραία και όχι δεν χρειάζονται. Στρογγυλεύουμε τα πάντα νομίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα γευτούμε τις χαρές του παραδείσου αλλά δυστυχώς βιώνουμε την δαιμονική χαρά των παθών.
Φτάνουμε στο σημείο να έχουμε μια θεωρία περι Θεού και σωτηρίας , ακούγοντας όμορφα ποιητικά κηρύγματα αλλά στο τέλος μέσα μας να μην έχει αλλάξει τίποτα. Τρέχουμε σε ομιλίες, πάμε σε ευχέλαια, και Αγρυπνίες αλλά στην καρδιά υπάρχει παγωμένη έρημος.
Δόξα τω Θεώ ο δρόμος της σωτηρίας είναι περπατημένος. Έχουμε τα χνάρια των Αγίων χρυσοκέντητα μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτή είναι η ιερή μας παρακαταθήκη. Ο δρόμος της ασκήσεως είναι η μητέρα της πνευματικής μας διαπαιδαγωγήσεως. Να διψάμε για αγώνα και για άσκηση, να μην το κάνουμε επιφανειακά αλλά να βιώνουμε τον αγώνα με κόπο αλλά ταυτόχρονα με χαρά διότι πάμε για την νικηφόρο κατάκτηση.
Ο Θεός δεν έρχεται αν εμείς δεν πάμε προς εκείνον, αν δεν πούμε το μεγάλο ναι στο κάλεσμα που μας περιμένει. Η σωτηρία δεν είναι μια επιφανειακή κατάσταση , η ένα ψυχολογικός γεγονός. Η σωτηρία είναι μια προσωπική κίνηση θεραπευτική μέσα από μια σχέση πραγματική μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Και κάτι τέτοιο δεν γίνεται ούτε με φαντασιώσεις προσωπικές ούτε με πνεύμα αντιασκητικό και ανάλαφρο.
Έχουμε μπει στο δρόμο της πλάνης ώστε λογικοποιούμε τα πάντα. Την νηστεία, την προσευχή , τον εκκλησιασμό τα βάλαμε σε κουτάκια με αριθμούς, ποσότητες και συχνότητες. Αυτό σημαίνει ότι μέσα μας δεν έχει αρχίζει να ρέει η επιθυμία για να αγαπήσουμε πραγματικά το Θεό. Και όταν τα κάνουμε δεν τα βιώνουμε με όλο μας το είναι αλλά επιφανειακά.
Αγαπητοί μου κάθε μέρα που έρχεται είναι μέρα ευκαιρίας , είναι μέρα που μας παραχωρεί ο Θεός άλλο ένα 24ωρο να δούμε τα λάθη μας, να αγαπήσουμε, να συγχωρέσουμε και να κλείσουμε τις πληγές μας. Ας βγούμε από τον βούρκο του πλανεμένου ορθολογισμού της κοσμικής εποχής και ας τρέξουμε στο στίβο της μάχης μέσα από την λατρεία της Εκκλησίας και τα μυστήρια της. Μόνο εκεί υπάρχει ελευθερία, μόνο εκεί θα βρούμε την είσοδο για το ουράνιο μας σπιτικό , μόνο εκεί έχουμε την ευκαιρία να γίνουμε ουρανοπολίτες. Ας μην χάνουμε άλλο καιρό, ας ορμήσουμε στην αγάπη του Θεού αλλά με πνεύμα υπακοής και θεληματικής ασκήσεως.
