Πολλές φορές αν ρωτήσεις τον σύγχρονο άνθρωπο τι είναι, τι εικόνα έχει και τι σημαίνει για αυτόν «Χριστιανός», στην καλύτερη περίπτωση θα σου απαντήσει ότι πρόκειται για κάποιον καλό άνθρωπο, που πάει στην εκκλησία και ντύνεται συντηρητικά. Ο ερωτηθείς συνήθως καταλήγει λέγοντας ότι γενικά ο άνθρωπος της εκκλησίας είναι αυτός που έχει ως στάση ζωής έναν αρνητισμό εκεί όπου ο κοινός σύγχρονος άνθρωπος βρίσκει νόημα και χαρά.
Το πιο ανησυχητικό στην παραπάνω γνώμη είναι ότι και η αυτοσυνειδησία του σύγχρονου Χριστιανού θα αισθανόταν πολύ ωραία με έναν τέτοιο ορισμό και μάλιστα θα θεωρούσε «τιμή» να έχει ένα τέτοιο προφίλ και η στάση του ως «αγώνας» στις προκλήσεις και τους πειρασμούς του κοσμικού φρονήματος της σημερινής εποχής. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Για να μην παρεξηγηθούμε, το άρθρο αυτό δεν ασχολείται με το τι γνώμη έχει ο κόσμος για τον συνειδητό Χριστιανό, αλλά ξεκίνησε από εκεί για να προβληματιστούμε εμείς οι ίδιοι με το τι Χριστιανοί είμαστε και πώς φροντίζουμε να αλλοιώσουμε την εικόνα του Χριστιανού στον κόσμο. Ο Χριστός μας είναι σαφής: «Υμείς εστέ το φως του κόσμου…». (Ματθ. 5,14) και συνεχίζει: «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών, τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. 5,16). Άρα, γιατί αντί να δοξάζει ο κόσμος τον Θεό, λόγω της δικής μας στάσης και ασυνέπειας, τον φτάνουμε στο σημείο ουσιαστικά να Τον απορρίπτει;
Μια πρόχειρη απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι ότι είμαστε «χλιαροί» Χριστιανοί, όπως ακριβώς στο βιβλίο της Αποκαλύψεως, που ομιλεί για τους Χριστιανούς της εκκλησίας της Λαοδικείας. Ας δούμε τι αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Και τω αγγέλω της εν Λαοδικεία εκκλησίας γράψον· τάδε λέγει ο Αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός, η αρχή της κτίσεως του Θεού· οίδα σου τα έργα, ότι ούτε ψυχρός ει ούτε ζεστός· όφελον ψυχρός ης ή ζεστός. Ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου. Ότι λέγεις ότι πλούσιος ειμί και πεπλούτηκα και ουδενός χρείαν έχω – και ουκ οίδας ότι συ ει ο ταλαίπωρος και ο ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός – συμβουλεύω σοι αγοράσαι παρ᾿ εμού χρυσίον πεπυρωμένον εκ πυρός ίνα πλουτήσης και ιμάτια λευκά ίνα περιβάλη και μη φανερωθή η αισχύνη της γυμνότητός σου, και κολλύριον ίνα εγχρίση τους οφθαλμούς σου ίνα βλέπης. Εγώ όσους εάν φιλώ, ελέγχω και παιδεύω· ζήλευε ουν και μετανόησον» (Αποκ. 3, 14-19). Σε απλή μετάφραση δηλαδή: «Και στον άγγελο της εκκλησίας στη Λαοδίκεια γράψε: “Αυτά λέει ο Αμήν, ο μάρτυρας ο πιστός και αληθινός, η αρχή της κτίσης του Θεού: Ξέρω τα έργα σου. Ούτε ψυχρός είσαι ούτε ζεστός. Είθε να ήσουν ψυχρός ή ζεστός. Έτσι, επειδή είσαι χλιαρός και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω να σε κάνω εμετό από το στόμα μου. Γιατί λες: “Πλούσιος είμαι και έχω πλουτίσει και τίποτα δεν έχω ανάγκη” και δεν ξέρεις ότι εσύ είσαι ο ταλαίπωρος και ελεεινός και φτωχός και τυφλός και γυμνός. Σε συμβουλεύω να αγοράσεις από εμένα χρυσάφι που έχει πυρακτωθεί και καθαριστεί από τη φωτιά, για να πλουτίσεις, και ρούχα λευκά, για να ντυθείς και να μη φανερωθεί η ντροπή της γυμνότητάς σου, και κολλύριο, ώστε να χρίσεις τους οφθαλμούς σου, για να βλέπεις. Εγώ όσους αγαπώ, ελέγχω και παιδεύω. Έχε ζήλο, λοιπόν, και μετανόησε».
Χριστιανός λοιπόν σημαίνει να φλέγεται η καρδιά μου από πόθο για τον Θεό και για κάθε στιγμή που έρχεται ως ευκαιρία και κίνηση για κοινωνία μαζί Του. Χριστιανός σημαίνει ανατροπή στα πρέπει και τα στάνταρ του κόσμου. Προτιμά να ζει με τον Χριστό και να στερείται και να αρνείται συνειδητά κοσμικά αξιώματα, πλούτη, ευδαιμονία και καλοπέραση, ακόμη και την ίδια του τη βιολογική ζωή, παρά να απομακρυνθεί από την αληθινή πίστη και την αγάπη του για τον Θεό.
Χριστιανός σημαίνει ανατροπή στα πρέπει και τα στάνταρ του κόσμου
Φυσικά, αυτά δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά με την κοσμική-κοινή λογική και γι’ αυτό ομιλούμε για «τρέλα», όχι με την έννοια της παραφροσύνης και της σχιζοφρένειας, αλλά με την κατά Χριστόν τρέλα, που έζησαν όλοι οι άγιοι και μάλιστα ιδιαίτερα μια ομάδα αγίων, οι ονομαζόμενοι «Διά Χριστόν Σαλοί». Αυτοί οι άγιοι με τον υψηλό και ταυτόχρονα ιδιαίτερο τρόπο άθλησης κατάφεραν, μεταξύ των άλλων, με τη «σαλότητά» τους να βγάλουν στο φως την επικίνδυνη κοσμική θρησκευτική τυπολατρία και αυτοπροβολή, που υποβόσκει στον εφησυχασμό και την επανάπαυση της εκκλησιαστικής κοινότητας. Περιθωριοποιημένοι και από τους εκτός και από τους εντός της Εκκλησίας, διακριτικά έκρυβαν την αγιότητά τους, που ο Θεός εκ των υστέρων φανέρωνε, προς έκπληξη όλων…!
Συνοψίζοντας, λοιπόν, ας καταλάβουμε ότι ο εκκλησιαστικός άνθρωπος δεν είναι αυτός που έχει συμβιβαστεί με τα πράγματα και τις αξίες του «χριστιανικού» κόσμου, αλλά εκείνος που έλκει τη Χάρη του Θεού, επειδή στράφηκε στην καρδιά, που ανατρέπει και υπερβαίνει τις λογικές διεργασίες του εγκεφάλου μας. Μόνο η αληθινή πίστη μπορεί να ορίσει κυρίως αποφατικά αυτό που με μια λέξη ονομάζουμε Θεό!
