Καθηγητῆ Παιδαγωγικῆς–Χριστιανικῆς Παιδαγωγικῆς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ
[ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ” ΣΤΙΣ 10-04-2018]
Ἡ ἀπαξίωση καί ἀλλοίωση τῶν προτύπων, τῶν ἀρετῶν τῶν ἀρχῶν, τῶν ἀξιῶν καί τῶν νοημάτων τῶν Ἑλλήνων, πού γίνεται ἰδιαίτερα αἰσθητή κατά τά τελευταῖα χρόνια, μέ πρωταγωνιστές ἐκείνους πού, ἐκ τῆς θέσεως ἤ τοῦ ρόλου τους, εἶναι ταγμένοι γιά νά τά διαφυλάττουν, νά τά ὑπερασπίζουν καί νά τά καλλιεργοῦν ὡς πολιτισμικούς θησαυρούς τῆς πατρίδας μας, δημιουργεῖ δικαιολογημένες ἀνησυχίες στό μεγάλο κομμάτι τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, πού κρατάει σταθερά τίς πατροπαράδοτες Θερμοπύλες τοῦ γένους.
Αὐτή ἡ ἀλλοίωση καί παραμόρφωση, στήν οὐσία, στοχεύει στή φθορά καί στόν ἀφανισμό τῶν ἠθικοκοινωνικῶν πνευματικῶν καί χριστιανικῶν χαρακτηριστικῶν τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐκεῖνος, πού στεγάζει στούς κόλπους του ὅλα τά διδακτικά στοιχεῖα τῆς κληρονομιᾶς τοῦ γένους, πού ἀξίζει καί μποροῦν νά μετατραποῦν σέ ζωή καί συμπεριφορά ἀπό τή σύγχρονη γενιά.
Δυστυχῶς, οἱ ἐχθροί τῆς παραδόσεως εἶναι τρεῖς: Ἀπό τή μία πλευρά, εἶναι ἡ Νέα Τάξη, πού εἰσβάλλει, μέ τά γνωστά ὁμογενοποιητικά της σχέδια στή χώρα μας, ἔχοντας ὡς ἀποδομητικούς στόχους, κάποιες δῆθεν προοδευτικές καί ἐκσυγχρονιστικές ἰδέες καί φιλοσοφίες, ὅπως εἶναι ἐκεῖνες τῆς νεωτερικότητας καί τῆς μετανεωτερικότητας.
Ἀπό τήν ἄλλη, εἶναι ἡ ἀλλόκοτη βούληση τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας καί τῶν κυβερνώντων, πού κατευθύνεται ἤ πιέζεται, συνήθως, γιά πολιτικούς, ἰδεολογικούς ἤ οἰκονομικούς λόγους, ἀπό ἐξωτερικούς ἤ ἐσωτερικούς παράγοντες.
Ἡ τρίτη κατηγορία εἶναι ἡ μερίδα ἐκείνων, πού, ὄχι μόνον δέν ἀντιδροῦν καί δέν ὑπερασπίζονται τά πολιτισμικά μας πρότυπα, ἀλλά, ἀντίθετα, συνδράμουν, εἴτε μέ τήν ἀδράνεια καί τήν ἀνοχή τους εἴτε μέ τήν συνδρομή τους, στήν κατασκευή τῆς κατάλληλης ἀφηγηματικῆς νομιμοποιητικῆς βάσης πού νά μπορεῖ νά ὑπερασπίζεται, προπαγανδιστικά, τήν πολιτισμική ἀλλοίωση καί νά μετατρέπει τό ψέμα σέ ἀλήθεια καί τό σκότος σέ φῶς.
Ὡς παράδειγμα, μνημονεύουμε τήν δῆθεν ἐπιστημονική – ἱστορική ἐπιχειρηματολογία, πού πρόθυμα προσφέρθηκε ὡς ἀφήγημα στήν ἐξουσία τόν τελευταῖο καιρό, ἀπό κάποιους, γιά νά στηρίξει ἐκείνη μέ τή σειρά της, τό ἐθνικό, κατά τή γνώμη μας, ἔγκλημα παραχωρήσεως στούς βόρειους γείτονές μας τῆς Μακεδονικῆς ἐθνότητας, γλώσσας καί φυσικά τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας καί τῶν Μακεδόνων καί ὅ, τι ἄλλο πρόκειται νά ἀκολουθήσει, μέ βάση τή συμφωνία –κόλαφος- σέ βάρος τῆς Ἑλλάδος καί τῶν κατοίκων τῆς Μακεδονίας μας.
Ἕνα δεύτερο παράδειγμα εἶναι ἡ περίεργη δράση ὁρισμένων κληρικῶν καί λαϊκῶν, πού ἀνήκουν στήν κατηγορία τῶν θεωρούμενων «πνευματικῶν» ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι, ὅμως, μέ τήν «πνευματική» τους αὐθεντία προσφέρουν στούς ἀποδομητές τῆς ἐξουσίας, ἀφενός στήριξη καί, ἀφετέρου, τό ἀπαιτούμενο «θεολογικό» ὁπλοστάσιο.
Πῶς ἀλλιῶς, ἄλλωστε, μπορεῖ νά ἑρμηνεύσει κάποιος τό γεγονός ὅτι, γιά τό πολύ σημαντικό καί πρώτιστο σέ σπουδαιότητα θέμα τῆς χριστιανικῆς παιδείας, πού σχετίζεται, ἄμεσα, μέ τήν πολιτισμική συνέχεια τοῦ τόπου μας, ἡ ὡς ἄνω ὁμάδα στηρίζει τό κυβερνόν κόμμα καί τό Ὑπουργεῖο Παιδείας στήν παράνομη, ἀντισυνταγματική καί ἀντορθόδοξη ἐπιβολή ἑνός νέου Προγράμματος καί βιβλίων θρησκευτικῶν, πού ἐπιβάλλουν ἕνα μάθημα πολυθρησκειακό, πού, ἀποδεδειγμένα, μέ τή σύγχυση καί τόν συγκρητισμό ποῦ ἐπιφέρει, ἐπιδιώκει τήν ἀλλαξοπιστία τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν τοῦ ἑλληνικοῦ σχολείου;
Ὅμως τόσο οἱ προσπάθειες ὅσο καί οἱ συμμαχίες πού κάνουν ὅλοι οἱ προηγούμενοι, δέν μπόρεσαν, δέν μποροῦν, οὔτε θά μπορέσουν, νά πετύχουν τή συντριβή τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀλήθειας, πού εἶναι μία καί μοναδική, δηλαδή, ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός.
Εἶναι πολύ σημαντικό νά κατανοηθεῖ ἡ φράση πού εἶπε ὁ Ἰησοῦς Χριστός στόν Ἀπόστολο Παῦλο, λίγο πρίν τή μεταστροφή του στή Χριστιανική πίστη: «Σαούλ, Σαούλ, τί μέ διώκεις; σκληρόν σοι πρός κέντρα λακτίζειν» (Σαούλ, Τί μέ καταδιώκεις; Εἶναι σκληρό γιά σένα νά κλωτσᾶς στά καρφιά) (Πράξ 26, 14). Οἱ προσπάθειες πού γίνονται, ἀπό ὁρισμένους, νά πολεμηθεῖ ὁ Χριστός, ἡ μοναδική Ἀλήθεια τοῦ κόσμου, εἴτε μέ ἰδεοληψίες εἴτε μέ νομικές παρεμβάσεις καί ἀλλαγές, εἴτε μέ συμμαχίες πού πραγματοποιοῦνται μέ τίς δυνάμεις καί τίς ἐξουσίες τοῦ κόσμου τούτου, ἀποτελοῦν διωκτικούς ἀγῶνες τοῦ σκότους ἐναντίον τοῦ φωτός, τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων καί ἐξουσιῶν ἐναντίον τοῦ Θεανθρώπου, πού, μέσω τῆς ἔσχατης καί μέχρι Σταυροῦ ταπεινώσεως καί Θυσίας Του, νίκησε καί νικᾶ τό σκότος τό ὁποῖο προσπαθεῖ, ἄν καί μάταια, νά σβήσει τό αἰώνιο Φῶς τῆς Ἀλήθειας, πού ἔλαμψε καί φωτίζει τόν κόσμο διά τῆς Ἁγίας Ἀναστάσεώς Του.
Στήν ἐποχή μας, Συνέδρια, Ἡμερίδες, Συμπόσια, ψευτοδιδάσκαλοι, ἀκαδημαϊκά ἱδρύματα, «σπουδαῖα» ὀνόματα, μέ τίτλους ἱερατικούς, ἀρχιερατικούς ἤ ἀκαδημαϊκούς, δυνάμεις καί ἐξουσίες, «ἐπιστήμονες» μέ περγαμηνές, στρατευμένοι συγγραφεῖς, μέ ἐπιστημονικοφανῆ ἤ θεολογικοφανῆ ἐπιχειρήματα, ἔχουν ἐπιστρατευθεῖ γιά νά νικήσουν ἤ νά ἀλλοιώσουν τό Φῶς καί τήν Ἀλήθεια, πού ἔφερε ὁ Ἰησοῦς στόν κόσμο, ἀλλά οὐδείς καί τίποτα, ἕως τώρα, μπόρεσε νά νικήσει.
Στό παρελθόν, ἐπίσης, πολλοί ἐπιχείρησαν καί πειραματίστηκαν νά στήσουν, διά τῆς κρατικῆς βίας καί αὐθαιρεσίας καί μέσα ἀπό ψεύτικες ἰδεοληψίες, πολιτισμούς μακράν καί ἐναντίον τοῦ Θεανθρώπου! Ὅμως, ὅλοι ἀπέτυχαν οἰκτρά, εἴτε στή φιλελεύθερη Δύση εἴτε στήν (κομμουνιστική) Ἀνατολή.
Ἱστορικό παράδειγμα ἀποτελεῖ, στά τέλη τοῦ 20οῦ αἰώνα, ἡ μαρτυρία τοῦ τότε ἀρχηγοῦ τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος τῆς Ρωσίας Γ. Ζιουγκάνωφ. Σέ μία, παρόμοια μέ ἐκείνη τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτη παραδοχή ὅτι ἡ Θεία Δύναμη δέν νικιέται ἀπό τήν ἀνθρώπινη, ὁ Ζιουγκάνωφ καταδίκασε ἀπερίφραστα, τούς διωγμούς κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπί τῶν ἡμερῶν τῆς παντοδυναμίας τοῦ «ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ», λέγοντας ὅτι «Ἦταν μεγάλο λάθος τῶν προκατόχων μου, ἐπί ΕΣΣΔ, ὅταν ἦρθαν σέ ἀντίθεση μέ τή Ρωσική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἐδίωκαν τούς πιστούς της». Ὁμολόγησε ἐπίσης ὅτι: «Τό κόμμα μας πιστεύει στίς ἀρχές τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἔχει ἰδεολογικό ἀρχηγό του τόν Ἰησοῦ Χριστό» (Ἐφημ. “ΤΑ ΝΕΑ” 11/12/98).
Ὅσο γιά τούς σύμμαχους καί συνοδοιπόρους τῆς σύγχρονης Χριστομάχου ἐξουσίας, κυρίως ἐκείνους, μέ τίς θεολογικές περγαμηνές καί τούς θεολογικούς συλλόγους, ποῦ, προσχηματικά, συνασπίσθηκαν γιά νά ἀναμορφώσουν τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, τελικά τί κατάφεραν; Νά τό παραμορφώσουν καί νά τό ἐκτρέψουν ἀπό τόν σκοπό καί τόν προσανατολισμό του, μέ ἀποτέλεσμα νά δηλητηριάζουν, μέ τά πολυθεϊστικά τους Προγράμματα καί Βιβλία, ἀπό τό 2016 καί μετά, τίς ἀθῶες ψυχές τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν.
Νά θυμίσουμε αὐτά πού ἔγραφε ὁ Φώτης Κόντογλου γι’ αὐτές τίς περιπτώσεις: «Αὐτοί οἱ ἐπιστημονικοί θεολόγοι καί νεορθόδοξοι καταξεράνανε μέ τήν ἄπιστη σοφία τούς τό δροσόφυλλο δέντρο τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ… Ἀφήσανε τά ἡφαίστεια τῆς Ὀρθοδοξίας, πού πυρπολήσανε τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων καί πήγανε στά παγόβουνα τοῦ ὀρθολογισμοῦ καί τῆς ἀπιστίας, γιά νά φέρουνε σ’ ἐμᾶς, πού μας ἔθρεψε ἐπί αἰῶνες τό μάνα τῆς παράδοσης, τήν ψύχρα τῆς πονηρῆς γνώσης… Τόσο ἀφιονισθήκανε, πού διαφημίζουνε πώς φέρνουνε μία εὐρωπαϊκή Ὀρθοδοξία, μαζί μέ τά εὐρωπαϊκά σπίτια καί τά εὐρωπαϊκά προϊόντα… Ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ, πού μας ἔφερε τήν ἀλήθεια ἁπλή καί καθαρή καί πού γλύτωσε τήν ἀνθρώπινη ψυχή ἀπό τήν πολύπλοκη καί μπερδεμένη ψευτιά τῆς γνώσης, ἔπεσε πάλι στά πονηρά συστήματα ἐκείνων, γιά τούς ὁποίους εἶπε ὁ Χριστός πώς εἶναι κλέφτες καί ληστές, πού ληστεύουνε τίς ψυχές. Αὐτοί δέν μπαίνουνε στήν αὐλή τῶν προβάτων ἀπό τή θύρα, δηλαδή ἀπό τό Εὐαγγέλιο, ὅπως εἶπε ὁ Χριστός, ἀλλά πηδᾶνε ἀπάνω ἀπό τή μάντρα καί παρουσιάζονται, σάν ποιμένες, ἐνῶ εἶναι ληστές καί κλέφτες… Εἶναι τοῦτοι οἱ λαοπλάνοι, πού ἔρχονται ἀπό τά Πανεπιστήμια τῆς ἀπιστίας, βαστώντας στά χέρια τούς διπλώματα καί πιστοποιητικά τῆς θεολογίας… καί χαλᾶνε, μέ τήν πονηρή διδασκαλία τους, τά ἁπλοϊκά πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, λέγοντάς τους πώς ἡ ἱερή παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας τήν ἐμποδίζει νά συγχρονισθεῖ… Καί θέλουνε νά ξεγελάσουνε τά ἀθώα πρόβατα πού ζοῦνε τήν πατροπαράδοτη εὐσέβεια καί πού γνωρίζουνε καλά τόν Χριστό καί Ἐκεῖνος τά γνωρίζει».
Ὅμως, ὅπως ἐπιβεβαιώνει καί ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Ἔτσι συνέβαινε πάντα στήν Ἱστορία: Πάντοτε οἱ προσπάθειες τοῦ ἑνός ἤ τοῦ ἄλλου χριστιανομάχου ἐκμηδενίζονται, διαλύονται σάν καπνός. Σκληρόν σοί πρός κέντρα λακτίζειν. Ὤ, πόσο μάταιη καί χαμένη εἶναι κάθε μάχη ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ!».
Η απαξίωση και αλλοίωση των προτύπων, των αρετών των αρχών, των αξιών και των νοημάτων των Ελλήνων, που γίνεται ιδιαίτερα αισθητή κατά τα τελευταία χρόνια, με πρωταγωνιστές εκείνους που, εκ της θέσεως ή του ρόλου τους, είναι ταγμένοι για να τα διαφυλάττουν, να τα υπερασπίζουν και να τα καλλιεργούν ως πολιτισμικούς θησαυρούς της πατρίδας μας, δημιουργεί δικαιολογημένες ανησυχίες στο μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού, που κρατάει σταθερά τις πατροπαράδοτες Θερμοπύλες του γένους.
Αυτή η αλλοίωση και παραμόρφωση, στην ουσία, στοχεύει στη φθορά και στον αφανισμό των ηθικοκοινωνικών πνευματικών και χριστιανικών χαρακτηριστικών του ελληνικού πολιτισμού, ο οποίος είναι εκείνος, που στεγάζει στους κόλπους του όλα τα διδακτικά στοιχεία της κληρονομιάς του γένους, που αξίζει και μπορούν να μετατραπούν σε ζωή και συμπεριφορά από τη σύγχρονη γενιά.
Δυστυχώς, οι εχθροί της παραδόσεως είναι τρεις: Από τη μια πλευρά, είναι η Νέα Τάξη, που εισβάλλει, με τα γνωστά ομογενοποιητικά της σχέδια, στη χώρα μας έχοντας ως αποδομητικούς στόχους, κάποιες δήθεν προοδευτικές και εκσυγχρονιστικές ιδέες και φιλοσοφίες, όπως είναι εκείνες της νεωτερικότητας και της μετανεωτερικότητας.
Από την άλλη, είναι η αλλόκοτη βούληση της πολιτικής ηγεσίας και των κυβερνώντων, που κατευθύνεται ή πιέζεται, συνήθως, για πολιτικούς, ιδεολογικούς ή οικονομικούς λόγους, από εξωτερικούς ή εσωτερικούς παράγοντες.
Η Τρίτη κατηγορία είναι η μερίδα εκείνων, που, όχι μόνον δεν αντιδρούν και δεν υπερασπίζονται τα πολιτισμικά μας πρότυπα, αλλά, αντίθετα, συνδράμουν, είτε με την αδράνειά και την ανοχή τους είτε με την συνδρομή τους, στην κατασκευή της κατάλληλης αφηγηματικής νομιμοποιητικής βάσης που να μπορεί να υπερασπίζεται, προπαγανδιστικά, την πολιτισμική αλλοίωση και να μετατρέπει το ψέμα σε αλήθεια και το σκότος σε φως.
Ως παράδειγμα, μνημονεύουμε την δήθεν επιστημονική – ιστορική επιχειρηματολογία, που πρόθυμα προσφέρθηκε, ως αφήγημα, στη εξουσία τον τελευταίο καιρό, από κάποιους, για να στηρίξει εκείνη, με τη σειρά της, το εθνικό, κατά τη γνώμη μας, έγκλημα παραχωρήσεως στους βόρειους γείτονές μας, της Μακεδονικής εθνότητας, γλώσσας και φυσικά του ονόματος της Μακεδονίας και των Μακεδόνων και ό, τι άλλο πρόκειται να ακολουθήσει, με βάση τη συμφωνία –κόλαφος- σε βάρος της Ελλάδος και των κατοίκων της Μακεδονίας μας.
Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι η περίεργη δράση ορισμένων κληρικών και λαϊκών, που ανήκουν στην κατηγορία των θεωρούμενων «πνευματικών» ανθρώπων, οι οποίοι, όμως, με την «πνευματική» τους αυθεντία προσφέρουν στους αποδομητές της εξουσίας, αφενός στήριξη και, αφετέρου, το απαιτούμενο «θεολογικό» οπλοστάσιο.
Πώς αλλιώς, άλλωστε, μπορεί να ερμηνεύσει κάποιος το γεγονός ότι, για το πολύ σημαντικό και πρώτιστο σε σπουδαιότητα θέμα της χριστιανικής παιδείας, που σχετίζεται, άμεσα, με την πολιτισμική συνέχεια του τόπου μας, η ως άνω ομάδα στηρίζει το κυβερνόν κόμμα και το Υπουργείο Παιδείας στην παράνομη, αντισυνταγματική και αντορθόδοξη επιβολή ενός νέου Προγράμματος και βιβλίων θρησκευτικών, που επιβάλλουν ένα μάθημα πολυθρησκειακό, που, αποδεδειγμένα, με τη σύγχυση και τον συγκρητισμό που επιφέρει, επιδιώκει την αλλαξοπιστία των ορθοδόξων μαθητών του ελληνικού σχολείου;
Όμως τόσο οι προσπάθειες όσο και οι συμμαχίες που κάνουν όλοι οι προηγούμενοι, δεν μπόρεσαν, δεν μπορούν, ούτε θα μπορέσουν, να πετύχουν τη συντριβή της εκκλησιαστικής αλήθειας, που είναι μία και μοναδική, δηλαδή, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός.
Είναι πολύ σημαντικό να κατανοηθεί η φράση που είπε ο Ιησούς Χριστός στον Απ. Παύλο, λίγο πριν τη μεταστροφή του στη Χριστιανική πίστη: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις; σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν» (Σαούλ, Τι με καταδιώκεις; Είναι σκληρό για σένα να κλωτσάς στα καρφιά) (Πράξ 26, 14). Οι προσπάθειες που γίνονται, από ορισμένους, να πολεμηθεί ο Χριστός, η μοναδική Αλήθεια του κόσμου, είτε με ιδεοληψίες είτε με νομικές παρεμβάσεις και αλλαγές, είτε με συμμαχίες που πραγματοποιούνται με τις δυνάμεις και τις εξουσίες του κόσμου τούτου, αποτελούν διωκτικούς αγώνες του σκότους εναντίον του φωτός, των δαιμονικών δυνάμεων και εξουσιών εναντίον του Θεανθρώπου, που, μέσω της έσχατης και μέχρι Σταυρού ταπεινώσεως και Θυσίας Του, νίκησε και νικά το σκότος το οποίο προσπαθεί, αν και μάταια, να σβήσει το αιώνιο Φως της Αλήθειας, που έλαμψε και φωτίζει τον κόσμο διά της Αγίας Αναστάσεώς Του.
Στην εποχή μας, Συνέδρια, Ημερίδες, Συμπόσια, ψευτοδιδάσκαλοι, ακαδημαϊκά ιδρύματα, «σπουδαία» ονόματα, με τίτλους ιερατικούς, αρχιερατικούς ή ακαδημαϊκούς, δυνάμεις και εξουσίες, «επιστήμονες» με περγαμηνές, στρατευμένοι συγγραφείς, με επιστημονικοφανή ή θεολογικοφανή επιχειρήματα, έχουν επιστρατευθεί για να νικήσουν ή να αλλοιώσουν το Φως και την Αλήθεια, που έφερε ο Ιησούς στον κόσμο, αλλά ουδείς και τίποτα, έως τώρα, μπόρεσε να νικήσει.
Στο παρελθόν, επίσης, πολλοί επιχείρησαν και πειραματίστηκαν να στήσουν, διά της κρατικής βίας και αυθαιρεσίας και μέσα από ψεύτικες ιδεοληψίες, πολιτισμούς μακράν και εναντίον του Θεανθρώπου! Όμως, όλοι απέτυχαν οικτρά, είτε στη φιλελεύθερη Δύση είτε στην (κομμουνιστική) Ανατολή.
Ιστορικό παράδειγμα αποτελεί, στα τέλη του 20ού αιώνα, η μαρτυρία του τότε αρχηγού του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας Γ. Ζιουγκάνωφ. Σε μια, παρόμοια με εκείνη του Ιουλιανού του Παραβάτη παραδοχή ότι η Θεία Δύναμη δεν νικιέται από την ανθρώπινη, ο Ζιουγκάνωφ καταδίκασε, απερίφραστα, τους διωγμούς κατά της Ορθοδοξίας, επί των ημερών της παντοδυναμίας του «υπαρκτού σοσιαλισμού», λέγοντας ότι «Ήταν μεγάλο λάθος των προκατόχων μου, επί ΕΣΣΔ, όταν ήρθαν σε αντίθεση με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και εδίωκαν τους πιστούς της». Ομολόγησε, επίσης ότι: «Το κόμμα μας πιστεύει στις αρχές της Ορθοδοξίας και έχει ιδεολογικό αρχηγό του τον Ιησού Χριστό» (Εφημ. “ΤΑ ΝΕΑ” 11/12/98).
Όσο για τους σύμμαχους και συνοδοιπόρους της σύγχρονης Χριστομάχου εξουσίας, κυρίως εκείνους, με τις θεολογικές περγαμηνές και τους θεολογικούς συλλόγους, που, προσχηματικά, συνασπίσθηκαν για να αναμορφώσουν το μάθημα των θρησκευτικών, τελικά τι κατάφεραν; Να το παραμορφώσουν και να το εκτρέψουν από τον σκοπό και τον προσανατολισμό του, με αποτέλεσμα να δηλητηριάζουν, με τα πολυθεϊστικά τους Προγράμματα και Βιβλία, από το 2016 και μετά, τις αθώες ψυχές των ορθοδόξων μαθητών.
Να θυμίσουμε αυτά που έγραφε ο Φώτης Κόντογλου γι’ αυτές τις περιπτώσεις: «Αυτοί οι επιστημονικοί θεολόγοι και νεορθόδοξοι καταξεράνανε με την άπιστη σοφία τους το δροσόφυλλο δέντρο της πίστεως του Χριστού… Αφήσανε τα ηφαίστεια της Ορθοδοξίας, που πυρπολήσανε τις ψυχές των ανθρώπων και πήγανε στα παγόβουνα του ορθολογισμού και της απιστίας, για να φέρουνε σ’ εμάς, που μας έθρεψε επί αιώνες το μάνα της παράδοσης, την ψύχρα της πονηρής γνώσης… Τόσο αφιονισθήκανε, που διαφημίζουνε πως φέρνουνε μια ευρωπαϊκή Ορθοδοξία, μαζί με τα ευρωπαϊκά σπίτια και τα ευρωπαϊκά προϊόντα… Η πίστη του Χριστού, που μας έφερε την αλήθεια απλή και καθαρή και που γλύτωσε την ανθρώπινη ψυχή από την πολύπλοκη και μπερδεμένη ψευτιά της γνώσης, έπεσε πάλι στα πονηρά συστήματα εκείνων, για τους οποίους είπε ο Χριστός πως είναι κλέφτες και ληστές, που ληστεύουνε τις ψυχές. Αυτοί δεν μπαίνουνε στην αυλή των προβάτων από τη θύρα, δηλαδή από το Ευαγγέλιο, όπως είπε ο Χριστός, αλλά πηδάνε απάνω από τη μάντρα και παρουσιάζονται, σαν ποιμένες, ενώ είναι ληστές και κλέφτες… Είναι τούτοι οι λαοπλάνοι, που έρχονται από τα Πανεπιστήμια της απιστίας, βαστώντας στα χέρια τους διπλώματα και πιστοποιητικά της θεολογίας… και χαλάνε, με την πονηρή διδασκαλία τους, τα απλοϊκά πρόβατα του Χριστού, λέγοντάς τους πως η ιερή παράδοση της Εκκλησίας μας την εμποδίζει να συγχρονισθεί… Και θέλουνε να ξεγελάσουνε τα αθώα πρόβατα που ζούνε την πατροπαράδοτη ευσέβεια και που γνωρίζουνε καλά τον Χριστό και Εκείνος τα γνωρίζει».
Όμως, όπως επιβεβαιώνει και ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Έτσι συνέβαινε πάντα στην Ιστορία: Πάντοτε οι προσπάθειες του ενός ή του άλλου χριστιανομάχου εκμηδενίζονται, διαλύονται σαν καπνός. Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν. Ω, πόσο μάταιη και χαμένη είναι κάθε μάχη εναντίον του Χριστού!».