Θεσσαλονίκη, 20 Μαΐου 2019
Παραθέτουμε τά κυριώτερα λεχθέντα καί πραχθέντα τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου τό 2011.
1) 24-4-2011: Ἑσπερινός τῆς Ἀγάπης, Πάσχα 2011: Ἀντικανονική ἀποδοχή στή Θεία Λατρεία κατεγνωσμένων αἱρετικῶν, τοῦ Παπικοῦ ψευδοϊερέως Rubén Tierrabanca González καί τοῦ Ἀρμενίου ψευδοδιακόνου Razmik Dursunyan, οἱ ὁποῖοι ἀνέγνωσαν τό Εὐαγγέλιο ὁ πρῶτος στά Λατινικά καί ὁ δεύτερος στά Ἀρμενικά.
(ΠΗΓΗ: Ὁ Ἑσπερινός τῆς Ἀγάπης στό Φανάρι (24-4-2011) http://fanarion.blogspot.com/2011/04/blog-post_26.html καί ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, «Συμμετοχή κατεγνωσμένων αἱρετικῶν στή θεία λατρεία», ἐν περιοδικῷ Θεοδρομία ΙΓ2(Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2011) 250-252)
2) 8-10-2011: «Ἐπικίνδυνος καί ὀλισθηρά ἀτραπός, εἰς τήν ὁποίαν εὐκόλως δύναται νά παρασυρθῆ ὁ μοναχός «ἐκ συναγωγῆς, ἀπροσεξίας καί τοῦ πονηροῦ ἐπηρείας», εἶναι ἡ κρίσις τῶν πράξεων καί τῶν ἐντολῶν τοῦ προεστῶτος καί τῶν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τεθέντων ποιμένων».
«Ἐπικίνδυνος καί ὀλισθηρά ἀτραπός, εἰς τήν ὁποίαν εὐκόλως δύναται νά παρασυρθῆ ὁ μοναχός «ἐκ συναγωγῆς, ἀπροσεξίας καί τοῦ πονηροῦ ἐπηρείας», εἶναι ἡ κρίσις τῶν πράξεων καί τῶν ἐντολῶν τοῦ προεστῶτος καί τῶν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τεθέντων ποιμένων. Τό ἐπικίνδυνον δέ ἔγκειται εἰς τό γεγονός ὅτι ὁ τοιοῦτος μοναχός πλανᾶται θεωρῶν ὅτι οὗτος τηρεῖ ἄσπιλον «τήν παρακαταθήκην» τῆς πίστεως, ἀγνοῶν τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ διατυπωμένην σαφῶς ὑπό τοῦ πρωτοκορυφαίου τῶν ἀποστόλων Παύλου «πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καί ὑπείκετε˙ αὐτοί γάρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες» (Ἐβρ. ιγ΄ 17).
Ἀλλ’οἱ ἀγρυπνοῦντες, ἀδελφοί καί τέκνα, «ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν», ἀγρυπνοῦν καί διά τήν ἀπαρασάλευτον διατήρησιν τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως ὡς «οἱ προφῆται εἶδον, οἱ ἀπόστολοι ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία παρέλαβεν, οἱ διδάσκαλοι ἐδογμάτισαν… καί ὁ Χριστός ἐβράβευσεν». Οὖτω καί ἡμεῖς ἔχομεν ἀπόλυτον συνείδησιν τῆς εὐθύνης, τήν ὁποίαν φέρομεν μετά τοῦ ἀρχιερατικοῦ καί πατριαρχικοῦ ὠμοφορίου ἐπί τῶν ὤμων ἡμῶν.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὡς κατέχουσα τήν ἀλήθειαν, οὐδέποτε ἐφοβήθη τήν συνομιλίαν μετά τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου, ἀκολουθοῦσα καί εἰς αὐτό τό παράδειγμα τοῦ ἀρχηγοῦ καί τελειωτοῦ τῆς πίστεως αὐτῆς Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὀποῖος συνωμίλει μετά τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός, γνωρίζων ὅτι θά προεκάλει τήν ἀπορίαν καί τήν ἀντίδρασιν τῶν μαθητῶν Του. Τό αὐτό ἐποίησε καί ὁ ἐκ τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς προερχόμενος μέγας θεολόγος Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος κληθείς συνδιελέχθη μεθ’ἑτεροδόξων καί δή καί ἀλλοθρήσκων. Ὅθεν, λαλοῦντες καί ἡμεῖς «τήν ἐν ἡμῖν ἀλήθειαν» διεξάγομεν διάλογον ἀληθείας ἐργαζόμενοι διά τήν προσέγγισιν καί τήν κατανόησιν μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καλῆς προθέσεως ἄνευ οἱασδήποτε ἐκπτώσεως ἤ παραχαράξεως τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως.
Διά τοῦτο καί προτρεπόμεθα ὑμᾶς πατρικῶς ἵνα συνεχίζητε ἀπερίσπαστοι ἐκ τοιούτων λογισμῶν τήν πνευματικήν ὑμῶν ἐργασίαν, «εἰρήνην» διώκοντες «μετά πάντων καί τόν ἁγιασμόν, οὗ χωρίς οὐδείς ὄψεται τόν Κύριον» (Ἑβρ. ιβ΄ 14).
Διό καί ἐπί τοῦ παρόντος ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι συνεχίζομεν τούς διαλόγους μετά τῶν ἑτεροδόξων, διά νά πεισθοῦν οἱ καλοπροαίρετοι ἐκ τῶν συνομιλητῶν ἡμῶν. Δέν ἐπιτυγχάνομεν πάντοτε, ἀλλ’οὐκ ἀποκάμνομεν κηρύσσοντες τήν ἀλήθειαν, ἀκολουθοῦντες τάς νουθεσίας τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος, σχολιάζοντος τήν ἐντολήν τοῦ Ἀποστόλου «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ», συμφώνως πρός τάς ὁποίας νουθεσίας πρέπει νά διαλεγώμεθα «ἕως αἰῶνος» μετά τῶν αἱρετικῶν τῶν ἐπιθυμοῦντων καλοπροαιρέτως νά μανθάνουν τήν ἀλήθειαν, χωρίς νά βαρυνόμεθα ἕνεκα τῆς φαινομενικῆς ματαιότητος κόπων καί τῆς φαινομενικῆς ἀναποτελεσματικότητος τῶν ἡμετέρων προσπαθειῶν (Κλῖμαξ Λόγος κστ΄, Β 11). Ἐν συνόλῳ ὁ διάλογος ἐνδέχεται νά φαίνεται ἀποτυχημένος. Ἡ Θεία Χάρις, ὅμως, ἐνδέχεται νά προσείλκυσε πρός τήν ἀλήθειαν τινάς τῶν συμμετεχόντων εἰς αὐτόν. Διότι, δέν ἀξίξει νά διεξάγηται διάλογος, ἀκόμη καί ἐάν μία μόνον ψυχή ἐλκυσθῆ πρός τήν ἀλήθειαν; Καί ὑπάρχουν τοιαῦτα παραδείγματα, οὐκ ὀλίγα, τά ὁποῖα δέν εἶναι τῆς παρούσης γραφῆς.
Ἡ Μετριότης ἡμῶν ἐπανειλλημένως ἔχει τονίσει τάς οὐσιώδεις διαφοράς μεταξύ τῆς ὀρθοδοξίας καί τῶν ἄλλων ὁμολογιῶν, διό καί οὐδόλως ἐφείσθημεν, ὁμιλοῦντες πρό ἐτῶν πρός ρωμαιοκαθολικούς ἀδελφούς, νά ἐπισημάνωμεν ὅτι μέ τήν τακτικήν, τήν ὁποίαν ἀκολουθεῖ ἡ ρωμαιοκαθολική ἐκκλησία, ἀποδεχομένη ὁλονέν καί νέα δόγματα, αἱ πορεῖαι αὐτῆς καί τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας, ἀντί νά συγκλίνουν πρός τήν ἕνωσιν, ἀποκλίνουν καί ὁδηγοῦν εἰς ἀπομάκρυνσιν τῆς μιᾶς ἀπό τῆς ἄλλης (Ὁμιλία ἡμῶν εἰς τό Ρωμαιοκαθολικόν Πανεπιστήμιον τοῦ Georgetown τήν 21ην Ὀκτωβρίου 1997).
Συνεπῶς οὐδόλως τυγχάνει ἀληθές ὅτι παρασυρόμεθα εἰς μίαν ἀπροϋπόθετον ἕνωσιν τῶν ἐκκλησιῶν, οὔτε εἶναι ἀληθές ὅτι παραβλέπομεν τάς διαφοράς, αἱ ὁποῖαι ἐμποδίζουν τήν ἕνωσιν. Τό ἀληθές εἶναι ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πάντοτε εὔχεται «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως» καί δέν δύναται νά ἀρνηθῆ τόν ἑαυτό της, ὅταν προσκαλεῖται εἰς διάλογον ἐπί τῷ σκοπῷ τῆς ἐπιτεύξεως τῆς ἑνώσεως. Διότι, πᾶς ὀρθόδοξος πρέπει νά ἐπιθυμεῖ τήν ἕνωσιν, ὅπως ἐπιθυμεῖ ταύτην καί Αὐτός Οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὀποῖος διά τῆς Ἀρχιερατικῆς Αὐτοῦ προσευχῆς, ὀλίγον πρό τοῦ Πάθους, παρεκάλεσε τόν Πατέρα ἵνα ἕν ὦσι πάντες οἱ εἰς Αὐτόν πιστεύοντες. Ἡ ἕνωσις εἶναι ὁ τελικός στόχος, ἀλλά πρό αὐτοῦ, πρέπει νά ἐπιτευχθῆ ἡ ταυτότης ἐν τῇ πίστει. Ἄν καί γνωρίζομεν τάς ἐν προκειμένῳ δυσχερείας πρός ἐπίτευξιν συμφωνίας καί τάς προσαπτομένας ὑπό ὡρισμένων ὀρθοδόξων κατηγορίας κατά τῶν συνομιλητῶν ἡμῶν, ὅτι δέν ἐπιδιώκουν εἰλικρινῶς τόν διάλογον καί τήν συμφωνίαν, ἀλλά τήν ὑποταγήν ἡμῶν, ἀκολουθοῦμεν τήν ὑπόδειξιν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος νά μήν ἐκκακῶμεν ἕως αἰῶνος, διότι εἴμεθα βέβαιοι ὅτι καί ἐάν ἀκόμη τινές τῶν συνομιλητῶν ἡμῶν εἶναι κακοπροαίρετοι, ὑπάρχουν καί πολλοί καλοπροαίρετοι, μετά τῶν ὁποίων ὀφείλομεν νά συνεχίσωμεν τόν διάλογον πρός πλήρη διαφώτισίν των. Ὅταν οἱ διάλογοι πραγματοποιῶνται μετ’ἐκπροσώπων ὁμολογιακῶν ὁμάδων ἀριθμούντων χιλιάδας ἤ καί ἑκατομμύρια μελῶν καί τά πορίσματα τῶν συζητήσεων δημοσιεύονται εἰς ἔντυπα μελετώμενα ὑπό πολλῶν ἐνδιαφερομένων, δέν δύναται νά ἀποκλεισθῆ ἡ ὕπαρξις μεταξύ αὐτῶν ἀνθρώπων καλῆς θελήσεως, χάριν τῶν ὁποίων καί μόνον ὀφείλομεν νά συνεχίσωμεν τούς διαλόγους.
Εἶναι γνωστή ἐκ τοῦ γεροντικοῦ, ἡ περίπτωσις τοῦ γέροντος καί τοῦ ὑποτακτικοῦ του, οἱ ὁποῖοι συνήντησαν ἕνα εἰδωλολάτρην. Ὁ ὑποτακτικός, μή γνωρίζων τήν ἀποτελεσματικήν μέθοδον τῆς ἄγρας τῶν ψυχῶν, ἐπέπληξε, κατηγόρησε καί καθύβρισε τόν εἰδωλολάτρην διά τό πεπλανημένον τῆς πίστεώς του, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐξοργίση καί νά διαθέση αὐτόν δυσμενῶς πρός τήν χριστιανικήν πίστιν. Ἀντιθέτως, ὁ σοφώτερος αὐτοῦ γέρων ὡμίλησε μετά συμπαθείας καί ἀγάπης πρός τόν εἰδωλολάτρην μέ ἀποτέλεσμα νά προσελκύση αὐτόν εἰς Χριστόν».
(ΠΗΓΗ: Ὁμιλία τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου κατά τήν ἐπίσκεψιν αὐτοῦ εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Μεγίστης Λαύρας Ἁγίου Ὄρους, http://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=1381&tla=gr)
Σχόλιο: Ἡ Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν, ἀπαντῶντας στίς ἀνωτέρω θέσεις τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἔγραψε καί δημοσίευσε στίς 17-10-2011 ἐξαιρετικό κείμενο μέ τίτλο: «Οὐκ ἐσμέν τῶν Πατέρων σοφώτεροι. Ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ ἀφορμή τήν ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στή Μεγίστη Λαύρα», ἐν περιοδικό Ἀφιέρωμα στήν ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔκδοση Συνάξεως Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν «Φώτης Κόντογλου», Χριστούγεννα 2011, σσ. 19-89, http://www.theodromia.gr/92BD47EB.el.aspx, https://synaxiromion.wordpress.com/
3) 9-10-2011: «Τό χριστιανικόν ὅραμα τῆς ἑνότητος τῆς ἀνθρωπότητος ἐκφράζεται πρός τό παρόν διά τῆς τάσεως πρός παγκοσμιοποίησιν»
«Ἐπί πλέον γνωρίζετε, Ἐξοχώτατε, τήν μέριμναν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὑπέρ τῆς ἑνότητος καί συναντιλήψεως τῶν ἀνά τήν Οἰκουμένην Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί τῆς συνεργασίας ἐπί διαχριστιανικοῦ ἐπιπέδου, καθώς καί τάς προσπαθείας ἡμῶν διά τήν καλλιέργειαν πνεύματος διαθρησκειακῆς κατανοήσεως καί συνεργασίας μεταξύ τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν παραδόσεων τοῦ μεσογειακοῦ χώρου. Πρός τήν κατεύθυνσιν αὐτήν ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία συνεκάλεσεν ἐν τῷ Ἱερῷ ἡμῶν Κέντρῳ πρό ὁλίγων μόλις ἑβδομάδων Σύναξιν τῶν Προκαθημένων τῶν Πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἐπί τοῦ θέματος τῆς καταστάσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐν τῇ Μέσῃ Ἀνατολῇ, μετά τά γνωστά ἐκεῖ τῶν τελευταίων μηνῶν γεγογόνα. Ἡ Σύναξις αὕτη υἱοθέτησε πρότασιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, νά πραγματοποιηθεῖ εἰς τό ἐγγύς μέλλον συνάντησις θρησκευτικῶν ἡγετῶν τῆς περιοχῆς τῆς Μεσογείου, κατά τήν ὁποίαν θά ἠδύνατο νά συμφωνηθῆ καί διακηρυχθῆ ἕν εἶδος οἰκολογικῆς «Χάρτας τῆς Μεσογείου», ὡς συμβολῆς εἰς τήν προσπάθειαν προστασίας τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, ἀλλά καί εἰς τήν εἰρηνικήν συνύπαρξιν καί συνεργασίαν τῶν θρησκειῶν τῆς περιοχῆς.
…Τό χριστιανικόν ὅραμα τῆς ἑνότητος τῆς ἀνθρωπότητος ἐκφράζεται πρός τό παρόν διά τῆς τάσεως πρός παγκοσμιοποίησιν…
Ἔχομεν τήν βεβαιότητα ὅτι ἐκτιμᾶτε δεόντως καί θέλετε ἀναλόγως καί εἰς τό μέλλον ὑποστηρίξη τήν παγχριστιανικήν καί γενικώτερον εἰρηνοποιόν διακονίαν τοῦ καθ’ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Θρόνου…».
(ΠΗΓΗ: Ὁμιλία τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου κατά τήν μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας δεξίωσιν ἐν τῷ Ἱεροκοινοτικῷ Μεγάρῳ, παρουσίᾳ τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδος κ. Γεωργίου Παπανδρέου, http://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=1386&tla=gr)
4) Καλοκαίρι 2011: Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἔκανε διακοπές στήν περιοχή τῆς Βορείου Ἰταλίας καί ἐπισκέφθηκε ἐκεῖ ὅ,τι εἶχε σχέση μέ διάφορους Πάπες τῶν τελευταίων ἐτῶν.
(ΠΗΓΗ: «Αἱ πατριαρχικαί διακοπαί», ἐν ἐφημερίδᾳ Ὀρθόδοξος Τύπος (28-10-2011) 2).
5) 27-10-2011: Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος συμμετεῖχε στήν διαθρησκειακή διάσκεψη τῆς Ἀσίζης (πόλη τοῦ «ἁγίου» Φραγκίσκου τῆς Ἰταλίας), τήν ὁποία ὀργάνωσε τό Βατικανό.
Ἡ διαθρησκειακή διάσκεψη δέν ἦταν μία ἁπλή συνάντηση. Εἶχε ὡς ἀποστολή τήν συμπροσευχή γιά τήν εἰρήνη. Ἡ συμπροσευχή τελέσθηκε τήν 27ην Ὀκτωβρίου 2011. Καί σ’ αὐτήν συμμετεῖχαν, ἐκτός τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος, ὁ Μητροπολίτης Ἰταλίας καί Μελίτης κ. Γεννάδιος, ὁ Μητροπολίτης Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, ὁ Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε κ. Σεραφείμ, ὁ αἱρεσιάρχης Ἀγγλικανός «Ἀρχιεπίσκοπος» Ρόουαν Ουίλιαμς, ὁ Πρίγκιπας τῆς Ιορδανίας, ὁ Ἀρχιραβίνος τῆς Ρώμης, Προτεστάντες, Ἀγγλικανοί, Μονοφυσίτες, Ἑβραῖοι, Μουσουλμάνοι, Βουδιστές, Ζωροαστριστές καί ἄλλοι ἐκπρόσωποι θρησκειῶν καί αἱρέσεων (συνολικῶς πενήντα ἐκπρόσωποι). Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος συμπροσηευχήθηκε μαζί μέ ἀλλοθρήσκους καί αἱρετικούς χριστιανούς γιά τήν εἰρήνη στόν κόσμο καί τήν Μέση Ἀνατολή. Υἱοθετῶντας (προφανῶς) τίς «ἐντολές» τῶν «ὑπογείων ρευμάτων» τῆς Ἀμερικῆς, τά ὁποῖα ἀγωνίζονται γιά τήν δημιουργία μιᾶς νέας θρησκείας, τῆς Πανθρησκείας, ἐξισώνει τόν Ἀληθινό Τριαδικό Θεό τῆς Πίστεώς μας μέ τόν «θεό» τῶν Ἑβραίων, τῶν Μουσουλμάνων, ἀλλά καί μέ τόν Βούδα, ἐνῶ ἀναγνωρίζει τίς αἱρέσεις τῶν Προτεσταντῶν, τῶν Παπικῶν καί τῶν Ἀγγλικανῶν κ.λπ. ὡς «Ἐκκλησίες» σώζουσες, ὅπως ἡ Ὀρθοδοξία.
(ΠΗΓΗ: «Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος συμμετεῖχε σέ συμπροσευχή μέ Βουδιστές καί ἄλλους ἀντιχρίστους στήν διαθρησκειακή τῆς Ἀσίζης, τήν ὁποία ὀργάνωσε τό Βατικανό», ἐν ἐφημερίδᾳ Ὀρθόδοξος Τύπος (4-11-2011) 1, 7, https://www.youtube.com/watch?v=3FvkU2QQTno).