Ολισθαίνουν από το κακό στο χειρότερο, οι δικαιολογίες του Πατριάρχη Βαρθολομαίου για την αντικανονική εκκλησιαστική επέμβασή του στην Ουκρανία.
Έως και χθες το Φανάρι υποστήριζε πως: «Η Μήτηρ Εκκλησία ενωτίσθη τας φωνάς και τας οιμωγάς, τας ικεσίας και τα δεήσεις των τέκνων αυτής και προσέτρεξεν εις βοήθειαν» προκειμένου «δια του θείου δώρου της χειραφετήσεως και της ανεξαρτησίας και αυτοδιοικήσεως», τουτέστιν της αντικανονικής απονομής αυτοκεφαλίας, ο Ουκρανικός λαός να γίνει «ελεύθερος [από] πάσης έξωθεν εξαρτήσεως και επεμβάσεως, ουχί πάντοτε στοργικής και σεβομένης την ιδιοπροσωπείαν αυτού»!
Μια άλλη «έξωθεν εξάρτηση» του Κωνσταντνουπόλεως, που υπαγόρευσε την απόφαση του Οικουμενικού Πατριάρχου για χορήγηση αυτοκεφαλίας στην «εκκλησία Βαρθολομαίου» στην Ουκρανία, είχε επισημάνει με άρθρο του ο Αρχιδιάκονος στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής π. Ιωάννης Χρυσαυγής, που υποστήριξε πως: «Είναι δελεαστικό, αν μη αφελές, να ερμηνεύουμε τη ρήξη μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Μόσχας –αυτή τη φορά γύρω από το αυτοκέφαλο στην Ουκρανία– από τη σκοπιά ενός εσωτερικού ανταγωνισμού για εξουσία και δικαιοδοσία. Η πραγματικότητα είναι πιο πολύπλοκη από μια ενδο-ορθόδοξη διαμάχη. Υπάρχουν γεωπολιτικές προεκτάσεις πέρα από τις θρησκευτικές ίντριγκες, ενώ το θέμα υπερβαίνει οποιαδήποτε άσκηση δικαιώματος ή εκδήλωση κυριαρχίας».
Σήμερα η δικαιολογία παρέμβασης του Πατριάρχου στην Εκκλησία της Ουκρανίας, για την τάχα απαλλαγή της από κάθε «ουχί πάντοτε στοργική έξωθεν εξάρτηση» άλλαξε. Ο κ. Βαρθολομαίος υποστηρίζει, πως η χορήγηση του τόμου αυτοκεφαλίας στην «εκκλησία» της Ουκρανίας δόθηκε ως «πνευματική θεραπεία», επειδή «υπήρχε ένα σχίσμα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί» και, προφανώς κατά τον Κωνσταντινουπόλεως, αντιμετωπίστηκε, αφού σήμερα «δεν υπάρχουν πλέον σχίσματα στην Ουκρανία, επειδή όλοι οι πιστοί έχουν αποκατασταθεί σε κοινωνία με την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία»!
Αυταπατάται ή κοροϊδεύει;
Εάν σήμερα κάτι υπάρχει στην Ουκρανία, αυτό είναι το «πατριαρχικό σχίσμα» στο σώμα της Εκκλησίας του Χριστού, δια τούτο και έως τώρα καμία Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει αναγνωρίσει το εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα της Μαίρης Σέλεϊ εκκλησιαστικό δημιούργημα Βαρθολομαίου, με σχισματικούς, καθηρημένους, αχειροτόνητους και «αυθιερωμένους».
Αφού, κατά τη γνώμη του Οικουμενικού Πατριάρχου, δεν υφίσταται σχίσμα μεταξύ του «δικέφαλου εκκλησιαστικού» μορφώματος των Επιφάνιου Ντουμένκο και Φιλάρετου Ντενισένκο και της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας με Προκαθήμενο τον Μητροπολίτη Ονούφριο, γιατί ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου πήρε τους δρόμους και, με τις ευλογίες του πατριαρχείου, διερευνά τις προθέσεις Προκαθημένων και Εκκλησιών αναζητώντας ή τρόπο θεραπείας του σχίσματος ή κάποιον πρόθυμο «ιδεοληπτικό» να παραδώσει τη φήμη του στην αιώνια ντροπή με την αναγνώριση του «εκκλησιαστικού» μορφώματος στην Ουκρανία;
«Σήμερα, [υποστηρίζει ο κ. Βαρθολομαίος] ολόκληρος ο ορθόδοξος λαός της Ουκρανίας βρίσκεται σε κανονική κατάσταση, που είναι η προϋπόθεση για την ενότητα και το κοινό Ποτήριο». Πάντως, και όταν στο στίβο του ομολογιακού αγώνα ο χριστεπώνυμος λαός 12.092 ενοριών, το ορθόδοξο πλήρωμα 258 ιερών Μονών και 12. 409 κληρικοί στην Ουκρανία, δεν σε μνημονεύουν ως Ορθόδοξο Πατριάρχη, δεν το λες πως υπάρχουν προϋποθέσεις ενότητας προ του κοινού Ποτηρίου.
«Η χορήγηση της Αυτοκεφαλίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας [κατά τον προκαθήμενο της εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως] θα πρέπει να ιδωθεί σφαιρικά, πέρα από πρόσωπα, πέρα από εθνικά συμφέροντα, ως πνευματική θεραπεία για ένα πνευματικό τραύμα».
Προφανώς όχι τυχαία, την ίδια με τον κ. Βαρθολομαίο θέση-γραμμή εκφράζει και ο πατριαρχικός απεσταλμένος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος που, μετά τη συνάντησή του με τον Αρχιεπίσκοπο της Εκκλησίας της Ελλάδος κ.Ιερώνυμο, συνάντηση που είχε ως κύριο θέμα το Ουκρανικό σχίσμα, δήλωσε: «Πρέπει να προσέξουμε να μην κάνουμε λάθος για την Εκκλησία, διότι είναι αμαρτία από τον Θεό! Γι’ αυτό συνεχώς γνώμονας των ενεργειών μας πρέπει να είναι το καλώς νοούμενο συμφέρον της Εκκλησίας, ενώ δεν πρέπει να δούμε τα πρόσωπα.Όποια και να είναι δεν μας ενδιαφέρει, διότι μας ενδιαφέρει πρώτιστα η Εκκλησία».
«Πέρα από πρόσωπα»; Που «όποια και να είναι δεν μας ενδιαφέρει»;
Ποια νέα Εκκλησία «ενδιαφέρει πρώτιστα» τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου, στην οποία τα «πρόσωπα» δεν παίζουν πια ρόλο;
«Πέρα από πρόσωπα», ως αφετηρία μιας νέας εκκλησιολογίας ή ως δικαιολογία έκπτωσης σε ηθικές αξίες;
«Πέρα από πρόσωπα»; Αν ναι, τότε πού θα θεμελιωθεί η κοινωνία των ανθρώπων με το Θεό; Ποια «πνευματική θεραπεία» μπορεί να καρποφορήσει πέρα και έξω από τα πρόσωπα;
«Πέρα από πρόσωπα», ακόμα και όταν αυτά έδωσαν φίλημα «καθάπερ ο Ιούδας»;
«Πέρα από πρόσωπα», ως βάση μιας νέας Φαναριώτικης Χριστολογίας;
«Πέρα από πρόσωπα», ως αρχή καταστρατήγησης των προϋποθέσεων χειροτονίας και κατάργησης των κωλυμάτων Ιερωσύνης;
«Πέρα από πρόσωπα»! Ο κ. Βαρθολομαίος κάνει ακόμα ένα βήμα στο κενό. Ξεπερνά την Ζηζιούλια κακοθεολογία του προσώπου, πάνω στην οποία οικοδομεί την νιτσεϊκή καρικατούρα του άρχοντα-εξουσιαστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Βλέπει πέραν των προσώπων που, «όποια και να είναι δεν [τον] ενδιαφέρουν», αρκεί να εκφωνούν το «Αμήν» σε ότι αυτός ορίζει ως το «καλώς νοούμενο συμφέρον της Εκκλησίας».
