Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ πατρὸς Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, ἀπὸ τὸ 2ο μέρος τοῦ ἀφιερώματος στὸν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη.
Ὁ κοινὸς ἄξονας ποὺ διακρατεῖ στὴν Ὀρθοδοξία καὶ διατηρεῖ τὴν συνοχή της, ὁ ἕνας καὶ μοναδικός της ἄξονας ἐπάνω σ΄ ὅλα τὰ θέματα ποὺ τὴν ἀπασχολοῦν καὶ ὁ ὁποῖος τοποθετεῖ τὰ πάντα σὲ ὀρθὴ βάση, εἶναι μόνο αὐτός: «Κάθαρση – Φωτισμὸς – Θέωση» τίποτε ἄλλο. Χωρὶς αὐτὸ τὸ σχῆμα, ὅλα τ΄ ἄλλα εἶναι μία γελοιοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας.
Οἱ Πατέρες δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸ τί θὰ συμβεῖ στὸν ἄνθρωπο μετὰ θάνατον ἀποκλειστικά, ἀλλὰ ἐκεῖνο κυρίως ποὺ τοὺς ἐνδιαφέρει εἶναι τὸ τί θὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος σ΄ αὐτὴν τὴν ζωή. Μετὰ θάνατον δὲν ὑπάρχει θεραπεία τοῦ νοός, ὁπότε πρέπει νὰ ἀρχίσει σ΄ αὐτὴν τὴν ζωὴ ἡ θεραπεία. …Λοιπὸν βλέπετε αὐτὸ τὸ συγκλονιστικό, τοὺς Πατέρες δὲν τοὺς νοιάζει τί θὰ γίνει μετά, τὸ μετὰ εἶναι τοῦ Θεοῦ. Τοὺς νοιάζει τί θὰ γίνει «τώρα» καὶ ἂν σ΄ αὐτὸ τὸ «τώρα», τὸ σκληρὸ τὸ «τώρα», μπορεῖ νὰ γίνει θεραπεία.
Ἡ Ὀρθοδοξία ὡς πράξη θεραπείας, θέλει νὰ θεραπεύσει τὸ «τώρα». Αν δεν κάνει αυτό το «τώρα» τι θα κάνει; Ποῦ θὰ πάει τοὺς ἀνθρώπους; Πῶς θὰ ἀσχοληθεῖ μαζί τους; Ἔχει ἄλλο ἔργο νὰ κάνει; Μήπως πολλὰ ἀπ΄ αὐτὰ ποὺ κάνουμε καὶ ὡς ποιμαντικὲς δραστηριότητες, εἶναι ἀκριβῶς μία ἀποφυγὴ ἢ λησμοσύνη τοῦ κέντρου τῆς θεραπείας; Ἂν ὑπάρχει τὸ κέντρο τῆς θεραπείας, τὰ ἄλλα ἁπλῶς μποροῦν νὰ προστεθοῦν ἔτσι ἁπαλά. Ἂν ὅμως, μετατεθεῖ στὸ ἁπαλὸ – στὸ…
δευτερεῦον ἡ τάση τῆς ποιμαντικῆς καὶ τῆς ἐνασχολήσεως τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ χαθεῖ ἡ θεραπευτική, γελοιοποιηθήκαμε. Πολλὲς φορὲς γελοιοποιούμεθα, αὐτὴ εἶναι ποὺ λέμε ἡ ἐκκοσμίκευση. Ἄλλο ἐνδοκοσμικότητα καὶ ἄλλο ἐκκοσμίκευση. Ναὶ στὸ ἐνδοκοσμικό, θὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὸν ἄνθρωπο τοῦ «τώρα»
.
Ἐκκοσμίκευση τί εἶναι; Νὰ ἐγκαταλείψω τὴν θεραπεία καὶ νὰ πάω σὲ αὐτὰ ποὺ ἱκανοποιοῦν ἐσᾶς. Νὰ τρῶτε, νὰ πίνετε, νὰ βρίσκετε δουλειές, νὰ βρίσκετε γαμπρούς, νὰ περνᾶτε καλά, νὰ μὴν ἔχετε πόνους, νὰ μὴν ἔχετε ἀρρώστιες… Καὶ μόνο ποὺ θὰ τὰ κάλυπτα αὐτά, ἔχασα τὸ κέντρο. Τὸ καταλαβαίνετε αὐτό; «Καὶ ἂν αὐτὸ τὸ ζητάει ὁ λαός»;
Ἡ Ἐκκλησία δὲν τὸ κάνει, ἡ Ἐκκλησία θὰ γιατρέψει. Δὲν ὑπόσχεται τίποτε ἀπ΄ ὅλα αὐτὰ ἡ Ἐκκλησία. Πῶς διαστρέψαμε ἔτσι τὰ πράγματα; Καὶ πῶς καταλήξαμε σ΄ ἄλλες μορφὲς θεραπευτικῆς; Καὶ πῶς ἡ Ἐκκλησία στὴν ποιμαντική της μέριμνα, πολλὲς φορὲς τὸ ἔχει ξεχάσει αὐτὸ τὸ πράγμα, εἰδικὰ σὲ μία ἐνοριακὴ δουλειά;
Βλέπετε, τὸ ΄λεγα τὴν ἄλλη φορᾶ, ἀκόμα καὶ τὸ καίριο γεγονὸς τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει μία καθαρὰ ἐκκοσμίκευση. Ἐκκοσμικεύσαμε τὰ Μυστήρια, πῶς τὰ προσεγγίζουμε…! Τὸ ΄λεγα τὴν προηγούμενη φορᾶ γιὰ τὴν διοικητικὴ τάση. Τὸ Μυστήριο εἶναι ἀκριβῶς ἕνας τρόπος ἐκφράσεως τῆς θεραπευτικῆς, δὲν μπορεῖ νὰ τὴν δεῖ μὲ κοσμικὰ πράγματα ἐκκοσμίκευσης. Καὶ δὲν μποροῦμε ἐμεῖς νὰ παίξουμε αὐτὸ τὸ παιχνίδι, δὲν εἶναι δυνατόν. Πρέπει ἐδῶ νὰ γίνει κάτι συγκλονιστικό, πρέπει νὰ βάλουμε τὸ δάκτυλο στὸν «τύπο τῶν ἥλων». Καὶ δὲν μπαίνει τὸ δάκτυλο στὸν τύπο τῶν ἥλων, γιατί θέλουμε νὰ φανοῦμε καλοί, ὅτι ἀνταποκρινόμαστε στὶς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου… Μὰ δὲν γίνεται αὐτὸ τὸ πράγμα.
Τὸ ἐνδιαφέρον τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι γιὰ τὸν ἄνθρωπο σ΄ αὐτὸν τὸν κόσμο, σ΄ αὐτὴν τὴν ζωὴ καὶ ὄχι μετὰ θάνατον. Μπορεῖ νὰ φαίνεται ἀνέλπιστο γιὰ ΄σᾶς αὐτό, καί εἶναι τόσο ἀληθινό, γιατί «ἐν τῷ Ἅδῃ οὐκ ἔστι μετάνοια». Μετὰ θάνατον ἁπλῶς προσευχόμαστε γιὰ τοὺς νεκροὺς ποὺ εἶναι στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, μ΄ ὅ,τι θεραπευτικὴ ἐπέτρεψαν ἐκεῖ νὰ λειτουργήσει, καὶ μ΄ ὅ,τι θεραπευτικὴ ἔκανε ἡ Ἐκκλησία πάνω τους. Ἄλλο νὰ μὴ θέλεις τὴν θεραπευτική, καὶ ἄλλο ἐμεῖς νὰ μὴ δίνουμε εὐκαιρία θεραπευτικῆς στὸν κόσμο. Καὶ νὰ πλανώμεθα, δίνοντας καραμέλες στοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ τὰ πάνε καλὰ μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ λένε: «ἡ Ἐκκλησία μᾶς καταλαβαίνει, ἀνταποκρίνεται στὰ αἰτήματά μας, ψάχνει καὶ νεφρὸ γιὰ τὸ παιδί μου ποὺ εἶναι ἄρρωστο…» (ἦταν παρένθεση αὐτό). Ὅσο τὰ σκέπτομαι, μιλᾶμε γιὰ μία τραγωδία, ἀλλὰ πίσω ἀπ΄ ὅλα εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν χάνεται τίποτε, ἀλλὰ πρέπει κάτι νὰ μᾶς ξυπνήσει..
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2018/12/blog-post_95.html