π. Ανδρέας Κονάνος : Η νοσηρή πνευματικότητα, που μερικές φορές βαφτίζεται και αγιότητα
Έλεγε κάποιος: «Προτιμώ να εξομολογούμαι σε παντρεμένο παπά. Διότι οι ανύπαντροι, οι άγαμοι, μερικές φορές εκπέμπουν σε άλλη συχνότητα.
Παίρνουν ένα ύφος απρόσιτο, που με κάνει να νιώθω ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτα απ’ αυτά που τους λέω. Λες και ζουν σε άλλον κόσμο, ρε παιδί μου! Σ’ άλλον πλανήτη!» Και δεν σου κρύβω ότι με βρήκε αρκετά σύμφωνο αυτή η θέση. Είναι αλήθεια ότι -συνήθως!- ένας έγγαμος ιερέας είναι τις πιο πολλές φορές στρωτός χαρακτήρας. Εκ των πραγμάτων.
Διότι τον κάνει το παιδί του στρωτό! Τον κάνει η γυναίκα του. Τον κάνουν τα… pampers! Συμφωνείς; Αν αγοράζεις pampers και τα χρησιμοποιείς για τον σκοπό που είναι φτιαγμένα, δεν είναι δυνατόν να πετάς στα σύννεφα. Προσγειώνεσαι. Γίνεσαι πιο ανθρώπινος, αυθεντικός και γνήσιος. Και σταματάς αυτό το «δήθεν» φέρσιμο. Σπάει η βιτρίνα της αγιότητας και βγάζεις την ποιότητα της καλοσύνης, της απλότητας και της ταπείνωσης. Αυτό είναι το αυθεντικό ορθόδοξο φρόνημα.
Πού είναι, όμως, το ορθόδοξο φρόνημα στην πράξη; Πού το βρίσκει κανείς; Αν με ρωτήσεις «Πού θα τα βρω όλα αυτά που λες, πάτερ, ως βιώματα και πραγματικότητα ζωής;», ομολογώ ότι δεν ξέρω τι να απαντήσω… Ωραία τα είπα. Μα, πού είναι όλα αυτά; Ομως, ψάξε να τα βρεις! Οπως ψάχνεις γιατρούς, όπως ψάχνεις κινητά και αυτοκίνητα, έτσι ψάξε να βρεις τέτοια περιβάλλοντα. Υπάρχουν σίγουρα και υγιή περιβάλλοντα. Οπως υπάρχουν και τα άλλα.
Υπάρχει και το «δήθεν», υπάρχει και το πιο προσγειωμένο, το πιο κοντά στα δικά σου μέτρα, στις αντοχές και στα δεδομένα σου, στον ψυχισμό σου κ.λπ. Μην αμφιβάλλεις. Πάντως, εμένα αυτά μ’ αρέσουν. Αυτά θέλω να λέμε. Τα αληθινά και τα γνήσια της ζωής. Για τον τρόπο που προσεγγίζουμε τον Θεό. Για την απειλή και τον κίνδυνο να γίνουμε ψεύτικοι. Ζούμε μέσα στην Εκκλησία. Μα, κινδυνεύουμε να γίνουμε οι άνθρωποι του «φαίνεσθαι», του «δήθεν» και της βιτρίνας.
Μια κινεζική παροιμία λέει: «Αν δώσεις στο παιδί σου ένα ψάρι, θα φάει σήμερα. Αν το μάθεις να ψαρεύει, θα τρώει πάντα». Διότι, αν ξέρεις να ψαρεύεις, πατάς στα πόδια σου. Εχεις τις δικές σου πετονιές, τα δικά σου δολώματα και αγκίστρια, τη δική σου παραλία, τον δικό σου τρόπο. Μαθαίνεις να έχεις μια προσωπική σχέση με τη θάλασσα και με το ψάρεμα.
Κι αυτό σημαίνει ότι, όπου κι αν βρεθείς, σ’ όποιο λιμάνι του κόσμου, θα μπορείς να φας ένα ψαράκι! Γιατί; Διότι ξέρεις να ψαρεύεις. Το ψάρεμα έχει γίνει πλέον δικό σου χάρισμα και ταλέντο. Οταν όμως παίρνεις τα πάντα έτοιμα, δεν μπορείς να σταθείς ποτέ στα πόδια σου. Πρόκειται για παγίδα, στην οποία συχνά πέφτουμε όλοι.
Δηλαδή, καλλιεργείται πολλές φορές μια σχέση εξάρτησης. «Ελα σ’ εμένα και θα σου δίνω εγώ να τρως. Θα σου δίνω εγώ το ψαράκι σου». Και λες: «Μα, τώρα μεγάλωσα. Δεν πρέπει να περπατήσω κι εγώ; Δεν ήρθε η ώρα να πλησιάσω τον Θεό με τον δικό μου τρόπο; Θέλω να είμαι μεν μέσα στην Εκκλησία, στην Ορθοδοξία, ναι. Αλλά το ζητούμενο είναι να ανθήσει και η δική μου ψυχή! Να πατήσω στα πόδια μου. Εσύ, πάτερ μου, είσαι η γέφυρα. Και με περνάς απέναντι, στον Θεό. Το εκτιμώ! Και σ’ ευχαριστώ. Μα, δεν μπορώ να κατασκηνώσω πάνω στη γέφυρα για πάντα».
Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα», των εκδόσεων Αθως
