Διαβάστε ένα προφητικό άρθρο, που δημοσιεύθηκε το 1981 και το οποίο προέβλεψε τις εξελίξεις της σημερινής Επιστήμης η οποία χωρίς Θεό οδηγεί την ανθρωπότητα στον όλεθρο και την καταστροφή!…
ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΜΕ ΕΦΙΑΛΤΕΣ
 «πολλοί λέγουσι , τις θέλει δείξει εις ημάς το αγαθόν» (Ψαλμ. 4/6)
 «Εν πολλή σοφία είναι πολλή λύπη και όστις προσθέτει γνώσιν, προσθέτει πόνο» (Εκκλησιαστής 1/18)

Κατά την ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας κάθε πρόοδος εξαγοράζεται με (υλικές και προ πάντων ηθικές) ζημιές. Αυτή η αρχή αποτελεί πια κοινή συνείδηση και δικαιολογημένα θα θεωρούσε ο αναγνώστης άσκοπη περιττολογία την επανάληψή της. Εάν την προτάσσω εδώ το κάνω για να επισημάνω τους σοβαρούς κινδύνους που περικλείουν οι επιτυχίες της απεριόριστης ανάπτυξης της τεχνολογίας — ιδιαίτερα της Ιατροβιολογικής η ακόμα και της κακής χρήσης των επιτευγμάτων της.
Σχεδόν μισός αιώνας έχει περάσει από τότε που ο Άλντους Χαξλεϋ (Aldus Huxley), στο βιβλίο του «Ο Γενναίος Νέος Κόσμος» (1932), περιέγραψε το προφητικό οραμά του για το μέλλον του ανθρώπου δεμένου στο άρμα της επιστήμης και της τεχνολογίας. Στο όραμα τούτο, η αναρχία που δέσποζε σ’ όλη τη διαδρομή της ανθρώπινης ιστορίας έχει, επί τέλους, αντικατασταθεί (χάρη στην πρόοδο της επιστήμης), από τη σταθερότητα και την τάξη μια τάξη όμως εφιαλτική και ανελεύθερη. Τίποτε δεν αφήνεται στην τύχη. Η απροσδιοριστία της φύσης και του ανθρώπου, παραχωρούν τις θέσεις τους στην ακρίβεια και στην οριστικότητα της επιστήμης. Το σλόγκαν του νέου κόσμου είναι «Κοινότητα, Ταυτότητα, Σταθερότητα».
Οι άνθρωποι θα γεννιούνται ή μάλλον θα «δημιουργούνται» σε δοκιμαστικούς σωλήνες με προκαθορισμένο γενετικό υπόστρωμα, ευφυΐα και κοινωνική τάξη. Ό,τι απομένει απ’ αυτό που σήμερα ονομάζουμε «ελεύθερη βούληση» καταστρέφεται με ψυχοφάρμακα και με επιστημονικά βασισμένη φρενόπλυση και υπνοπαιδεία που δεν αφήνουν περιθώρια «διαφυγής». Και ενώ αρχικά ο Χάξλεϋ τοποθετούσε τον κόσμο του σ’ ένα μακρινό μέλλον (κάπου 550 χρόνια από σήμερα) μόλις 27 χρόνια αργότερα, στο καινούργιο δοκίμιο του «Ο γενναίος νέος κόσμος υπό επανεπίσκεψιν», υποστήριξε πως οι «προφητείες» του επαληθεύονταν ήδη, κι ότι η διεργασία της μετάβασης από τον παληό κόσμο της λίγης τάξης στον νέο κόσμο της «πολλής» τάξης, είχε ήδη αρχίσει. «Απρόσωπες δυνάμεις» έγραφε «τις οποίες σχεδόν δεν ελέγχουμε, μας ωθούν προς την κατεύθυνση του εφιαλτικού νέου κόσμου. Ποιες είναι αυτές οι δυνάμεις; Και γιατί ο εφιάλτης που τον είχε τοποθετήσει στον 7ο αιώνα μετά Φορντ προχώρησε τόσο γρήγορα προς την κατεύθυνσή μας; Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά πρέπει ν’ αρχίσει από το πεδίο της ΒΙΟΛΟΓΙΑΣ».
Με την αναφορά του στη Βιολογία, ο Χάξλεϋ εννοούσε τις επιστημονικές προόδους και ανακαλύψεις στον τομέα της Ψυχολογίας, Ψυχοφαρμακολογίας και Βιοχημείας που, σε συνδυασμό με την εκπληκτική διάδοση των μέσων μαζικής ενημέρωσης και διαφήμισης, απέβλεπαν στην υποταγή ήτην τροποποίηση της ανθρώπινης σκέψης• ενώ ο a priori επηρεασμός της ανθρώπινης φύσης με την Ευγονική και την Γενετική Μηχανική (Genetic Engineering) εξακολουθούσε να φαίνεται, ακόμη και τότε, σαν μια απόμακρη δυνατότητα. Όχι όμως τώρα πια. Γιατί από τον καιρό που τα έγραψε αυτά ο Χάξλεϋ έως σήμερα, μεσολάβησε η γέννηση και η ακμή της Μοριακής Βιολογίας, που έχει ανοίξει πολλούς δρόμους, κι ανάμεσα τους το δρόμο προς τον «Γενναίο νέο κόσμο» με την τρομακτική Βιοτεχνολογία του.
Ο Ιστορικός Ν. Φλέμινγκ γράφει: «Μια βιολογική επανάσταση βρίσκεται ήδη εν εξελίξει, που είναι δυνατόν ν’ αποβεί τόσο αποφασιστική για την ιστορία των επομένων εκατόν πενήντα χρόνων, όσο υπήρξε η Βιομηχανική επανάσταση για την περίοδο από το 1750 μ.Χ. ως σήμερα».
Χρονολογικά η εκρηκτική τούτη άνθηση της Βιολογίας ακολούθησε κατά μερικές δεκαετίες την αλματώδη πρόοδο της Φυσικής που οδήγησε στην απελευθέρωση της ατομικής ενέργειας. Τώρα, όπως ξέρουμε, συντελείται στην σκιά των πυρηνικών εξοπλισμών και το διάχυτο φόβο ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος(Ι).
Αποφασιστικό ξεκίνημά της στάθηκε η ανακάλυψη του Γενετικού Κώδικα. Ακολουθησε η σύνθεση (στο Εργαστήριο) του D.N.A. (Desoxy – Nucleic – Acide), βασικού συστατικού της ζωντανής ύλης και φορέα της κληρονομικότητας• και τα πειράματα συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό ακόμα και σήμερα.
«Παίζοντας» με γονίδια στα εργαστήρια τους, εμφυτεύοντάς τα σε μίκρο- ή μάκρο-οργανισμούς στη θέση των φυσικών γονιδίων, οι βιολόγοι βλέπουν να είναι σε θέση να επεμβαίνουν και να τροποποιούν τη Φύση. Εφοδιασμένοι με τα κατάλληλα γονίδια διάφοροι μικροοργανισμοί, μπορούν να παράγουν σχεδόν ο,τιδήποτε συλλάβει η φαντασία του «δημιουργού» τους, αλλά ταυτόχρονα καρκίνο, θανατηφόρες τοξίνες, ή (το ίδιο θανατηφόρα) αντίσταση στα αντιβιοτικά, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν εναντίον απροστάτευτων πληθυσμών.
Η «χαρτογράφηση» των ανθρώπινων γονιδίων, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη της κατάλληλης μεθοδολογίας για την αντικατάστασή τους μπορεί να καταστήσει κάποτε, θεωρητικά τουλάχιστον, τη θεραπεία «μοριακών ασθενειών» (όπως της αιμορροφιλίας, της δρεπανοκυτταρικής αναιμίας κ.α.) δυνατή. Αλλ’ ενώ τέτοιες δυνατότητες που αναφέρονται στην εξάλειψη ελαττωματικών γονιδίων (αρνητική ευγονική), είναι επιθυμητές, οι τρομακτικές δυνατότητες της καινούργιας Βιολογίας σχετίζονται με τη συστηματική προσπάθεια βελτίωσης ή εξύψωσης του ανθρώπου (θετική ευγονική).
Σε μικρή κλίμακα και σε εμβρυϊκό ακόμα στάδιο αυτή η θετική ευγονική έχει ήδη, κατά κάποιο τρόπο, αρχίσει. Στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α. λειτουργούν ειδικές τράπεζες σπέρματος που αντί αδρότατης αμοιβής, διαθέτουν κατεψυγμένο σπέρμα προσωπικοτήτων και επιστημόνων που έχουν διακριθεί με βραβεία Νόμπελ. Οι πρόοδοι της Βιολογίας κάνουν βέβαιο ότι τέτοιες «Τράπεζες» θα διαθέτουν στο μέλλον κατεψυγμένα ωάρια και σπερματοζωάρια «εγγυημένης ποιότητας» και, καθώς η τεχνολογία παραγωγής εμβρύων, (όπως απέδειξε η προ διετίας περίπτωση των Στεπτόου και Έντουαρντς με την Αγγλιδα κ. Κάθυ Μπράουν) τελειοποιείται, πιθανώς και κατεψυγμένα έμβρυα.
Μια γυναίκα θα μπορεί ν’ αγοράσει ένα πολύ μικρό έμβρυο, να το φέρει στον γυναικολόγο της που θα το εμφυτέψει στη μήτρα της, οπού το έμβρυο θα κυοφορηθεί κανονικά ώσπου να γεννηθεί το ώριμο πια νεογέννητο σαν να είχε συλληφθεί στον οργανισμό της. Το έμβρυο θα πουλιέται με εγγύηση ότι είναι απαλλαγμένο από κληρονομικά ελαττώματα. Επίσης η αγοράστρια θα ξέρει από πριν το χρώμα των ματιών και των μαλλιών του παιδιού, το γένος του, το πιθανό ύψος και βάρος του, όταν ενηλικιωθεί και την πιθανή εφυΐα του(!).
Τέλος, η πιστή και ακριβής αντιγραφή και αναπαραγωγή ανθρώπινων προτύπων θα γίνει δυνατή με την «ασεξουαλική» μέθοδο του ονομαζόμενου «κλωνικού πολλαπλασιασμού» που, αν τελικά επιτευχθεί και στον άνθρωπο, θα είναι —θεωρητικά τουλάχιστον— σε θέση οι βιολόγοι, σε συνδυασμό με την ικανότητά τους να ελέγχουν ή να αναδιαρθρώνουν τη δομή του γονιδίου, να αυτοσχεδιάζουν ολόκληρους «βιολογικούς οργανισμούς» όπως οι μηχανικοί και οι αρχιτέκτονες τους διάφορους οικισμούς(Ι).
Από όσα μέχρι τώρα εκθέσαμε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι τα προβλήματα, που δημιουργούνται από τις δυνατότητες της Ιατροβιολογικής Τεχνολογίας του καιρού μας, είναι εξαιρετικά σοβαρά.
Τι θα συμβεί αν γενικευθούν, πέρ’ από το χώρο του πειραματικού εργαστηρίου οι απόπειρες να επεμβαίνουμε στην αναπαραγωγή του ανθρώπου, δίνοντας σ’ αυτή την κατεύθυνση που επιθυμοϋμε, ή εμποδίζοντάς την ν’ ακολουθήσει το φυσικό της δρόμο;
Μια γυναίκα θ’ αποκτά παιδί χωρίς σύζυγο, ή με το ωάριο κάποιας άλλης, ενώ το παιδί που θ’ ανατρέφει ένας πατέρας θα είναι γέννημα της γυναίκας του αλλά με το σπερματοζωάριο ενός άλλου. Στην περίπτωση που μια γυναίκα δεν μπορεί να συλλάβει ενώ ο σύζυγος της μπορεί να γίνει πατέρας, θα καλείται κάποια άλλη ν’ αναλάβει το ρόλο της μάνας-υποκατάστατο, που αφού γονιμοποιηθεί με το σπέρμα του συζύγου θα μεγαλώσει το παιδί στη μήτρα της με την υποχρέωση(!) να το παραχωρήσει, «επί αμοιβή» φυσικά, στο μέχρι χθες άτεκνο ζευγάρι (1).
Θα μπορούν ακόμα να έρχονται στον κόσμο άτομα «κατά παραγγελίαν» με ορισμένες ή δίχως κάποιες ιδιότητες ή ελαττώματα, ή μειονεκτήματα. Ή να εμποδίζεται η γέννηση ατόμων που είναι φορείς παθολογικών γόνων, ή βαρειών ανεπιθύμητων κληρονομικών ασθενειών. (2)
Σημαντική πρόοδος σημειώθηκε και στον τομέα των μεταμοσχεύσεων. Στη θέση ενός οργάνου που λειτουργεί ανώμαλα ή ανεπαρκώς μπαίνει ένα άλλο, που ο χειρουργός το παίρνει από ξένο ζωντανό ή ετοιμοθάνατο σώμα, και με το δάνειο τούτο ο άρρωστος ξεφεύγει τον πρόωρο θάνατο.
Ότι, από τις εκπληκτικές, πραγματικά, επιτυχίες της Ιατροβιολογικής Τεχνολογίας του καιρού μας, πολλά ωφελήθηκε και έχει να ωφεληθεί ο άνθρωπος, δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Δεν είναι μικρό κέρδος να στερεώνεται ένας ετοιμόρροπος οργανισμός με την εμφύτευση ενός καινούργιου και ακμαίου οργάνου, να αποκτά απογόνους ένα ζευγάρι καταδικασμένο σε γεννητική αδράνεια, να ματαιώνεται (αν και δεν γνωρίζουμε ως ποιο βαθμό τούτο μπορεί να γίνεται κατορθωτό), η παρουσία γόνων σοβαρών παθολογικών καταστάσεων, για να μη γίνουν αιτίες θλιβερών επαναλήψεων στην κληρονομική σειρά (3).
Εν τούτοις πολλές και δικαιολογημένες είναι οι ανησυχίες της κοινής γνώμης από την εισαγωγή τούτων των επαναστατικών μεθόδων της σύγχρονης Ιατρικης. Εκείνο που βάζει σε συλλογή, περισσότερο ακόμη σε αγωνία, έναν ευαίσθητο άνθρωπο, είναι ο φόβος μήπως με τις πρωτοβουλίες που παίρνουν ενωρίτερα και τολμηρότερα απ’ όσο πρέπει ή όσο συμφέρει, οι επιστήμονες εισβάλλουν σε χώρους που από μακραίωνη παράδοση θεωρούνται ιεροί κι απαραβίαστοι, με αναπόφευκτη συνέπεια να επηρεαστεί βαθιά (και επιζήμια) το βιολογικό και το πολιτιστικό μέλλον της ανθρωπότητας.
Τι θα προκύψει λ.χ., εάν η τεχνητή γονιμοποίηση εφαρμοσθεί σε πλατιά στρώματα της κοινωνίας; Μοιραία θα κλονισθεί ανεπανόρθωτα, αν δεν διαλυθεί, ο ήδη ετοιμόρροπος πανάρχαιος θεμελιακός θεσμός της οικογένειας. Ο Βιολογικός, κοινωνικός και ψυχολογικός τούτος αστερισμός δύσκολα θα κατορθώσει να επιβιώσει, όταν τα άτομα δεν έχουν την ίδια ρίζα και προέλευση, επομένως κι έναν εσωτερικό, «οργανικό» μεταξύ τους δεσμό.
Η οικονομικοπολιτική εξέλιξη των αναπτυγμένων (πως αυτοαποκαλούνται με αυταρέσκεια) χωρών, έφερε ήδη η τείνει να φέρει την αποσύνθεση της οικογένειας. Η τεχνητή γονιμοποίηση με όλες τις συναφείς προς αυτήν μεθόδους, τις δυνατότητες και τα τεχνάσματα εφαρμογής τους, θα ολοκληρώσει τη διάλυσή της, επειδή θ’ αλλάξει ριζικά όχι μόνο την ψυχική φυσιογνωμία των ανθρώπων, αλλά και τους οργανωτικούς τρόπους συμβίωσής τους. Πώς θα μπορεί να αισθάνεται η γυναίκα τιμή και αγάπη για το σύζυγο που δέχθηκε να μην είναι πατέρας των παιδιών της ή ο άντρας τη σύζυγο που συγκατατέθηκε να γίνει μητέρα των παιδιών κάποιου αλλού ή ο έφηβος τον ομογάλακτο που είναι και δεν είναι αδελφός του; Το σπίτι όπως και η μήτρα της μάνας θα έχουν μετατραπεί σε ξενώνα… με ή χωρίς αμοιβή … για λόγους «ανθρωπιστικούς» ή «οικονομικού συμφέροντος». Για τέτοιες περιπέτειες προσπαθούν βέβαια να μας προετοιμάσουν οι συγγραφείς «φανταστικών κόσμων». Δεν αποκλείεται όμως η αυριανή πραγματικότητα να ξεπεράσει σε απανθρωπιά κάθε εικασία (4).

Αλλά η αντίδραση, εναντίον αυτού του είδους της προόδου, δεν άργησε να παρουσιαστεί κι από την πλευρά των ειδικών επιστημόνων. Στο Παγκόσμιο Συνέδριο της Γενετικής, το 1973, οι θριαμβολογίες διακόπτονταν από αγχώδη ερωτήματα και κατηγορίες για ανευθυνότητα. Φόβοι εκφράζονταν πως οι «ασκοί του Αιόλου» είχαν ανοιχθεί και ως τα τώρα (1980), η ορμή της αντίδρασης δεν έχει ακόμα ανακοπεί.
Μια καινούργια ευγονική, υποστήριζαν οι αντιδρώντες, βασισμένη στην τεχνολογία που ακολούθησε την εκρηκτική άνθηση της Βιολογίας, ήταν πολύ πιθανόν ότι θα στρεφόταν εναντίον ορισμένων ατόμων και ομάδων ατόμων και θ’ αποτελούσε όργανο για κοινωνικό έλεγχο, κομφορμισμό και καταπίεση. Ότι, αντί να χρησιμοποιηθεί για το καλό των περισσοτέρων, θα γινόταν όργανο εκμετάλλευσης των πολλών από μερικά άτομα ή έθνη η βιομηχανίες. Ότι, βιολογικά-εξελικτικά, δεν υπάρχει για τον άνθρωπο τρόπος να γνωρίζει ποιες αλλαγές μπορούσαν να θεωρηθούν χρήσιμες και ποιος θ’ αποφάσιζε γι’ αυτές. Συνεπώς συμπερασματικά, πέρα από την απειλή κατά της ανθρώπινης ελευθερίας, η αλλαγή των βασικών προϋποθέσεων της Φύσης από τον άνθρωπο —και βασικά η αντικατάσταση της σημερινής απεριόριστης φυσικής ποικιλίας με μιαν ανθρωπογενή ομοιομορφία και τάξη— αποτελεί ενδεχομένως μιαν εξελικτική διαταραχή, αν όχι ανωμαλία πρώτου μεγέθους και φυσικά απειλή για τη συνέχιση της ανθρώπινης ζωής στον πλανήτη τούτο (5).
«Oι πρόσφατες ανακαλύψεις της Βιολογίας» συνόψισε ο βιολόγος Μπάκγουϊθ (του Χάρβαρντ), «μπορούν να εξαπολύσουν πάνω στην ανθρωπότητα περισσότερο κακό παρά καλό». Ενώ ο κοινωνιολόγος και συγγραφέας Βανς Πακάρντ, υποδηλώνοντας τη συγγένεια της καινούργιας Βιοτεχνολογίας με τον εφιαλτικό κόσμο του Χάξλεϋ την αποκάλεσε «Τεχνολογία του γενναίου νέου κόσμου».
Αν οι βιολόγοι βρουν πρακτικές μεθόδους και διαδικασίες να δημιουργήσουν τεχνητά γονίδια, ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί ότι θα κατορθώσουν να κρατήσουν μέχρι τέλους, κάτω από τον έλεγχο τους την πειραματική έρευνα;
Αν, χάρη στη σύγχρονη Ιατροβιολογική τεχνική, ξεπεράσουν τους φυσικούς φραγμούς της Γενετικής (ανάμεσα στα διάφορα ζωικά είδη), τότε ο άνθρωπος θα βρεθεί, ίσως, σε άγνωστες περιοχές της Βιολογίας. Και τότε δεν αποκλείεται διόλου να γίνει αυτός αίτιος δημιουργίας όχι μόνον επιθυμητών γονιδίων αλλά και βλαβερών, που είναι πάρα πολύ πιθανό να προκαλούν αρρώστιες που τις αγνοούμε, και, το χειρότερο, δεν θα μπορούμε να ελέγξουμε. Πάντως κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει ούτε το βαθμό μα ούτε και την έκταση της τραγωδίας, αφού θα έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε αίτια παθολογικών καταστάσεων (ιούς ή βακτηρίδια ή οτιδήποτε άλλο), που θα αυξάνονται υπέρμετρα, θα κυκλοφορούν ελεύθερα και ανεμπόδιστα (αφού εμείς θα είμαστε ανίσχυροι να τ’ αναχαιτίσουμε) και θα διαδίδονται ανέλεγκτα.
Επικίνδυνες πραγματικά επιτυχίες, που δεν αποκλείεται να προκαλέσουν αφάνταστες καταστροφές ή, το χειρότερο, να απειλήσουν (ίσως) και αυτήν ακόμη την ύπαρξη μεγάλου μέρους ή και ολόκληρης της ανθρωπότητας. Με τα σημερινά δεδομένα δεν πρέπει να θεωρείται απίθανος ένας συλλογικός «βιολογικός πόλεμος», που φύσεις εγκληματικές —τύπου Χίτλερ— ονειρεύτηκαν στο πάθος τους για κατάκτηση του κόσμου(!). Και μόνον η απλή σκέψη ενός τέτοιου ενδεχομένου προκαλεί σε κάθε ευαίσθητη ψυχή φρίκη και δέος.
Αυτό, σε αδρές γραμμές, είναι το αδιέξοδο που δημιουργεί με τις επιτυχίες της η βιοτεχνολογία της εποχής μας. Και μας χρειάζεται μα και αληθινά την τρέμουμε. Ούτε ν’ αναχαιτίσουμε την πορεία της μπορούμε, αλλ’ ούτε μας συμφέρει να την σταματήσουμε, επειδή μας ωφελεί και προσδοκούμε ότι θα μας ωφελήσει στο μέλλον περισσότερο. Ωστόσο πρέπει να ‘χουμε το θάρρος ν’ αναγνωρίσουμε τις ακόλουθες βασικές αρχές:
α. Οι δυνατότητες να επεμβαίνουμε ακίνδυνα στο έργο των λειτουργιών της Φύσης δεν είναι τόσο απεριόριστες, όσο πιστεύουν μερικοί νεοφώτιστοι θεράποντες των Βιολογικών Επιστημών. Και αν ακόμα δεν φαίνονται, υπάρχουν όρια που δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε παρά μόνον με μια καταστροφή που στοιχίζει τόσο ακριβά, ώστε θα μετανοήσει πικρά όποιος αποπειραθεί να τα παραβιάσει.
β. Τα ηθικά, ψυχολογικά και κοινωνικά προβλήματα, που δημιουργούνται από τις τολμηρές πρωτοβουλίες μας, δεν επιδέχονται πάντοτε λύση. Μα και όπου υπάρχει λύση ή μορφή κάποιας πιθανής λύσης, δεν μπορεί να διατυπωθεί με μια γενική πρόταση. Γι’ αυτό κάνουν μεγάλο λάθος πολλοί που γενικεύουν τα επί μέρους δεδομένα και αισιοδοξούν υπέρμετρα. Κάθε περίπτωση χρειάζεται ξεχωριστή αντιμετώπιση- επειδή ό,τι ισχύει ή μπορεί να φέρει θετικά αποτελέσματα σε μια συγκεκριμένη περίπτωση, αστοχεί ή αποβαίνει καταστροφικό σε κάποια άλλη.
γ. Ας μη ξεχνούμε ότι στον Βιολογικό, όπως και σ’ άλλους τομείς της θεωρίας και της πράξης, πολλές φορές οι άνθρωποι «παίζουν εν ου παικτοίς». Ας μη αυταπατόμαστε με την προσδοκία ότι για όλα είναι «ικανή» η επιστήμη, επομένως και στην Ιατροβιολογική πρόοδο αυτή θα έχει αναγκαστικά την τελευταία λέξη. Όσοι πορεύονται στη ζωή τους μ’ αυτό τον απατηλό γνώμονα αργά η γρήγορα θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα η οποία πικρά θα τους απογοητεύσει. Είναι εξ’ άλλου πάρα πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να καθοριστεί μέχρι πού μπορούμε να προχωρήσουμε στη Βιολογική έρευνα, όταν τα όρια ανάμεσα στο επιθυμητό… το ωφέλιμο, άρα επιτρεπτό από τη μια μεριά, και στο ανεπιθύμητο, το επιβλαβές, άρα μη επιτρεπτό από την άλλη, είναι τόσο ασαφή, αβέβαια κι ανασφαλή• και ακόμη, όταν αυτό που σήμερα θεωρείται καλό, μπορεί αύριο ν’ αποδειχθεί κακό και το αντίστροφο. Είναι επομένως ολοφάνερο πως η επιμονή μας σε τολμηρούς, μα και επικίνδυνους πειραματισμούς —όταν μάλιστα έχουμε τόσην άγνοια— μοιάζει καθαρά «παιχνίδι με τη φωτιά»4.

Πολλοί από τους πρωταγωνιστές της βιολογικής επανάστασης, απελπισμένοι από τις διαγραφόμενες επιπτώσεις και τους κινδύνους, εγκατέλειψαν το πεδίο δράσεώς τους, όπως είχαν κάνει παλαιότερα ορισμένοι Ατομικοι Φυσικοί όταν είδαν που οδήγησαν οι εκπληκτικές ανακαλύψεις τους, ενώ οι υπόλοιποι συνέχιζαν το έργο τους, σαν να μη συνέβαινε απολύτως τίποτε(!) επιβεβαιώνοντας, μαζί με τους σημερινούς βιολόγους που προχωρούν απτόητοι στις έρευνές τους, πως βασικά κανένας φόβος, όσο μεγάλες κι αν είναι οι ανησυχίες που προκαλεί, δεν μπορεί ν’ αλλάξει την προαιώνια στάση του ανθρώπου απέναντι στον πειρασμό της γνώσης. Γι’ αυτό, το δίλημμα πολλών επιστημόνων και της Κοινής Γνώμης είναι από πολλές απόψεις κατανοητό. Η ανησυχία κάθε ευαίσθητης ψυχής κορυφώνεται αν σκεφθεί ότι πάνω από την εικόνα των αντιθέσεων, αντινομιών και παραλογισμών που παρουσιάζει ο σημερινός κόσμος, πλανιέται απειλητικά το φάσμα του μέγιστου των αποκτημάτων της «ανθρώπινης μεγαλοφυίας», της ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΕΙΑΣ.
Άσχετα αν δεν έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι συνείδηση τι σημαίνει ραδιενέργεια, αυτή βασικά βρίσκεται παντού, γύρω μας και μέσα μας. Στους ωκεανούς και στους διαπλανητικούς χώρους. Στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Στις πεδιάδες και στα βουνά. Ένα μόνο παράδειγμα αρκεί να μας δώσει μια γενική ιδέα του ασύλληπτου (από τη φαντασία μας) κινδύνου πού διατρέχουμε κάθε στιγμή. Ένα μεγάλο εργοστάσιο ατομικής ενέργειας κλείνει μέσα του 192.000 βόμβες σαν εκείνη που ρίχτηκε στη Χιροσίμα. Στη θεωρητική περίπτωση που όλη η ραδιενέργειά του απορροφηθεί από ανθρώπους θα προκαλέσει 440.000.000.000 καρκινοπαθείς.
Η τραγωδία της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι είναι ακόμα πρόσφατη. Και αν γίνει κακή χρήση της πυρηνικής ενέργειας; Κάποιος από τους λεγόμενους μεγάλους δήλωσε πρόσφατα: «Με την ανάπτυξη της πυρηνικής τεχνολογίας ο κίνδυνος μαζικής καταστροφής του κόσμου μας φαίνεται περισσότερο πιθανός από πρόθεση, λαθεμένο υπολογισμό, τυχαίο περιστατικό, κλοπή ή εκβιασμό!».
Ότι στις μέρες μας συντελούνται τέτοιες καταπληκτικές πρόοδοι στη σκιά και στο διάχυτο φόβο ενός ολοκληρωτικού πυρηνικού ολέθρου, αποδείχνει πως ίσως διανύουμε το λυκόφως του πολιτισμού μας, αν όχι της ανθρώπινης ιστορίας. Ωστόσο, όπως κι αν έχουν τα πράγματα, κάθε ευαίσθητος άνθρωπος αντικρίζοντας τα δεινά τούτα προβλήματα που δημιουργεί η σύγχρονή μας τεχνολογία αναρωτιέται: «Έφτασε μήπως η μεγάλη και κρίσιμη ώρα του κόσμου; Μπορεί η επιστήμη με τη συνδρομή της τεχνολογίας να προκαλέσει την καταστροφή της Γης και, φυσικά, τον αφανισμό του ανθρώπινου γένους;» (6).
Υπάρχει άραγε λύση; Λύσεις προτείνουν πολλές οι σοφοί του κόσμου. Ωστόσο αντί να λύνουν ή τουλάχιστο να απλοποιούν τα προβλήματα τα κάνουν πιο περίπλοκα, περισσότερο απειλητικά και πιο αγχώδη.
Διαβάστε ένα προφητικό άρθρο, που δημοσιεύθηκε το 1981 και το οποίο προέβλεψε τις εξελίξεις της σημερινής Επιστήμης η οποία χωρίς Θεό οδηγεί την ανθρωπότητα στον όλεθρο και την καταστροφή!…Αν υπάρχει σωστή και ολοκληρωμένη λύση είναι μια και μοναδική• αυτή που μας προτείνει η Αγία Γραφή: Να επιστρέψουμε με όλη τη θέλησή μας στον Θεό. (Ιεζεκιηλ λγ’ 11). Τότε, ενώ η εξωτερική κατάσταση του κόσμου μπορεί, και είναι πολύ πιθανό, να εξακολουθεί να παραμένει σκοτεινή, η δική μας εσωτερική πνευματική κατάσταση θα αλλάξει άμεσα και ριζικά. Η αγωνία, ο τρόμος, η απελπισία θα παραχωρήσουν τις θέσεις τους στην ειρήνη, στην αισιοδοξία, στην ελπίδα στον Θεό και στη χαρά της δικής Του φωτεινής Παρουσίας. Τα δεινά, όποια κι όσα κι αν είναι ή διαφαίνονται, δεν τρομάζουν ποτέ τον αληθινό πιστό του Θεού. Η δύναμη της αγάπης Του είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη και ισχυρότερη από κάθε εχθρικό παράγοντα που θα μπορούσε ποτέ ν’ απειλήσει τη ζωή και την ύπαρξή μας (Ρωμ. η’ 31, 35).
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

«Μάνες υποκατάστατα — Μια αντιμαχόμενη λύση στη στειρότητα» Εφημ. «ΤΟ ΒΗΜΑ», (15-6-1980).
«Προγεννητική Διάγνωση και Γενετική Καθοδήγηση» Dumars W. Key et al. Medical Progress. West J. of Medicine (1976) σελ. 57 – 66.
«Γενετική Πρόβλεψη: Δυνατότητες και Προβλήματα». Συζήτηση στρογγυλού τραπεζιού. Περιοδικό «ΙΑΤΡΙΚΗ» (1976) Αύγουστος, Τόμ. 30, σελ. 123- 187.
«Προβλήματα που δημιουργεί η Πρόοδος της Ιατρικής». Συζήτηση στρογγυλού τραπεζίου. Περιοδικό «ΙΑΤΡΙΚΗ» (1974) Μάρτιος, Τόμ. 25, σελ. 205-227.
Χλουβεράκης Κ. «Ο Γενναίος Νέος Κόσμος» της Βιολογίας. Διάλεξη που δόθηκε στο «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο» του Δήμου Αθηναίων. (19-5-1980).
«Προοπτικές της νέας Γενετικής Έρευνας». Ανασκόπηση, Ουάσιγκτον (Δεκέμβριος 1976).

———–
Το άρθρο αυτό είναι του Δρ. Χαρ. Μοσχίδη, Ιατρού, το οποίο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Έρευνα και Πίστη» (Απρίλης-Μάης-Ιούνιος 1981, Τόμος Β΄, Αριθμός 1, σελίδες 8-16).