[…]Ἡ πρόσληψη της χάριτος του Θεού και η οὐσιαστική συμμε­τοχή μας στην ζωή τοῦ Θεοῦ επιτελείται στην Θεία Λειτουργία. Ἄνευ Θείας Λειτουργίας, εἶναι ἀδύνατον κανείς να καταλάβη ἢ να ἐνεργήση και προσευχή και πνευματική ζωή. Ἀλλά η οἰκειοποίη­ση της χάριτος, η μυστική συμμετοχή και η δυνατότητα του με­τέχειν σε αὐτήν ἐπιτελείται στην προσευχή, διότι ἡ προσευχή εἶναι ὁ προσωπικός ἀγώνας, που κάνει ο άνθρωπος με τον Θεό.

Ἡ Θεία Λειτουργία, κατά κάποιον τρόπο, προσωποποιεῖ τον Θεό και μας τον καθιστά παρόντα, ενώ ἡ προσευχή αυτόν τον παρόντα Θεό τον κάνει δικό μας Θεό.
Ἡ Θεία Λειτουργία μας ενώνει άμεσα με τον Θεό, μας κάνει μέλη του σώματος του Χριστού. Εἶναι δυνατόν ὅμως ἕνα μέλος να μην απορροφά τους χυμούς, να μην ἐνεργεί στην ζωή του το χριστοειδές αξίωμα που έλαβε. Με την προσευχή ἐπιτυγχάνομε την προσωπική οἰκείωση με τον Θεό και δημιουργούμε τις κατάλληλες συνθήκες, ούτως ώστε η χριστοείδεια, την οποία λάβαμε, να είναι ἱκανή να μας κάνη να επιτυγχάνωμε και την θεραπεία μας και την ἀνύψωσή μας, και ετσι να μην είναι εις μάτην η καθημερινή μας πίστη.[…]

Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Περί προσευχής: Ερμηνεία στον όσιο Νείλο τον Ασκητή, εκδόσεις Ίνδικτος, Αθήνα 2016, σελ. 18 (απόσπασμα)