Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς Σταθείτε όλα τα σύμπαντα, όλοι οι υπάρχοντες κόσμοι και όλα τα όντα! Κάτω όλες οι καρδιές, όλες οι διά­νοιες, όλες οι ζωές, όλες οι αθανα­σίες, όλες οι αιωνιότητες! Διότι όλα αυτά χωρίς τον Χριστό είναι για μένα κόλαση-ή μια κόλαση δίπλα στην άλλη κόλαση-όλα είναι αναρίθμητες και ατέλειωτες κο­λάσεις και στο ύψος και στο βάθος και στο πλάτος. Ή ζωή χωρίς τον Χριστό, ό θάνατος χωρίς τον Χριστό, ή αλήθεια χωρίς τον Χριστό, ό ήλιος χωρίς τον Χρι­στό και τα σύμπαντα χωρίς Αυτόν, όλα είναι τρομερή ανοησία, ανυπόφορο μαρ­τύριο, σισύφειο βάσανο, κόλαση! Δεν θέ­λω ούτε τη ζωή, ούτε τον θάνατο χωρίς Εσένα, Γλυκύτατε Κύριε! Δεν θέλω ούτε την αλήθεια, ούτε τη δικαιοσύνη, ούτε τον Παράδεισο, ούτε την αιωνιότητα. Όχι, όχι! Εσένα μόνο θέλω, Εσύ μόνο να είσαι σε όλα και πάνω από όλα!… Θα δεχθώ κάθε είδους θάνατο, θανατώστε με με όποιον τρόπο θέλετε, αλλά χωρίς τον Χριστό δεν θέλω τίποτε. Ούτε τον εαυτό μου, ούτε και αυτόν τον ίδιο τον Θεό, ούτε κάτι άλλο ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο- δεν θέλω, δεν θέλω, δεν θέλω!».

Ό άνθρωπος πού έγραψε αυτά τα πύ­ρινα λόγια υπήρξε ή άγρυπνη συνείδη­ση της Ορθόδοξης Εκκλησίας μέχρι το έτος 1979, οπότε και εγκατέλειψε τον κό­σμο αυτό των μάταιων πραγμάτων. Το όνομα του: Ιουστίνος Πόποβιτς! Στις 29 του περασμένου Απριλίου ή Ιε­ρά Σύνοδος του Πατριαρχείου της Σερ­βίας κατέταξε και επισήμως μεταξύ των Αγίων τον αρχιμανδρίτη Ιουστίνο Πόπο­βιτς, τον οποίο ήδη από αυτή την ήμε­ρα της κοιμήσεως του, ήμερα του Ευαγ­γελισμού του έτους 1979, οι πιστοί τι­μούσαν ως άγιο. Ήμερα του Ευαγγελι­σμού γεννήθηκε το έτος 1894 στην πόλη Βράνιε της νότιας Σερβίας (γι’ αυτό και αρχικά έλαβε το όνομα Ευάγγελος) και ήμερα του Ευαγγελισμού αναχώρησε, το έτος 1979.

Ό άγιος Ιουστίνος ως νέος ευτύχησε να έχει δάσκαλο του στην Εκκλησιαστι­κή Σχολή του Αγίου Σάββα στο Βελιγρά­δι, όπου φοίτησε από το 1905 μέχρι το 1914, έναν άλλο άγιο, τον ονομαζόμενο νέο Χρυσόστομο της Σερβικής Εκκλη­σίας, τον μαρτυρικό Ιεράρχη άγιο Νικό­λαο Βελιμίροβιτς. Έγινε μοναχός την 1η Ιανουαρίου 1916 και έλαβε τότε το όνο­μα Ιουστίνος προς τιμήν του αγίου Ιουστίνου του φιλοσόφου και μάρτυρος, τον οποίο υπεραγαπούσε και θαύμαζε. Ή ζωή του ως μοναχού ήταν ασκητική, με αυστηρή νηστεία και χίλιες στρωτές μετάνοιες κάθε μέρα. Σπούδασε αρχικά στην αγία Πετρούπολη και στη συνέχεια στην Οξφόρδη, ενώ διδάκτορας της Θε­ολογίας ανακηρύχθηκε στη Θεολογική Σχολή των Αθηνών το έτος 1926.

Το 1931 εξελέγη επίσκοπος Καρπά­θιας, αλλά από πολλή ταπείνωση δεν δέχθηκε την εκλογή αυτή. Εξελέγη το 1935 υφηγητής και κατόπιν καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστη­μίου του Βελιγραδίου και δίδαξε εκεί Δο­γματική μέχρι το έτος 1945, οπότε και εκδιώχθηκε από το κομμουνιστικό καθε­στώς και φυλακίστηκε. Θα είχε μάλιστα τότε εκτελεσθεί· όμως με παρέμβαση του Πατριάρχη Γαβριήλ σώθηκε. Από τότε έμεινε έγκλειστος και υπό επιτήρηση στην Ιερά Μονή Τσέλιε, όπου λειτουργούσε καθημερινά μνημονεύοντας εκατοντάδες ονόματα. Κατά τη θεία Λειτουργία ήταν μεταρσιωμένος και τα μάτια του ήταν πάντα γεμάτα δάκρυα. Κήρυττε πολύ φλογερά, κατευθύνοντας πατρικά τις Μο­ναχές της Ιεράς Μονής.

Συνέγραψε κορυφαία θεολογικά συγ­γράμματα, από τα όποια σημαντικότερα είναι ή Δογματική, οι Βίοι των Αγίων και ή Ερμηνεία της Καινής Διαθήκης. Από αυτά αρκετά ήδη έχουν μεταφρασθεί και στην ελληνική γλώσσα έδώ και αρκετά χρόνια.

Ό άγιος αγαπούσε πολύ την Ελλάδα, παρότρυνε τα πνευματικά του παιδιά να σπουδάζουν στην Ελλάδα και τούς έλεγε: «Χωρίς την ελληνική γλώσσα δεν μπορείτε να γνωρίσετε την πατερική γραμματεία. Χωρίς δε τούς Πατέρες της Εκκλησίας μας δεν υπάρχει ούτε ερμη­νεία των Γραφών ούτε θεολογία… Γι’ αυτό να πάτε στην Ελλάδα, όπου συνε­χίζεται αδιάκοπη, ζωντανή ή παράδοση της Εκκλησίας μας. Εκεί υπάρχουν κέν­τρα και φυτώρια πνευματικά, υπάρχει το Άγιον Όρος. Εκεί ή θεολογία δεν είναι κάτι το αφηρημένο, αλλά είναι ζωή και πράξη».

Με λαμπρότητα, προεξάρχοντος του Πατριάρχου Σερβίας κ. Ειρηναίου και με τη συμμετοχή 22 Αρχιερέων, τελέσθη­κε την Κυριακή 2 Μαΐου 2010, θεία Λει­τουργία στον Καθεδρικό Ναό του Άγιου Σάββα στο Βελιγράδι, για το γεγονός της άγιοκατατάξεως του π. Ιουστίνου και του Ηγουμένου Συμεών της Μονής Ντάιμπαμπε του Μαυροβουνίου. Ή μνήμη του αγίου Ιουστίνου καθορίστηκε να εορτάζεται την 14η Ιουνίου και του άγιου Συμεών την 1η Απριλίου.

Είναι μεγάλο δώρο του Θεού στην Εκ­κλησία Του ή επίσημη αυτή αναγνώριση της και διά πλήθους θαυμάτων μαρτυρη­μένης αγιότητας του αγίου Ιουστίνου. Και είναι κατεξοχήν επίκαιρο και αναγκαίο για μας δώρο, διότι ή φωτεινή μορφή του και ό πύρινος και προφητικός θεολο­γικός του λόγος αποτελούν σταθερό ση­μείο πνευματικού προσανατολισμού μέ­σα στην απερίγραπτη πνευματική σύγ­χυση των καιρών μας.

Πραγματικά ή θεολογική μαρτυρία του όσιου Ιουστίνου συνιστά την πλέον α­κριβή και ριζοσπαστική ορθόδοξη κρι­τική τού δυτικού πολιτισμού, της δυτικής θεολογίας και φιλοσοφίας, και του έκτραπέντος οίκουμενιστικού κινήματος.

Ή θανατηφόρα ασθένεια όλων αυτών, υπογράμμισε ό όσιος Ιουστίνος, βρίσκε­ται στο ότι κατέληξαν να είναι συστήμα­τα ανθρωποκεντρικά. Εξόρισαν από το κέντρο τους τον Θεάνθρωπο Χριστό και στη θέση του έβαλαν τον άνθρωπο, την ανθρώπινη σοφία, γνώση, επιστήμη και αντίληψη των πραγμάτων. Με τον τρόπο αυτό στην ουσία έγιναν διαβολοκεντρικά συστήματα.

Αποκορύφωμα της αποστασίας του δυτικού κόσμου αποτελεί, κατά τον όσιο Πατέρα, ή τραγωδία του παπισμού, ό οποίος με το δόγμα του παπικού αλάθη­του στη θέση του Χριστού τοποθέτησε τον πάπα. Γι’ αυτό και είπε ό άγιος τού­το τον φοβερό λόγο: «Στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρείς κυ­ρίως πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα και του πάπα»!

Κλείνουμε τη σύντομη αυτή παρουσί­αση της μεγάλης μορφής του οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς με την επίκληση:

Όσιε πάτερ Ιουστίνε, πρέσβευε υπέρ ημών! ■(Από τον “ΣΩΤΗΡΑ”)