Η Δογματική του Αγίου Ιουστίνου, μολονότι χρησιμοποιήθηκε ως πανεπιστημιακό σύγγραμμα, είναι στην πραγματικότητα μία εμπειρική Δογματική, η οποία δείχνει στον πιστό την οργανική σχέση πίστεως και ζωής, πράξεως και θεωρίας. Είναι, όπως γράφει ο ίδιος, το «βιωμένο Ευαγγέλιο», το οποίο μπορεί να βιωθεί από κάθε πιστό, από την πιο απλή αμόρφωτη κατά κόσμον γριούλα έως και τον πιο ευφυή επιστήμονα. Η Δογματική αυτή αποτελεί ένα πολύ σημαντικό έργο για την καθολική και οικουμενική Ορθοδοξία.

Στον τόμο αυτόν, που ο Άγιος Ιουστίνος τον τιτλοφορεί Ορθόδοξη Φιλοσοφία της Αλήθειας, προβάλλει το ανθρωπολογικό πρόβλημα που βρίσκεται στο επίκεντρο των θεολογικών συζητήσεων αλλά και του ευρύτερου πνευματικού και φιλοσοφικού στοχασμού. Αυτό άλλωστε είναι τελείως φυσικό, γιατί το υλοκρατικό πνεύμα και ο σύγχρονος τρόπος ζωής συνέθλιψαν τον άνθρωπο και αφαίρεσαν όλο το πνευματικό βάθος του. έτσι οδήγησαν το ανθρώπινο πρόσωπο σε μια επιφανειακή ψηφιοποίηση. Το υποβίβασαν σ’ ένα επίπεδο όπου συνωστίζονται πολλά ατομικά “εγώ” χωρίς κανένα συλλογικό “εμείς”.

Εισαγωγή: Αθανασίου Γιέφτιτς Επισκόπου πρώην Ερζεγοβίνης

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς είναι ένας από τους μεγαλύτερους θεολόγους της εποχής μας, πνευματικός πατέρας της Εκκλησίας της Σερβίας και όλης της Ορθοδοξίας, ομολογητής της πίστεως και φιλόσοφος του Αγίου Πνεύματος. Γεννήθηκε το 1894 ανήμερα του Ευαγγελισμού στην κωμόπολη Βράνιε της Νοτίου Σερβίας από ιερατική οικογένεια. Από την φύση του είχε φιλοσοφικό πνεύμα και διψούσε για την θεία και την ανθρώπινη γνώση.

Σπούδασε στο Βελιγράδι, στην Αγία Πετρούπολη, στην Οξφόρδη, στην Αθήνα. Γνώριζε πολύ καλά οκτώ γλώσσες. Χρημάτισε καθηγητής του Πανεπιστημίου Βελιγραδίου. Διώχθηκε από το Πανεπιστήμιο το 1945 από το αθεϊστικό, ολοκληρωτικό καθεστώς που τότε κυβερνούσε στην Γιουγκοσλαβία.

Στα συγγράμματά του που ανέρχονται σε 40 τόμους διακρίνεται έντονα η αγάπη του προς τον Θεάνθρωπο Χριστό, η Χριστοκεντρικότητα της διδασκαλίας του και η αγάπη και αφοσίωσή του στους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας.

Κοιμήθηκε το 1979 ανήμερα του Ευαγγελισμού στην Μονή Τσέλιε, κλείνοντας με τον Ευαγγελισμό αυτόν τον επί γης βίο του, όπως και τον άρχισε. Στην Μονή Τσέλιε έζησε τα τελευταία συνεχή 28 χρόνια της ζωής του, ο τάφος του εκεί έχει γίνει τόπος προσκυνήματος για τους Ορθοδόξους από όλο τον κόσμο. Το Πατριαρχείο Σερβίας τον Μάιο του 2010 κατάταξε επίσημα τον π. Ιουστίνο στο αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Το έργο του Αγίου Ιουστίνου δεν είναι άγνωστο στο ελληνικό κοινό, αφ’ ενός διότι πολλά από τα κείμενα και έργα του έχουν μεταφραστεί στην γλώσσα μας, και αφ’ ετέρου επειδή τόσο ο ίδιος όσο και πολλά από τα πνευματικά του τέκνα έχουν σπουδάσει στην Ελλάδα και διατηρούν με τον ελληνόφωνο κόσμο σχέσεις αδελφικές.

Στο συγκεκριμένο έργο της Δογματικής του Αγίου Ιουστίνου οφείλαμε να προσεγγίσουμε και να μεταφράσουμε για το ελληνικό κοινό ένα κείμενο που προορίζεται μεν για εγχειρίδιο Δογματικής φοιτητών της θεολογίας, αλλά στην ουσία του αποτελεί μία βιωματική δογματική, η οποία ως πυρήνα της έχει την αγάπη και το ολοκληρωτικό δόσιμο του ανθρώπου στον θεάνθρωπο Χριστό.

Η γραφή του Αγίου αποτυπώνει την προσωπική εμπειρία και θεοπτία του, στοιχείο που ο επιμελής αναγνώστης μπορεί να διακρίνει εύκολα. Βεβαίως, αυτό επ’ ουδενί δεν σημαίνει πώς επινοεί κάτι ή νεωτερίζει· αντιθέτως, βαδίζει στα χνάρια της αγιοπατερικής παραδόσεως, γενόμενος και ο ίδιος φορέας αυτής.

Γνώστης της ελληνικής γλώσσας, και δη της αρχαίας, ο Άγιος Ιουστίνος συγγράφει στην σερβική, χρησιμοποιώντας και αποτυπώνοντας παράλληλα τον πλούτο, την δυνατότητα της σύνθεσης και την ελαστικότητα και των δύο αυτών γλωσσών, και θα προσθέταμε και της ρωσικής γλώσσας. Εργαλείο του για αυτή την σύνθεση είναι κατά κύριο λόγο η χρήση των γραμματικών προθέσεων. Αυτό που μένει ως γενική εικόνα και τελική επίγευση των γραπτών του Αγίου Ιουστίνου, όσον αφορά στον γλωσσικό πλούτο τους, είναι ένα εντελώς προσωπικό ύφος γραφής που ξεκινά εμπεριέχοντας και συνθέτοντας την σλαβική ψυχή της Αγιοσαββικής παραδόσεως, τους Ρώσους θεολόγους και Γέροντες και καταλήγει στον ελληνικό τρόπο εκφράσεως. Άλλωστε, αυτό αποτελεί και ένα από τα στοιχεία της καθολικότητας και της οικουμενικότητος της Ορθοδόξου παραδόσεως.

Ο Άγιος πλάθει νέες λέξεις, οι οποίες δεν αποτελούν νεολογισμούς αλλά εμπνευσμένη διατύπωση των αληθειών και των δογμάτων της Εκκλησίας. Βασικό εργαλείο για την δημιουργία αυτών των νέων λέξεων όπως προείπαμε είναι οι προθέσεις, οι οποίες προτίθενται ρημάτων και ουσιαστικών. Επιλέξαμε να αποδώσουμε με απόλυτη πιστότητα τις περιπτώσεις αυτές, καθώς μία δική μας ερμηνεία ή απόδοση θα κινδύνευε να αλλοιώσει το νόημα και τη δυναμική του κειμένου. Τις εκφράσεις αυτές και τις λέξεις είναι εύκολο να τις εντοπίσει ο αναγνώστης από τις πρώτες κιόλας σελίδες του βιβλίου. […]

(Άρης Γεωργόπουλος, από το σημείωμα του μεταφραστή)

ΣΕΛΙΔΕΣ: 1076

ΣΧΗΜΑ: 17×25

ΣΚΛΗΡΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ

ΕΤΟΣ ΕΚΔΟΣΗΣ: 2019

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ
ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ
– ΕΚΚΛΗΣΙΑ: ΤΟ ΠΑΝ-ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Η ΕΥ-ΑΓΓΕΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΝ ΑΥΤΗ ΖΩΗΣ
ΤΑ ΙΔΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
1. Η ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
2. Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
3. Η ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
4. Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Η ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ
– Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΟΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ
Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Η ΧΑΡΙΣ
ΤΑ ΙΕΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΑΡΕΤΕΣ
Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ
ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΚΑΙ ΕΟΡΤΕΣ
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ
Η ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ΤΑ ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ
ΟΙ ΙΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ
ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
– Ο ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ ΩΣ ΚΡΙΤΗΣ
Η ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Η ΜΕΡΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΑΙΩΝΟΣ
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ
Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ
Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ
Η ΠΑΓΚΟΙΝΗ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
Η ΑΙΩΝΙΟΣ ΖΩΗ
Η ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΠΑΝ-ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΠΑΝ-ΜΕΤΡΟ