… Η παράλυσις του σώματος εξασθενεί τας σωματικάς δυνάμεις και τας καθιστά ακινήτους προς εργασίαν σωματικήν, και η παράλυσις της ψυχής καθιστά τας πνευματικάς και ψυχικάς δυνάμεις ακινήτους προς εργασίαν πνευματικήν.
Και την μεν παράλυσιν τους σώματος ευκόλως οι άνθρωποι την αισθάνονται, ενώ την ψυχικήν ελάχιστοι την εννοούν.
Όταν εις τις πνευματικές εργασίες είναι κανείς ακίνητος και αναίσθητος,
όταν η ψυχή του δεν αγαπά τον Θεόν, δεν αισθάνεται έφεσιν ολόψυχον, όταν δεν αγαπά τον πλησίον, όταν βλέπει πάσχοντα πτωχόν, πεινώντα, διψώντα, γυμνόν, κινδυνεύοντα και η ψυχή του δεν αισθάνεται πόνον, συμπάθειαν, ευσπλαχνίαν τότε πάσχει από παράλυσιν.
Όταν προσεύχεται και ο νους του αεροβατεί, όταν ευρίσκεται εις τον ναόν του Θεού και δεν αισθάνεται που ευρίσκεται, όταν έχει υπερηφάνειαν, φθόνον, μνησικακίαν, όταν κατακρίνει ή κακολογεί από φθόνον και κακίαν τους συνανθρώπους του, όταν ψεύδεται, συκοφαντεί, θυμώνει, βλασφημεί, όταν είναι έκδοτος εις ασωτείας και αισχρουργίας τότε η ψυχή του πάσχει από παράλυσιν. Έχει ανάγκην θεραπείας, και ο μοναδικός ιατρός της ψυχή μας είναι ο Ιησούς Χριστός, χθες και σήμερον ο αυτός εις τους αιώνας…
ΠΗΓΗ: ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
Πηγή
https://paraklisi.blogspot.gr/2016/10/blog-post_832.html