Απόλυτος είναι μόνον ο Θεός. Το κακόν, μη ον αυθύπαρκτον αλλ’ απλώς αντίθεσις του ελευθέρου δημιουργήματος κατά της ανάρχου Υπάρξεως, του Θεού, δεν δύναται να είναι απόλυτον. Διά τούτο το κακόν εις καθαράν, τουτέστιν απόλυτον μορφήν δεν υπάρχει και δεν δύναται να υπάρξει. Παν κακόν, τελούμενον υπό των ελευθέρων κτισμάτων, ζη αναγκαίως ως παράσιτον επί του «σώματος» του αγαθού. Είναι απαραίτητον εις το κακόν να εύρη δι’ εαυτό δικαίωσιν, να εμφανισθή ενδεδυμένον το ένδυμα του αγαθού, και ουχί σπανίως και του υψίστου αγαθού. Το κακόν αναμιγνύεται πάντοτε και αναποφεύκτως μετά τινός δόσεως θετικής αναζητήσεως, και ένεκα τούτου «πλανά» τον άνθρωπον. Την θετικήν αυτού άποψιν το κακόν προσπαθεί να παρουσιάσει εις τον άνθρωπον ως αξίαν τοσούτον σπουδαίαν, ώστε διά την επιτυχίαν αυτής να είναι επιτρεπτά όλα τα μέσα.(…)
Επίστευεν ο Γέρων ότι το κακόν πάντοτε ενεργεί «διά της απάτης», δι’ επικαλύμματος καλού, ενώ το καλόν δεν έχει ανάγκην της συνεργασίας του κακού διά την πραγμάτωσιν αυτού, και διά τούτο, όπου εμφανίζονται κακά μέσα (πονηρία, ψεύδος, βία και τα όμοια), εκεί άρχεται περιοχή ξένη προς το πνεύμα του Χριστού. Το καλόν δεν επιτυγχάνεται διά κακών μέσων, ούτε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. «Το καλόν ουκ έστι καλόν, αν μη καλώς γένηται». Αύτη είναι η διαθήκη την οποίαν παρέδωκαν εις ημάς οι Απόστολοι και οι Άγιοι Πατέρες. Εάν ενίοτε νικά το καλόν και διά της εμφανίσεως αυτού διορθώνει το κακόν, θα ήτο σοβαρόν σφάλμα να σκέπτηταί τις ότι το κακόν ωδήγησεν εις το καλόν, ότι το καλόν υπήρξεν αποτέλεσμα του κακού. Τούτο είναι αδύνατον. Η δύναμις όμως του Θεού είναι τοιαύτη, ώστε, εκεί όπου εμφανίζεται, να ιατρεύη το παν, διότι ο Θεός είναι το πλήρωμα της ζωής και δημιουργεί την ζωήν εκ του μηδενός.