Ο Αϊνστάϊν έλεγε πως αν γνώριζε την φύση του χρόνου όταν ήταν μικρός, θα γινόταν ρολογάς, γιατί έτσι όπως μας έχει προσφερθεί ο χρόνος, είναι μόνο για τα ραντεβού μας και καμμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα της διάστασης του χρόνου.

Ο χρόνος διαστέλλεται, συστέλλεται και μηδενίζεται. ΑΝ μας ενδιαφέρει η νίκη του χρόνου και η μετάβασή μας στο άχρονο και το βίωμα του Αχρόνου, από τώρα, υπερσκελίζουμε τις διαστολές και συστολές και ασχολούμαστε σοβαρά με τον μηδενισμό… Ο χρόνος μηδενίζεται με την αυτοσυγκέντρωσή μας.

Όταν όμως ο χρόνος μηδενιστεί, στο τετραδιάστατο του χωροχρόνου, ”αναλαμβάνει δράση” ο χώρος μέσα στον οποίο έγινε ο μηδενισμός. Έτσι, με την ενασχόλησή μας, την αυτοσυγκέντρωσή μας σε χώρο φθοράς (χρήματα, δόξες, οτιδήποτε γήινο, ακόμη και φιλοσοφία…) το αποτέλεσμα των επιλογών μας θα είναι δυστυχώς ο πικρός καρπός: της αιώνιας φθοράς.

Ενώ εαν ο χώρος είναι άφθαρτος, πρώτον την βασιλείαν επιζητείτε και μετά όλα τα άλλα προστεθήσονται… ο καλός Θεός, σε ανταπόκριση της αυτοσυγκέντρωσης, δλδ της θυσίας ”του χρόνου” προσωπικού, κοσμικού… για χάριν του Υπέρχρνου Θεού, σαν από κλεψύδρα μας μεταγγίζει την αιώνια αφθαρσία και μας κάνει κοινωνούς της υπεράνω χρόνου ζωής Του, που ως Σώμα ”Αναστημένο”, σηματοδοτεί και την συμμετοχή μας στην Εκκλησία.

Πριν λοιπόν προλάβουν οι επιστήμονες και όλοι οι άνθρωποι, να σκεφτούν αν είναι σωστή η παραπάνω θεωρία για τον χρόνο, περί διαστολών συστολών και μηδενισμού, κοιτάζοντας με απορία το ρολόι… πως περνάει ο χρόνος (ενώ κάποιοι φιλόσοφοι μας βεβαιώνουν, πως ο χρόνος μένει… εμείς περνάμε), οι άγιοί μας, με τα ευωδιαστά (πάμπολλα ΑΦΘΑΡΤΑ) λείψανα απέδειξαν όχι μόνο την ορθότητα της θεωρίας αλλά και έδειξαν τον πρακτικό τρόπο μηδενισμού του χρόνου, κατακράτους νίκης του (άρα της φθοράς και του θανάτου).

Πως; κατά τάξη και ετοιμότητα και πρόοδο ΚΑΙ στα τρία επίπεδα, συγχρόνως. Σωματικό, συναισθηματικό, νοητικό.  Με το νου να ‘’αυτοσυγκεντρώνεται’’ (άρα να μηδενίζει τον χρόνο και να αφθαρτοποιείται), όσο ‘’θυμάται’’ το Θεό, με την στροφή όλων των σκέψεων στον καλό Θεό (ως μετάνοια). Με το συναίσθημα να εμμένει παρά τις αντιξοότητες στην ελπίδα και φόβο (σεβασμό) Θεού υποβοηθούμενο από τις κύριές του δυνάμεις. Της (σώζουσας) πίστης, της αγάπης Θεού και συνανθρώπων… και τέλος δια του σώματος, με την προσήλωση αυτού στην τήρηση των ζωηφόρων εντολών.

Κατά τάξη, ετοιμότητα και εργαζόμενοι φιλοπόνως, το δοθέν μας τάλαντο. Κύριε ελέησον.    (δεσμός προς κείμενο Του μακαριστού Γέροντος και κτήτορος της Μονής του Τιμίου Προδρόμου Essex Σωφρονίου Σαχάρωφ από το βιβλίο “ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΉΣ”, εκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου. Η ΑΣΚΗΣΙΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ)