Τίναξα το κεφάλι πεισματωμένος: – Με το εγώ αυτό ξεχώρισε ο άνθρωπος από το ζώο, μην το κακολογάς, πάτερ Μακάριε. – Με το εγώ αυτό ξεχώρισε από το Θεό. Πρώτα όλα ήταν ένα με το Θεό, ευτυχισμένα στον κόρφο του. Δεν υπήρχε εγώ και συ κι εκείνος∙ δεν υπήρχε δικό σου και δικό μου, δεν υπήρχαν δυο, υπήρχε ένα∙ το Ένα, ο Ένας. Αυτός είναι ο Παράδεισος που ακούς, κανένας άλλος∙ από κει ξεκινήσαμε, αυτόν θυμάται και λαχταρίζει η ψυχή να γυρίσει∙ βλογημένος ο θάνατος! τί ‘ναι ο θάνατος, θαρρείς; Ένα μουλάρι, το καβαλικεύουμε και πάμε. Μιλούσε, κι όσο μιλούσε το πρόσωπό του φωτίζουνταν∙ γλυκό, ευτυχισμένο χαμόγελο ζεχύνουνταν από τα χείλια του κι έπιανε όλο του το πρόσωπο. Ένιωθες βυθίζουνταν στην Παράδεισο. – Γιατί χαμογελάς, γέροντά μου; – Είναι να μη χαμογελώ; μου αποκρίθηκε∙ είμαι ευτυχής, παιδί μου∙ κάθε μέρα, κάθε ώρα, γρικώ τα πέταλα του μουλαριού, γρικώ το Χάρο να ζυγώνει. Είχα σκαρφαλώσει τα βράχια για να ξομολογηθώ στον άγριο τούτον απαρνητή της ζωής∙ μα είδα ήταν ακόμα πολύ ενωρίς∙ η ζωή μέσα μου δεν είχε ξεθυμάνει, αγαπούσα πολύ τον ορατό κόσμο, έλαμπε ο Εωσφόρος στο μυαλό μου, δεν είχε αφανιστεί μέσα στην τυφλωτική λάμψη του Θεού. Αργότερα, συλλογίστηκα, σα γεράσω, σαν ξεθυμάνω, σαν ξεθυμάνει μέσα μου κι ο Εωσφόρος. Σηκώθηκα. Άσκωσε ο γέροντας το κεφάλι. – Φεύγεις; έκαμε∙ άε στο καλό∙ ο Θεός μαζί σου. Και σε λίγο, περιπαιχτικά: – Χαιρετίσματα στον κόσμο. – Χαιρετίσματα στον ουρανό, αντιμίλησα∙ και πες στο Θεό, δε φταίμε εμείς, φταίει αυτός που έκαμε τον κόσμο τόσο ωραίo.
Από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη, Αναφορά στον Γκρέκο, εκδ. Ελ. Καζαντζάκη, 1964.
πηγή : Ιερά Μητρόπολις Λευκάδος και Ιθάκης |