Κάποτε σε μια πανήγυρη του Αγίου Παύλου είχε θάλασσα και είχαν  τραβήξει το ξυλοκάικο πάνω στον Αρσανά. Μετά την πανήγυρη 10-15 άτομα  προσπαθούσαν να το ρίξουν στη θάλασσα και δεν μπορούσαν.  Τότε τους είπε ο παπα-Μεθόδιος να κάνουν λίγο στην άκρη. Το τράβηξε  μόνος του, αλλά όχι με τη δύναμή του. Προσευχήθηκε και ο Θεός τον  δυνάμωσε.    Διηγείτο και ένα συγκλονιστικό γεγονός που έγινε στη Ρουμανία: “Από  ένα γειτονικό χωριό ένας καλόγερος έβγαλε τα ράσα και παντρεύτηκε. Έκανε παιδιά, πέρασαν τα χρόνια και ήρθε η ώρα της κοιμήσεώς του. Τον  ετοίμασαν και ειδοποίησαν τον Ιερέα να ‘ρθει την τάδε ώρα για την  κηδεία. Πήγε ο παπάς να τον σηκώσουν και βλέπει το σπίτι άδειο, δεν  υπήρχε κανείς. Ανέβηκε πάνω και είδε μόνο το λείψανο. Απορούσε και  αναρωτιόταν τι συνέβη.    Τότε άκουσε βαριά βήματα στη σκάλα. Ξαφνικά βλέπει μπροστά του μια  μεγάλη αρκούδα η οποία του είπε: “Τι ήρθες εδώ, για να διαβάσεις αυτόν;  Αυτός ήταν καλόγερος και απαρνήθηκε το Σχήμα του. Όσα διαβάσματα θέλεις  κάνε, αυτός είναι δικός μου”. Και αμέσως πήρε το λείψανο η αρκούδα και εξαφανίστηκε. Και τότε άνοιξαν  τα μάτια του και είδε τον κόσμο που έκλαιγαν το νεκρό. Σάστισε, ήταν σα  χαμένος και όταν συνήλθε κάπως, ζήτησε να τον πάνε στο σπίτι του. Δεν  παρέμεινε να διαβάσει τη νεκρώσιμη ακολουθία. Αφού συνήλθε και διηγήθηκε όσα συνταρακτικά είδε στους δικούς του,  ζήτησε άδεια από την παπαδιά του και ανεχώρησε για το Άγιον Όρος όπου  έζησε με άσκηση και μετάνοια”.    Ο παπα-Μεθόδιος γνώρισε αυτόν τον παπά, άκουσε από τον ίδιο το περιστατικό και αυτός το διηγείτο στους άλλους με έμφαση.    Τον ρωτούσαν γιατί δεν παίρνει υποτακτικό και απαντούσε: “Τώρα  άρχισαν να έρχονται Ρουμάνοι στο Άγιον Όρος, αλλά αυτοί είναι παιδιά του κομμουνισμού. Εμείς αλλιώς μάθαμε”.    Οι Αγιοπαυλίτες πατέρες αγαπούσαν τον παπα-Μεθόδιο και όταν ανέβαιναν στις Καρυές τους φιλοξενούσε στο Κελί του. Όταν πια γήρασε, τον  παρακαλούσαν να τον πάρουν στο Μοναστήρι να τον γηροκομήσουν. Ήθελε μεν,  αλλά φοβόταν μην τον κάνουν Πνευματικό, όπως έκαναν τον παπα-Μακάριο  από τη Λάκκου Σκήτη, στον οποίον πήγαιναν πολλοί Ρουμάνοι απ’ όλο το  Άγιον Όρος και εξομολογούντο. Ο παπα-Μεθόδιος θεωρούσε τον εαυτό του  ανάξιο, φοβόταν τις ευθύνες και έλεγε: “Εγώ δεν είμαι για τέτοια. Θα έχω ευθύνη μεγάλη. Που να βρω άκρη”.    Ο παπα-Μεθόδιος αρρώστησε τη Σαρακοστή του έτους 1979. Όπως αναφέρει ο γέροντας Παΐσιος, της Σταυροπροσκυνήσεως κάλεσε τον Ρουμάνο  παπα-Χριστόφορο και τον έστειλε να ειδοποιήσει τον πατριώτη τους  παπα-Ιωακείμ, που εγηροκομείτο στη Μονή Κουτλουμουσίου, ότι αύριο την  ίδια ώρα θα πεθάνουν μαζί. Του ζήτησε και συγχώρεση σε ό, τι του έσφαλε.  Ο παπα-Ιωακείμ πίστεψε στα λόγια του παπα-Μεθόδιου, ετοιμάστηκε και  περίμενε με χαρά την ώρα του θανάτου του προσευχόμενος στην Παναγία.  Την άλλη μέρα στις 5 με το Βυζαντινό εκοιμήθη ειρηνικά ο παπα-Ιωακείμ  και την ίδια ώρα και ο παπα-Μεθόδιος, όπως το προγνώρισε και το προείπε.  Ήταν 13 Μαρτίου 1979. Έφυγαν και οι δύο αγιασμένες ψυχές μαζί, γιατί  ήταν παραδελφοί και είχαν πολλή αγάπη μεταξύ τους. Το ζήτησαν αυτό από  το Θεό για να μην αποχωρισθούν ούτε σ’ αυτή τη ζωή ούτε και στην άλλη.    Την ευχή του να έχουμε. Αμήν.