…Αύτη ή καθαρή και άμεση σχέση ανάμε­σα στο υπερβατικό και τον άνθρωπο  εκ­δηλώνεται σε όλες τις περιστάσεις καί τις καταστάσεις της ζωής. Ή  συναίσθηση ότι οϋτε μια τρίχα της κεφαλής μας δεν μπορεί να πέσει χωρίς  τη θέληση του Θεού, προσφέρει γαλήνη καί ειρήνη εσωτερική, πού φαίνονται καθαρά στα πρόσωπα των πιστών. “Ετσι συναντά κανείς, μερικές φο­ρές,  κυρίως σε μοναστήρια, πρόσωπα μο­ναχών πού θα νόμιζες πώς έχουν κατέβει  απευθείας από κάποια παλιά εικόνα. 
“Ε­νας γέροντας μοναχός, ό πατήρ Κόνων, διηγόταν πώς στα νειάτα του, ως  υποτα­κτικός ενός αγίου γέροντα, αρρώστησε βαριά. Ό γιατρός του έγραψε  φάρμακα, πού έπρεπε να τα παίρνει μαζί με γάλα.  Άλλα τότε ήταν Μεγάλη Σαρακοστή και ό νεαρός μοναχός ρώτησε σχετικά τον πνευματικό του.  Ό γέροντας ήταν κατη­γορηματικός: “Οχι γάλα κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής.  « Άλλα ό γιατρός —αν­τέτεινε ό μοναχός— μου είπε πώς αν δεν πάρω γάλα θα πεθάνω».  «Καλώς, ας πε­θάνεις λοιπόν, παιδί μου, ας πεθάνεις», του αποκρίθηκε.  «Είναι, ίσως, θέλημα τον Θεού». Φυσικά, ό νεαρός μοναχός υπάκουσε στο γέροντα του. «Καί, όπως βλέπετε, εί­μαι ακόμη εν ζωή», μας έλεγε χαμογελών­τας.
 Ό πατήρ Κόνων πάντα χαμογελάει. Είναι ό Αγιος Νικόλαος του μοναστηρί­ου.  Καλεί στο κελλί του όλους τους προ­σκυνητές του μοναστηρίου και τους  προ­σφέρει καρύδια, ψωμί, μήλα, μέλι. Το κελ­λί του είναι πάντα γεμάτο  από κόσμο. “Ο­λοι του ζητούν μια συμβουλή ή, απλά, μια ζεστή λέξη. «Όταν δεχόμαστε τους ξέ­νους, είναι ο Θεός που επισκέπτεται το σπίτι μας», τους λέει.   Στά μάτια του, όλοι είναι καλοί, όλοι είναι θαυμάσιοι.  Εί­ναι ό δοχειάρης του μοναστηρίου και φροντίζει για όλους. Αλλά ποτέ  δεν βάζει τροφή στο στόμα του. “Οταν κάποιος επι­μείνει, παίρνει ένα  κομμάτι ψωμί, πού το ξεχνά στο χέρι του. «Μόλις σηκώθηκα όπ’ το τραπέζι», δικαιολογείται. Περνάει με διακριτικότητα από όλα τα  πράγματα, λες καί είναι μια αυλή ύπαρξη, πού ζει μονάχα από το πνεύμα.Ό ορθόδοξος μοναχισμός έχει πολ­λούς τέτοιους εκπροσώπους, πού τα  πρό­σωπα τους, θα έλεγα, είναι άυλα: “Εχουν εκλείψει άπ’ αυτά τα σημάδια των παθών, του άγχους, των μερίμνων. Εΐναι πρόσω­πα πού προγεύονται,  από τώρα, την αιώ­νια ζωή, πού ακτινοβολεί το φως του πνεύματος — ζωή  της απόλυτης γαλήνης. Είναι πολυάριθμοι ούτοι οί μοναχοί, δια­φόρου  ηλικίας, ιδιοσυγκρασίας καί θεο­λογικής μορφώσεως, αλλά έχουν ως κοι­νό  τους γνώρισμα μια διαφάνεια, μια α­νέκφραστη οντότητα, ξεχωριστή ό  καθέ­νας, άλλα όμοια, έχουν ευγένεια, χιούμορ —ναί, χιούμορ— και μια  απεριόριστη δεξι­ότητα ν’ ανακαλύπτουν την ομορφιά του κόσμου, για τούς  ίδιους και για τους άλ­λους, να την αξιοποιούν ως ανεκτίμητο δώρο του  Θεού. Καί πάνω απ” όλα μια ψυχική ισορροπία: αύτη ή σοφία, για την οποία μιλούν οί Πατέρες — πέρα από κά­θε αυστηρότητα, πέρα από την ενόχληση  του αμαρτωλού καί την ανέκκλητη κατα­δίκη.