ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Στην Ορθόδοξη πνευματικότητα και πραγματικότητα, όταν μιλάμε για μυστική ένωση με το Θεό, νοούμε τη βουλητική και συνειδητή αποδοχή ότι είμαστε «προσειλημμένοι» «εν τω Χριστώ», ότι είμαστε δυναμικά ενυπόστατοι στο Θεανδρικό Πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Τούτη την αλήθεια τη ζούμε λειτουργημένη κατεξοχήν μέσα στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Μέσα σ’ αυτό το Μυστήριο έχουμε τις πρϋποθέσεις για τη μέθεξή μας σε μια υποστασιωμένη αναγέννηση του ανθρώπου, που επιτεύχθηκε πραγματικά και δυναμικά στο Θεανδρικό Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, μέσα στη ζωή Του και μέσα στο Σταυρικό θάνατό Του. Πρόκειται περί συνειδητής αποδοχής της «ανάπλασής μας» στο πρόσωπο του «νέου Αδάμ».



Ο μόνος τρόπος να γίνει πραγματικότητα – σε βάση υποκειμενικής οντότητας – η μέθεξή μας αυτή είναι η διαρκής αναμόρφωσή μας (μέχρις ότου γίνει τέλεια συμμόρφωσή μας) με βάση τη ζωή και το Σταυρικό θάνατο του Ιησού Χριστού. Η υπαρξιακή αυτή μεταβολή μας καταξιώνει στο πρόσωπό μας τη ζωή και το Σταυρικό θάνατο του Ιησού Χριστού. Δηλαδή μας μεταφέρει από τον αποστατημένο εγωκεντρισμό μας στη Χριστοκεντρική κατάφαση της αυτοεξουδένωσής μας. Αυτή η Χριστοκεντρική κατάφαση της αυτοεξουδένωσής μας επιτελείται στο χώρο της προσωπικής Γεθσημανής μας. Μέσα εκεί η προσευχή – η πιό τέλεια προσευχή μας – γίνεται ζωή και η ζωή μας γίνεται προσευχή. Εκεί μέσα αποκορυφώνεται ο υπαρξιακός διχασμός μας, αλλά τελικά εξαλείφεται οριστικά και αμετάκλητα με τη Χριστοκεντρική υποταγή μας στο θέλημα του Θεού-Πατέρα. Τότε η προσευχή μας γίνεται ειλικρινής και η ζωή μας δρασκελίζει το κατώφλι της αιωνιότητας και της αφθαρσίας. Από εκεί και πέρα η «εν Χριστώ» τελείωσή μας δεν είναι προϊόν ατομικής προσπάθειας πάνω σε βάση νομικού ηθικισμού, αλλά είναι καρποφορία και μέθεξη στη ζωή του Χριστού, στη ζωή της Εκκλησίας, στη ζωή του κόσμου. Δεν πρέπει όμως να λησμονούμε ότι η επίγεια ζωή του Ιησού Χριστού επισφραγίζεται με το Σταυρικό θάνατό Του. Κάθε γήινο στοιχείο της ύπαρξής μας φυγαδεύεται με την κατάφαση και την πραγμάτωση του προσωπικού σταυρικού θανάτου μας. Όπως στο Σταυρικό θάνατο του Ιησού έτσι και στο δικό μας, η ξιφολόγχη που κόβει το κεφάλι μας είναι η θέληση των εκτός Χριστού ζώντων, η θέληση αυτών που δεν αποδέχονται την πρόσληψή τους «εν Χριστώ». Αυτή η ειρηνική αποδοχή της φαινομενικής νίκης του θελήματος των εκτός Χριστού αυτόβουλα ζώντων είναι ο σταυρικός θάνατός μας. Γι’ αυτό το θάνατο μας ετοιμάζει η Γεθσημανή μας, η ζωή μας «εν προσευχή» και η προσευχή «εν τη ζωή» μας, «εν τω Χριστώ». Προσευχή «εν Χριστώ» σημαίνει συνειδητή ταύτιση της βούλησής μας με τη βούληση του χριστού, σε όλες τις προσωπικές και κοινωνικές διαστάσεις.



Αυτό το ποιόν της προσευχής… καλούμαστε να διακονήσουμε στις ψυχές, ώστε να εισέλθουν στο χώρο της προσωπικής Γεθσημανής τους και να εξέλθουν ακολουθώντας τον Κύριό μας λέγοντας: «Άγωμεν, ιδού ήγγικεν ο παραδιδούς με». Όποιος μας παραδίδει στο Σταυρό, μας αποθέτει στην αγκάλη της Αγίας Τριάδος, μας χαρίζει το εισιτήριο για την αιώνια μακαριότητα. Ο άγιος Λογγίνος, ο εκατόνταρχος περιμένει και αυτόν και εμάς.
Όλοι μας κατά κάποιο τρόπο είμαστε «σταυρωτές» του Ιησού ή των αδελφών μας. Το ερώτημα είναι: Θα θελήσουμε από «σταυρωτές» να γίνουμε «σταυρωμένοι»; Αν το θελήσουμε, θα ζήσουμε τη Βασιλεία του Θεού αιώνια και θα την κάνουμε γνωστή και στην εποχή και στο περιβάλλον μας. Αυτή είναι και η ευχή μας.
Αρχ. Αντώνιος Ρωμαίος

(Προλογικό σημείωμα απ’ το βιβλίο: ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ του ANTONY BLOOM, εκδόσεις «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ» της Ι. Μ. ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΡΕΑ.)