Είχε αποκτήσει αρκετά πνευματικά και καλά τέκνα που τα συμβούλευε με αγάπη. Ξεχώριζαν γείτονες του ιερομόναχοι και μοναχοί. Τις τελευταίες του ημέρες συγκεκριμένα τρεις ημέρες προ του τέλους του, τον άφησαν οι δυνάμεις του. Εμείς πηγαίναμε και τον βλέπαμε με τη σειρά, ο π. Βασίλειος, ο π. Γρηγόριος, ο π. Αθανάσιος, ο π. Παύλος και ο π. Παΐσιος, φυσικά δεν τον άφηνε.
Την πρότελευταία ημέρα του συνέβη το εξής: Καθώς είπαμε, κάθε ημέρα έβαζε στο άγιο ποτήριο τον άγιο άρτο μαζί με νάμα και κοινωνούσε ως ιερεύς. Την ημέρα εκείνη δεν μπόρεσε να καταλύσει απ’τη μεγάλη του αδυναμία. Όταν έφτασα μου είπε να καταλύσω, μα είχα φάει και δεν μπορούσα. Αργότερα ήλθε άλλος ιερεύς και κατέλυσε. Το γεγονός αυτό τον φόβισε και ήθελε να διακόψει την θεία κοινωνία, γιατί είχε και τάση προς έμετο. Σκέφτηκα μήπως είναι κάποια παγίδα του σατανά στημένη να φύγει απ’τη ζωή δίχως να έχει “στο στόμα του τον Χριστό” καθώς έλεγε. Τον παρακάλεσα να τον κοινωνήσω εγώ. Δέχθηκε και χάρηκε πολύ.
Το άλλον πρωί πηγαίνω και βλέπω και τον π. Παΐσιο πολύ άρρωστο. Τους χαιρέτησα και ετοίμασα τα της θείας κοινωνίας. Καθώς ήταν ξαπλωμένος στο ξύλινο κρεβάτι το, την ώρα που τον κοινωνούσα, τον βλέπω, ωε τρεις πιθαμές να είναι πάνω απ’το κρεββάτι του, σαν άγγελος να δοξάζει τον Θεό και να μ’ευχαριστεί. Το ίδιο βράδυ παρέδωσε το πνεύμα του.
Λυπήθηκα πολύ που δεν ήμουν κοντά του ν’ακούσω τις τελευταίες του λέξεις. Ήταν όμως εκεί ο π. Παΐσιος και του είπε ο Γέροντας πως ήταν συντροφιά με τον άγιο Σέργιο, που του είχε ιδιαίτερη ευλάβεια
Τη νύχτα όλη ήμουν σε λύπη που πλέον δεν θα τον έβλεπα ζωντανό. Στην πρωινή λειτουργία τον μνημόνευσα με τους κοιμηθέντες. Ξημέρωσε και είχε σηκωθεί μεγάλη βροχή και ήταν αδύνατο να πάω. Μετά τη λειτουργία όμως σταμάτησε και λογιζόμουν πως θα τον βάζαμε στον τάφο που είχε ανοίξει μόνος του από χρόνια με σταυρό που έγραφε: “Τύχων Ιερομόναχος. Ετών 8… Δόξα Θεώ”
Όταν συγκεντρωθήκαμε όλα του τα πνευματικά τέκνα, διαβάσαμε τη νεκρώσιμη ακολουθία. Ο τάφος του ήταν στεγνός. Η γη είχε ελαφρύνει. Το χώμα, ενώ ήταν σκαμμένο από χρόνια, έπεφτε πάνω του σαν μπαμπάκι.
Τον χαιρετήσαμε παίρνοντας την ευχή του και αναχωρήσαμε. Ζήτησα ως ευλογία το πετραχήλι του και τον σταυρό που μ’ευλογούσε.
Η επιθυμία του ήταν να του κάνω σαρανταλείτουργο μετά την κοίμηση του. Αυτός θα παρακαλούσε τον Θεό και για μένα. Και θα ερχόταν να μ’επισκεφθεί αν θα εύρισκε έλεος από τον Θεό. Και ω του θαύματος! Στην τελευταία λειτουργία μου μ’επισκέφθηκε. Ήλθε ψάλλοντας τον αναστάσιμο κανόνα και μου λέει: “Είμαι καλά. Ευχαριστώ.” Μόλις συνήλθα θυμήθηκα την υπόσχεση που μου είχε δώσει. Τον ευχαρίστησα και δόξασα το Θεό.
Μετά την κοίμηση του η αρετή του έγινε πιο γνωστή. Στη Ρωσία του έκαναν μνημόσυνα σε πολλές εκκλησίες. Ο Ρώσος μητροπολίτης Νικόδημος εξέδωσε εγκύκλιο ζητώντας να γίνουν μνημόσυνα σ’όλες τις εκκλησίες της επαρχίας. Όταν ο μητρπολίτης αυτός επισκέφθηκε τον Γέροντα, του ζήτησε να του διαβάσει συγχωρητική ευχή, γιατί ήταν ο πρώτος επίσκοπος της πατρίδας του, που τον επισκεπτόταν. Τότε ο μητροπολίτης πολύ τον ευλαβήθηκε κι έπεσε στα πόδια του να του τα φιλήσει.
Πολλοί που τον γνώριζαν ή είχαν ακούσει γι αυτόν έτρεξαν να πάρουν κάτι ως ευλογία, έστω λίγο χώμα απ’τον τάφο του. Ακό,μη και άνθρωποι απ’τον κόσμο επέστρεψαν απ΄το προσκύνημα τους στο Άγιον Όρος, φέρνοντας λίγα λουλούδια σαν φυλαχτό απ’τον τάφο του παπα Τύχωνα.
Όταν ηγούμενος των Μετεώρων τον επισκέφθηκε, πολύ τον αγάπησε. Και όταν πήγα να τον λειτουργήσω μου έδωσε τα ονόματα του, λέγοντας μου: “Καλός άντρωπος, άγιος, χρυσός. Να τον μνημονεύεις”. Σήμερα βρίσκεται στο Άγιον Όρος.
Κι έναν αρχιμανδρίτη όταν του τον πήγα στο κελλί του και του είπα πως προορίζεται για δεσπότης, μου λέει: “Να γίνει όπως Θεός τέλει”. Σήμερα είναι επίσκοπος και δε λησμονεί τη συνάντηση του εκείνη με τον άγιο Γέροντα.
Μερικά χρόνια μετά την οσία κοίμηση του, στο Βισμπάντεν της Γερμανίας, ο π. Γεώργιοςπ που σπούδασε στην Αθωνιάδα Σχολή, και είχε γνωρίσει από κοντά τον παπα Τύχωνα έκτισε από αγάπη σ’αυτόν και εις ανάμνηση του κελλίου του μια εκκλησία στο Ρούσε χάιμ προς τιμήν του Τιμίου Σταυρού.
Αυτοί και πολλοί άλλοι φυλάγουν φωτογραφίες του και τις καλύτερες αναμνήσεις. Λίγα απ’αυτά που θυμόμουν, ξαναπροσπάθησα να σημειώσω εδώ για όλους όσους τον αγάπησαν και θέλουν να τον θυμούνται και όσους θέλουν να τον γνωρίσουν.
Ιδιαίτερος ήταν ο σύνδεσμος του με τον π. Παΐσιο, ο οποίος μεγάλωσε από το εξής περιστατικό.
Όταν κάποτε ο π. Παΐσιος επέστρεψε κατόπιν σοβαρής εγχειρήσεως στη Θεσσαλονίκη, πήγε στον πνευματικό του παπα Τύχωνα, ο οποίος του έδωσε εντολή: “Παΐσιε, πάρι τσεκούρι, κόψει ξύλα”. Και ο γλυκύς π. Παΐσιος πήρε τον μπαλτά, που είχε να τροχισθεί από το 1917 και άρχισε να κόβει ξερά κλωνάρια ελιάς που ήταν από καιρό πεταμένα στο περιβόλι του παπα Τύχωνα προσπαθώντας μέσα στον ήλιο καταϊδρωμένος. Όμως υπακοή! Ο παπα Τύχων παρακολουθούσε σκεπτικός. Σε λίγο, με πολλή αγάπη πλησιάζει τον π. Παΐσιο και του λέει: “Παιντί μου, Παΐσιε, αφού είσαι άρρωστο, γιατί ντεν σταματάς εργκασία; Άστο έλα εντώ”. Τον σταμάτησε κάθισαν μαζί και για πολλή ώρα συζητούσαν. Μεταξύ των πολλών ο παπα Τύχων του είπε οτι όταν ο ίδιος πεθάνει, να πάει να μείνει στο κελλί του και αφού κοιμηθεί, θα τον επισκέπτεται μια φορά το χρόνο.