Στην Καλύβη του «Αγίου Σπυρίδωνος» έγινε Μοναχός και πήρε το όνομα Γαβριήλ και υστέρα από πολλά χρόνια υπακοής, στους Γεροντάδες του, έγινε Διάκονος, Πρεσβύτερος και Πνευματικός. Κατόπιν προσκλήσεως του Επίσκοπου Κορίνθου, με την ευλογία του Γέροντα του, πήγε στην Κόρινθο. Εκεί έμεινε πολλά χρόνια, με την εξομολόγηση, τη πνευματική νουθεσία, άλλα καί το παράδειγμα της πνευματικής του ζωής καί πολιτείας, βοήθησε τους χριστιανούς να βρούνε το δρόμο του Θεού, το δρόμο της κατά Θεόν ζωής καί της καθόλου αρετής.
Με το δικό του παράδειγμα, τη νηστεία, την εγκράτεια, την προσευχή, την ταπείνωση καί κάθε άλλο είδος αρετής, πού πρέπει να έχει κάθε χριστιανός για να φτάσει στην κορωνίδα των αρετών πού είναι ή αγάπη, χωρίς την οποία δεν μπορεί ό άνθρωπος να λέγεται καί να είναι χριστιανός καί δε θ’ αξιωθεί ποτέ να δει το πρόσωπο του Θεού, γι’ αυτό έλεγε ό αείμνηστος αυτός Γέρο – Παπα – Γαβριήλ: — Ό άνθρωπος, αν κάθε μέρα κοινωνεί τα Άχραντα Μυστήρια, το Σώμα καί Αίμα του Δεσπότη Χριστού, όλη την περιουσία του να δώσει ελεημοσύνη, από τη νηστεία καί τις μετάνοιες αν στεγνώσει καί γίνει πετσί καί κόκαλο σχέτος σκελετός, αν δεν αποκτήσει αγάπη προς το Θεό καί τους ανθρώπους καί σ’ όλη τη φύση, δεν έκανε τίποτε καί δε θα τύχει ποτέ του ελέους καί των οικτιρμών του Θεού, όπως μας διδάσκει καί ό μεγάλος εκείνος των Εθνών απόστολος Παύλος, ό όποιος έχει πλέξει το εγκώμιο της μεγάλης αυτής αρετής πού λέγεται αγάπη και έγραφε στους Κορίνθιους: «Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των Αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ήχων ή κύμβαλον αλαλάζον και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πασάν την γνώσιν, και εάν έχω την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δεν μη έχω ουδέν ειμί, και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσωμαι, άγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι» και όλο το Κεφάλαιο τούτο είναι ένας συνεχής ύμνος της αρετής της αγάπης. (Α’ Κορ. ΙΓ’ 1-3).
Γεμάτος αγάπη ό Γέρο – Παπα – Γαβριήλ, υστέρα από 35 ολόκληρα χρόνια ιεραποστολικής ζωής, επέστρεψε στη Μετάνοια του, στη Νέα Σκήτη όπου ό Γέροντας των Παπακυριλλαίων Γεράσιμος Μοναχός τον έκαμε μεγαλόσχημο Μοναχό με το ίδιο όνομα Γαβριήλ γύρω ασκητικά Καλύβα, άλλα κι αυτός στάθηκε αδύνατο να βοηθήσει τον ψυχορραγούντα αδελφό Κύριλλο.
Τότε ό κατά σάρκα αδελφός του Παπα – Νεόφυτος κι εκείνος Πνευματικός, κάλεσε καί τον γέροντα Πνευματικό Παπα – Γαβριήλ Λευτεριώτη, ό όποιος, μ’ όλη την αδελφική αγάπη, πήγε κοντά στον ασθενή καί σαν έμπειρος Πνευματικός; όταν του είπε για το χαρτί, ρώτησε το Μοναχό Κύριλλο να του πει τι ακριβώς βλέπει. Ό ασθενής είπε, πώς στα δεξιά βλέπει δυο λευκοφόρους Αγγέλους καί στα αριστερά ήταν έτοιμοι να αρπάξουν την ψυχή του πολλοί Δαίμονες, ό ένας από τους οποίους με την ουρά του γύριζε σύντομα καί έπαιζε με το κομβοσχοίνι του ησυχαστή Γέροντα Ιωσήφ, πού βρίσκονταν κι αυτός εκεί.
Ό Πνευματικός Παπα – Γαβριήλ, παρεκάλεσε όλους τους αδελφούς να βγουν έξω από το δωμάτιο του ασθενή καί ρώτησε για δεύτερη φορά το Μοναχό Κύριλλο να του πει τα κρυπτά της καρδίας του.
Αφού ό ασθενής τα είπε όλα, τότε τον ρώτησε αν το χαρτί είναι ακόμα κολλημένο στον ωμό του. Ό ασθενής απάντησε πώς καί πάλι το χαρτί είναι κολλημένο εκεί που αρχικά το αισθανόταν.
Ό Πνευματικός τότε είπε στον Μοναχό Κύριλλο να ρωτήσει το φύλακα Άγγελο, να του ειπεί εκείνος τι γράφει το χαρτί. Ό Μοναχός Κύριλλος γύρισε προς τους Αγγέλους καί τους μίλησε σε γλώσσα, πού ό Πνευματικός δεν καταλάβαινε ούτε μια λέξη άπ’ αυτά πού έλεγε. Κι ό Άγγελος του απαντούσε στην ίδια γλώσσα. Τότε ό Παπα – Γαβριήλ, έβαλε το πετραχήλι επάνω στον ασθενή καί τον ρώτησε τι του είπε ό Άγγελος ότι γράφει το χαρτί; Κι ό Μοναχός Κύριλλος του είπε δυο αμαρτίες πού αυτός πρώτα δε θυμότανε να τις πει.
Ό Πνευματικός αφού του είπε αυτά, διάβασε τη συγχωρετική ευχή, κι όταν τελείωσε πήρε το πετραχήλι κι ό ασθενής είπε στον Πνευματικό, πώς το χαρτί κόλλησε πάνω στο πετραχήλι καί σβήσανε τα αμαρτήματα του, πού ήτανε γραμμένα σ’ αυτό, καί με το λόγο αυτόν, παρέδωκε το πνεύμα καί κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο των μακαρίων.
Ή πείρα καί διάκριση του Πνευματικού, βοήθησε τον αδελφό Κύριλλο να εξομολογηθεί καί να καθαρισθεί από τις ανθρώπινες αδυναμίες του, με διερμηνέα καί βοηθό τον Άγγελο φύλακα της ψυχής.
Ό Πνευματικός Παπα – Γαβριήλ, στην Κόρινθο έζησε 28 χρόνια πνευματική ζωή, με παντός είδους εγκράτεια καί έκτισε εκεί τον ωραιότατο, ευρύχωρο και περικαλλή Ναό του Αγίου Νικολάου.
Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και έφτασε ό καιρός της εκδημίας του, προείδε και προείπε το θάνατο του και δυο μέρες πριν να φύγει οριστικά από τον κόσμο τούτο, όπως μου είπε ό υποτακτικός του πνευματικός Ιερομόναχος Σπυρίδων, κάλεσε τους Πατέρες και αδελφούς της Σκήτης, από τους οποίους έλαβε και έδωκε συγχωρέσει, ευλόγησε τη Σκήτη και παρεκάλεσε με θερμή πίστη, δέηση και δάκρυα το Θεό, να χαρίσει την ευλογία Του, στη Συνοδεία του, σ’ ολόκληρη τη Σκήτη και όλους τους αδελφούς να τους αξιώσει να αποκτήσουν την αρετή της αγάπης.
Έτσι, μετά άπ’ αυτά, με τη γαλήνη και λάμψη της αρετής και της καλοσύνης στο πρόσωπο του, πλήρης ήμερων παρέδωκε τη μακαριά του ψυχή στα χέρια του Δεσπότη Χριστού και πέταξε σαν πουλάκι στα ουράνια θεία Σκηνώματα το 1967 σωτήριο έτος.
Τους κόπους και την αρετή του Γέροντα αυτού Παπα – Γαβριήλ, βράβευσε ό Πανάγαθος Θεός και του έδωκε συνοδεία ή οποία συνεχίζει την Παράδοση των Πατέρων, δοξάζει το Θεό, τιμάει τη Σκήτη και ολόκληρο το Περιβόλι της Παναγίας μας, ό τούτου διάδοχος Γέρων Σπυρίδων πνευματικος, με την ευλαβέστατη συνοδεία του