αρτήθηκε: 08/02/2014 Μοναδικέ και δυσαναπλήρωτε Γέροντα Παΐσιε,

Είκοσι χρόνια κλείνουν από την κοίμησή σου. Είκοσι ολόκληρα χρόνια δίχως της φυσική σου παρουσία.

Ήσουν για τον καθένα μας αυτό που χρειαζότανε. Φίλος, Αδερφός, Πατέρας, Οδηγός, Δάσκαλος απλός αλλά αποτελεσματικός.
Στερηθήκαμε την φωτεινότητα της ύπαρξής σου, νιώθουμε όμως έντονα την Αγιότητα της παρουσίας σου.

Ακούραστος βοηθός κάθε πονεμένου, στήριγμα κάθε αδυνάμου, γιατρός κάθε πληγωμένου.
Όσο ζούσες, ολόκληρη η αυλή της Σουρωτής δεν χωρούσε τους προσκυνητές. Τώρα, όλο το βουνό δεν χωράει τους χιλιάδες πιστούς που έρχονται, είτε με δάκρυα πόνου να ζητήσουν τη βοήθειά σου, είτε με δάκρυα χαράς να σε ευχαριστήσουν και να δοξάσουν τον Θεό.

Έγινες αστέρι φωτεινό της Ορθοδοξίας και έλαμψες στην οικουμένη, σε μια εποχή που τόσο πολύ αμφισβητούνται όλες οι πνευματικές αξίες.

Δέξου την ευγνωμοσύνη μας και ένα «ευχαριστώ», που όσο μεγάλο κι αν είναι, θα φαντάζει πάντα πολύ μικρό.

*Από το ημερολόγιο του 2014,
της παιδικής στέγης ΄΄Το Κονάκι Του Παιδιού΄΄,
του ΚΕΝΤΡΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ,