Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος, μίλησε για το θέμα τού αποκρυφισμού στο Β’ Σεμινάριο Πίστεως της Πανελληνίου Ενώσεως Γο­νέων δια την Προστασία της Οικογενείας και τού Άτο­μου (1989). Σε μια γενική εισαγωγή στο θέμα τού σεμιναρίου, «Η πρόκληση τού Όφεως και το Ευαγγέ­λιο της Καινής Κτίσεως» αναφέρθηκε κυρίως στα ακό­λουθα σημεία.

 1. Η απειλή

Το θέμα τού Συνεδρίου είναι «Η πρόκληση τού όφεως και το Ευαγγέλιο της Καινής Κτίσεως». Τι ση­μαίνει αυτή η φράση; Το νόημά της είναι ότι κάτι απει­λεί να καταστρέψη εκείνο που ονομάζουμε καινή κτί­ση, που είναι μια δωρεά τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Και φυσικά για οποίον έχει εκτιμήσει την ση­μασία της Καινής Κτίσης, ότι είναι ο ίδιος καινή κτί­ση, και οποίος έχει διαβάσει λίγο την Αγία Γραφή και βλέπει με τι λαχτάρα μιλάει ο Απόστολος Παύλος για το ότι είμαστε καινή κτίση, αφού κάτι απειλεί την καινή κτίση, πρέπει πρώτα να διερωτηθούμε τι είναι αυτό και έπειτα πως πρέπει να αντιδράσουμε.

 2. Πλάνη

Εκείνο που απειλεί την καινή κτίση είναι η πλάνη. Δηλαδή, να ξεφύγουμε από τον σωστό δρόμο που πρέπει να ακολουθούμε για να είμαστε μέσα στην καινή κτίση, χωρίς να το θέλουμε. Χωρίς να το κατα­λάβουμε. Γιατί κανένας δεν θέλει ποτέ να αδικήση τον εαυτό του. Όλοι χάνουμε πιστεύοντας ότι κερδίζουμε. Και τα μέγιστα πράγματα τα χάνουμε πιστεύοντας ότι κερδίζουμε.

Απάτη και πλάνη σημαίνει ξεστρατίζω και ο­δηγώ κάποιον άλλο σε στραβό δρόμο. Και στον στρα­βό δρόμο οδηγούμεθα και με την σκέψη και με την ζωή. Και εσωτερικά και εξωτερικά με τα έργα. Ούτε μόνο με τα έργα, ούτε μόνο με τη σκέψη. Και με σκέψη και με ζωή. Και – με διαφορετική έκφραση – με πάθη, και διανόησης (σκέψης) και σώματος. Και τα δύο απειλούν εξ ίσου την ορθή μας τοποθέτηση.

Αυτό το ξεστράτημα, αυτήν την πλάνη και την απάτη κατά την σαφέστατη διδασκαλία της αγίας Γραφής και γενικά της Ορθοδόξου Εκκλησίας την ενεργούν τα δαιμόνια. Είπεν ο όφις (Η πρόκληση του όφεως). Και αυτή η απάτη είναι ψυχική διαστροφή, η οποία οδηγεί σε υποδούλωση του ανθρώπου.

Για να καταλάβουμε τι σημαίνει υποδούλωση του ανθρώπου όταν φύγη από την ορθή οδό, ας θυμηθού­με την λέξη ηδονισμός. Ο ηδονισμός είναι μία κατά­σταση, την οποία ο άνθρωπος στην αρχή την επιδιώκει σαν κάτι το καλύτερο από εκείνο που είχε. Νομίζει ότι εύρε την οδόν αλλά τελικά καταντάει σε υποδούλω­ση. Και τότε εκ των υστέρων μπορεί να καταλάβη, ότι στην πραγματικότητα τον είχε χάσει. Όταν ο άνθρωπος πλανηθεί και απατηθεί, καταλήγει, όλες οι διανοητικές του δυνάμεις να υπηρετούν πλέον το κακό.

Ένα παράδειγμα: Θυμηθήτε ένα άνθρωπο, ο οποίος έπεσε σε μια σωματική διαστροφή, σε ένα σωματικό πάθος. Είναι πανέξυπνος. Διατηρεί όλη του την εξυπνάδα, θα μπορούσε να πη κανείς είναι διαβόλου κάλτσα με την έκφραση που λέμε. Και όμως όλες του αυτές τις τεράστιες δυνάμεις, τις χρησιμοποιεί μόνο σε ένα σκοπό: Πως να εξυπηρετήση την υποδούλωσή του στο πάθος του.

Γι’ αυτό ακριβώς και οι άγιοι Πατέρες έχουν μια έκφραση. Λένε: Όταν κυριαρχήσουν τα πάθη μέσα στον άνθρωπο, ενεργούν πλέον μόνα τους κάτι καλύ­τερα άπ’ ότι ενεργούν τα δαιμόνια. Δεν χρειάζονται πια δαιμόνια. Δεν χρειάζεται ούτε ο παμπόνηρος διάβολος. Ο άνθρωπος γίνεται διάβολος για τον εαυτό του. Τα πάθη λειτουργούν σαν δαιμόνια μέσα στον άνθρωπο. Και έτσι ο υπόδουλος σε πάθη, ουσιαστικά είναι δαιμονοποιημένος. Δεν είναι ανάγκη να είναι δαιμονόληπτος. Να κάθεται μέσα του ο διάβολος. Είναι ο ίδιος δαιμονοποιημένος. Δηλαδή έχει αποδεχθή τον σπόρο της νοοτροπίας, που του έρριξε κάποια στιγμή ο σατανάς.

 Πρέπει να θυμηθούμε σ’ αυτό το σημείο τα λόγια του αποστόλου Παύλου, ότι ο άνθρωπος είναι τριμερής: σώμα-ψυχή-πνεΰμα (όχι τρισυπόστατος, όπως λένε οι μακρακιστές, ότι έχει τρία συνθετικά – τρισύνθετος. Εί­ναι μόνο σώμα και ψυχή. Αλλά ο ένας άνθρωπος που αποτελείται από σώμα και ψυχή έχει τριών ειδών λει­τουργίες: σωματικές, ψυχικές (εμείς τις λέμε σήμερα συναισθηματικές-ψυχολογικές) και πνευματικές ή διανοητικές. Ο άγιος απόστολος Παύλος λέει: ολόκληρον ημών το σώμα και η ψυχή και το πνεύμα πρέπει να τηρηθή άμεμπτο εν τη βασιλεία τού Θεού. Πρέπει να έχει δηλαδή ο άνθρωπος ένα σταθερό αγώνα να διατηρήση αυτά τα τρία μέρη, τις τρεις Λειτουργίες του, καθαρές από την επήρεια τού διαβόλου. Γιατί μέσω μιας από αυτές μπορεί να εισέλθη στον άνθρωπο ο σπόρος, η πρόκληση τού όφεως. Και από κει και πέρα, όπως και στην Εύα ένα σποράκι έρριξε και την διέλυσε εντελώς και μαζί της και ολόκληρο το ανθρώπινο γέ­νος, έτσι με ένα σποράκι είτε σε κάποια λειτουργία τού σώματος, είτε σε ψυχολογική-ψυχική λειτουργία, είτε σε κάποια διανοητική λειτουργία, μπορεί να διάλυση ολόκληρο τον άνθρωπο.

 Είπαμε και προηγουμένως. Τα πάθη ενεργούν κα­τά αναγκαιότητα πλέον, όταν φυτρώσουν και ριζώσουν μέσα στην καρδιά τού ανθρώπου. Και γι’ αυτό πρέπει να θυμώμαστε τα λόγια που λέγει το άγιο Ευαγγέλιο, ότι αυτός ηλαύνετο υπό τού δαίμονος. Όταν λοιπόν τα πάθη ριζώσουν μέσα στην καρδιά τού ανθρώπου, μέσα στον άνθρωπο (δεν είναι ανάγκη να λέμε στην καρδιά γιατί μπορεί να μην είναι καθόλου μέσα στην καρδιά. Να είναι σε μέλη τού σώματος ή στο κεφάλι ή στον εγκέφαλο μόνο) τότε ο άνθρωπος ελαύνεται υπό τού δαίμονος. Εμείς το λέμε διαφορετικά: ο διάβολος τον κρατάει από την μύτη και τον πηγαίνει όπου θέλει. Και δεν είναι ανάγκη, σώνει και καλά, να είναι μέσα του το δαιμόνιο και να τού σφυρίζει που θα πάει. Γιατί είπαμε λειτουργούν τα πάθη σαν δαιμόνια. Και τότε όταν γίνη κάτι τέτοιο, η αγία Γραφή λέγει: Ο άνθρω­πος υπεδουλώθη εις την φθοράν. Και όταν υποδουλωθη ο άνθρωπος εις την φθοράν, μας λέει ο απόστο­λος Παύλος, υποδουλώνεται και ο κόσμος γύρω του εις την φθοράν ουχ εκών αλλά δια τον υποτάξαντα.

Και τώρα ερχόμαστε εις το πως γίνεται από τα πάθη αυτά η απελευθέρωση. Πως απελευθερώνεται ο άνθρωπος. Το ερώτημα απασχολεί κάθε άνθρωπο που ζη την τραγωδία της πάλης. Και φυσικά απασχόλησε και για λογαριασμό τού ίδιου προσωπικά και για λογα­ριασμό όλων μας τον απόστολο Παύλο, ο οποίος αφού εξιστορεί στην προς Ρωμαίους επιστολή αυτήν την τρα­γωδία της πάλης μεταξύ τού θελήματος τού Θεού και της αμαρτίας μέσα στον άνθρωπο, την οποία αμαρτία την ονομάζει ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, λέγει: Τις με ρύσεται εκ τού σώματος τού θανάτου τούτου; Ο απόστολος Παύλος απαντά: Ευχαριστώ τω Θεώ. Υπάρ­χει λύση δια Ιησού Χριστού. Δηλαδή αυτήν την απε­λευθέρωση μας την προσφέρει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο οποίος και γι’ αυτό λέγεται Ελευθερωτής των ψυχών ημών. Και τα τροπάρια όταν τα ακούμε λένε: Τον ελευθερωτήν των ψυχών ημών. Δεν πρέπει ποτέ να λέμε ότι τα τροπάρια έχουν εκφράσεις ποιητική αδεία. Απλώς όμορφα λόγια. Δεν υπάρχουν όμορφα λόγια μέσα στην διδασκαλία της Εκκλησία μας και στην υμνολογία τού Θεού. Αλλά υπάρχει πάντοτε Α­ΛΗΘΕΙΑ.

 Δια Ιησού Χριστού σημαίνει δια της χάριτος και της δυνάμεως τού Χριστού. Χωρίς Αυτόν, χωρίς την θυσία Του και την νίκη Του, κανένας δεν θα μπορούσε να κάνη απολύτως τίποτε. Κανένας δεν θα μπορούσε να καταργήση τον το κράτος έχοντα τού θανάτου, τουτέστι τον διάβολον. Και όταν λέμε να καταργήση, ση­μαίνει να τον αφήση στην άκρη. Να τον παραμερίση άπ’ την ζωή του. Καταργώ σημαίνει τον θέτω εις αργίαν. Να μη μπορή να κάνη εκείνο που θέλει σε μένα. Τον αχρηστεύω για το πρόσωπό μου. Για τον εαυτό μου. Κανείς δεν θα μπορούσε να καταργήση τον το κράτος έχοντα τού θανάτου. Να τον παραμερίση από την ζωή του. Αλλά όπως λέει ο άπ. Παύλος: Εβασί-λευσεν ο θάνατος ακόμη και επί τους μη αμαρτήσαντας επί τω ομοιώματι της αμαρτίας τού Αδάμ. Είχε και θα έχη τυραννία επάνω μας. Θα είμαστε στα χέρια τού διαβόλου χωρίς τον Ιησού Χριστό σαν τσόφλια.

Και φυσικά ξέρετε, σαν ορθόδοξοι χριστιανοί, ότι το όπλο που μας έδωσε ο Χριστός εναντίον τού διαβό­λου είναι το πρώτον μεν και το μέγιστον ο Τίμιος Σταυ­ρός, και το δεύτερον ο λόγος Του. Χάρις εις τον οποίον λόγον Του, λέγει ο απ. Παύλος, έχομε ένα με­γάλο προνόμιο. Μας έδωσε ένα μεγάλο πλεονέκτημα ο Χριστός: το ότι γίναμε σοφότεροι από τον διάβολο. Μας έκανε σοφότερους από τον διάβολο. Ο διάβολος είναι μερικά εκατομμύρια χρόνια μεγαλύτερος από μας (όσο θέλετε πέστε, δεν μας απασχολεί το θέμα πόση είναι η ηλικία τού κόσμου και τα χρόνια της ηλικίας τού διαβόλου – πάντως από μας είναι μεγαλύτερος και έχει και περισσότερη πείρα). Παρά ταύτα εμάς μας έκα­νε σοφότερους από τον διάβολο.

 Πότε ένας άνθρωπος είναι σοφότερος από τον άλ­λο; Όταν ξέρει τα νοήματά του. Όταν εσύ θέλεις να μου πης κάτι και εγώ ξέρω τι θέλεις να μου πης και τι έχεις μέσα στο μυαλό σου, είμαι σοφότερος από σένα. Και λέγει ο απ. Παύλος: ημείς τα νοήματα αυτού ουκ αγνοούμεν. Αφού λοιπόν ξέρουμε τι σκέφτεται και τι θέλει να μας κάνη και πως ενεργεί, άρα είμαστε σο­φότεροι από τον διάβολο. Μόνο που πρέπει αυτήν την σοφία που μας έδωσε ο Χριστός να την κρατάμε και μέσα στο κεφάλι μας και μέσα στην θέληση μας και στις ενέργειές μας. Και να μη την πετάμε στον κάλαθο των αχρήστων και μετά κάνομε άλλα άντ’ άλλων.

Λέει λοιπόν ο απ. Παύλος: η κτίσις πάσα συστενάζει και συνωδίνει (εννοείται με τον άνθρωπο, τον άνθρωπο τού Θεού, τον άνθρωπο που έχει πόθο να ελευθερωθή) έπ’ ελπίδι ότι και αυτή ελευθερωθήσεται εκ της φθοράς. Και περιμένει πότε θα γίνη η απελευ­θέρωση των ανθρώπων για να ελευθερωθή και εκείνη. Γι’ αυτό και όταν παρουσιάζεται άνθρωπος ελευθερω­μένος και κήρυκας της ελευθερίας, ο οποίος ξυπνάει μέσα στους ανθρώπους αυτά τα πλεονεκτήματα, τα οποία έδωσε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, τότε λέγει ο Προφήτης Ησαΐας «τα όρη και οι βουνοί εξαλούνται προσδεχόμενοι ημάς εν χαρά και τα ξύλα τού πεδίου επικροτήσει τοις κλάδοις» (είναι μία προφητεία που την διαβάζομε την ημέρα που κάνομε τον αγιασμό των υδάτων, δηλ. τού νερού με το οποίο βαπτιζόμαστε και γινόμαστε καινή κτίση γιατί παίρνομε το Πνεύμα το Άγιον). Όταν λοιπόν γίνεται μια τέτοια δωρεά, να γίνη ο άνθρωπος καινή κτίση και να ελευθερωθη από την φθορά, τα όρη και οι βουνοί εξαλούνται (χοροπηδάνε από την χαρά τους γιατί ελευθερώνονται) και τα ξύλα τού πεδίου επικροτεί τοις κλάδοις.

Έτσι κάθε άνθρωπος που αισθάνεται ότι εγγίζει και η δική του απολύτρωση, είναι διατεθειμένος τότε να κάνη εκείνο που λέει πάλι το άγιο Ευαγγέλιο: ανα­κύψατε και επάρατε τας κεφάλας ημών ότι εγγίζει η απολύτρωσις ημών. Γεμίστε από χαρά. Καμαρώστε. Περπατήστε με θάρρος και με λεβεντιά, με γαλήνη και με πεποίθηση στην νίκη. Και γι’ αυτό υπάρχει και το λόγιο τού άγιου Προφήτου Δαβίδ στον ψαλμό που περιγράφει την ζωή των τελείων, των δούλων τού Θεού των ολόψυχα αφοσιωμένων εις τον Θεόν (Ψαλμ. 118 τού Άμωμου): «Αγαλλιάσομαι εγώ επί τα λόγια Σου ως ο ευρίσκων σκύλα πολλά». Όταν ακούσω τον λόγο Σου, λέγει, χοροπηδώ από την χαρά μου, σαν να ευρήκα τού κόσμου τα λάφυρα όλα δικά μου.

Και δικαίως, αγαπητοί μου αδελφοί. Γιατί το κή­ρυγμα της ελευθερίας είναι κήρυγμα αναγεννήσεως. Και η λέξη αναγέννηση σημαίνει ανάσταση εκ νε­κρών. Αυτό είναι το κήρυγμα τού Ευαγγελίου.

Επήγαν στον άγιο Αντώνιο μερικοί μοναχοί και τού είπαν:

Ο άγιος Αντώνιος τους απάντησε:

Τού λένε οι καλόγεροι:

— Καλά, τους λέει ο άγιος Αντώνιος. Αφού θέλε­τε και από μένα να ακούσετε κάτι, θα σας ειπώ. Λέει το Ευαγγέλιο: Εάν τις σε ραπίση εις την μίαν παρειάν, στρέψον αυτώ και την άλλην.

Κόκκαλο οι καλόγεροι.

Τους λέγει ο άγιος Αντώνιος:

Τι σημαίνει το υπομείνατε; Γιατί εμάς δεν μας λέει τίποτε η φράση αυτή: Καν την μίαν υπομείνατε. Τουλάχιστον υπομείνατε την μίαν. Αυτό είναι συνυφα­σμένο με όλο το βαθύ πνευματικό νόημα της ΥΠΟΜΟΝΗΣ. Υπομονή δεν σημαίνει: μέσα μου βράζω. Ση­μαίνει: μέσα μου δοξάζω τον θεό. Τότε έχω υπομονή, όταν εκείνο που γίνεται το δέχομαι με γαλήνη και λέω: δόξα νάχει ο Θεός. Έτσι ήθελε. Αυτό είναι το θέλημα τού Θεού. Δεν είναι στις μισές περιπτώσεις α­γαθόν και τέλειον. Είναι σε ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις. Αφού είναι λοιπόν σε όλες τις περιπτώσεις αγαθόν και τέλειον, έφαγα και μια καρπαζιά κατά το θέλημα του Θεού. Αγαθόν και τέλειον. Δόξα σοι ο Θεός. Μου χρειαζόταν. Πολύ μου χρειαζόταν αυτή η καρπαζιά. Απαντούν οι καλόγεροι πάλι:

Όποτε λοιπόν, προς έκπληξη περισσότερο δική σας και λιγότερο τού αγίου Αντωνίου ίσως, είπανε οι καλόγεροι:

Τότε ο άγιος Αντώνιος δεν τους είπε τίποτε άλλο. Αλλά στράφηκε προς τον υποτακτικό του και τού είπε:

— Αβραάμ ποίησον αυτοίς μικράν αθήραν. Εμείς θα λέγαμε σήμερα: Αβραάμ βράσε λίγο ρυζάκι.

Παραξενευτήκανε οι καλόγεροι και τού είπαν:

— Τι το θέλης το ρυζάκι, πάτερ;

Και επειδή εκείνοι τα χάσανε και μείνανε με ανοι­χτό το στόμα, τι σημαίνει ρυζάκι, τους πρόσθεσε ο άγιος Αντώνιος εξηγώντας:

 Δηλαδή όταν ο άνθρωπος είναι άρρωστος, το πρώτο που πρέπει να κάνη είναι να αρχίζη να παρακαλή τον Θεό ταπεινά λέγοντάς Του: ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ. Όχι δος μου τον στέφανον της δόξης, όπως έλεγε ο απ. Παύλος (απόκειται μοι λοιπόν ο της δικαιοσύνης στέφανος). Αλλά ο άρρωστος λέει: Κύριε, είμαι άρ­ρωστος και έχω ανάγκη να μου φέρης ρυζάκι, νεράκι, σταγόνες στο κρεββάτι. Λοιπόν, ελέησόν με. Λυπήσου με. Και λυπήσου με. Και ξανά λυπήσου με.

Και αφού λοιπόν δυναμώση λιγάκι και γίνη υγιής με αυτή την περίθαλψη, θα αρχίση πλέον να κάνη την γυμναστική του για να σφίξουν τα μπράτσα του και τα πόδια του. Μετά θα αρχίση να κάνη αθλήματα. Και τελευταία-τελευταία θα μπόρεση να ζητήση να έχει και επιτυχία και να πάρη στεφάνι.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει: Η αληθι­νή θρησκεία είναι εκείνη που μας μιλάει όχι μόνο για το ότι υπάρχει Θεός. Ούτε για το τι θέλει ο Θεός από μας μόνο. Όλες οι θρησκείες το κάνουν αυτό. Αληθι­νή θρησκεία είναι εκείνη που μας λέει και πως πρέπει εμείς να αγωνιστούμε για εκείνα τα πράγματα που ζη­τάει ο Θεός από μας. Μας λέει τι είναι εκείνο που μας εμποδίζει να αγωνιστούμε για εκείνα τα πράγματα που μας ζητάει ο Θεός. Αλλά και τι μας δυναμώνει σε αυτόν τον αγώνα. Κάθε θρησκεία λοιπόν που δεν μας μιλάει ότι έχομε αντίπαλο και εχθρό, είναι ψεύτικη θρη­σκεία. Και κάθε θρησκεία που δεν μας δίνει όπλα εναντίον των παθών μας και εναντίον των εχθρών μας, είναι ψεύτικη θρησκεία. Είναι απάτη τού διαβόλου για να μας έχη πιο εύκολα στο χέρι.

Όταν εξετάση λοιπόν κανείς αυτά τα πράγματα, θα δη ότι διάφορες λεγόμενες θρησκείες (αυτά που λέει ο π. Αντώνιος παραθρησκεία), μπορεί να έχουν ωραίες σκέψεις για τον Θεό, αλλά ούτε όπλα έχουν, ούτε αίσθηση εχθρού. Δηλ. λένε ότι είμαστε μόνοι μας και πρέπει να κάνουμε ωραίους στοχασμούς για τον Θεό.

Υπάρχει και ένα τρισχειρότερο σ’ αυτή την πρό­κληση τού όφεως. Το τρισχειρότερο ποιο είναι;

Η Ορθόδοξος Εκκλησία λέγει: Ο άνθρωπος έχει να κάνη μια πορεία επί ευθείας γραμμής. Κάποια στι­γμή έρχεται στον κόσμο. Γεννιέται. Αρχίζει μια πορεία, η οποία μέχρις ενός σημείου είναι αγώνας. Και μετά συνεχίζεται στην βασιλεία τού Θεού. Αγώνας για τον αγιασμό και μετά η αιωνιότητα κοντά στον Θεό τον Πολυεύσπλαγχνο, ο Οποίος θέλησε να δημιουργήση τα πλάσματά Του για να είναι κοντά Του και να απο­λαμβάνουν την Βασιλεία Του.

 Έρχεται τώρα η παραθρησκεία, η πρόκληση τού όφεως, και μας λέει ότι ο άνθρωπος έχει να κάνη ένα κύκλο. Ενσαρκώνεται. Και αρχίζει και ξαναρχίζει και φτου άπ’ την αρχή. Και πάλι από την αρχή. Οπότε λοιπόν οι πιο λογικοί άνθρωποι λένε: Κάλλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτερεί. Δηλ. πρέπει σώνει και καλά να γίνω άπ’ ευθείας άγγελος; Ας γίνω και σε κάποια μετενσάρκωση γαϊδούρι ή οτιδήποτε άλ­λο.

Γι’ αυτό η κυριώτερη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, είναι ότι η χειρότερη έκφραση της πρόκλησης τού όφεως είναι οι διδασκαλίες περί ανακυκλήσεως της ζωής, τα περί εποχής τού Υδροχόου. Ότι υπάρχει κά­ποιος κύκλος που γνωρίζει από μόνος του. Εμείς είμα­στε μέσα στο κύκλο και γυρίζομε, όπως βάζουμε τα παιδάκια μέσα στο λούνα-πάρκ στα καροτσάκια και γυ­ρίζουν γύρω-γύρω. Έτσι κι εμείς γυρίζουμε. Μας πη­γαίνουν δεν πηγαίνομε εμείς.

 Γι’ αυτό αυτή η διδασκαλία είναι η μεγαλύτερη και η χειρότερη πρόκληση τού διαβόλου.

Και γι’ αυτό, το σεμινάριό Σας είναι πολύ σπου­δαίο, γιατί έχομε ένα πρόβλημα: Το πως θα αγωνι­σθούμε να κερδίσουμε και να κρατήσουμε την καινή κτίση· να μη την χάσουμε. Αλλά και κάτι ακόμη: Πρέ­πει να ξέρουμε λεπτομερέστατα και καλύτερα, πως ε­νεργεί την σημερινή εποχή και με τις σύγχρονες μεθό­δους ο διάβολος, η πρόκληση τού όφεως μέσα στην κοινωνία.

Βέβαια, αν είχαμε την απαιτούμενη υπακοή (την πίστη), την υπακοή στον λόγο τού Θεού, δεν θα μας χρειάζονταν τα σεμινάρια. Γιατί κάτι το οποίο θα ήταν έξω από κάποιο λόγο αγίου, από τον λόγο της Εκκλη­σίας, από τον λόγο των ιερέων, θα πεταγόταν κατ’ ευθείαν στον κάλαθο των άχρηστων. Αλλά επειδή ο κόσμος έχει μάθει να σκέφτεται ανεξάρτητα, αυτόνομα, και τόχει αναγάγει σε περιωπή και σε πρόοδο μεγάλη ότι σκέφτεται αυτόνομα, αυτονομημένος από την διδα­σκαλία και τα δόγματα της Εκκλησίας και από τους παπάδες, γι’ αυτό είναι πρόχειρη λεία αυτής της παραθρησκείας.

 Γι’ αυτό οι αγωνιστές της Εκκλησίας πρέπει να μάθουν, τι ακριβώς είναι αυτά τα πράγματα, ούτως ώστε διαλεκτικά να πείσουν πολλούς ανθρώπους να αποσπα­σθούν από αυτές τις καταστάσεις. Και γι’ αυτό ακριβώς το έργο αυτό είναι σπουδαίο, υπέροχο (και θα πρόσθετα) και ηρωικό. Αγώνας για τους άλλους με επιχειρή­ματα, με κατανόηση της θέσεώς τους και των προβλη­μάτων τους.

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ   www.egolpion.com