Ο Επιφάνιος πήρε μαζί του τον μακάριο Ανδρέα και πήγαν στον ναό του αγίου μεγαλομάρτυρος Αγαθονίκου. Αφού κάθησαν για ησυχία κοντά στη «φιάλη» ρώτησε ο νέος:

– Πες μου, ποιο είναι το πρώτο δημιούργημα του Θεού; Θέλω πολύ να σε ακούω. Μοιάζεις με πηγή που τρέχει μέλι και γάλα.

– Ο Θεός, απάντησε ο όσιος υπήρχε ανέκαθεν και υπάρχει και θα υπάρχη με τον άναρχο Υιο και Λόγο και ζωοποιό Πνεύμα Του. Κανένα από τα δημιουργήματα δεν υπήρχε. Μόνο μία ενδοτριαδική σιγή και γαλήνη βασίλευε. Επειδή όμως ο Θεός δεν ήθελε να περιορίση το αγαθό μέσα στον εαυτό Του, σκέφθηκε να δημιουργήση τον κόσμο και να τον ευεργετήση, ξεχύνοντας επάνω του την άπειρη αγαθότητά Του. Είπε λοιπόν: «Ας δημιουργηθούν οι αιώνες», και με τον λόγο δημιουργήθηκαν οι αιώνες αμέσως. Ο Λόγος είναι ο μονογενής Υιός, ο οποίος γεννήθηκε προαιωνίως από τον Πατέρα, χωρίς να αλλοιωθεί η θεία φύσις. Ο ίδιος έγινε το θεμέλιο, πάνω στο οποίο στηρίχθηκαν οι απέραντοι αιώνες, και ο ίδιος τους τελειοποίησε. Είναι λοιπόν το θεμέλιο της δημιουργίας, αλλά ταυτοχρόνως δεν παύει να είναι ως Θεός Λόγος, ενωμένος με τον ΠΑτέρα. Ο Ίδιος αλλωστε, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, έγινε για χάρι μας άνθρωπος από την παρθένο Μαρία.

– Εξήγησέ μου βαθύτερα, είπε ο Επιφάνιος, ποια είναι η υπόστασις των αιώνων;

– Είναι η ατελείωτη προέκτασίς τους, δηλαδή η αδιάκοπη διαδοχή των καιρών και η απεραντοσύνη των χρόνων. Η ουσία τους είναι ένα πολύμορφο και θαυμαστό πνεύμα, το οποίο ορίζεται σε όλη την έκτασί του από επτά σημάδια (δηλαδή χωρίζεται σε οκτώ χρονικές περιόδους).

Από τους αιώνες έλαβαν νου οι άνθρωποι και οι άγγελοι. Και στους μεν αιώνες ο Κύριος έδωσε το ξεκίνημα για αδιάκοπη πορεία, ενώ σ’ εμάς και στους αγγέλους χάρισε τη ζωή. Έτσι λοιπόν οι αιώνες μας παρακινούν με την αδιάκοπη πορεία τους να πορευόμαστε κι εμείς με τον ίδιο τρόπο.

Η πορεία τους αυτή αρχή έχει, τέλος όμως ποτέ. Πήρε ο Αδάμ από την αρχή αυόν τον δρόμο των αιώνων, αλλά μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον έβδομο αιώνα. Δεν μπόρεσε εξ αι΄τιας μας, γιατί σαν απόγονοί του με το ίδιο αίμα, είμαστε το ίδιο με εκείνον και η πορεία μας είναι κοινή. Μεχρι σήμερα δηλαδή δεν συμπληρώθηκαν οι επτά αιώνες αυτού του κόσμου, τους οποίους εμείς μετράμε με χρόνια. Όταν συμπληρωθούν, θα σηκώση ο Υψιστος φοβερό άνεμο σε όλη την οικουμένη. Τότε θα συναρμολογηθούν τα οστά τωνη ανθρώπων και θα κολλήσουν αρμονικά το ένα με το άλλο. Επάνω τους θ’ απλωθούν τα νεύρα και ύστερα οι σάρκες, και κάθε ψυχή αποδεσμευμένη πια από το φθαρτό σώμα της θα το παραλάβη άφθαρτο.

Τότε θα σαλπίσει ένας άγγελος με φοβερό και τρομερό σάλπισμα, και δονηθή η οικουμένη. Τα μνημεία θ’ ανοίξουν, οι νεκροί θα αναστηθούν εν ριπή οφθαλμού και θα κατέβη ο Κριτής, ο οποίος θα πληρώση τον καθένα ανάλογα με τα έργα του. Τότε λοιπόν θ’ αρχίση ο όγδοος αιώνας, καθώς λέγει ο Σολομών: «Δος μερίδα τοις επτά, και γε τοις οκτώ» (Εκκλ. ια΄ 2). Αυτός ο αιώνας δεν θα έχη τέλος. Τους δικαίους θα τους οδηγήση σε ασύγκριτη ευφροσύνη και ανάπαυσι αιώνια, ενώ τους αμαρτωλούς σε διαρκή τιμωρία. Οι άνθρωποι μετά την ανάστασι των νεκρών θα γίνουν άφθαρτοι και αθάνατοι, ο παράδεισος παντοτινός, η κόλασις ατελείωτη και ο αίωνας εκείνος απέραντος. Ο λέξις άλλωστε «αιών» σημαίνει κατα κυριολεξίαν αυτό που επεκτείνεται διαρκώς προς το αχανές και το άπειρο, χωρίς να έχη κάποια άκρη ή τέλος.

– Αφού οι αιώνες, ρώτησε ο Επιφάνιος, είναι το πρώτο δημιούργημα του Θεού, ποιο είναι το δεύτερο;

 – Το δεύτερο είναι… (συνεχίζεται στο δεύτερο μέρος)