του καθηγητή Αριστείδη Πανώτη, θεολόγου
20 Νοεμβρίου 2010, 10:04
1716 αναγνώσεις
Μοιραστείτε το:
Share on facebook Share on twitter Share on email Share on gmail More Sharing ServicesΔυό υποσημειώσεις του Αλέξανδρου Μωραϊτίδη, του μετά μοναχού Ανδρόνικου, στους Γ καὶ Στ τόμους των αφηγήματά του «Με του Βορηά τα κύματα» για το πνευματικό έργο του γέροντα Ιερώνυμου Σιμονοπετρίτη και του Πανάρετου Δουλκέρη στο Μετόχι της Αναλήψεως, επάνω από το Παγκράτι, έφεραν στη μνήμη μου πολλές προσωπικές αναμνήσεις.Η ευσέβεια του ελληνικού λαού είχε τραγικά δοκιμαστεί από την κατάχρηση της δήθεν «αυτοκεφαλίας» του 1833 και του 1852. Η κοσμική εξουσία καταχράστηκε την αυτοκεφαλία και διέλυσε τον μοναστικό ιστό στην ελεύθερη Ελλάδα και άπλωσε την κακοδαιμονία στην εκκλησιαστική διοίκηση που σφραγίστηκε από το Σιμωνιακό σκάνδαλο. Αναγεννητική ανάσα έδωσε στην Εκκλησία με τα έργα του ο Αθηνών Γερμανός Καλλιγάς, που μαθήτευσε στα Πατριαρχεία και προστάτευσε τους πρώτους φιλομόναχους πυρήνες. Αυτοί προσπάθησαν με αγιορείτικες αγρυπνίες, με φιλοκαλικές διδαχές και με εξομολογήσεις σε παρεκκλήσια της πόλεως και της υπαίθρου των Αθηνών να στηρίξουν την κλονισμένη από τα τότε γεγονότα ορθόδοξη ευσέβεια. Μια νέα φιλομόναχη εστία στήνεται στο ύψωμα που βρισκόταν το ξωκκλήσι της Αναλήψεως, όταν η τελευταία ενορία πέραν του Ιλισσού ήταν στο Βα(θ)τραχονήσι του Αγίου Σπυρίδωνα ! Με τις οικονομίες δυό κληρικών των Αθηνών αγοράζεται το κτήμα που περιλάμβανε το εξωκκλήσι της Αναλήψεως και με τη φροντίδα τους οικοδομήθηκαν εκεί τρία κελλιά για να συσταθεί εκεί ένα πνευματικό «γυμναστήριο».
Το 1908 ο ιερέας Ιγνάτιος Σακελλαρίου θέλησε να εξασφαλίσει στο μέλλον στο κτήμα της Αναλήψεως και το δώρισε στην αγιορείτικη Σταυροπηγιακή μονή της Σιμονόπετρας, που ανήκει στην Εκκλησία Κων/πόλεως, αφού η εκκλησιαστική περιουσία στην Ελλάδα γνώριζε μόνον συνεχείς πολιτικές αφαιμάξεις. Έτσι, η Ανάληψη έγινε Μετόχι της μονής και τέθηκε υπό το ωμοφόριο του Οικουμενικού Πατριάρχη εδώ και 100 χρόνια, ενώ διήλθαν εξ Αθηνών δυό μητροπολίτες και δέκα αρχιεπίσκοποι ! Το 1974 στη γειτνιάζουσα με το Παγκράτι προσφυγική συνοικία της Καισαριανής, συστήθηκε και η ομώνυμη μητρόπολη με πρώτο ιεράρχη τον Γεώργιο Προκόπη, που σεβάστηκε αυτό που παρέλαβε στην περιοχή του, το καθήκον της αγιορείτικης μονής να μνημονεύει τον Οικουμενικό Πατριάρχη και κατά την τάξη να λειτουργεί κάθε κληρικός σε Αντιμίνσιό του, χωρίς την παραμικρή κακεντρέχεια. Η σύνδεση του Μετοχίου της μονής επί ένα αιώνα με την ύπατη Αρχή του Πρώτου της Εκκλησίας μας, απομάκρυνε κάθε βουλημία καταπατήσεως των δικαίων της Σιμονόπετρας.
Οι μετοχιάριδες πατέρες της Αναλήψεως με τον έντιμο καλογερικό βίο τους, την ιεροπρεπή τέλεση των ακολουθιών κατά την τάξη του τυπικού της διοικούσας μονής, με την φιλοξενία κληρικών και λαϊκών φοιτητών της Θεολογίας, μεταξύ των οποίων και τον μακαριστό φίλο μου Γιάννη Φουντούλη, πέτυχαν να μεταγγίσουν εκκλησιαστικό φρόνημα, φιλακόλουθο πνεύμα και τη ταπείνωση της υπακοής και της μετανοίας σε μυριάδες προσκυνητές του Μετοχίου της κυριάρχου αγιορείτικης μονής, χάρη στην προστασία της Σταυροπηγιακης αξίας .
Στο Γένος μας η αφιέρωση ενός τόπου λατρείας ξεκινούσε πάντα με ιερή τελετή θεμελιώσεως. Όταν ο ζηλωτισμός των πρώτων αναχωρητών τιθασσεύθηκε με «τη δέσμευση της ιερωσύνης» από την Εκκλησία το δικαίωμα λειτοργίας θυσιαστηρίου στη μονή ανήκε στον τοπικό επίσκοπο και η ευλογία του συμβολιζόταν με την «πήξη» του ζωοποιού Σταυρού, συμβόλου αγιασμού και σωτηρίας, συνήθως υπό την Αγία Τράπεζα όπου γινόταν με την μνημόνευσή του η Ευχαριστία. Όμως στο διάβα των αιώνων προέκυψαν πολλές έριδες και διαφωνίες μεταξύ των κτητόρων της μονής και του οικείου επισκόπου. Για να προληφθούν οξύτητες και ανταρσίες σε τοπική Εκκλησία συγκεράστηκε η «κανονικότητα» με την προστασία της «ανεξαρτησίας» της νέας μονής και έτσι περιλήφθηκε το δικαίωμα της πήξεως Σταυροπηγίου στα κανονικά προνόμια του Οικουμενικού Πατριάρχη. Μόνες υποχρεώσεις της Σταυροπηγιακής δωρεάς ήταν η «μνημόνευση» του εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχη και η αποστολή ως ελάχιστης φιλοτιμίας «μελησίου κερίου προς φωτοκαΐαν»!
Ο Πατριάρχης για τους Ορθοδόξους είναι η «Ευσεβής Πηγή» της ιερωσύνης που απορρέει από την κανονική κατοχή της Αποστολικής Καθέδρας του. Ως η ύπατη αρχή της Εκκλησίας του «κατά την φιλοτιμίαν και το προνόμιόν του» αυτός μόνος χορηγεί την Σταυροπηγιακή αξία σ’ όλη την εκ των ιερών κανόνων δικαιοδοσία του Θρόνου του, ακόμη και στον τόπο της δωρηθείσας «αυτοκεφαλίας». Η πατριαρχική δικαιοδοσία δεν καταλύθηκε από την δοτή «αυτοκεφαλία», εφ’ όσον στα από αιώνων όριά της συμπλέουν και συνυπάρχουν ζώσες η ημιαυτόνομη Εκκλησία της Κρήτης, οι μητροπόλεις της Δωδεκανήσου, το Άγιο Όρος, καθώς και οι μητροπόλεις της Βόρειας Ελλάδας και των νήσων του Αιγαίου, που «επιτροπικά» ανατέθηκε η συνδιοίκησή τους. Γι αυτό η «φιλοτιμία» του Πατριάρχη συντρέχει στην ανάγκη προστασίας της ενότητος της Εκκλησίας με την χορήγηση της αξίας του Σταυροπηγίου. Τα «προνόμιά» του προστατεύονται : α) από το δίκαιο «της μνημονεύσεώς του». β) από το δίκαιον ελέγχου και αναγνωρίσεως «των χειροτονιών» και γ) από το δίκαιον «της εκκλήτου», δηλαδή της έσχατης δικαστικής κρίσεως.
Ο πατριάρχης Γερμανός ο Β το 1235 συνόψισε την εκ παλαιού παραληφθείσα κανονικότητα της εκτάσεως του Σταυροπηγιακού προνομίου του, γράφοντας ότι: «το προνόμιον των παρ’ ενορίαν σταυροπηγίων μόνη τη πατριαρχικη εφείσθαι μεγαλειότητι, των δε μητροπολιτων ουδενί». Επομένως, κάθε αμφισβήτηση του πατριαρχικού αυτού «προνομίου» δείχνει αμάθεια η και φθηνή εμπάθεια. Το «προνόμιο» της Σταυροπηγιακής τιμής ταυτίζεται με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ως πηγής κάθε Αρχής. Δεν παραχωρήθηκε ποτέ σε «αυτοκεφαλία» τοπικής Εκκλησίας. Εξ αυτού και κάθε δήθεν «Συνοδικό Σταυροπήγιο» είναι ένα ακόμη κίβδηλο επινοήμα μιας ματαιόδοξης περιόδου για την«ακάνονη» κούρσευση και αυτού του αποκλειστικού πατριαρχικού προνομίου !
Η Μικρασιατική Καταστροφή προσφυγοποίησε το πλήρωμα 3.000.000 κληρικών και λαικών προερχόμενων απο τις τριανταπέντε (35) μητροπόλεις του Οικουμενικού Θρόνου που εγκαταστάθηκε στις δυτικές πατριαρχικές μητροπόλεις και σε άλλες περιοχές της ελληνικής επικράτειας. Τα στατιστικά στοιχεία είναι αψευδή. Όμως οι διωγμοί συνεχίστηκαν και μετά το 1923 και οι μη Ανταλλαγέντες της Κων/πόλεως 200.000 και πλέον ελληνορθόδοξοι αναγκάστηκαν μέχρι το τέλος του 20ου αιώνα να μετοικήσουν στην Ελλάδα. Το τεράστιο αυτό πλήρωμα της μιας Εκκλησίας του Γένους μας προστέθηκε σε εκείνο της Κρήτης, της Δωδεκανήσου και της Διασποράς, που επί ενάμιση αιώνα δεν απορροφήθηκαν απο την «αυτοκεφαλία». για να βεβαιώνουν κανονικά και έμπρακτα ότι όλη η ελληνική επικράτεια ανήκει στο κλίμα της Νέας Ρώμης-Κων/πόλεως, κάτι που υποστηρίζει και το όλο πνεύμα του ιδιόχειρου μνημονίου της 22 Απριλίου 1987 του Δημητριάδος Χριστόδουλου προς το Πατριαρχείο για την άρση της δοτής «αυτοκεφαλίας», που δημοσιεύθηκε στο έργο του μητροπολίτη Σεβαστείας Δημητρίου περί της «Πράξεως του 1928» (σελ.818-822) !
Όμως, αλλως η Θεία Πρόνοια επέτρεψε να εξελιχθούν τα πράγματα. Σιωπηρά, όπως αρμόζει στις θείες διεργασίες στον κόσμο μας συντελεστηκε μια θαυμαστή «εκκλησιολογική κράση» του «ελευθέρου» και του άλλοτε «αλύτρωτου» ελληνικού λαού που αναμόρφωσε τον εκκλησιαστικό Χάρτη της εν Ελλάδι Εκκλησίας, πολύ πιο πέρα απο την συγχνά μεταβαλλόμενη ενταύθα εκκλησιαστική νομοθεσία. Αυτό που παρατηρήθηκε και άλλοτε σχολιάστηκε από τον Μ. Βασίλειο (Migne P.G. 32, 525) ότι «τη χρονιωτέρα συνδιαγωγή και τη αφιλονείκω συγγυμνασία επαναγάγει προς ένωσιν» το Γένου μας στο ένα Σώμα της μιας Εκκλησίας! Ακόμη, η Βουλή του Θεού διατήρησε την Αποστολική Καθέδρα της Εκκλησίας μας εκτός των ελληνικών συνόρων μας, στο πολιορκημένο από αλλοθρήσκους Φανάρι, για να παραμένει ανεπηρέαστο από τις ελλαδικές πολιτικές μεταλλάξεις και τις ιδιοτελείς εσωστρεφείς μικρότητες που ταλανίζουν την Εκκλησία και για να έχουν οι αρχιερείς ως τροχοπέδη την άρση της «αυτοκεφαλίας» όταν αναιρούνται τα δίκαια της Εκκλησίας τους. Όσοι δεν βλέπουν καθαρά το συντελούμενο «εκκλησιολογικό θαύμα της περιχωρήσεως» στην μία δικαιοδοσία όλων των εν Ελλάδι εκκλησιαστικών διοικήσεων, απλά επαληθεύουν τον τραγικό λόγο.: περί τυφλών «τετ’ όμμα, τε τον νουν»!
Ένα παράδειγμα επιβεβαιώνει «του λόγου το ασφαλές»! Πέντε απο τους δώδεκα αρχιεπισκόπους Αθηνών μετά το 1923 ήταν Μικρασιατικής καιΘρακικής καταγωγής οι : Χρυσόστομος Α , Χρύσανθος, Σπυρίδων, Χρυσόστομος Β και ο Χριστόδουλος, αλλά και πολλο των σημερινων αρχιερέων είναι επίγονοι Μικρασιατών και Ποντίων και κάποιοι προέρχονται και από μη Ανταλλάξιμες οικογένειες που θορυβούν περισσότερο κατά του Πατριαρχείου. Η συνταγματική ενότητα πίστεως και πιστότητας στο ιερό κείμενο των Γραφών θα πρέπει θεολογικά να εκκλησιαστικοποιηθεί με πνεύμα «συμφωνίας» και «οικονομίας» για την ενότητα της μιας Εκκλησίας μας. Η Αυτοκέφαλη Διοίκηση, την οποία από το 1928 συνδιοικούν επιτροπικά ελλαδικοί και πατριαρχικοί συνοδικοί αρχιερείς ας τιμά χωρίς καχυποψίες και αναστολες την ανατεθήσαν διακονία της. Ο Πατριάρχης ας προσφέρει τα προνόμιά του στην Μία πλέον εν Ελλάδι Εκκλησία μας για να αποσοβούνται προβλήματα και διαφωνίες, όπως είναι π.χ. η σύγκρουση κτητορικών δικαιωμάτων των φίλεργων συνοδειών που νεκρανάστησαν πολλές μονές, με την πολλά υποκρύπτουσα δήθεν «ακριβομανία» ενίαιων αρχιερέων. Υπάρχει η «Μέση και βασιλική οδός» της πατριαρχικής Σταυροπηγιακής αξίας, που η λελογισμένη μετά πολλής συνέσεως χρήση της απομακρύνει τις σχισματικές προφάσεις περί του «ημερολογίου» και του «αντιοικουμενισμού» των αναρχοζηλωτών που πολλαπλασιάζουν τις «μοναστικές μάνδρες» τους !
Οι επίγονοι του Φαρμακίδη ας παύσουν να άδουν «αβδηριτικά» και ας αντιληφθούν χωρίς ασύνετες αγκυλώσεις ότι ισχύς της Εκκλησίας μας στηρίζεται στην ουσιαστική πνευματική ενότητα όλων των εν Ελλάδι υφιστάμενων εκκλησιαστικών διοικήσεων μέσα στην μεγάλη περιφέρεια δικαιοδοσίας του κλίματος του Οικουμενικού Θρόνου.. Φαίνεται πως μερικοί υπεύθυνοι δεν αντελήφθηκαν ακόμη τίποτα απο τις πρόσφατες κινήσεις του Μοσχοβίτικου Πατριαρχείου στην Ουκρανία και στην ενότητα με τους υπερόριους αρχιερείς και στην συναγωγή όλων των ρωσογεννών υπό το ωμοφόριο του πατριάρχη Κυρίλλου! Οι ημέτεροι τόσο είναι απορροφημένοι από την « αυτοκέφαλη ομφαλοσκοπία» τους, που δεν βλέπουν τι γίνεται γύρω τους ; Αν ναι, τρισαλλοίμονον!
– See more at: http://www.amen.gr/article3922#sthash.KPlZmEtw.dpuf
