Ο Γέροντας Παΐσιος είναι Άγιος στην συνείδηση του πληρώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Πολλοί άνθρωποι γνώρισαν τον Γέροντα όταν ακόμα ήταν στη ζωή, πήραν την ευχή του, ασπάστηκαν τα ασκητικά του χέρια, άκουσαν την φωνή του, τα μάτια τους περιεργάστηκαν την οσιακή του μορφή. Άλλοι πάλι γνώρισαν τον Γέροντα μέσα από βιβλία, μέσα από άρθρα, μέσα από αναρτήσεις στον διαδίκτυο. Όλοι όμως, αυτοί δηλαδή που τον συνάντησαν πρόσωπο με πρόσωπο και αυτοί που τον γνώρισαν μέσα από τις διηγήσεις περί αυτού ένιωσαν αυτό το γλυκό και διακριτικό άγγιγμα της αγάπης και της αγιότητας του Γέροντα.
Εγώ δεν συνάντησα τον Γέροντα Παΐσιο, όμως διάβασα γι’ αυτόν, τον συνάντησα νοερώς στο κελάκι του, την ώρα που προσευχόταν κατά μόνας και την ώρα που περιστοιχιζόταν από πολλούς προσκυνητές…την ώρα που αγρυπνούσε ψάλλοντας και την ώρα που οι πόνοι από τις αρρώστιες κατέκλυζαν το σώμα του και αυτός σιωπηλός έλεγε την ευχή…
Οι λόγοι του Γέροντα κατακλύζουν το διαδίκτυο, ιστορίες από την ζωή του, νουθεσίες του, «προφητείες» του κτλ. Και όντως όλα αυτά αγγίζουν τις καρδιές όλων των χριστιανών όμως όχι διότι ο Γέροντας ήταν μεγάλος συγγραφέας ή μεγάλος ρήτορας ή μεγάλος θεολόγος ακαδημαϊκού επιπέδου, αλλά διότι ο Γέροντας Παΐσιος ήταν Μοναχός! Έζησε τιμώντας το ράσο που φορούσε. Έζησε τιμώντας την μοναχική του ιδιότητα και τις υποσχέσεις που είχε δώσει κατά την μοναχική του κουρά.
Οι λόγοι του Γέροντα Παϊσίου έχουν δύναμη διότι έχουν την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Ο Γέροντας δεν ανέλυε διάφορα θέματα χρησιμοποιώντας περίτεχνο λόγο αλλά μιλούσε απλά και ανεπιτήδευτα, μιλούσε καρδιακά και εμπειρικά. Γι’ αυτό και οι λόγοι του συγκλόνιζαν και συγκλονίζουν κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο, διότι η ζωή του ήταν (και είναι) γεμάτη Χριστό!
Όμως νομίζω ότι χάνουμε το νόημα των λόγων του Γέροντα εάν μείνουμε στο τι είπε….το θέμα δεν είναι το τι είπε ο Γέροντας αλλά στο τι ήταν ο Γέροντας. Δεν είναι το θέμα τι έλεγε αλλά το πώς έζησε, δεν είναι το θέμα οι προφητείες που λέγονται ότι είπε αλλά το πώς κατάφερε τελικά να ζει και τώρα (μετά τον θάνατό του) μαζί με τον Σωτήρα Χριστό.
Το να διαβάζουμε λοιπόν αυτά που είπε ο Γέροντας Παΐσιος σίγουρα είναι ωφέλιμο, όμως μακάριοι είναι αυτοί που θα προσπαθήσουν να ζήσουν σαν τον Γέροντα. Διότι τελικά οι θεωρίες και τα λόγια είναι νεκρά εάν δεν υπάρχει πράξη. Τα βιβλία αγαπητοί μου δεν θα μας σώσουν, θα μας σώσει ο Χριστός…και τον Χριστό θα τον βρούμε μέσω της προσωπικής μας ασκήσεως όπως δηλαδή έκανε και ο Γέροντας και κάθε Όσιος και Οσία της Εκκλησίας μας. Θα βρούμε τον Χριστό μέσα στην ταπείνωση, μέσα στην μετάνοια, μέσα στην προσευχή, την εγκράτεια, την συγχωρετικότητα…την μυστηριακή ζωή.
Ο Γέροντας Παΐσιος τιμάται σήμερα από όλους μας όχι για αυτά που είπε αλλά για αυτό που έγινε, όχι γι’ αυτά που «προφήτευσε» αλλά γι’ αυτά που έζησε…για το πώς έζησε!
Αργά ή γρήγορα η Εκκλησία και επίσημα θα τον αναγνωρίσει Άγιο αποδίδοντας με αυτόν τον τρόπο έναν ανθρώπινο χαρακτηρισμό, μιας και ο Γέροντας Παΐσιος πραγμάτωσε τον σκοπό της ζωής του…συνάντησε τον Χριστό. Οι Άγιοι δεν έχουν ανάγκη από εμάς να τους επαινούμε ή να τους δοξάζουμε μιας και δοξάζονται από τον ίδιο τον Θεό. Εμείς έχουμε ανάγκη να τους τιμούμε και να προσευχόμαστε σε αυτούς να πρεσβεύουν για εμάς. Εμείς έχουμε ανάγκη να τους έχουμε παραδείγματα όχι λόγων αλλά πράξεων, όχι στείρων ρητορειών και προφητειών αλλά καρποφόρων πνευματικών ασκήσεων.
Πολλοί είναι οι σημερινοί ακαδημαϊκοί θεολόγοι, πολλοί είναι αυτοί που έχουν το χάρισμα της ρητορείας ή της συγγραφείς βιβλίων όμως όλοι αυτοί υπολείπονται του Γέροντος Παϊσίου διότι ο Γέροντας είχε κάτι που όλοι αυτοί δεν έχουν…Είχε Άγιο Πνεύμα. Οι λόγοι του, οι κινήσεις του, τα γραπτά του, το ψάλσιμό του ήταν χαριτωμένα διότι ήταν πλημμυρισμένα με την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος η οποία «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί».
Η ζωή του Γέροντος Παϊσίου ας γίνει ο οδοδείκτης και της δικής μας ζωής, διότι εάν μείνουμε στους λόγους και στα βιβλία που έχουν εκδοθεί στο όνομά του…τότε δεν κάνουμε τίποτα. Εάν μείνουμε απλά στο να ειδωλοποιούμε τους λόγους του…τότε δεν κάνουμε τίποτα. Εάν μείνουμε απλά στο να περιμένουμε να πραγματοποιηθούν οι «προφητείες» του…τότε δεν προοδεύουμε πνευματικά.
Τιμή αγίου είναι η μίμησής του… ας μιμηθούμε λοιπόν την ζωή του και ας αφήσουμε την “Παϊσιοπροφητολατρεία”…
Ας έχουμε τον Γέροντα Παΐσιο παράδειγμα ασκητικού φρονήματος, ταπείνωσης, ανεξικακίας και ας μην τον κάνουμε συνεργάτη και συνένοχό μας στην κακία κατά άλλων ανθρώπων και εθνών.
Ας προσευχόμαστε στον Γέροντα Παΐσιο να πρεσβεύει υπέρ ημών, ώστε και εμείς να γευτούμε από αυτήν την ζωή την παρουσία του Χριστού όπως και αυτός την βίωσε. Μίας παρουσίας που μεταμορφώνει ακόμα και τον πιο αμαρτωλό άνθρωπο…σε αγάπη, σε μία ανείπωτη δοξολογία προς τον Θεό, σε ένα δάκρυ ευγνωμοσύνης, σε ένα «ευχαριστώ»…σε Άγιο.
