…ανοίγω το βιβλιαράκι με τις επιστολές του γέροντα Παΐσιου…
Σελ. 108
«Όσοι σκέφτονται τους μεγάλους σταυρούς των δικαίων,
Ποτέ δεν στενοχωριούνται για τις δικές τους μικρές δοκιμασίες,
Γιατί ενώ έσφαλαν περισσότερο στη ζωή τους εν τούτοις όμως υποφέρουν λιγότερο απ’ τους δικαίους!»
Πού καιρός να ασχοληθούμε με τους δικαίους!, σκέφτομαι,
και να συγκρίνουμε τους σταυρούς μας!
Κι όμως φοβάμαι πως αν καταφέρουμε να δούμε και να μετρήσουμε τους δικούς μας θα βγούνε πάμπολλοι!
Την πρώτη θέση κατέχοντας
οι φτιαγμένοι απ’ τα ίδια μας τα χέρια και τα μυαλά!!
Είναι οι σταυροί του άγχους στο μάταιο κυνήγι για πρωτιές, για πιο πολλά, για πιο άνετα, για πιο γρήγορα, για πιο…, για πιο…
Για πιο απ’ ο, τι είμαστε, απ’ ο, τι που έχουμε…
Είναι οι σταυροί που μας φορτώνει η νομιζόμενη ανεπάρκειά μας…
Γιατί,
θεωρούμε πως δεν έχουμε γεννηθεί το ίδιο επαρκείς με τον γέροντα Παΐσιο
στο να εργαστούμε
για να δούμε τον πραγματικό μας εαυτό
και για να μας αποκαλυφθεί η πραγματική ζωή.
Και καλύπτουμε την «έλλειψη»
αρπάζοντας την ύλη, ρουφώντας δύναμη ο ένας απ’ τον άλλον,
πασχίζοντας για εφήμερη δόξα και ασφάλεια…
Αυτοί οι σταυροί
μας οδηγούν σε πρώιμο θάνατο (από καρδιακές προσβολές ή εγκεφαλικά)…
αυτοί οι σταυροί
μας μπήγουν μες στη γη πριν ακόμα πεθάνουμε…
…………………..
ο γέροντας
εδίδασκε
με τη σιωπή του,
με το παράδειγμά του,
(όπως κάποιος που τον άκουσε να λέει το …γνωστό μας «Πάτερ ημών» με τρόπο που καταλάβαινες πως υπήρχε κι άλλο πρόσωπο απέναντί του),
με το χιούμορ του
δείχνοντάς μας
τον εγκλωβισμό μας σε καταστάσεις, θεωρίες και δραστηριότητες
που είναι για γέλια και για κλάματα!
Υποψιάζοντάς μας
πόσο μακριά νυχτωμένοι είμαστε από την πραγματικότητα
εμείς οι ξερόλες, οι προχωρημένοι, οι πολιτισμένοι, οι δυνατοί…
Πέρσι που πρωτοβρέθηκα στον τάφο του
αισθάνθηκα πως κάτω απ’ το χώμα βρίσκεται
ένας δικός μου άνθρωπος…
μακάρι το ίδιο να με έχει κι αυτός εμένα…
(εκοιμήθη στις 12-07-1994.
Αν και, όσο ζούσε απόλαυσε πνευματικά δώρα,
η έξοδός του απ’ αυτή τη ζωή έγινε μέσα από αβάσταχτους πόνους… )
