Ναι ! Έρχου Κύριε Ιησού!
Αυτή ήταν η προσδοκία των πρώτων χριστιανών, πού πολλοί από αυτούς είχαν δει τον Αναστημένο Χριστό.Και μάλιστα τον είδαν και αναληφθέντα, με την υπόσχεση πώς θα γυρίσει με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή εν δόξη σύντομα.Οι πρώτοι χριστιανοί μαζεύοταν γύρω από το τραπέζι της Θείας Ευχαριστίας και μετέχοντας σε αυτό, πρόσμεναν τον Χριστό. Ήταν αρραβώνας και πρόγευση αυτό το Ποτήριο. Και ακόμα είναι. (Εμείς σήμερα, γυρεύουμε τον Χριστό και την Δευτέρα Παρουσία Του, εδώ και εκεί. Σε προρρήσεις και μελλοντολογίες, πού ηδονικά φρικιούν και τρομοκρατούν τους αδυνατους στην πίστη…)
Με τα χρόνια ο πολύς ζήλος και η αγάπη εψύγησαν.Χιλιαστικές δοξασίες αλλοίωσαν την πρώτη γνήσια προσδοκία .Και το χειρότερο; Ο κόσμος και η εκκλησία προέκοψε τόσο προς το χείρον , ώστε οι άνθρωποι περίμεναν τα χειρότερα με την έλευση του Χριστού.
Χριστιανός πού δεν είναι συμφιλιωμένος με τον Χριστό και δεν είναι σε μυστηριακή ζωή μετανοίας και εγρήγορσης, πώς να νιώσει χαρά και προσδοκία;Φέρουμε μαζί μας τις ενοχές και τις τύψεις μας, γιατί δεν έχουμε γνήσια μετάνοια και προσμένουμε τιμωρίες και κολάσεις με τον δεύτερο ερχομό του Χριστού.
Ασφαλώς, η Εκκλησία μας δεν παύει να μας καλεί σε κατάνυξη, ψάλλοντας πώς τα πάντα θα κρίνει εν πυρί και πώς θα είναι φοβερά η ημέρα εκείνη.Εμείς όμως, αντί να κατανοήσουμε πώς αυτό αποτελεί εγερτήριο σωτηρίας και επιστροφής, το βλέπουμε σαν εκφοβιστική απειλή.
Πολλή γαρ η αμαρτία μας. Και εντός πολύ βαθιά της ψυχής μας ευχόμαστε: Όχι, μην έλθεις Κύριε Ιησού. Σαν τα δαιμόνια της Γραφής, πού έτρεμαν και έλεγαν: ήρθες προ καιρού Ναζαρηνέ, ίνα μας βασανίσης;Θέλουμε κι άλλο να αμαρτήσουμε!
… Βέβαια, υπάρχουν και χειρότερα. Να μην έχει πιά ο Χριστιανός καμία προσδοκία!
