Τον π.Ευσέβιο δεν τον γνώρισα αν και βρέθηκα πολύ κοντά στον τόπο της άσκησης του για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Προφανώς δεν ήμουν άξιος να πάρω την ευχή του, «αδιόρθωτος μένων» κατά την περί τον Ιούδα υμνογραφία.
Ωστόσο τα κείμενα του με συνοδεύουν από την εφηβεία ήδη.
Μπροστά μου έχω μια παλιά έκδοση του βιβλίου «ο δρόμος των ασκητών» το οποίο ο μακαριστός γέροντας μετέφρασε από την δύσκολη σουηδική γλώσσα.
Το βιβλίο αυτό το αγόρασα, θυμάμαι, με το χαρτζιλίκι του σχολείου και το διάβαζα σε καλοκαιρινή κατασκήνωση της ορεινής Κορινθίας.
Ο π. Ευσέβιος έζησε για πολλά χρόνια ως ερημίτης στον σουηδικό βορρά όπου και ίδρυσε ένα ησυχαστήριο προς τιμήν του αγίου Νικολάου.
Τα τελευταία χρόνια έζησε στην ακριτική Φαιά Πέτρα Σιδηροκάστρου, συνεχίζοντας την ερημητική του πολιτεία συγγράφοντας, συμβουλεύοντας και ομιλώντας κατά καιρούς .
Όσοι τον γνώρισαν μιλούν για χαρισματική μορφή.
Το βέβαιο είναι ότι θα λείψουν οι προσευχές τού « κεγχριαίου μοναχού », όπως αποκαλούσε τον εαυτό του , από την επίγειο Εκκλησία του Χριστού.
Μακάρι να μας λυπηθεί ο Θεός και να δώσει στον κόσμο μιμητές του…
Καλήν ανάπαυση και καλήν Ανάσταση παπούλη !
