Η ευλογία του πόνου
“Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες;”
Θεέ μου, γιατί μου το έκανες αυτό;
Τι σου έκανα;
Δεν είμαι ο Υιός σου;
Το ίδιο ακριβώς ερώτημα με το δικό μου
Και έμεινε και αυτό αναπάντητο.
Έμεινε αναπάντητο στα φαινόμενα.
Τα γεγονότα όμως φανέρωσαν την απάντηση.
Λέγει ο Μέγας Βασίλειος
Ότι ο πόνος κάνει τον άνθρωπο ευαίσθητο
Ώστε μοιάζει με το μάτι που δεν ανέχεται ούτε το φτερό.
Και η πιο τρυφερή κίνηση αυξάνει τον πόνο του πονεμένου.
Και η πιο διακριτική αναλογία δεν αντέχεται.
Ο λόγος που εκφέρεται ως λογικό επιχείρημα ενοχλεί αβάσταχτα.
Μόνο το δάκρυ,η κοινωνία της απορίας,η σιωπή,η εσωτερική προσευχή
Θα μπορούσαν να ανακουφίσουν τον πόνο
Να φωτίσουν το σκοτάδι ή να γεννήσουν μια μικρή ελπίδα.
Ο πόνος γεννά αλήθεια, συμπόνια, κοινωνία
Ο πόνος δεν ξυπνάει μόνο εμάς
Αλλά γεννάει και την αγάπη στους γύρω μας.
Προσπαθούν να μπουν στη θέση μας.
Αγωνίζονται στον καιρό της ασφάλειάς τους
Να μοιρασθούν τα πιο ανεπιθύμητα γι΄ αυτούς δικά μας αισθήματα.
Και το κάνουν.
Ο πόνος γεννά την υπομονή μας
Ταυτόχρονα όμως γεννά και τον εξ αγάπης σύνδεσμο με τους αδελφούς μας.
Ο πόνος γεννά την αλήθεια.
Η συμπόνια των άλλων τη φυτεύει στη δική μας καρδιά.
Εκεί διακριτικά κρύβεται και η απάντηση.
Έτσι γεννιέται στην καρδιά η παρηγοριά
Της οποίας η γλύκα και η ανακούφιση είναι πολύ εντονότερες ως εμπειρίες
Από το βάρος του πόνου.
Η απάντηση γεννιέται μέσα μας