Ο σύγχρονος Άγος Γλυκέριος ο Ομολογητής της Ρουμανίας ανήκει στον χορό των Αγίων,που αντιστάθηκαν στην Ημερολογιακή Καινοτομία,φυλακίστηκε και βασανίστηκε άγρια από τα πολιτικά καθεστώτα της χώρας,συνεργούσης και αυτής της επισήμου Ρουμανικής εκκλησίας.Επί τη ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου ”Οι κατά Θεόν αγώνες και τα θαυμαστά παλαίσματα του Ομολογητού Ιεράρχου Αγίου Γλυκερίου εν Ρουμανία (1891-1985) από τον θεοφιλέστατο Επίσκοπο Γαρδικίου κ.Κλήμη της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών,προβαίνουμε σε συνεχείς,αποσπασματικές αναρτήσεις από το εν λόγω βιβλίο.Μέσα από αυτό αναδύεται η εικόνα ενός επίκαιρου Ομολογητή της Πατερικής Παράδοσης,που εκδιωγμένος επί χρόνια στις οπές της γης και στις φυλακές ενός ”Καίσαρα,” κατέστησε σ’ εμάς εμφανές,πως οι καρποί των πνευματικών αθλήσεων ”κόποις και βασάνοις κτώνται.” Και,όπως γράφει και ο συγγραφέας του βιβλίου: ”Ουσιαστικά προβαίνουμε σε μια διακριτική ”ξενάγηση” στον ανθώνα μιας εκπληκτικής μαρτυρίας,η οποία περιέχει πληθύν οδυνηρών,αλλά και ενδόξων θαυμαστών στοιχείων και περιστατικών.” Η ευχή και ευλογία του εν Αγίοις Πατρός ημών Γλυκερίου του εκ Ρουμανίας του Ομολογητή είη μετά πάντων ημών! Γ.Δ.

Μεταξύ τῶν ἐτῶν 1946-1950,ἡ Ἐκκλησία τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου στὴν Ρουμανία ἠδύνατο,Χάριτι θείᾳ,νὰ «ἀναπνεύση» κατόπιν μιᾶς περιόδου δέκα περίπου ἐτῶν ἀπεριγράπτων διωγμῶν,βασάνων καὶ ταλαιπωριῶν.Τὰ προβλήματα τῆς χώρας,μετὰ τὸν πόλεμο καὶ τὴν ἐπικρατοῦσα ἀσταθῆ πολιτικὴ κατάστασι,ἦταν μεγάλα καὶ δὲν ὑπῆρχε περιθώριο γιὰ νέες διώξεις τῶν «Παλαιοημερολογιτῶν».Ἡ προκομμουνιστικὴ κυβέρνησις τῆς χώρας ἐπέδειξε σχετικὴ ἀνοχὴ καὶ παρασχέθηκαν κάποιες διευκολύνσεις στὴν ὀργάνωσι,ἀκόμη καὶ τὴν νομικὴ κάλυψι, τοῦ Ἀκαινοτομήτου Πληρώματος.Αὐτὸ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα τὴν ἐργώδη προσπάθεια ἀνακτήσεως τοῦ χαμένου ἐδάφους.Ὑπὸ τὴν ἐνθουσιώδη καθοδήγησι τοῦ Καλοῦ Ποιμένος π.Γλυκερίου,ὁ ὁποῖος ἐπέστρεψε μεταξὺ τοῦ ἀγαπητοῦ Ποιμνίου του,παρατηρήθηκε θαυμαστὴ προσπάθεια ἀνακάμψεως καὶ ἀνασυγκροτήσεως.Οἱ πιστοί,μὲ περίσσειο ζῆλο,ἀποδύθηκαν στὴν ἐκ νέου ἀνέγερσι ὅλων τῶν καταστραφέντων Ναῶν τῆς περιόδου τοῦ προπολεμικοῦ διωγμοῦ,ὡς καὶ τῶν Μονῶν,καὶ μάλιστα ἀνεγέρθηκαν καὶ νέες Ἐκκλησίες.

Ὁ ἀκατάβλητος π.Γλυκέριος,ὡς ὁ μόνος ἐναπομείνας Κληρικὸς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου σὲ ὁλόκληρη τὴν Ρουμανία (!),τουλάχιστον τὸν πρῶτο καιρὸ μέχρι προσχωρήσεως δύο ἑτέρων Κληρικῶν ἐκ τῆς Καινοτομίας,ἔπρεπε νὰ σηκώση τὸ ἀπίστευτο βάρος καλύψεως τῶν πνευματικῶν ἀναγκῶν χιλιάδων Ὀρθοδόξων πιστῶν,οἱ ὁποῖοι ἀνῆκαν στὴν «ἐκλεκτὴν Ποίμνην» καὶ ἀνέμεναν μὲ ἀνυπομονησία τὴν ποθητὴ εὐλογία του!Ἡ οἰκοδόμησις τῶν ἀχειροποιήτων ναῶν,δηλαδὴ τῶν πολυτίμων ψυχῶν τοῦ λείμματος τῆς Χάριτος καὶ Ὁμολογίας,ἦταν τὸ πιὸ σημαντικὸ καὶ θεάρεστο ἔργο,τὸ ὁποῖο ἀπαιτοῦσε θεία ἐνίσχυσι καὶ ἔμπνευσι.Ὁ ἀκούραστος π.Γλυκέριος ἤλπιζε ἐπὶ τὸν Ζῶντα Θεὸν καὶ ἐθυσιάζετο στὴν διακονία τῶν κατὰ Χριστὸν ἀδελφῶν του,ἐμφορούμενος ἀπὸ τὸ ἀποστολικὸ ὑπόδειγμα:«καθὼς κἀγὼ πάντα πᾶσιν ἀρέσκω,μὴ ζητῶν τὸ ἐμαυτοῦ συμφέρον,ἀλλὰ τὸ τῶν πολλῶν,ἵνα σωθῶσι» (Α’ Κορ. ι’ 33).Ο Ομολογητής Ποιμένας τῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ εὐλογημένος Γλυκέριος ἦταν πρωτίστως Μοναχὸς καὶ παρέμεινε αὐστηρὸς Μοναχὸς μέχρι τὸ τέλος τοῦ μακροῦ καὶ πολυπαθοῦς βίου του.Ἡ φροντίδα γιὰ τὴν ἐξασφάλισι τόπου Μετανοίας καὶ διαβιώσεως ἀσφαλοῦς τόσο γιὰ τὸν ἴδιο,ὅσο καὶ γιὰ τὶς ψυχὲς ὅσων ἐπιθυμοῦσαν νὰ ἀφιερωθοῦν στὸν Κύριο,τὸν ὡδήγησε στὴν σκέψι γιὰ τὴν ἵδρυσι Μοναστικοῦ Κέντρου,τὸ ὁποῖο ἐκ τῶν πραγμάτων θὰ ἀποτελοῦσε καὶ τὸ Διοικητικὸ Κέντρο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου τῆς χώρας.Ἐφ’ ὅσον ἐκείνη τὴν περίοδο ἡ πολιτικὴ κατάστασις τὸ εὐνοοῦσε καὶ τὸ μέλλον ἦταν ἄδηλον,ἔπρεπε τὸ ἱερὸ αὐτὸ ἐγχείρημα νὰ τεθῆ σὲ ἄμεση ἐφαρμογή.Ἔτσι, μὲ προσευχὴ καὶ ἐπαινετὴ σπουδὴ καὶ ἀποφασιστικότητα,ὁ π. Γλυκέριος μὲ τοὺς συνεργοὺς καὶ τὰ ἐν Κυρίῳ τέκνα του,ἄρχισαν τὴν ἀνοικοδόμησι Μονῆς στὴν Σλατιοάρα τῆς Μολδαβίας τὸ ἔτος 1947.Ἡ Μονὴ ἀφιερώθηκε στὴν Μεταμόρφωσι τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ,δεῖγμα τῆς φωταυγοῦς ψυχῆς τοῦ εὐλογημένου Γλυκερίου,ὁ ὁποῖος ἐπιθυμοῦσε τὴν ἐντρύφησι στὴν Δόξα τοῦ Θεοῦ, παρὰ στὴν ἄδοξη δόξα τῶν ἀνθρώπων,καὶ προσδοκοῦσε διακαῶς τὴν ἐσχατολογικὴ Δόξα ἐν τοῖς Οὐρανοῖς, στὴν ἀτελεύτητη Βασιλεία τῆς Ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Τρισυποστάτου Θεοῦ ἡμῶν.Ἡ Μονὴ ἀνηγέρθη ἀρχικῶς ἁπλὰ καὶ ταπεινά,μὲ πενιχρὰ μέσα καὶ πολλὲς θυσίες τῶν ὑπομονετικῶν ἐργατῶν της·ὁ δὲ Μεταμορφωθεὶς Κύριος ἐδείκνυε τὴν θεία εὐαρέσκεια καὶ προστασία Του μὲ σημεῖα τῆς θείας Παντοδυνάμου Φιλανθρωπίας Του.Γιὰ παράδειγμα,μία ἡμέρα ποὺ ὁ Ἅγιος ἀνῆλθε σὲ παρακείμενο λόφο μαζὶ μὲ ἄλλους Ἀδελφοὺς γιὰ κοπὴ ἐλάτων πρὸς χρῆσιν στὴν οἰκοδόμησι τῆς Μονῆς καὶ πράγματι συγκεντρώθηκε ἡ ἀπαραίτητη ποσότητα κορμῶν στὸ μέγεθος ποὺ ἤθελαν,ἀνακάλυψαν στὴν μέτρησι πρὶν νὰ ἀναχωρήσουν,ὅτι ἕνας κορμὸς ἦταν πιὸ κοντὸς ὡς πρὸς τὸ ὕψος του ἀπὸ τοὺς ἄλλους.Ἡ μέτρησις ἐπαναλήφθηκε γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν καλύτερα,ἀλλὰ τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν τὸ ἴδιο ἀπογοητευτικό.Τότε ὁ Ἅγιος ἐζήτησε νὰ μεταβοῦν γιὰ νὰ κόψουν ἕνα ἄλλο δένδρο εἰς ἀντικατάστασιν τοῦ ἐλλειποῦς.Ὅμως, λόγῳ κοπώσεως καὶ τοῦ περασμένου τῆς ὥρας,οἱ λοιποὶ δὲν δέχθηκαν….Ἐνώπιον τούτου ὁ Ἅγιος,ὕψωσε τὰς χεῖρας καὶ παρεκάλεσε μετὰ ἀκραδάντου πίστεως:«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ,Σὺ ποὺ ἐμάκρυνες τὸ ξῦλο στὸν πατρικὸ οἶκο,Σὲ παρακαλῶ,νὰ μακρύνης καὶ αὐτὸ τὸ ξῦλο,διότι δὲν μποροῦμε πλέον καὶ πλησιάζει ἡ νύκτα»!Κατόπιν,μέτρησαν καὶ πάλι τὸν κορμό,ἀλλὰ αὐτὴ τὴν φορὰ βρέθηκε πλέον λίγο πιὸ μακρὺς ἀπὸ τοὺς λοιπούς!…Πράγματι,ἐπιβεβαιώθηκε καὶ πάλι τὸ Ψαλμικόν:«ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν προσευχὴν τῶν ταπεινῶν καὶ οὐκ ἐξουδένωσε τὴν δέησιν αὐτῶν» (Ψαλμ. ρα’ 18)…Παρόμοια θαύματα ἦσαν συνηθισμένα καὶ συχνά,ὥστε πολλοὶ ἐξ αἰτίας των ἐγκατέλειπαν τὰ ἐγκόσμια καὶ ἤρχοντο νὰ μονάσουν στὴν νεοσύστατη Μονή,πλησίον τοῦ ἁγίου Γέροντος.Ἡ Μονὴ ἀρχικῶς περιελάμβανε Παρεκκλήσιο γιὰ τὶς ἱ. Ἀκολουθίες,ἕναν κεντρικὸ διάδρομο καὶ ταπεινὰ κελλιὰ στὶς δύο πλευρές του.Ἀνακαινίσθηκε μόλις τὸ 1978 καὶ προκειμένου νὰ διευρυνθῆ ὁ Ναός,κατεδαφίσθηκαν τὰ παλαιὰ κελλιὰ καὶ ἐκτίσθησαν νέα.Ἡ περίοδος ἐκείνη ὅμως τῆς ἀνακαινίσεως,δὲν ἦταν ἀπαλλαγμένη ἐντελῶς διώξεων.Στὸ χωριὸ Καμπούρι εἶχαν ἐγκατασταθῆ τρεῖς Μοναχοί,οἱ ὁποῖοι εἶχαν φύγει γιὰ λόγους Πίστεως ἀπὸ τὴν Μονὴ τοῦ Νεάμτς.Ἐκεῖ ἔζησαν εἰρηνικὰ ἐπ’ ἀρκετὸ διάστημα χρόνου στὴν οἰκία τῆς ἀδελφῆς ἑνὸς ἐκ τῶν Μοναχῶν.Ὅταν ὅμως ἀνακαλύφθηκαν,τὸ ἔτος 1948,ὑπέ- στησαν ξυλοδαρμοὺς καὶ παρέμειναν κατάκοιτοι.Τότε,ὁ πρόεδρος τοῦ χωριοῦ,μὲ τὴν ἔμπνευσι βεβαίως τοῦ πονηροῦ,ἔβαλε φωτιὰ στὴν οἰκία ποὺ διέμεναν,μὲ τραγικὸ ἀποτέλεσμα οἱ κατάκοιτοι Πατέρες νὰ καοῦν ζωντανοὶ ἐντὸς αὐτοῦ!…Ἀπὸ τὴν καμμένη οἰκία ἀπέμεινε μόνον μία κολώνα μὲ μία κανδήλα κρεμασμένη ἐπ’ αὐτῆς,ἡ ὁποία παρέμεινε ἀναμμένη!Οἱ δὲ ἱερὲς Εἰκόνες τῶν καέντων Μοναχῶν,μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ μία μεγάλη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου,εὑρέθησαν παραδόξως δίπλα στὴν οἰκία,ἄθικτες,σὰν κάποιος νὰ τὶς εἶχε τοποθετήσει μὲ τάξι καὶ προσοχή!Ὅσοι ὅμως ἐπιχείρησαν νὰ τὶς ἀνασηκώσουν,γιὰ νὰ τὶς μετακινήσουν ἀπὸ ἐκεῖ,δὲν τὰ κατάφερναν,διότι οἱ Εἰκόνες εἶχαν γίνει «ἀσήκωτες»!…Τότε εἰδοποιήθηκε ὁ Ἅγιος Γλυκέριος,ὁ ὁποῖος ἦλθε μετὰ πάροδον ὀλίγων ἡμερῶν.Κατόπιν προσευχῆς,ὁ Ἅγιος ἀνασήκωσε τὶς Εἰκόνες χωρὶς δυσκολία καὶ τὶς ἔφερε στὴν Μονὴ στὴν Σλατιοάρα,ἡ δὲ Εἰκόνα τῆς Θεοτόκου παραμένει μέχρι σήμερα ἡ κυρίως θεομητορικὴ εἰκόνα τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς… Ήδη ἀπὸ τὸ ἔτος 1950,ὁπότε ἄρχισαν οἱ Κομμουνισταὶ νὰ ἐπικρατοῦν πλήρως στὴν Ρουμανία, διεφάνησαν οἱ νέες διωκτικὲς τάσεις κατὰ τῶν ἀκολούθων τοῦ Πατρίου,καὶ ἄρχισαν νὰ ἀναζητοῦν αἰτίες καὶ προσχήματα γιὰ τὴν δημιουργία ἐμποδίων καὶ προβλημάτων ἐναντίον τους.Ὁ ἀγῶνας φαινόταν διμέτωπος:οἱ μὲν Ἄθεοι γιὰ τοὺς ἰδικούς των λόγους,οἱ δὲ Καινοτόμοι γιὰ τοὺς ἰδικούς των,ἤθελαν ἀμφότεροι τὴν δίωξι καὶ εἰ δυνατὸν τὴν παντελῆ ἐξάλειψι τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων τῆς χώρας.Καὶ βέβαια,τὰ ἁρπακτικὰ βλέμματα ἀμφοτέρων ἔπιπταν στὸ ταπεινό,ἀλλὰ σταθερὸ Μοναστικὸ Καθίδρυμα τῆς Σλατιοάρας…Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἔτους ἐκείνου,μία τέτοια ἀφορμὴ παρουσιάσθηκε,ἀλλὰ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ Προστασία τῆς Κυρίας Θεοτόκου ἀπεσόβησαν τὸν κίνδυνο:Στὸ χωριὸ Μπούντα,πλησίον τῆς Σλατιοάρας,εὑρίσκετο ἕνα ἐργοστάσιο ξυλείας σὲ ἀπόστασι τριῶν χιλιομέτρων ἀπὸ τὸ Μοναστήρι.Ὁ διευθυντής του,ἕνας Ἑβραῖος ὀνόματι Χόλλινγκερ,πίεζε τὰ τοπικὰ ὄργανα τοῦ Κόμματος νὰ κλείσουν τὸ Μοναστήρι,διότι κτυποῦσαν οἱ καμπάνες γιὰ τὶς Ἀκολουθίες τὶς νύκτες καὶ ἐνοχλοῦσαν τοὺς ἐργάτες,μὴ ἀφήνοντάς τους νὰ ξεκουρασθοῦν.Ὁ Ἅγιος,διαβλέποντας τὸν κίνδυνο καὶ μὴ ἐλπίζοντας σὲ ἀνθρώπινη βοήθεια,κατέφυγε στὰ ὅπλα τῆς Πίστεως,στὴν προσευχὴ καὶ τὴν νηστεία.Ὥρισε τριήμερο αὐστηρᾶς νηστείας μὲ συνεχεῖς προσευχὲς στὴν Παναγία μας,ὥστε ὁ πειρασμὸς νὰ διαλυθῆ.Μόλις ὡλοκληρώθηκε τὸ τριήμερον,ἡ δεξαμενὴ πιέσεως τοῦ ἐργοστασίου ἐξερράγη ἀπὸ ἄγνωστη αἰτία καὶ ὁ διευθυντής του μάταια προσπαθοῦσε ἐπὶ δύο ἑβδομάδες νὰ τὴν ἐπιδιωρθώση,χωρὶς ἀποτέλεσμα.Τελικά,ἀποφασίσθηκε τὸ ἐργοστάσιο νὰ μεταφερθῆ στὸ χωριὸ Ρίσκα,ὅπου βρίσκεται μέχρι καὶ σήμερα.Ὁ δὲ Ἅγιος παρατηροῦσε ἀργότερα χαριτολογῶν:«Ἆρά γε,οἱ καμπάνες μας ἐνοχλοῦν ἀκόμη τοὺς ἐργάτες;»…Ἡ αὐξανόμενη πίεσις ἀπὸ τὸ Καθεστώς,τῇ ὑποκινήσει τῶν Νεοημερολογιτῶν,ὡδήγησε σὲ δραστικὰ μέτρα κατὰ τῶν «Παλαιοημερολογιτῶν».Ἡ εὐθυγράμμισις τῶν Κομμουνιστῶν τῆς χώρας μὲ τοὺς Σοβιετικούς,ἐσήμαινε τὴν λῆψι πιὸ αὐστηρῶν μέτρων ἐναντίον τῶν Ἀκαινοτομήτων:κατήργησαν τὴν ἀνεκτικὴ θέσι ἔναντι τῆς Ὀργανώσεώς τους,ἀπεφάσισαν τὴν σύλληψι τῶν Μοναχῶν τῶν Μονῶν τους,ἀπαγόρευσαν τὴν τέλεσι ὁποιασδήποτε ἱεροπραξίας ἐκτὸς τῶν Ναῶν τους,ὡς καὶ τὴν χρησιμοποίησι τοῦ Ράσου ἐκτὸς τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Οἰκημάτων σὲ Κληρικοὺς καὶ Μοναχούς.Ἡ παράβασις θὰ ἐτιμωρῆτο μὲ δύο ἔτη σκληρᾶς καταναγκαστικῆς ἐργασίας.Εἰδικῶς περὶ τοῦ Ἁγίου καὶ τῶν Συμμοναστῶν του τὰ πράγματα ἔγιναν πιὸ συγκεκριμένα:Τὸ βράδυ τῆς 1ης πρὸς 2α Φεβρουαρίου τοῦ 1952,φορτηγὰ μὲ ἄνδρες τῆς μυστικῆς ἀστυνομίας ἐκύκλωσαν τὴν Μονὴ τῆς Σλατιοάρας καὶ συνέλαβαν τοὺς Πατέρας καὶ πρωτίστως τὸν Ἅγιο Γλυκέριο.Τοὺς ὡδήγησαν ὅλους σὲ φυλακὴ στὸ Δέλτα τοῦ Δουνάβεως,ὅπου ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἀπεβίωσε μαρτυρικῶς.Ἐπὶ ἕναν ὁλόκληρο χρόνο,λόγῳ ἐλλείψεως οἱασδήποτε πληροφορίας σχετικὰ μὲ τὴν τύχη τους,οὐδεὶς ἐγνώριζε ἄν αὐτοὶ ζοῦσαν ἤ ἄν εἶχαν ἐκτελεσθῆ.Τελικά,ἀκούσθηκε ὅτι εὑρίσκοντο σὲ μία φυλακὴ στὸ Βουκουρέστι,κατόπιν δὲ καὶ ἄλλων περιπλανήσεων,τελικὰ ἀπελευθερώθηκαν τὸ 1954.Ἕνα θαυμαστὸ περιστατικὸ συνέβη μὲ τὴν νέα αὐτὴ ἀπελευθέρωσι τοῦ Ἁγίου:
Στὴν περιοχή,ὅπου εἶχε τεθῆ σὲ περιορισμό,ὁ Ἅγιος ἔμενε σὲ μία μικρὴ παράγκα μὲ δύο δωμάτια.Στὸ ἕνα ἦταν αὐτὸς καὶ στὸ ἄλλο ἕνας Νεοημερολογίτης κληρικός,ὁ ὁποῖος ἐκρατεῖτο γιὰ πολιτικοὺς λόγους.Ἦταν ἀρχὴ τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ ἔκαναν μεταξύ τους μία συμφωνία:ἄν ἀπελευθερωνόταν ὁ ἕνας τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μὲ τὸ Νέο Ἡμερολόγιο,τότε σωστὸ θὰ ἦταν ἐκεῖνο·ἄν ὅμως ἀπελευθερωνόταν ὁ Ἅγιος τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μὲ τὸ Πάτριο,τότε σωστὸ θὰ ἦταν τὸ λεγόμενο «Παλαιό».Ἡ ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μὲ τὸ Νέο ἦλθε καὶ παρῆλθε,ἀλλὰ δὲν συνέβη τίποτε τὸ ἐξαιρετικό.Τὴν παραμονὴ ὅμως τῆς Ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μὲ τὸ Παλαιό,ἦλθε διαταγὴ ὁ Ἅγιος νὰ ἀναχωρήση τὴν ἑπομένη ἡμέρα γιὰ τὴν κατοικία του!Ὅταν ἀπεχωρίζοντο,ἡ ἐπαλήθευσις τῆς ὀρθότητος τοῦ Πατρίου ἦταν καταφανὴς καὶ δὲν χρειαζόταν κάποια ἐξήγησιςΜόνον,ὁ Ἅγιος γεμᾶτος χριστιανικὴ ἀγάπη,προφήτευσε στὸν συγκρατούμενό του κληρικό,ὅτι μετὰ ἕνα ἀκριβῶς ἔτος θὰ ἀπελευθερωνόταν καὶ αὐτός,ὅπως πραγματικὰ συνέβη!Τότε ἐκεῖνος,μόλις ἀπελευθερώθηκε τὸ ἑπόμενο ἔτος,τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μὲ τὸ Πάτριο,χωρὶς κανένα δισταγμὸ μετέβη στὴν Μονὴ τῆς Σλατιοάρας,ὅπου ἔγινε Μοναχός…

Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Γαρδικίου κ.Κλήμης
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΝΙΤΗΣ