Ο σύγχρονος Άγος Γλυκέριος ο Ομολογητής της Ρουμανίας ανήκει στον χορό των Αγίων,που αντιστάθηκαν στην Ημερολογιακή Καινοτομία,φυλακίστηκε και βασανίστηκε άγρια από τα πολιτικά καθεστώτα της χώρας,συνεργούσης και αυτής της επισήμου Ρουμανικής εκκλησίας.Επί τη ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου ”Οι κατά Θεόν αγώνες και τα θαυμαστά παλαίσματα του Ομολογητού Ιεράρχου Αγίου Γλυκερίου εν Ρουμανία (1891-1985) από τον θεοφιλέστατο Επίσκοπο Γαρδικίου κ.Κλήμη της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών,προβαίνουμε σε συνεχείς,αποσπασματικές αναρτήσεις από το εν λόγω βιβλίο.Μέσα από αυτό αναδύεται η εικόνα ενός επίκαιρου Ομολογητή της Πατερικής Παράδοσης,που εκδιωγμένος επί χρόνια στις οπές της γης και στις φυλακές ενός ”Καίσαρα,” κατέστησε σ’ εμάς εμφανές,πως οι καρποί των πνευματικών αθλήσεων ”κόποις και βασάνοις κτώνται.” Και,όπως γράφει και ο συγγραφέας του βιβλίου: ”Ουσιαστικά προβαίνουμε σε μια διακριτική ”ξενάγηση” στον ανθώνα μιας εκπληκτικής μαρτυρίας,η οποία περιέχει πληθύν οδυνηρών,αλλά και ενδόξων θαυμαστών στοιχείων και περιστατικών.” Η ευχή και ευλογία του εν Αγίοις Πατρός ημών Γλυκερίου του εκ Ρουμανίας του Ομολογητή είη μετά πάντων ημών! Γ.Δ.

Μετά τὴν Κοίμησι ἐν Κυρίῳ τοῦ Μητροπολίτου Γαλακτίωνος καὶ σύμφωνα μὲ τὴν θέλησι καὶ ἐντολή του,διάδοχός του ὡρίσθηκε ὁ Ἅγιος Ἱεράρχης Γλυκέριος,ὁ ὁποῖος συνεδύαζε Μοναχικὴ ἁπλότητα καὶ τελειότητα μὲ διοικητικὰ καὶ πνευματικὰ χαρίσματα.Ἐφ’ ὅσον σχεδὸν ἅπαντες οἱ Κληρικοί,τοὺς ὁποίους εἶχε χειροτονήσει ὁ μακαριστὸς Ἱεράρχης Γαλακτίων γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου εἶχαν συλληφθῆ καὶ φυλακισθῆ-ἐκτοπισθῆ,ὑπῆρχε μεγάλη ἔλλειψις Κληρικῶν καὶ ἔπρεπε ἐξ ἀνάγκης νὰ ἀποστέλλωνται Ἱερομόναχοι γιὰ τὴν κάλυψι τῶν ποιμαντικῶν ἀναγκῶν στὶς Ἐνορίες.Ἡ κατάστασις ἐξομαλύνθηκε μόλις τὸ 1963-1964,ὁπότε οἱ Κληρικοί,λόγῳ τῆς ἀμνηστίας ποὺ ἐδόθη τότε,ἐπέστρεψαν στὶς Ἐνορίες τους καὶ ἀνέλαβαν καὶ πάλι τὰ καθήκοντά τους.Ἔκτοτε,αὐτὴ ἡ εὐλογημένη τάξις διετηρήθη στὴν Γνησία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας,ὅπου ὅλοι οἱ ἐφημεριακοὶ Ἱερεῖς εἶναι ἐκ τοῦ ἐγγάμου,οἱ δὲ Ἱερομόναχοι διαμένουν ὁπωσδήποτε σὲ Μονή,ἀποστελλόμενοι στὴν ἐξυπηρέτησι τῶν Γυναικείων Ἱερῶν Μονῶν,ἡ δὲ παρουσία τους σὲ Ἐνορίες γίνεται μόνον σὲ ἐξαιρετικὲς περιπτώσεις ἀνάγκης,προσωρινῶς,χωρὶς νὰ διαμένουν εἰς αὐτὲς καὶ γενικὰ στὸν κόσμο.

Ὁ Ἅγιος Γλυκέριος ἦταν ἰδιαίτερα ἀπαιτητικὸς ὡς πρὸς τὴν χειροτονία Κληρικῶν· γιὰ νὰ χειροτονήση κάποιον ἔπρεπε νὰ τὸν γνωρίζη πολὺ καλά,μὲ μεγάλη δὲ ἐπιμέλεια ἐφρόντιζε νὰ προωθοῦνται ἄνθρωποι χωρὶς οὐσιαστικὰ κωλύματα.Κώλυμα,ἰδίως μάλιστα γιὰ τοὺς ἀγάμους Κληρικούς,ἐθεωρεῖτο ἡ ἔνδειξις τάσεων γιὰ δημουργία ταραχῶν,σκανδάλων ἤ χωρισμῶν καὶ σχισμάτων,ἄν καὶ ὁ Ἅγιος δὲν χειροτονοῦσε γενικῶς ἀγάμους.Γι’ αὐτό,καὶ σὲ μία τόσο δύσκολη ἐποχή,ἡ Ἐκκλησία τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Ρουμανίας παρέμεινε ἀρραγῶς ἑνωμένη,ἄνευ χωριστικῶν τάσεων καὶ σχισμάτων.Μία δὲ μικρὴ μερίδα κάποιων ἀκραίων «ἀναβαπτιστῶν»,οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀποστασιοποιηθῆ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Γλυκέριο πρὸ ὑπάρξεως Ἐπισκόπων,θεωρεῖται ἀνάξια λόγου ἀρρωστημένη περιθωριακὴ κατάστασις,στερούμενη κάθε σοβαρότητος καὶ ἐγκυρότητος,ὡς καὶ προσβάσεως καὶ ἀποδοχῆς μεταξὺ τοῦ εὐλαβοῦς Ποιμνίου τῶν Ἀκαινοτομήτων τῆς Ρουμανίας.Ὁ Ἅγιος Ἱεράρχης Γλυκέριος,παρὰ τὸ φιλήσυχον καὶ πρᾶον τοῦ χαρακτῆρος του,ἐγνώριζε νὰ εἶναι «μαχητὴς»,ὅταν τὸ ἀπαιτοῦσε ἡ περίστασις,ἰδίως μάλιστα ἔναντι τῶν ἀναισχύντων ἀθεϊστῶν.Τὸ μένος τους ἐναντίον τοῦ Ἁγίου καὶ γενικὰ ἐναντίον τῶν ἀκολούθων τὸ Πάτριον Γνησίων Ὀρθοδόξων ἦταν πολὺ μεγάλο,διότι συναντοῦσαν πάντοτε ἀπόλυτη ἄρνησι ὁποιουδήποτε συμβιβασμοῦ μαζί τους.Ἦταν πλήρως ἀσυμφιλίωτοι,ὡς ἀνήκοντες σὲ διαφορετικοὺς χώρους καὶ ὑπηρετοῦντες διαφορετικοὺς «κυρίους».Ὅταν τὸ 1958 οἱ ἀθεϊσταὶ διέταξαν ὅλοι οἱ Μοναχοὶ κάτω τῶν 60 ἐτῶν καὶ ὅλες οἱ Μοναχὲς κάτω τῶν 55 ἐτῶν νὰ ἐγκαταλείψουν τὶς Μονές τους καὶ νὰ ζήσουν στὸν κόσμο ἀποβάλλοντες τὸ Σχῆμα τους,καὶ ἡ ἀνόσια διαταγὴ θὰ ἔπρεπε νὰ φαίνεται ὅτι προέρχεται δῆθεν ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς Ἀρχιερεῖς (!),ὁ Ἅγιος Γλυκέριος ἀντιτάχθηκε στερρῶς καὶ δήλωσε ὅτι εὐχαρίστως θὰ πήγαινε στὴν φυλακὴ ἄλλη μία φορά,παρὰ νὰ ἐπρόδιδε τὶς ψυχὲς ὅσων ὑπήγοντο στὴν πνευματική του εὐθύνη καὶ προστασία.Οἱ ἀθεϊσταὶ δὲν ἐπέμειναν,ἀλλὰ συνέχισαν μὲ κάθε τρόπο νὰ πιέζουν τὶς Μονὲς τοῦ Πατρίου καὶ κάποιες ἀπὸ αὐτὲς νὰ τὶς κλείνουν διὰ τῆς βίας (Γκαγκέστι-1960,Βουκουρέστι-1984).Μία τέτοια ἀπαίσια ἀπόπειρα συνέβη τὸ 1960 στὴν ἴδια τὴν Μονὴ τῆς Σλατιοάρας.Ἕνας ἀντιπρόσωπος τοῦ Ὑπουργείου Θρησκευμάτων ἐμφανίσθηκε μὲ τρεῖς ἄνδρες τῆς μυστικῆς ἀστυνομίας καὶ διέταξαν ἰταμῶς τὸν Ἅγιο Γλυκέριο νὰ διώξη ὅλους τοὺς Μοναχοὺς τῆς Μονῆς!Ὁ Ἅγιος ἀπήντησε θαρραλέως,ὅτι ὅπως δὲν τοὺς ἔφερε διὰ τῆς βίας στὴν Μονή,δὲν εἶχε οὔτε τὸ δικαίωμα,ἀλλὰ οὔτε καὶ τὴν ἐπιθυμία,νὰ τοὺς διώξη ἀπὸ Αὐτήν!Τότε οἱ ἄνομοι,συγκέντρωσαν ὅλους τοὺς Μοναχοὺς σὲ μία Αἴθουσα καὶ τοὺς διέταξαν νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν Μονὴ ἀμέσως.Ὅλοι ἀρνήθηκαν ἀποφασιστικῶς.Τότε οἱ ἀθεϊσταὶ ἔφυγαν κατησχυμμένοι,ἀλλὰ ἄν ἔβλεπαν Μοναχὸ τοῦ Πατρίου ἐκτὸς Μονῆς νὰ φέρη Μοναχικὰ ἐνδύματα,τὸν συνελάμβαναν ἀμέσως,ὡς δῆθεν «προσποιούμενο τὸν Μοναχό»!…Στὶς 23.5.1961 ἐκ.ἡμ.,ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Ἱερομόναχος π. Δαυῒδ (Μποτέσκου),ὁ ἀγαπητὸς Συνασκητὴς ἀπὸ 40ετίας τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου,τὸν ὁποῖον εἶχε ὁρίσει Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σλατιοάρας ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς της.Ὁ π. Δαυῒδ ἦταν ἰδιαίτερα συμπαθὴς γιὰ τὴν συνεπῆ Μοναχικὴ ζωή του,γιὰ τὴν καλωσύνη του καὶ γιὰ τὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη του,πρὸς ἐξασφάλισιν τῶν πρὸς τὸ ζῆν ἀναγκαίων,ὄχι μόνον τῆς Ἀνδρώας Μονῆς,ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν λοιπῶν Μονῶν τοῦ Πατρίου.Συνεδύαζε προσευχητικότητα,ἐργατικότητα καὶ ὑπευθυνότητα καὶ ἦταν ἰδιαίτερα ἀγαπητὸς στὸν Ἅγιο,ὡς ὁ πλέον ἱκανὸς καὶ ἀναγκαῖος συνεργάτης καὶ βοηθός του.Μαζὶ εἶχαν ζήσει ἁρμονικὰ καὶ ἀδιατάρακτα σὲ Μονή,σὲ Σκήτη,στὴν Ἔρημο, στὸ Ἅγιον Ὄρος,στοὺς Ἁγίους Τόπους,σὲ ταξίδια,στὴν φυλακή,στὰ βάσανα,στὶς κακουχίες,στὶς ἐξορίες,στοὺς ἀγῶνες,στὶς ἐλάχιστες χαρὲς καὶ στὶς πάμπολλες λῦπες.Ἦταν πραγματικὰ σὰν μία ψυχὴ σὲ δύο σώματα,γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος λυπήθηκε πάρα πολὺ ἀπὸ τὴν Κοίμησι τοῦ προσφιλοῦς Ἀδελφοῦ του ἐν Κυρίῳ.Ἔκτοτε,δὲν ὥρισε Ἡγούμενο στὴν Μονὴ τῆς Σλατιοάρας,ἀλλὰ ὁ ἴδιος διατηροῦσε τὴν πνευματικὴ εὐθύνη καὶ καθοδήγησι τῆς Ἀδελφότητος καὶ ἐξέλεγε κάποιον ἱκανὸ Ἀδελφὸ ὡς Ἐπιστάτη-Διοικητή,γιὰ τὴν διεκπεραίωσι τῶν ποικίλων ἀναγκῶν της.Τὸ 1968 ὁ Ἅγιος Γλυκέριος ἐχειροτόνησε τὸν Ἀρχιμανδρίτη Σίλβεστρο (Ὀνοφρέϊ),ὡς Βοηθὸ Ἐπίσκοπό του.Ἔκτοτε,ὁ Ἅγιος ἔλαβε τὸν τίτλο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ Μητροπολίτου τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Ρουμανίας.Τὸ 1977 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Ἐπίσκοπος Μεθόδιος καὶ τὸ 1978 ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος ὁ Κοσμᾶς (Λόστουν).Τὸ 1979 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Ἐπίσκοπος Εὐλόγιος στὸ Βουκουρέστι καὶ τὸ 1981 ὁ Ἅγιος ἐχειροτόνησε Ἐπίσκοπο τὸν Ἀρχιμανδρίτη Δημοσθένη (Ἰονίτσα),πρὸς χαρὰν καὶ ἱκανοποίησίν του ἀπὸ τὴν παρατηρουμένη πρόοδο τῆς Ἐκκλησίας.Ο Άγιος Γλυκέριος,προικισμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ δῶρα καὶ χαρίσματα,ἦταν ἕνας «εὐγνώμων δοῦλος» καὶ «καλὸς Οἰκονόμος» αὐτῶν,ὥστε νὰ τὰ διατηρῆ καὶ νὰ τὰ αὐξάνη πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ οἰκοδομὴν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν πιστῶν.Διατελοῦσε ἐν ἐγρηγόρσει,χωρὶς νὰ ὑπνώττη καὶ χωρὶς νὰ ραθυμῆ,μέχρι δὲ τὰ βαθειὰ γεράματά του ἐφύλασσε τὸ ἴδιο νεανικὸ σφρῖγος καὶ μία ὑποδειγματικὴ ζέσι στὴν Λατρεία τοῦ Θεοῦ,τὴν καλλιέργεια τοῦ ἔσω ἀνθρώπου διὰ τῆς προσευχῆς καὶ τῶν ἀρετῶν,ὡς καὶ τὴν διακονία τῶν ἀδελφῶν καὶ τοῦ πλησίον.Ἦταν φανερό,ὅτι ἡ προσοχή του ἦταν τεταμένη στὴν διαφύλαξι τῶν λογισμῶν καὶ τῆς καρδίας του ἐν καθαρότητι καὶ ὁσιότητι.Ἡ ἐγκράτειά του,ἐσωτερικὴ καὶ ἐξωτερική,ἐδείκνυε βαθειὰ συναίσθησι τῆς ἰδιότητος καὶ ἀποστολῆς του.Εἶναι χαρακτηριστικό,ὅτι ἀποτελοῦσε ἠχηρὴ ἐξαίρεσι σὲ αὐτὸ ποὺ οἱ συμπατριῶτες του θεωροῦν ἐντελῶς φυσικὸ καὶ «ἀδιάβλητο»,ἀποφεύγων συστηματικὰ τὴν κατανάλωσι οἴνου καὶ γενικῶς κάθε ποτοῦ.Ἡ ὀλιγότητα τῶν ἅλατι ἡρτυμένων λόγων του ἀπεδείκνυε τὴν ἀδιάλειπτη ἐσωτερικὴ συνομιλία του μὲ τὸν Κύριον τῆς Δόξης,καὶ τὴν πνευματικὴ καὶ ψυχολογικὴ ἰσορροπία τῆς εὐλογημένης προσωπικότητός του.Ἡ φυλακὴ τῶν αἰσθήσεών του φανέρωνε ἐσωτερικὸ ἀγῶνα καὶ ὕπαρξι Χάριτος ἐντός του· ἡ Χάρις αὐτὴ ἐξεδηλώνετο καὶ ἐξωτερικά,ἐφ’ ὅσον τὸ πρόσωπό του ἐφαίνετο σὰν νὰ ἐφωτίζετο ἀπὸ ἕνα ἐσωτερικὸ φῶς.Τὸ φῶς αὐτὸ κάποτε,καὶ μάλιστα κατὰ τὴν ἐπιτέλεσι τῆς Θείας Λε ι τ ο υ ρ γ ί α ς ,ἐδυνάμωνε καὶ ἐλαμπρύνετο,ὥστε νὰ γίνεται αἰσθητὴ ἡ καλὴ ἀλλοίωσίς του ὑπὸ τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου!…Ἡ γνησιότης τοῦ Ἁγιοπνευματικοῦ φρονήματός του ἐμφαίνετο ἀπὸ τὴν βαθειὰ ταπείνωσί του,τὸ ἁπλοῦν,ἀνυπόκριτον καὶ ἀπροσποίητόν του,τὴν ὑπομονὴ καὶ καρτερία του στὶς στερήσεις καὶ τὶς ἐλλείψεις· ὅλα του ἦσαν ἁπλᾶ καὶ ταπεινά: τὸ κελλάκι,ἡ στρωμνή,ἡ ἐνδυμασία,τὰ ἄμφια,ἡ δίαιτα,ἡ ὁμιλία,οἱ ἀσχολίες,οἱ σχέσεις,οἱ ἐπιδιώξεις,τὰ πάντα.Ἐργαζόταν σιωπηλά,ὅπως εἶχε συνηθίσει ἀπὸ τὴν νεότητά του,ἀπὸ τότε ποὺ ἦταν Δόκιμος Μοναχός,ἀλλὰ καὶ νωρίτερα· ἡ ἀγαπημένη του ἐνασχόλησις,τὴν ὁποίαν δὲν ἐγκατέλειψε ἕως τὰ βαθειά του γεράματα,ἦταν ἡ ἐργασία στοὺς κήπους.Τοῦ ἄρεσε τὸ Κοινοβιακὸ πρόγραμμα,τὸ ὁποῖο ἐπίσης μέχρι τέλους τοῦ βίου του τηροῦσε ἀπαρέγκλιτα:τὸ βράδυ ἦταν πάντοτε παρὼν στὴν Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου·ἐνωρὶς τὸ πρωῒ στοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας,στὶς Ὧρες καὶ στὴν Θ. Λειτουργία· ἐφ’ ὅσον μάλιστα εἰσερχόταν συνήθως πρῶτος στὸν Ναό,ἄρχιζε νὰ ἀνάπτη τὶς κανδῆλες καὶ τὰ κεριά…Μετὰ τὴν Θ. Λειτουργία ἐργαζόταν στοὺς κήπους,ὅταν ὁ καιρὸς τὸ ἐπέτρεπε.Τηροῦσε τὸν Μοναχικὸ Κανόνα προσευχῆς στὸ κελλάκι του,μόνος μόνῳ τῷ Θεῷ,ἐν τῷ κρυπτῷ,καὶ πάντοτε ἐντὸς αὐτοῦ ἦταν εἴτε μὲ τὸ κομβοσχοίνι του στὸ χέρι,εἴτε μὲ τὸ ὑπεραγαπημένο του Ψαλτήριο.Ἀπήγγειλε ἐπανειλημμένα τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας καθημερινῶς.Μετέβαινε στὸν Ναὸ γιὰ τὸν Ἑσπερινό,συμμετεῖχε πάντοτε στὴν κοινὴ Τράπεζα τῆς Ἀδελφότητος,παρακολουθοῦσε τὸ Ἀπόδειπνο καὶ προετοιμαζόταν γιὰ τὴν βραδυνὴ Ἀκολουθία.Ἔτσι γενικὰ κυλοῦσαν οἱ ἡμέρες του,ἐνσωματωμένες στὸν προσευχητικὸ ρυθμὸ τοῦ Ἠγαπημένου Νυμφίου τῶν ψυχῶν,σὰν πορεία πρὸς τὴν ἀτελεύ- τητη Βασιλεία Του…Ὁ Ἅγιος ἀπέφευγε τὴν ἀργολογία καὶ δὲν τὴν ἐπέτρεπε ἐνώπιόν του· ἐπίσης,ἀπέφευγε τὶς κρίσεις καὶ κατακρίσεις.Δὲν ἐδέχετο μεμονωμένως Μοναχές,ἀλλὰ τὶς παρέπεμπε στὴν Γερόντισσά τους,διότι μόνο μὲ τὶς Γερόντισσες τῶν Μονῶν συζητοῦσε τὰ ἀπαραίτητα.Ὁ Ἅγιος ἐπεδείκνυε ἐνδιαφέρον,κατανόησι καὶ ἀγάπη πρὸς ὅλους,ἀλλὰ ἦταν ἀπαιτητικὸς στὴν ἐκπλήρωσι τῶν καθηκόντων ἑκάστου καὶ μάλιστα στὴν ὑπακοή· ὅποιος τοῦ ἔκανε ὑπακοὴ εἶχε μεγάλη ὠφέλεια καὶ τὸν ἀνέπαυε,ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ παραδείγματα πολλῶν,οἱ ὁποῖοι ἐτιμωρήθησαν παραδειγματικὰ ὅταν παρέβαιναν τὶς ἐντολές του.Γενικά,ὁ Ἅγιος παρεῖχε ἔξοχο παράδειγμα ἀκριβείας καὶ ἀξιοσύνης σὲ ὅλους,γινόμενος «τύπος» τῶν πιστῶν «ἐν λόγῳ,ἐν ἀναστροφῇ,ἐν ἀγάπῃ,ἐν πνεύματι,ἐν πίστει,ἐν ἁγνείᾳ» (Α’ Τιμ. δ’ 12).Ἐξήρχετο ἀπὸ τὴν Μονὴ σπανίως,ἰδίως γιὰ τὴν τέλεσι ἱ.Ἐγκαινίων σὲ Ἐνοριακοὺς Ναούς,ἀναπληρούμενος συνήθως ἀπὸ τοὺς λοιποὺς Ἐπισκόπους στὸ ποιμαντικὸ ἔργο μεταξὺ τοῦ Ποιμνίου.Διασώζεται ἕνα χαριτωμένο περιστατικὸ ἀπὸ μία τέτοια ἔξοδό του,τὸ ὁποῖο παραθέτουμε:Κάποια Κυριακή,εἶχε κανονίσει νὰ μεταβῆ στὸ χωριὸ Μπρούστουρι,γιὰ τὴν ἐπιτέλεσι τῆς Θείας Λειτουργίας.Ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ αὐτῇ,θὰ ἔρχονταν ἀπὸ ἄλλη Ἐνορία δύο καλοὶ Ἱεροψάλτες,ὥστε νὰ λαμπρύνουν μὲ τοὺς ὕμνους τους τὴν ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία.Ὅμως,ἐπικρατοῦσε δριμὺ ψῦχος καὶ οἱ δύο Ἱεροψάλτες πρὶν νὰ φθάσουν στὸν Ναό,αἰσθάνθηκαν ὅτι εἶχαν κρυώσει καὶ ὅτι οἱ φωνές τους ἄρχισαν νὰ «κλείνουν».Σημειωτέον,ὅτι ὡς καλλίφωνοι εἶχαν λίγη ὑπερηφάνεια γιὰ τὶς φωνές τους.Ἔτσι,πρὶν νὰ εἰσέλθουν στὸν Ναὸ γιὰ νὰ ψάλουν,ἀπεφάσισαν νὰ σπεύσουν νὰ πιοῦν ἀπὸ ἕνα ποτήρι χλιαρὸ οἶνο (τὸ «φάρμακο» γιὰ ὅλες τὶς «παθήσεις» γιὰ τοὺς Ρουμάνους Ἀδελφούς!),γιὰ νὰ «ἀνοίξη» ἡ φωνή τους καὶ νὰ ψάλουν ἀνεμπόδιστα καὶ ὡραῖα.Αὐτὸ πράγματι συνέβη,χωρὶς ἐννοεῖται νὰ τὸ ἀντιληφθῆ κάποιος ἄλλος…Ὅμως,δὲν διέφυγαν τὸν διορατικὸ ὀφθαλμὸ τοῦ Ἁγίου,ὁ ὁποῖος ἐφωτίζετο ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα!Διότι,μόλις εἰσῆλθαν στὸν Ναὸ καὶ πρὶν νὰ προλάβουν νὰ πάρουν θέσι στὸ Ἀναλόγιο καὶ νὰ ἀνοίξουν τὰ ψαλτικὰ βιβλία τους,ὁ Ἅγιος ἐξῆλθε ἀπότομα ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ τοὺς εἶπε μὲ αὐστηρότητα:«Σήμερα δὲν θὰ ψάλετε!Ξέρετε γιατί!»…Καὶ ἀμέσως εἰσῆλθε πάλι ἐντὸς Αὐτοῦ.Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ θείου Κηρύγματος,ὁ Ἅγιος χωρὶς νὰ τοὺς κατονομάση,γιὰ νὰ μὴ τοὺς προσβάλη,ἀναφέρθηκε στὴν τιμὴ τῆς Κυριακῆς ἡμέρας,στὸ μεγαλεῖο τῆς Θ.Λειτουργίας καὶ εἰδικὰ στὸ γεγονός,ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὰ βρέφη,ἅπαντες οἱ λοιποὶ πρέπει νήστεις νὰ προσέρχωνται στὸν Ναὸ καὶ νὰ συμμετέχουν στὴν Λατρεία,ὥστε νὰ λαμβάνουν ἐπαξίως τὶς θεῖες δωρεὲς καὶ εὐλογίες καὶ τὰ θεῖα ἁγιάσματα.Οἱ δύο Ἱεροψάλτες κατενόησαν τὸ λάθος τους καὶ ἀπεκάλυψαν ἀργότερα τὶ εἶχε ἀκριβῶς συμβῆ…Ὁ Ἅγιος Γλυκέριος ὅταν ἐπρόκειτο νὰ λειτουργήση,προετοιμαζόταν μὲ μεγάλη ἐπιμέλεια,χωρὶς σχεδὸν νὰ κοιμᾶται καθόλου.Μετέβαινε πρῶτος στὸν Ναό,ἐλάμβανε Καιρό,εἰσήρχετο στὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ κατόπιν ἄρχιζαν νὰ ἐμφανίζωνται οἱ λοιποὶ Κληρικοί!Ἦταν πολὺ ἤρεμος καὶ δὲν στενοχωροῦσε κανέναν.Ὅταν μνημόνευε ὀνόματα στὴν Ἁγία Πρόθεσι καὶ «ἔβγαζε» μερίδες,καλοῦσε ὅλους τοὺς συλλειτουργούς,Ἱερεῖς καὶ Διακόνους,νὰ ἵστανται γύρω του,προτρέπων αὐτοὺς νὰ μνημονεύουν τοὺς ζωντανοὺς καὶ κεκοιμημένους τους,καὶ αὐτὸς συνέχιζε νὰ «βγάζη» μερίδες.Ποτὲ δὲν ἀπευθυνόταν σὲ κάποιον μὲ τρόπο προστακτικὸ ἤ ἀγενῆ,ἀλλὰ πάντοτε προσφωνοῦσε μὲ τιμὴ καὶ εὐγένεια,ἀκόμη καὶ τοὺς Δοκίμους Μοναχούς.Νουθετοῦσε ἀπὸ τὴν ἁγιασμένη πεῖρα του λέγων:«Νὰ ζῆτε μὲ ἀγάπη,νὰ ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας,νὰ ἔχετε εὐχαριστία,νὰ δοξάζετε τὸν Θεὸ πάντοτε»!…Στὴν Ἐξομολόγησι ἦταν ἰδιαίτερα καταδεκτικὸς καὶ ἐπεδείκνυε μεγάλη συγκατάβασι στὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία.Δὲν ἔβαζε μεγάλους Κανόνες (Ἐπιτίμια),οὔτε ἀποθάρρυνε τοὺς πιστοὺς μὲ ἀπειλές.Ἔλεγε:«Νά κάνης ὅ,τι μπορεῖς,ἀλλὰ νὰ τὸ κάνης μὲ τὴν καρδιά σου.Ἄν μπορῆς νὰ χύσης ἕνα δάκρυ,εἶναι σὰν νὰ ἔχης νηστεύση μία ὁλόκληρη ἡμέρα»…Ὅμως,σὲ περίπτωσι προκλήσεως σκανδαλισμοῦ,ἦταν αὐστηρὸς καὶ θεωροῦσε κάτι τέτοιο «φωτιά».Ἐπίσης,ἦταν αὐστηρὸς σὲ θέματα διαζυγίου καὶ ἰδίως σὲ περίπτωσι ἐκτρώσεων.Σὲ περίπτωσι ἀνθρώπων,οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν ὑπόσχεσι νὰ γίνουν Μοναχοὶ καὶ διατελοῦσαν ἐπὶ μακρὸν Δόκιμοι σὲ Μονή,δὲν ἐπέτρεπε τὴν τέλεσι Γάμου σὲ αὐτοὺς ἄν ἐπέστρεφαν στὸν κόσμο,ἀλλὰ ἀκόμη οὔτε καὶ νὰ ψάλλουν στὴν Ἐκκλησία,σὲ περίπτωσι ποὺ ἐγνώριζαν ψαλτικὴ καὶ ἐπιθυμοῦσαν νὰ καταλάβουν Ἀναλόγιο.Πρὸς τὸ τέλος τοῦ βίου του,ἐξωμολογοῦσε σπάνια μόνον μερικοὺς Ἱερεῖς.Ἔλεγε:«Ἀρκετὰ ἔχω ἐξομολογήσει.Ἔχω τὸ δικό μου βάρος στὴν πλάτη,ἄς μὴ φορτωθῶ πλέον καὶ τὰ τῶν ἄλλων»!…Ἐπέτρεπε τὴν τέλεσι δευτέρου Γάμου μόνον σὲ περίπτωσι χηρείας.Ἔλεγε:«Ἐδῶ οἱ Λατῖνοι δὲν τελοῦν δεύτερο Γάμο σὲ περίπτωσι χωρισμοῦ,νὰ τὸ κάνουμε ἐμεῖς;»…Προέτρεπε στὴν ἐκμάθησι τῶν προσευχῶν,καὶ μάλιστα τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Παναγίας,ὥστε νὰ δύνανται οἱ πιστοὶ νὰ τοὺς ἀπαγγέλλουν συχνά.
Προέτρεπε:«Κτυπᾶτε τὴν θύρα τοῦ Οὐρανοῦ!Θὰ σᾶς ἀνοίξη ἡ Παναγία μας στὸ τέλος!Ἐκείνη εἶναι πίσω ἀπὸ τὴν θύρα καὶ σᾶς ἀκούει»!…Στοὺς Κληρικοὺς ἐπέβαλε ἰδιαίτερο πρόγραμμα προσευχῆς καὶ μάλιστα ἤθελε νὰ διαβάζουν καὶ τὸ Θεοτοκάριο μαζὶ μὲ τὸ Ἀπόδειπνο.Ἐπίσης,ἐπέμενε σὲ αὐτοὺς νὰ τελοῦν τὶς Ἀκολουθίες καὶ τὰ ἱερὰ Μυστήρια μὲ προσοχὴ καὶ ἐπιμέλεια,σύμφωνα μὲ τὴν Τάξι τῆς Ἐκκλησίας,χωρὶς αὐθαιρεσίες καὶ λάθη.Ἐπέμενε στὴν προσευχὴ καὶ στὴν Λατρεία τοῦ Θεοῦ.Στὶς Ἀκολουθίες συμμετεῖχε κάνοντας σταυ- ροὺς καὶ ἱστάμενος ὀρθός,ὅταν δὲ λόγῳ ἡλικίας δὲν ἄκουγε καλά,γονάτιζε ἐνώπιον τῆς Εἰκόνος τῆς Παναγίας καὶ διάβαζε μὲ ἕνα κεράκι τὰ γράμματα μόνος του.Ὅταν ὑπέφερε ἀπὸ πόνους στὸ τραυματισμένο πόδι του,πήγαινε ἀναγκαστικὰ στὸ κελλί,ἅπλωνε τὸ πόδι ψηλὰ γιὰ νὰ ἀνακουφισθῆ καὶ διάβαζε τὸ Ψαλτήριο ἤ τὸ Ὡρολόγιο.Σὲ τέτοιες περιπτώσεις ἔλεγε χαριτολογῶν,ὅτι εἶναι πολὺ καλά,μόνο ποὺ τὸ πόδι του «δὲν τοῦ κάνει ὑπακοή»!…

Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Γαρδικίου κ.Κλήμης
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών