Είναι στιγμές που η συγκίνηση μέσα από το όνειρο γίνετε πραγματικότητα όταν μάλιστα επισκέπτης είναι ο Γέροντας Ευμένιος ένας Aγιος άνθρωπος μα χιλιάδες θαύματα ..ένα πολυχαρισματικό πρόσωπο στον οποίο φανερώθηκε και μπήκε μέσα του το Αγιο φως..

Έτσι λοιπόν σήμερα θα πούμε μερικά πράγματα για τον Όσιο Ευμένιο μια και μέσα από το όνειρο μου είπε ότι τον έχω ξεχάσει και ότι πρέπει να γράψω κάτι γι αυτόν.. Να πω ότι για τον Αγιο Γέροντα Ευμένιο μάθαμε πρώτη φορά στην Εθιά όταν πριν πολλά χρόνια στήναμε την κεραία εκπομπής του Ερωτόκριτου στο Όρος Αχεντριάς και μας προμήθευσαν το βιβλίο του με τα θαύματα και την ζωή του. Πήγαμε τότε θυμάμαι και προσκυνήσαμε στον τάφο του στην Εθιά και από τότε όταν περνάμε για τις κεραίες προσπαθούμε να σταματάμε και να ανάβουμε ένα κεράκι.

Τώρα όμως για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν έχουμε σταματήσει στην Εθιά γιατί συνήθως είμαστε περαστικοί για τις κεραίες και φεύγουμε αμέσως.. και με ονείρεψε την νύχτα της 24 Ιανουαρίου 2010 ότι τον έχω ξεχάσει και να γράψω κάτι και γι αυτόν.

Να σας πω ότι ..μέχρι τώρα σε όσες δυσκολίες κι αν μας έχουν συμβεί στον σταθμό και ζητήσαμε την βοήθεια του Γέροντα Ευμένιου όλα τα προβλήματα προσπεράστηκαν αμέσως.. ότι κι αν του ζητήσαμε μας το έκανε..

Σήμερα λοιπόν θα γράψω μερικά πράγματα για τον Γέροντα Ευμένιο και σε επόμενη αναφορά θα πούμε πολλά περισσότερα..

Ο πατήρ Ευμένιος κατά κόσμο Κωνσταντίνος Σαριδάκης  γεννήθηκε την 1 Ιανουαρίου το 1931 στη Εθιά Μονοφατσίου  στα Αστερούσια όρη του Νομού Ηρακλείου.
Οι γονείς του Γεώργιος Σαριδάκης η Σαριδογιώργης και Σοφία Ξηρουχάκη ήταν φτωχοί άνθρωποι αλλά ενάρετοι και με 8 παιδιά ..το όγδοο και μικρότερο ήταν ο Πατήρ Ευμένιος.

 Ήταν αγρότες με λίγα στρέμματα γης και λίγα πρόβατα που δεν ήταν αρκετά για να θρέψει την οικογένειά του κι έτσι η φτώχεια και η ανέχεια ήταν πολύ μεγάλη. Στην συνέχεια ήρθε η Γερμανική κατοχή και χειροτέρεψαν ακόμα περισσότερο τα πράγματα.

Ο Κωστάκης (πατήρ Ευμένιος) μεγάλωνε μέσα στην φτώχεια αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να προοδεύει στην πνευματική ζωή..είχε θεία φώτιση και το πρόσωπό του ακτινοβολούσε σαν να μην υπήρχε τίποτα που να τον στενοχωρεί. Δεν έμαθε σχεδόν καθόλου γράμματα γι αυτό πριν πάει μοναχός με δυσκολία διάβαζε συλλαβιστά..
Αγαπούσε από πολύ μικρός τα Θεία για αυτό τον περισσότερο χρόνο τον περνούσε μέσα στις εκκλησίες.

Ένα σπουδαίο γεγονός σημάδεψε την ζωή.. ήταν χειμώνας του 1944 και βρισκόταν στο πατρικό του σπίτι στο χωριό του την Εθιά.

Καθόταν κοντά στο τζάκι και ζεσταινόταν όταν έπεσε μια αστραπή από την καμινάδα επάνω του  ,και ένα κατάλευκο φως όχι μόνο  τον περιέλουσε αλλά μπήκε μέσα του.

Τότε ένοιωσε απερίγραπτη χαρά που νόμιζε ότι δεν είχε σώμα και δεν αισθανόταν καθόλου το βάρος του. Από την ημέρα αυτή άλλαξε πιο πολύ. Ένοιωθε κάτι να τον ωθεί να εγκαταλείψει τα εγκόσμια. Αφοσιώθηκε ακόμα περισσότερο στον θεό ,άλλαξε η διάθεσή του και φαινόταν σαν να ζούσε εκτός κόσμου. Είχε μεθύσει από τον φωτισμό του Αγίου φωτός. Δεν είχε όρεξη για τα εγκόσμια και από τότε έβαλε το λογισμό της αποταγής του κόσμου για τον μοναχισμό..

Ο πατήρ Ευμένιος εγκατέλειψε τα εγκόσμια σε ηλικία 17 ετών το 1948 όπου πήγε στην Ιερά Μονή του Αγίου Νικήτα ,έμεινε δόκιμος 4 χρόνια και στις 7-4-1951 εκάρη μοναχός .Το έτος 1964 έγινε μεγαλόσχημος στο ίδιο μοναστήρι και στις 19-4-1975 χειροτονήθηκε Ιερομόναχος και πήρε το όνομα Ευμένιος.
Ο Διάβολος βλέποντας σε τι επρόκειτο να εξελιχθεί ..τον ταλαιπώρησε αφάνταστα με την δαιμονική επήρεια αλλά η Παναγία μας ..τον παίρνει από τα νύχια του και τον ελευθερώνει στο ένδοξο μοναστήρι της τον Κουδουμά. Κάποια ασθένεια τον φέρνει στο Νοσοκομείο Λοιμωδών της Αθήνας ,εκεί θα αρχίσει το ποιμαντικό του έργο που μπροστά του γονατίζουν οι έχοντες θεολογικά πτυχία και εκκλησιαστικά αξιώματα.
Θα γίνει ο παράκλητος των ποιμένων ,με την προσευχή του ο ιατήρας των ασθενούντων και με την υπερβολική του ελεημοσύνη η ανακούφιση των φτωχών. Από την εν θεού σοφία του θα γίνει η λύση σε αμέτρητα οικογενειακά προβλήματα ,με το προορατικό του χάρισμα θα γίνει η τόνωση της πίστης των ανθρώπων ,με τις υποδειγματικές του λειτουργίες ο απαράμιλλος υπηρέτης του Αγίου θυσιαστηρίου.

Με την υπομονή του στις βασανιστικές του αρρώστιες θα γίνει διδάσκαλος υπομονής στην πράξη όπως τον Ιώβ .Με την πατρική του στοργή και την απέραντη αγάπη του γίνετε το βάλσαμο των πληγωμένων ψυχών και αποτέλεσε λιμάνι γαλήνης όλων όσων τον πλησίαζαν γιατί ως γνήσιος μιμητής του Χριστού ήταν «πράος και ταπεινός τη καρδία».

Έζησε μέσα στον κόσμο τον αμαρτωλό και μέσα στην καρδιά του ανθρώπινου πόνου στο Λοιμωδών της Αθήνας όπως ο άλλος μεγάλος σύγχρονος ’γιος ο Γέροντας Πορφύριος που ήταν στην πολυκλινική Αθηνών που όταν τον ρώτησαν πνευματικά του παιδιά τι γνώμη έχει για τον Γέροντα Ευμένιο είπε: «σαν τον Γέροντα Ευμένιο βρίσκει κανείς κάθε διακόσια χρόνια ένα».

Ο Γέροντας Ευμένιος έζησε μέσα στον κόσμο αλλά έμεινα άσχετος με αυτόν ως προς την αμαρτία ,είχε την δύναμη να προσφέρει χωρίς ποτέ να προσδοκά ,είχε την δύναμη να θυσιάζετε χωρίς ποτέ να περιμένει αναγνώριση. Ποτέ δεν κατάλαβε ότι ήταν ’γιος γιατί είχε άκρα ταπείνωση κι αυτό ήταν το ανυπέρβλητο μεγαλείο του.. να βλέπει την λατρεία του κόσμου κι αυτός πολύ σωστά ,έχοντας γνήσιο εκκλησιαστικό και πατερικό φρόνημα δεν την κρατούσε αλλά την διοχέτευε προς την δόξα του Ιησού Χριστού.
Τα αμέτρητα πνευματικά του παιδιά τον ευγνωμονούν για την στοργική του πατρότητα.

Ο γέροντας Ευμένιος μιλούσε πολύ για την ταπείνωση λέγοντας..

Η κοίμηση του Πατήρ Ευμενίου έγινε στις 23 Μαΐου το1999 ημέρα Κυριακή.

Είχα γνωρίσει το γιό ενός παιδικού μου φίλου που είχε καρκίνο στους λεμφαδένες προχωρημένης μορφής και βάδιζε προς τον θάνατο. Ήταν πριν από το Πάσχα του 1998.Εκεί που μιλούσα με μια θεία του ξαφνικά της λέω ότι θα ζήσει κάνοντας την σκέψη ότι ο Παππούλης με την προσευχή του θα το κάνει καλά ,επικαλούμενος την βοήθεια του θεού. Και ως εκ θαύματος ο Γέροντας προσευχήθηκε και το παιδί έγινε τελείως καλά. Λέει το πνευματικοπαίδι:το σκέφτομαι και μου έρχεται ανατριχίλα ..το παιδί από ετοιμοθάνατο έγινε τελείως καλά ,του έκαναν εξετάσεις γενικές μετά και αξονικές τομογραφίες και δεν του βρήκαν τίποτα απολύτως. Τώρα αυτό το παιδί είναι υγιέστατο και χαίρεται την ζωή. Ευχαριστώ Μ……

Η Στέλλα είχε χάσει την φωνή της τελείως ,την πήραν λοιπόν οι δικοί της και την πήγαν στο κελί του Γέροντα για να της κάνει τα απαιτούμενα διαβαστικά  ..μόλις τους είδε ο Γέροντας τους λέει καλώς τους σας περίμενα.. όλα ήταν έτοιμα πορτοκαλάδες παξιμαδάκια κουλουράκια και το τσάι βρασμένο στην τσαγιέρα. Ήταν έτοιμο το τραπέζι και τους περίμενε χωρίς κανείς να τον ενημερώσει γι την επίσκεψη. Από το κελί πέρασαν στον ναό των Αγίων Αναργύρων που είναι δίπλα ,γονάτισαν όλοι και άρχισε ο πάτερ να διαβάζει παράκληση .Όταν τελείωσε την παράκληση άρχισε να ψάλει το τροπάριο των Θεοφανίων»Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…»καθ ότι ήταν την περίοδο αυτή και παρότρυνε όλους τους παρευρισκόμενους να ψάλουν όλοι μαζί καθώς και η άρρωστη. Μάλιστα τους φώναξε να ψάλουν με κατάνυξη και δυνατά σαν να τους διάτασσε.. «όλοι μαζί» φώναξε «όλοι μαζί» και ξαφνικά ακούνε και την Στέλλα να ψάλει κι αυτή μαζί τους ενώ όπως έλεγε αργότερα αισθάνθηκε μια δύναμη να της πιέζει το λαιμό και να την αναγκάζει να ξεφωνίζει και να επανέλθει στη φυσιολογικά της κατάσταση.

Η Μαρία από το Ροτάσι είχε σοβαρό πρόβλημα με τα πόδια της ,παρά το ότι είναι μέσης ηλικίας δυσκολευόταν να σταθεί στα πόδια της όρθια και να βαδίσει ,τα πόδια της ήταν πολύ πρησμένα και ιδιαίτερα τα γόνατά της που δεν μπορούσε να τα λυγίσει καθόλου. Είχε την μεγάλη επιθυμία να κάνει γονατιστές μετάνοιες όπως συνήθιζε την προσευχή της τόσο στην εκκλησία όσο και στο σπίτι όταν προσευχόταν, μα ήταν αδύνατο δεν μπορούσε να λυγίσει καθόλου τα γόνατά της ,εάν με μεγάλη προσπάθεια κατάφερνε να γονατίσει ,δεν μπορούσε μετά να σηκωθεί αν δεν την βοηθούσαν δύο άτομα πιάνοντας την από τις μασχάλες. Είχε πάει σε γιατρούς ,είχε κάνει ενέσεις ,έκανε εντριβές με διάφορες αλοιφές, έπαιρνε φάρμακα αλλά τίποτα οι πόνοι ήταν οδυνηροί και η κατάστασή της χειροτέρευε μέρα τη μέρα .Η ρευματική αρθρίτιδα δεν υποχωρούσε και το πρήξιμο μεγάλωνε. Μια μέρα που βρισκόταν στην εκκλησία εν ώρα θείας λειτουργίας αναστέναξε και είπε «ω μακαριστέ ’γιε Πατέρα Ευμένιε βοήθησε με να γονατίσω στο Σα εκ των Σων όπως γονάτιζα πριν αρρωστήσω».Το έλεγε και έτρεχαν τα δάκρυά της «δεν αντέχει η ψυχή μου να κάθομαι καθηλωμένη στην καρέκλα.. βοήθησε με σε παρακαλώ».Η Μαρία είχε τόση πίστη και τόση σιγουριά που πίστευε ότι ο μακαριστός Γέροντας θα την ακούσει οπωσδήποτε και θα την βοηθήσει. Έτσι όταν ο Ιερέας φώναξε «τα Σα εκ των Σων» η Μαρία έπεσε κάτω αστραπιαία χωρίς να ζητήσει βοήθεια από κανένα .Μάλιστα γονάτισε και ακούμπησε το κεφάλι της στο δάπεδο ,εκεί σε αυτή την στάση έμεινε καρφωμένη και ακίνητη μέχρι που τελείωσε και ο ύμνος της Παναγίας μας το «’ξιον εστί ως αληθώς» χωρία καθόλου να κουραστεί η να πονέσουν τα πόδια της ,αντίθετα σηκώθηκε μετά με μεγάλη άνεση και χωρίς την βοήθεια κανενός.
Από την ημέρα αυτή τα πόδια της άρχισαν να ξεπρήζονται μέχρι που έγιναν τελείως καλά. Τώρα η Μαρία είναι τελείως καλά και ευχαριστεί το θεό που την θεράπευσε με τις πρεσβείες του Μακαριστού Ευμένιου