Η ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΑΠΕΝΕΡΓΟΠΟΙΕΙ ΤΗ Θ. ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΦΕΡΝΕΙ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ *
1. Όπως ζούμε, θα κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή;

Ακούσαμε προηγουμένως στην Ευαγγελική περικοπή (Λουκά 18, 18-27) το περιστατικό για ένα άρχοντα πλούσιο, νέο άνθρωπο, ο οποίος, ενάρετος ων και έχων αμφιβολία περί του αν οι αρετές τις οποίες είχε εκ της νεότητός του θα τον οδηγούσαν στη βασιλεία του Θεού και στην αιώνιο ζωή, προσήλθε προς τον Χριστό μας, ο οποίος εδίδασκε, και τον ερώτησε: «Διδάσκαλε αγαθέ, τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;» Τι πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνιο ζωή;
Είναι ένα ερώτημα το οποίο πρέπει όλους μας να μας απασχολεί αφού γνωρίζουμε ότι αυτή εδώ η ζωή είναι προσωρινή, είναι τίποτε, φεύγει πολύ γρήγορα· επομένως η σκέψη μας, η καρδιά μας και οι επιθυμίες μας πρέπει να είναι στραμμένες προς την αιώνια ζωή. Το ερώτημα λοιπόν αυτό ενός νέου ανθρώπου «τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;», τι πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή, είναι ένα ερώτημα το οποίο θα πρέπει διαρκώς να είναι μέσα στο νου και μέσα στην καρδιά μας και να φροντίζουμε να βρούμε τρόπο να κληρονομήσουμε κι εμείς την αιώνια ζωή.
Ας πω, αγαπητοί μου, από την αρχή ότι, αν δει κανένας με ακρίβεια τα πράγματα και εκτιμήσει τον τρόπο με τον οποίο ζούμε οι περισσότεροι από μας θα πρέπει να αμφιβάλλει αν όντως θα κληρονομήσουμε όλοι μας την αιώνιο ζωή! Και θα θέλαμε όλοι μας να κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή!
Όπως λοιπόν ακούσαμε από το Ευαγγέλιο, αυτός ο νεαρός άρχοντας είχε τηρήσει τις εντολές της Παλαιάς Διαθήκης, τον Δεκάλογο, διότι ο Χριστός του είπε: αν θέλεις να κερδίσεις την αιώνιον ζωή, «τας εντολάς οίδας», τις εντολές τις ξέρεις· μη μοιχεύσεις, μην κλέψεις, μη φονεύσεις, μη ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου. Κι ο νεαρός, ευχαριστημένος από αυτά που άκουσε, ότι αν τηρήσει αυτές τις εντολές θα κερδίσει την αιώνια ζωή, είπε: Α, εγώ αυτά τα ετήρησα, εγώ αυτές τις εντολές τις εφήρμοσα, τις εργάστηκα αυτές τις εντολές, από τα νιάτα μου ακόμη.
Φάνηκε όμως, ότι δεν είναι μόνο οι εντολές της Παλαιάς Διαθήκης, διότι ο Χριστός ήρθε να συμπληρώσει, να ολοκληρώσει και να τελειοποιήσει το νόμο της Παλαιάς Διαθήκης: πολλά από την Παλαιά Διαθήκη τα κατήργησε, πολλά τα συμπλήρωσε και τα ολοκλήρωσε και κοντά σ’ αυτές τις εντολές της Παλαιάς Διαθήκης υπάρχουν πολλές άλλες εντολές μέσα στο Ευαγγέλιο, μέσα στην Καινή Διαθήκη, που κι αυτές πρέπει να τις εφαρμόζουμε. Λένε μάλιστα οι Άγιοι Πατέρες πως πρέπει όλες τις εντολές, ούτε μία δεν πρέπει να αφήνουμε ανεφάρμοστη, αν θέλουμε να κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή. Μία εντολή, την οποία δεν είχε εφαρμόσει ο νεαρός αυτός, ο οποίος νόμιζε πως θα σωθεί, διότι εκ νεότητος είχε τηρήσει τις δέκα εντολές, ήταν ότι δεν απέφυγε τη φιλοχρηματία. Ήταν φιλοχρήματος, ήταν φιλόπλουτος. Γιατί όταν ο Χριστός του είπε, αφού λοιπόν τις εφήρμοσες αυτές τις εντολές, πήγαινε να πουλήσεις τα υπάρχοντά σου, να τα διανείμεις στους πτωχούς· κι έλα να με ακολουθήσεις. Όταν το άκουσε αυτό ο νεαρός έφυγε απογοητευμένος και στενοχωρημένος, «ην γαρ πλούσιος σφόδρα»: γιατί ήταν πολύ πλούσιος. Και τότε είπε ο Χριστός μας το γνωστό· «ευκοπώτερον γαρ εστί κάμηλον δια τρυμαλιάς ραφίδος εισελθείν ή πλούσιον εις την βασιλείαν των Ουρανών εισελθείν» και ότι «δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την Βασιλείαν του Θεού». Όχι αδυνάτως, αλλά δυσκόλως. Δεν είναι αδύνατον και οι πλούσιοι να σωθούν, αλλά είναι δύσκολο να σωθούν, διότι πρέπει να μάθουν να χρησιμοποιούν σωστά τον πλούτο τους.

2. Χωρίς την τήρηση των εντολών δεν ενεργεί η Θεία Χάρις.

Πάντως για τον πλούτο και πώς η Εκκλησία μας αντιμετωπίζει τον πλούτο μιλήσαμε πριν από μερικές Κυριακές εδώ, όταν αναλύσαμε την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. Είδαμε πώς εκτιμά η Εκκλησία μας τον πλούτο και πώς πρέπει να τον χρησιμοποιούμε όσοι έχουμε πλούτο. Γι’ αυτό σήμερα δεν θα ασχοληθούμε με το θέμα αυτό του πλούτου, και του πλουσίου νέου, ο οποίος έχασε την Βασιλεία των Ουρανών γιατί είχε επιθυμία των χρημάτων και του πλούτου· θα ασχοληθούμε με ένα άλλο θέμα που προκύπτει μέσα από την Ευαγγελική περικοπή, με το θέμα της «τηρήσεως των εντολών». «Τας εντολάς οίδας», είπε ο Χριστός. Τις εντολές τις ξέρεις. Να εφαρμόσεις λοιπόν τις εντολές, κι αν εφαρμόσεις τις εντολές θα σωθείς.
Οι Άγιοι Απόστολοι και το Ευαγγέλιο ολόκληρο, αλλά και οι Πατέρες της Εκκλησίας, δίνουν πολύ μεγάλη σημασία σ’ αυτήν τη μεγάλη αρετή της τηρήσεως των εντολών. Ήδη ο ίδιος ο Κύριός μας ,ο Ιησούς Χριστός, στην επί του Όρους Ομιλία, αλλά και σε άλλες περιόδους της επί γης δράσης Του, εδίδασκε και έδινε μερικές εντολές περί του πώς πρέπει να ζουν οι άνθρωποι, ιδιαίτερα στους Μακαρισμούς: μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, μακάριοι οι πραείς, μακάριοι οι ειρηνοποιοί, μακάριοι οι ελεήμονες, μακάριοι οι διψώντες και πεινώντες τη δικαιοσύνη, και πολλά άλλα. Εδίδαξε εν πρώτοις την εντολή της αγάπης, και προς τον Θεόν και προς τον πλησίον, την εντολή της πραότητος, της ειρήνης, της ταπεινώσεως, της νηστείας, της αοργησίας, της σωφροσύνης και πλήθος άλλων πολλών εντολών, που υπάρχουν μέσα στο Ευαγγέλιο, πολλές από τις οποίες ορισμένοι από μας δεν τις ξέρουμε. Και νομίζουμε πως, επειδή βαπτιστήκαμε Χριστιανοί, αρκεί η Χάρις του Βαπτίσματος· χωρίς την τήρηση των εντολών, χωρίς να τηρούμε το θέλημα του Θεού, έχουμε την εντύπωση ότι μπορούμε να σωθούμε. Ο Χριστός όμως το είπε σαφώς μετά από αυτά που είπε στην επί του Όρους ομιλία «Όστις λύσει μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων», όποιος δεν τηρήσει ακόμη και την πιο παραμικρή εντολή, «ελάχιστος κληθήσεται εν τη Βασιλεία των Ουρανών». Όταν δε, προς το τέλος της ζωής Του, μέσα στο Πάθος και μετά από την Ανάστασή Του ο Κύριός μας απευθύνθηκε, μ’ εκείνους τους λόγους τους αγαπητικούς προς τους μαθητάς Του και προς όλους μας, είπε: «Εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσετε». Αν με αγαπάτε, κι αν αγαπάτε και τους εαυτούς σας, διότι ουσιαστικώς οι εντολές του Θεού είναι ευεργεσία προς εμάς, είναι οι οδοδείκτες οι οποίοι μας δείχνουν πώς θα κερδίσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών, τότε λοιπόν «τας εντολάς τας εμάς τηρήσετε. Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστίν ο αγαπών με». Με αγαπά εκείνος ο οποίος κρατάει τις εντολές μου και τις τηρεί. Πόσοι από μας αγαπητοί μου, μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι τηρούμε τον λόγο του Ευαγγελίου σε όλες τις λεπτομέρειές του; Επομένως να ισχυρισθούμε ότι αγαπούμε το Χριστό κι ότι εν πάση περιπτώσει αυτή τη δωρεά του Θεού, τις εντολές, τους οδοδείκτες, τους έχουμε εγκολπωθεί, ώστε να είμαστε βέβαιοι ότι βαδίζοντες αυτόν τον δρόμο των εντολών του Θεού θα φθάσουμε στην αιωνιότητα, θα φθάσουμε στη Βασιλεία του Θεού, που τόσο διακαώς επιθυμούσε ο νεανίσκος; «Ο μη αγαπών με, τους λόγους μου ου τηρεί». Αυτός ο οποίος δεν με αγαπάει, δεν τηρεί τους λόγους μου.
Σε άλλο σημείο επίσης, στο κατά Ιωάννην άγιο Ευαγγέλιο, λέγει τα εξής: «Εάν τας εντολάς μου τηρήσετε, μενείτε εν τη αγάπη τη εμή». Αν τηρήσετε τις εντολές μου θα είστε μέσα στην αγάπη μου, θα σας αγαπώ κι εγώ. «Καθώς εγώ τας εντολάς του πατρός μου τετήρηκα και μένω αυτού εν τη αγάπη». Όπως εγώ τηρώ τις εντολές του Πατρός μου, γι’ αυτό και με αγαπάει ο Πατέρας μου.

Και για να μη σας απασχολώ περισσότερο, είναι διάσπαρτο το Ευαγγέλιο με αυτήν την σύσταση, της τηρήσεως των εντολών του Θεού, να συμπληρώσω απλώς ότι όταν ο Κύριός μας ανεστήθη, σε μια από τις εμφανίσεις Του στους δώδεκα μαθητάς εις το όρος της Γαλιλαίας, τους είπε: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν». (Ματθ. 28, 19-20). Βλέπετε, οι εξιτήριοι λόγοι, ας πούμε το συμβόλαιο που έκανε ο Χριστός με τους μαθητάς Του, φεύγοντας, λίγο πριν αναληφθεί, περιλαμβάνει δύο πράγματα: Να τους βαπτίσετε, και να τους διδάξετε να τηρούν όλες τις εντολές. Πρώτα λοιπόν να αναγεννηθούμε και να πάρουμε τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος μέσα στην κολυμβήθρα, η οποία όπως είπαμε είναι η μήτρα μέσα στην οποίαν αναγεννιόμαστε. Αλλά δεν φτάνει αυτό: Πρέπει να τηρήσουμε και όλες τις εντολές του Ευαγγελίου.

3. Η διδασκαλία των Αγίων Πατέρων

Οι Άγιοι Πατέρες, ιδιαίτερα οι Νηπτικοί Πατέρες, μέσα στα Φιλοκαλικά κείμενα, μας έχουν αναπτύξει σπουδαία διδασκαλία για την τήρηση των εντολών. Κι ανάμεσα στα άλλα μας λένε ότι ας μη νομίζουν μερικοί πως, επειδή βαπτίστηκαν, θα σωθούν, και πως έχουν ενεργό τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Στο βάπτισμα ο Θεός όντως μας δίνει τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, αλλά αυτή η Χάρις του Αγίου Πνεύματος στη συνέχεια με τις αμαρτίες μας, με την αδιαφορία μας, με τις κακίες μας, με τα πάθη μας κρύπτεται, καλύπτεται και δεν ενεργεί. Επομένως τι μας ωφέλησε το βάπτισμα, αν η Χάρις του Αγίου Πνεύματος, την οποία πήραμε, είναι μέσα μας ανενεργός; Διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες ότι πριν από την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος πρέπει να προϋπάρξει η τήρηση των εντολών. Αν δεν τηρήσουμε τις εντολές όλοι μας, δεν ενεργεί η Χάρις του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό ενεργεί η Χάρις του Θεού στους Αγίους. Γι’ αυτό βλέπετε μέχρι και σήμερα, αγίους ανθρώπους, οσίους γεροντάδες, να έχουν έκδηλη τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, προορατικό, θαυματουργικό κτλ, διότι δεν αρκέστηκαν στο βάπτισμα, αλλά ετήρησαν στη συνέχεια με ακρίβεια τις εντολές του Θεού.
Έχω σημειώσει πολλά πατερικά χωρία σχετικά με την τήρηση των εντολών. Θα σας παρουσιάσω μερικά μόνον, για να δείτε πόσο σοφή και απαραίτητη για μας τους αφώτιστους είναι η διδασκαλία των Αγίων Πατέρων και πόσο άδικο έχουν όσοι στις ημέρες μας συνιστούν να αφήσουμε, να εγκαταλείψουμε τους Αγίους Πατέρες, όπως έπραξαν οι αιρετικοί Προτεστάντες. Ο Μ. Βασίλειος, μεταξύ πολλών άλλων, λέγει αναφερόμενος στην άλογη κτίση, που τηρεί απαρέγκλιτα τους νόμους που έθεσε ο Θεός, ότι οι άνθρωποι παραβαίνοντες και ανθιστάμενοι στις εντολές του Θεού είμαστε «αλογώτεροι» των αλόγων κτισμάτων (Εις Εξαήμερον 7, ΕΠΕ 4, 280-282, PG29, 157). Η τήρηση των εντολών δεν είναι πάνω από τις δυνάμεις μας, διότι μαζί με όλες τις εντολές ο Θεός μας έδωσε και τις αναγκαίες δυνάμεις, ώστε ούτε να δυσανασχετούμε νομίζοντας πως ζητεί ακατόρθωτα πράγματα, ούτε πάλι να υπερηφανευόμεθα γιατί συνεισφέραμε κάτι παραπάνω από αυτό που μας έχει δοθεί (Όροι κατά πλάτος 2, ΕΠΕ 8, 186. PG 31, 909Α). Ο Άγιος Μάρκος ο Ασκητής λέγει αυτό που προηγουμένως είπα, ότι δεν πρέπει να περιμένουμε να ενεργήσει το Άγιο Πνεύμα «προ της εργασίας των εντολών» (Περί των οιομένων εξ έργων δικαιούσθαι ξδ’ Φιλοκαλία «Αστέρος» 1, 113), και ότι μέσα στις εντολές κρύβεται ο ίδιος ο Χριστός· επομένως όσο περισσότερο τηρούμε τις εντολές, τόσο εγγύτερα προς το Χριστό βρισκόμαστε: «Ο Κύριος εις τας ιδίας εγκέκρυπται εντολάς και τοις ζητούσιν αυτόν κατά αναλογίαν ευρίσκεται» (Περί Νόμου Πνευματικού ρη’, Φιλοκαλία 1, 107).
Ο όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός αναφέρεται συχνά στο θέμα της τηρήσεως των εντολών αναιρώντας θαυμάσια την σατανικής εμπνεύσεως άποψη ότι αρκεί για τη σωτηρία μας το ότι πιστεύσαμε και βαπτισθήκαμε, αφού το Ευαγγέλιο λέγει «ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται» (Μάρκ. 16, 16). Αν πεισθούμε σ’ αυτήν τη διδασκαλία, θα μείνουμε έρημοι από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, «αγνοούντες ότι ο πιστεύσας και βαπτισθείς οφείλει πάσας τας εντολάς τηρείν και όταν πάντα κατορθώση, λέγειν, αχρείος δούλος ειμί, ως ο Κύριος προς τους Αποστόλους έφη· διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν»(Ματθ. 28, 20). Εφ’ όσον ο βαπτιζόμενος αποτάσσεται τον Σατανά και όλα τα έργα του και συντάσσεται με το Χριστό, πρέπει να δείξει αυτήν την αποταγή και την προσχώρηση με την αγάπη προς τον Χριστό διά της τηρήσεως των εντολών του (Φιλοκαλία 3, 11-12). Περί του ότι η Χάρις του Θεού δεν ενεργεί χωρίς την τήρηση των εντολών αναπτύσσεται θαυμάσια και από τον Άγιο Γρηγόριο Σιναΐτη (Φιλοκαλία 4, σελ. 67), ως και από τους αγίους Κάλλιστο και Ιγνάτιο τους Ξανθοπούλους (Φιλοκαλία 4, σελ. 199, 201, 203).
Με μία ωραία εικόνα επίσης, που διδάσκει εμφαντικά το δόγμα της συνεργίας του ανθρώπου και της θείας Χάριτος, ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος μας λέγει ότι στο πνευματικό οικοδόμημα, της σωτηρίας μας στέγη είναι η Χάρις του Θεού και θεμέλιο η τήρηση των εντολών. Μπορεί να υπάρξει η στέγη της Χάριτος του Θεού χωρίς να βάλουμε εμείς τα θεμέλια με την τήρηση των εντολών; «Ούτε στέγη δίχα θεμελίων συνίστασθαι πέφυκεν, ούτε θεμέλιοι άνευ στέγης τω βίω χρειώδεις ή όλως ωφέλιμοί εισιν· ούτω και η του Πνεύματος χάρις συντηρείται διά της εργασίας των εντολών» ( Κεφάλαια Πρακτικά και Θεολογικά πγ’[83], Φιλοκαλία 3, 252).

4. Ερημώνεται ο τόπος μας, γιατί αθετούμε το Ευαγγέλιο και την διδασκαλία των Πατέρων.

Η τήρηση ή η μη τήρηση των εντολών του Θεού έχει επιπτώσεις όχι μόνον στην προσωπική πνευματική μας προκοπή, αλλά και στην προκοπή ολόκληρων λαών και τόπων· είχε και έχει επιπτώσεις και συνέπειες στο μεγαλείο και στην παρακμή της Ρωμιοσύνης, τώρα δε και στην πνευματική κατάσταση, ακόμη και στην ύπαρξη της χώρας μας, της Ελλάδος. Για να αναπτύξω αυτήν την σκέψη θα στηριχθώ σε δυο μικρές διηγήσεις του Γεροντικού, χαριτωμένες και πολύ διδακτικές, από τις οποίες προκύπτει ότι όπου δεν τηρούνται οι εντολές του Χριστού, όπου δεν υπάρχουν Άγιοι Πατέρες ως πρότυπα τηρήσεως των εντολών του Χριστού, ερημώνονται όχι μόνον οι ψυχές, αλλά ερημώνονται και οι τόποι από βαρβάρους, είτε εν πολέμω είτε εν ειρήνη. Αυτό μεγαλώνει την ευθύνη όσων θέλουν να αποχριστιανίσουν με ποικίλους τρόπους τη χώρα μας εξορίζοντας το Ευαγγέλιο και τους Αγίους Πατέρες από την πρώην αγιοτόκο και θεοφρούρητη Ελλάδα.
Λέγει λοιπόν το Γεροντικό ότι, όταν επρόκειτο να αποθάνει ο αββάς Ισαάκ συγκεντρώθηκαν γύρω του οι άλλοι γέροντες και του έλεγαν· τι θα κάνουμε μετά από σένα, πάτερ; «Τι ποιήσωμεν μετά σε πάτερ;». Και αυτός τους απήντησε ότι πρέπει να ακολουθήσουν τη δική του πορεία και των προ αυτού πατέρων για να σωθούν και οι ίδιοι και ο τόπος: «Ίδετε πώς επορεύθην ενώπιον υμών· εάν θέλητε και υμείς ακολουθήσαι και φυλάξαι τας εντολάς του Θεού, πέμπει την χάριν αυτού και φυλάσσει τον τόπον τούτον· εάν δε μη φυλάξητε, ου μη μείνητε εν τω τόπω τούτω· και ημείς γαρ ότε ήμελλον αποθανείν οι Πατέρες ημών ελυπούμεθα· αλλά τας εντολάς του Κυρίου και αυτών τας παραγγελίας τηρούντες, εστήκαμεν ως αυτών όντων μεθ’ ημών· ούτω και υμείς ποιήσατε και σώζεσθε». Οι Πατέρες δεν είναι υπόθεση του παρελθόντος αλλά παρόντες σε κάθε εποχή, ως πρότυπα της τηρήσεως του Ευαγγελίου. Η δεύτερη αναφορά είναι πιο δυνατή και φωτογραφίζει κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου, ότι η εγκατάλειψη των εντολών του Ευαγγελίου, ουσιαστικώς ο πόλεμος εναντίον του Χριστού και της Εκκλησίας από χριστομάχους και εκκλησιομάχους ηγέτες, πολιτικούς και διανοούμενους, μερικές φορές και από εκκλησιαστικούς, οδηγεί τον τόπο μας στην ερήμωση και στην εκβαρβάρωση: «Έλεγεν ο αββάς Μωυσής εν Σκήτει· εάν φυλάξωμεν τας εντολάς των πατέρων ημών, εγώ εγγυώμαι υμάς προς τον Θεόν, ότι βάρβαροι ουκ έρχονται ώδε! Ει δε μη φυλάξωμεν ερημωθήναι έχει ο τόπος ούτος».
Οι βάρβαροι ήρθαν και ρήμαξαν τη χριστιανική Ανατολή, το πρώτο θεόθεν ιδρυμένο χριστιανικό κράτος της Ρωμιοσύνης του Βυζαντίου. Αίγυπτος, Παλαιστίνη, Μικρά Ασία όπου βιώθηκαν από μοναχούς και λαϊκούς επί αιώνες οι εντολές του Θεού και δοξάσθηκε ο Θεός από εκατομμύρια ανθρώπων, ισλαμοκρατούνται τώρα με ελάχιστα κατάλοιπα ευσέβειας γύρω από τα τέσσερα πρεσβυγενή πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσουλύμων. Φαίνεται πως οι προφητείες των Γερόντων εκπληρώνονται τώρα πλήρως· αποχριστιανίσθηκε και η Δύση από την ύβρη του Διαφωτισμού και του Ορθολογισμού, από τη λαίλαπα της εκκοσμίκευσης, που έπληξαν και τις εκεί χριστιανικές ομολογίες, τον Παπισμό και τον Προτεσταντισμό.
Η Ορθόδοξη Ελλάδα στις δυτικές επιρροές ανθίστατο μέχρι τώρα και κρατούσε, γι’ αυτό και την εσκέπαζε και την προστάτευε η Χάρις του Θεού. Τώρα, επειδή και σε επίπεδο αρχόντων, πολιτικών και εκκλησιαστικών, αλλά και σε επίπεδο λαού, αθετείται το Ευαγγέλιο και εξορίζονται οι Άγιοι Πατέρες, χωρίς πολεμική κατάκτηση με σατανικό σχέδιο των εχθρών του Σταυρού, ερημώνεται η χώρα μας από τα κύματα και τις μεθοδεύσεις των δυτικών σταυροφόρων και από τα πλήθη των Μουσουλμάνων μεταναστών.
Το Ευαγγέλιο δυσφημείται και προβάλλεται το Κοράνιο. Το τάμα του έθνους προς το Σωτήρα Χριστό σχεδόν ματαιώθηκε, ενώ με δημόσια δαπάνη θα κτισθεί μουσουλμανικό τέμενος στην Αθήνα και πλήθος τζαμιών σε ολόκληρη την Ελλάδα. Οι βάρβαροι ήλθαν και από την Ανατολή και από τη Δύση.
Αυτό που σήμερα πρέπει να μας μείνει από το κήρυγμα είναι διπλό. Εν πρώτοις ότι δεν είναι αρκετό, για την προσωπική πνευματική μας προκοπή το ότι βαπτισθήκαμε· αν στη ζωή μας δεν τηρήσουμε τις εντολές του Θεού, η Χάρις του Αγίου Πνεύματος μένει ανενεργός και ερημώνουν οι ψυχές μας από τις κακίες και τα πάθη. Ερημώνεται όμως και ο τόπος μας, η πατρίδα μας, αφού στην παιδεία, στην οικογένεια, στην κοινωνία, πολλάκις και στην Εκκλησία, εξορίζουμε το Χριστό και δεν τηρούμε τις εντολές Του. Ο λόγος του αββά Μωυσή είναι πολύ επίκαιρος: «Εάν φυλάξωμεν τας εντολάς των Πατέρων ημών, εγώ εγγυώμαι υμάς προς τον Θεόν, ότι βάρβαροι ουκ έρχονται ώδε· ει δε μη φυλάξωμεν ερημωθήναι έχει ο τόπος ούτος». Ας ευχηθούμε να μη ρημάξουν ούτε οι ψυχές μας ούτε ο τόπος μας, αλλά με περισσότερη προθυμία και ζέση να επιδοθούμε στην τήρηση των εντολών του Ευαγγελίου και της διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων.

* Κήρυγμα στον Ι. Ναό Αγίου Αντωνίου Θεσσαλονίκης την Κυριακή 28.11.2010.