Στο περιοδικό «ΘΕΟΛΟΓΙΑ», στο τεύχος 3 του 2011, υπάρχει μία συνοπτική έκθεση του Ιερόθεου Βλάχου, της Ορθοδόξου διδασκαλίας του Ρωμανίδη.
Καλύτερα να μήν υπήρχε βεβαίως, διότι αν είναι πραγματικά αυτά που αναφέρονται στην θεολογία του, τότε θα πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας και με τον λόγο τού μακαριστού Ρωμανίδη, τον οποίο έχουμε αποδεχθεί πλήρως, σαν το αντίπαλο δέος του Ζηζιούλα και σαν την Φωνή των Πατέρων.
Μαθητής του Φλωρόφσκι, όπως και ο Ζηζιούλας, έφερε πάνω του την βαρειά κληρονομιά των Ρώσων θεολογούντων της διασποράς. Θεωρείται ο Θεολόγος των ακτίστων ενεργειών και ταυτίστηκε με τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, χωρίς λόγο όπως θα δούμε! Αυτοί οι δύο μαθητές δίχασαν την σύγχρονη ελληνική θεολογία και συνεχίζουν να την συσκοτίζουν. Ο Ζηζιούλας, κατήργησε την θεολογία των ακτίστων ενεργειών του Ρωμανίδη και νομίζει πώς θεολογεί την αλήθεια. Ο Ρωμανίδης όμως ανέδειξε τις άκτιστες ενέργειες σάν την ουσία της Ορθοδόξου δογματικής και έφτασε και αυτός σε τραγικά λάθη. Και όπως ο Ζηζιούλας είναι σήμερα ο προφήτης των μορφωμένων θεολόγων, των διδακτορίσκων, ο Ρωμανίδης είναι των απλών φονταμενταλιστών. Σ’αυτό έπαιξαν ρόλο οι δύο μαθητές του Ρωμανίδη, ο Ιερόθεος Βλάχος και ο Μεταλληνός. Διότι εκτός της δογματικής απερισκεψίας του μακαριστού, απέκρυψαν και το αβυσσαλέο μίσος του εναντίον των Ελλήνων.
Βασισμένος στην Θεολογία της καθάρσεως-φωτισμού και Θεώσεως, στον υπότιτλο της Φιλοκαλίας, πολέμησε την Θεολογία του προσώπου, ιδιαιτέρως μέσω των οργανωσιακών, οι οποίοι βρήκαν ένα θεμέλιο για να αντιμετωπίσουν τον Γιανναρά, τον μεγάλο τους αντίπαλο. Ο Ορθόδοξος Τύπος, για αρκετά χρόνια, είχε μετατραπεί σε ένα σκοτεινό άντρο συκοφαντίας, με τις πλάτες του Ρωμανίδη και των ακολούθων του.
Ο Ρωμανίδης λοιπόν δίδαξε την ύπαρξη μίας θεοποιού άκτιστης ενέργειας. Απλά, χωρίς Χριστό, χωρίς την οικονομία της Σωτηρίας. Σχεδόν χωρίς Εκκλησία, διότι οι θεωμένοι του δέν ήταν ακριβώς οι Άγιοι μας.
Εάν αυτή η θεοποιός άκτιστη ενέργεια, η θέωση, υπάρχει σαν κοινή ενέργεια της Αγίας Τριάδος, τότε γιατί ενσαρκώθηκε ο Κύριος; Εάν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, μετείχαν ήδη όλων των δωρεών των Αγίων της Εκκλησίας, τότε τί λόγο έχει η ύπαρξις της Θεοτόκου; Δέν καταντούν τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος απλές γέφυρες, που επιτρέπουν την διέλευση και απόκτηση αυτής της ακτίστου ενέργειας απο τον άνθρωπο; Υποστάσεις οι οποίες επιτρέπουν απλώς την διέλευση μέσω αυτών των ακτίστων ενεργειών;
Βεβαίως το έργο του Ρωμανίδη έχει τεράστια Ιστορική αξία και σημασία, διότι μας φώτισε την κατάλληλη στιγμή, τις τεράστιες διαφορές της Εκκλησίας μας από τον Παπισμό και τον προτεσταντισμό. Αλλά ο σπόρος του δέν φύτρωσε. Χάθηκε στις επαρχιώτικες διαμάχες της Ελληνικής Θεολογίας, και εξόπλισε χέρια που έπρεπε να μείνουν άδεια. Δέν κατόρθωσε να προστατέψει την κληρονομιά του. Οδήγησε την Θεολογία του στα άκρα και η υπερβολή οδηγεί πάντοτε στο αντίθετό της.
Ας δούμε μία πτυχή αυτής της καταστροφικής υπερβολής όπως την περιγράφει ο Ιερόθεος Βλάχος στήν σ. 45 του περιοδικού: «Οι προφήτες στην π.Διαθήκη ήταν ναοί του Αγίου Πνεύματος, γιατί μέσα τους ενεργούσε η προσευχή, είχαν αδιάλειπτη νοερά προσευχή και αυτό ήταν απόδειξη ότι το σώμα τους ήταν ναός του Αγίου πνεύματος και μέσα στον χώρο της πνευματικής καρδιάς γινόταν αδιάλειπτη λατρεία».
Απόλυτη καταστροφή της Οικονομίας της σωτηρίας. Απόλυτος βιασμός της Θεολογίας των Πατέρων. Η κατάργηση τού Κυρίου. Όποιος ενδιαφέρεται αληθινά, μπορεί να μελετήσει την επιστολή πρός Σεραπίωνα του Μεγάλου Αθανασίου, όπου διδάσκεται η διάκριση των πνευμάτων. Μερετάκης, Έργα, τ.4, πρός Σεραπίωνα επιστολή Α.
Οι υποτιθέμενοι μαθητές του, περίμεναν την Θεολογία του στην αντίθετη όχθη και την χρησιμοποίησαν για προσωπικούς λόγους, και την μείωσαν τυποποιώντας την εμπειρία της Αγιότητος. Όπως η σχολαστική δογματική με την οποία συγκρούστηκε, τυποποίησε την αλήθεια της Σωτηρίας μας, τον Κύριο, και μας άφησε ανάπηρους.
Εάν κάποτε παρουσιαστεί στην Εκκλησία κατάλληλο έδαφος, ίσως ο σπόρος του καρπίσει, αφήνοντας στην άκρη τις υπερβολές.
Το ευχόμαστε
Αμέθυστος.
