Εισαγωγή του blog μας: Η αγιασμένη αυτή ψυχή, κατά τη γνώμη μου, είναι φανερό πως είχε λάβει απ’ το Θεό το “χάρισμα των δακρύων”.

Το χάρισμα αυτό φαίνεται παράξενο στα μάτια του κοινού ανθρώπου (δηλ. στα δικά μου), γιατί δεν είναι ένα “θαυματουργικό” & εντυπωσιακό χάρισμα. Τι χάρισμα δηλ. είναι αυτό, να προσεύχεσαι και να κλαις; Κι όμως από τους αγίους Πατέρες αναγνωρίζεται ως ένα πολύ σημαντικό χάρισμα. Για το θέμα γράφει ο π. Κάλλιστος Ware στο βιβλίο του Η εντός ημών Βασιλεία [το βρήκα εδώ]:

Τα πνευματικά δάκρυα, όπως δείχνει το όνομά τους, είναι δώρο της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, και όχι απλώς αποτέλεσμα των δικών μας προσπαθειών, και συνδέονται στενά με την προσευχή μας. Τα πνευματικά δάκρυα μας οδηγούν στην καινούρια ζωή της Ανάστασης. Τα πνευματικά δάκρυα, σύμφωνα με την διδασκαλία των Πατέρων, ανήκουν σε δύο κύριους τύπους. Στο κατώτερο επίπεδο είναι πικρά στο υψηλότερο επίπεδο, είναι γλυκά. Στο κατώτερο επίπεδο αποτελούν μια μορφή εξαγνισμού. Στο ανώτερο είναι δάκρυα φωτισμού. Στο κατώτερο επίπεδο εκφράζουν συντριβή, λύπη για την αμαρτία, θλίψη για τον χωρισμό μας από τον Θεό – είναι δάκρυα του Αδάμ που θρηνεί έξω από τις πύλες του Παραδείσου. Στο ανώτερο επίπεδο εκφράζουν τη χαρά για την αγάπη του Θεού, την ευχαριστία για την αποκατάστασή μας στην υιοθεσία του Θεού που δεν αξίζουμε. Παράδειγμα του κατώτερου επιπέδου είναι ο άσωτος υιός που βρίσκεται στην εξορία και θρηνεί για την χαμένη του πατρίδα· παράδειγμα του ανώτερου επιπέδου είναι το κλάμα του ασώτου για τη χαρά της γιορτής στο σπίτι του πατέρα του. Στο κατώτερο επίπεδο είναι σαν «το αίμα που τρέχει από τις πληγές της ψυχής μας», όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης. Στο ανώτερο επίπεδο, δηλώνουν τις κεκαθαρμένες αισθήσεις και διαμορφώνουν μιαν όψη της καθολικής μεταμόρφωσης του ανθρώπινου προσώπου από την θεούσα [=θεοποιό] Χάρη. Λυπούμενοι, αεί δε και χαίροντες.

Η Κλαιομαρία είναι ένα από τα διαμάντια που βρίσκονται δίπλα σου, δίπλα μου, μα εγώ δεν τα βλέπω ή τα βλέπω και τα κοροϊδεύω. Είναι η απάντηση στην ερώτηση αν υπάρχει Θεός ή γιατί “δεν Τον βλέπουμε”, γιατί “δεν επεμβαίνει” (νομίζουμε) κ.τ.λ…. Βρες μια Κλαιομαρία (μια Γερόντισσα ή έναν Γέροντα της γειτονιάς σου, της ενορίας σου, της πόλης ή του χωριού σου), γίνε μαθητής της και θα καταλάβεις τις απαντήσεις.

e-Μητερικό (ένα εξαιρετικό blog για αγίες

& πνευματικές διδασκάλισσες)

Στοιχεία  για την ψυχή αύτη μας έδωσε η μακαριστή [=μακαρίτισσα] Γερόντισσα Βρυαίνη Μπατιστάτου,  Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Σταμάτας – Αττικής. Τό  μοναστηράκι αυτό υπήρξε τόπος αγαπημένος των παιδικών χρόνων, το οποίο  επισκεπτόμασταν με συγγενείς.

Η Κλαιομαρία λοιπόν του Περισσού ήταν πρόσφυγας από τα μέρη τής  Καππαδοκίας. Χήρεψε σε νεαρά ηλικία, έτσι όπως όλοι πίστευαν, καθόσον ό  άντρας της υπήρξε αιχμάλωτος στους Τούρκους και κανείς ποτέ δεν έμαθε  νέα γι’ αυτόν. Είχε δύο γιους και μία κόρη.

Όταν  ήλθε στην Αθήνα βρήκε ένα φτωχικό προσφυγικό σπιτάκι στο όποιο έκανε  αγρυπνίες, αλέθοντας με το χειρόμυλο σιτάρι και λέγοντας με δάκρυα και  κατάνυξη την ευχή τού Ιησού.

Μοναχή  έγινε από τον Όσιο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή. Η ζωή της ήταν ένας  μεγάλος αγώνας, μία συνεχής άσκηση, μία προς το Θεό διάπυρος και  αδιάκοπος αγάπη και εις αντιμισθία έλαβε το κατά Θεόν χαρμόσυνο πένθος.

Η ροή των ιερών δακρύων της ήταν ακατάπαυστος εις τον καιρόν μάλιστα των Ιερών Ακολουθιών και θείων Λειτουργιών.

Η θέση της στον ενοριακό Ναό ήταν μόνιμος. Μπροστά της βρισκόταν ένα  μεγάλο προσκυνητάρι για να κρύπτεται η εργασία της [“Νεκρός”: δηλ. να μη φαίνεται ο πνευματικός της αγώνας]. Αριστερά της ήταν ο  τοίχος τής Εκκλησίας και εις το όπισθεν μέρος έστέκετο διακριτικά η  Γερόντισσα Βρυαίνη ως λαϊκή, έως ότου έφυγε για μοναχή. Η μητέρα τής  Γεροντίσσης Βρυαίνης την έβαζε να στέκεται εκεί για να βλέπει το ζωντανό  παράδειγμα τής Κλαιομαρίας.

Διηγείτο η μακαριστή πλέον Γερόντισσα Βρυαίνη ότι καθ’ όλο το διάστημα της Θείας  Λειτουργίας άκουγε έναν υπόκωφο κλαυθμό διότι εκάθητο όπισθεν της και  τον άκουγε μόνον αύτη. Μετά την απόλυση έβαζε την συνηθισμένη μετάνοια  στην Κλαιομαρία και εκείνη αφού την σταύρωνε στο κεφάλι σιώπησα, έπαιρνε  το αντίδωρο και σαν αστραπή έχάνετο εις ούδένα ομιλούσα για να μη χάση  διά της ομιλίας, τον θησαυρό της καρδιάς της (το [χαροποιόν] πένθος) και επανερχόταν  εις την οικία της. Τις πολλές της δοκιμασίες με  καρτερία και αγόγγυστα υπέμεινε έως τέλους της ζωής της.

Οι  γιοί της δημιούργησαν οικογένειες, η μονάκριβη όμως θυγατέρα της  Μαγδαληνή όχι. Πολύ νέα έχασε το λογικό της και το τέλος της υπήρξε  οικτρό. Ενώ καθόταν αμέριμνος και ασθενούσα εις την περιοχή τού  Ελληνικού, κάποιο αεροπλάνο που κατέπεσε από λάθος χειρισμό την  διαμέλισε και την κατέκαψε.

Ήπιε  και αυτό το δηλητήριο η ευλογημένη Γερόντισσα Μαρία, η οποία, από την  συνεχή ροή των δακρύων, ονομάστηκε από τον Άγιο Γέροντά της Ιωσήφ τον  Ησυχαστή «Κλαιομαρία» και με αυτό το όνομα παρέμεινε γνωστή σ’ όλον τον  κύκλο τής πνευματικής συγγενείας.

Κατά  την διάρκεια τής νύχτας, στα διαλείμματα τής αγρυπνίας που έκανε κάθε  βράδυ, έβγαινε από το σπίτι της και σταύρωνε τις πόρτες των γειτόνων  της. Στεκόταν σε κάθε πόρτα, έλεγε την ευχή, σταύρωνε τούς ανθρώπους που κάθονταν στο σπίτι και προχωρούσε σε άλλο, για την ίδια εργασία.

Όταν  έκοιμήθη και είχαν το τίμιο λείψανό της στο φτωχικό σπιτάκι της προς  προσκύνησαν, εκείνο ευωδίασε έντονα και η ευωδία ξεχύθηκε μέχρι τρείς  μαχαλάδες.

Η ταφή της έγινε εις την Ιερά Μονή του Πατρός Ακακίου στο Λιόπεσι Αττικής.