Οι Πεντηκοστιανοί διδάσκουν πολλές κρίσεις, πολλούς διαχωρισμούς δικαίων και αμαρτωλών. Λ. χ. μία κρίσις θα γίνη πριν έλθη ο Αντίχριστος. Και αυτήν όσοι θα κριθούν ως δίκαιοι, ζώντες και νεκροί που αναστήθηκαν, θα πάνε για επτά χρόνια στο μεσουράνημα. Μία άλλη κρίσις θα γίνη κατά το τέλος της χιλιετούς. Όλοι οι άνθρωποι της γης θα διαχωρισθούν σε δύο παρατάξεις. Η μία θα έχει επικεφαλής τον σκληρό και πολεμοχαρή Γωγ, και η άλλη θα αποτελείται από αγίους που θα είναι συγκεντρωμένοι στην Ιερουσαλήμ.
Μία άλλη κρίσις θα γίνη μετά τον πόλεμο του Γωγ και των στρατευμάτων του εναντίον της Ιερουσαλήμ και των αγίων. Κατ’ αυτήν την κρίσι θα κριθή η τύχη του Σατανά, του Αντίχριστου και του Ψευδοπροφήτου. Θα καταδικασθούν τελεσίδικα και θα ριφθούν στην λίμνη του πυρός.

Τα προηγούμενα τα στηρίζουν στο 20ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως, που είναι από πλευράς ερμηνευτικής το δυσκολότερο τμήμα της Αγίας Γραφής.
Στην συνέχεια ακολουθεί άλλη ανάστασις νεκρών και άλλη κρίσις, επίσημη, γενική. Όσοι κριθούν ως αμαρτωλοί θα ριφθούν στην λίμνη του πυρός, όπου θα τους αναμένη ο Σατανάς, ο Αντίχριστος και ο ψευδοπροφήτης, οι οποίοι εκρίθησαν σε προηγούμενη κρίσι.

Αυτά ισχυρίζονται οι Πεντηκοστιανοί. Στα συμπεράσματα τους αυτά καταλήγουν παρερμηνεύοντας τα χωρία Α’ Θεσ. δ’ 1617, το 20ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως και άλλες περικοπές. Εκτός από την παρερμηνεία γίνεται και άσχετη συγκόλλησις χωρίων και περικοπών.

Εν τω μεταξύ κάποιες περικοπές της Βίβλου, όπου φαίνεται ολοκάθαρα ότι οι πάντες θα κριθούν μία φορά, κατά την ημέρα της Β’ Παρουσίας δηλαδή κατά την συντέλεια του παρόντος αιώνος, αυτές τις αγνοούν συστηματικά.

Ας ξεκινήσουμε από την Αποκάλυψη. Όταν σ’ αυτό το βιβλίο γίνεται λόγος για την γενική, για την παγκόσμιο κρίσι, ο Κριτής, δηλαδή ο Χριστός εμφανίζεται να κάθεται πάνω σε λευκή νεφέλη, πάνω σε λευκό θρόνο (Πρβλ. Αποκ. ιδ’ 14, η’ 11). Το λευκό χρώμα συμβολίζει εδώ την καθαρή και δικαία κρίσι. Σ’ αυτήν την δίκη δεν περνούν ούτε ψευδομάρτυρες ούτε καταφερτζήδες δικηγόροι ούτε εκβιασμοί ούτε δωροδοκίες. Τότε ο δικαστής δεν θα καθόταν σε λευκό θρόνο.
Στο 14ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως παρομοιάζονται όλοι οι κάτοικοι της γης με χωράφι σιταριού. Δεν το πειράζει κανείς. Τα χρόνια προχωρούν. Η όψις του χωραφιού δείχνει άσχημη. Το σιτάρι έχει υποστή φθορά. Αρχίζει να ξηραίνεται. Τότε ο Κριτής που κάθεται πάνω στην λευκή νεφέλη στέλλει το κοφτερό δρέπανο του που κρατεί στο χέρι του και γίνεται ο θερισμός του σιταριού. «Και έβαλεν ο καθήμενος επί την νεφέλην το δρέπανον αυτού επί την γην, και εθερίσθη η γη».
Εδώ, με την φράσι «εθερίσθη η γη» δηλώνεται η γενική κρίσις της ανθρωπότητος. Όσοι είναι έστω και μετρίως μελετητές της Γραφής και κατανοούν κάπως την συμβολική γλώσσα της, γνωρίζουν ότι πρόκειται για το παγκόσμιο δικαστήριο κατά το οποίο ο ίδιος ο Χριστός θα κάνη τον τελικό διαχωρισμό δικαίων και αμαρτωλών.

Οι Πεντηκοστιανοί βέβαια καυχώνται ως σπουδαίοι μελετητές των Γραφών. Καλό είναι, καθώς έχουν μανία να ασχολούνται συνεχώς με τα εσχατολογικά, να λάβουν υπ’ όψι τους και αυτήν την περικοπή.
Σ’ αυτήν, εμφανίζεται ένας άγγελος να εξέρχεται από τον επουράνιο ναό, και με ισχυρή φωνή να απευθύνεται προς τον Κριτή: «Στείλε το δρέπανο σου και θέρισε, διότι ήλθεν η ώρα να θερίσης, διότι ξεράθηκε το σιτάρι που είναι για να θερισθή» (ιδ’ 15). «Ήλθεν η ώρα του θερίσαι».
Εδώ πάλι έχουμε να κάνουμε με ενικό αριθμό. Μία και συγκεκριμένη είναι η ώρα του θερισμού. Δεν υπάρχουν πολλές ώρες, δηλαδή δεν γίνονται πολλές κρίσεις. Το δρέπανο δεν ρίπτεται πολλές φορές για θερισμό, αλλά μόνο μία φορά.

Ανάμεσα στις παραβολές που είπε ο Κύριος ανήκει και η παραβολή των ζιζανίων.
Υπάρχει ένας αγρός με σιτάρι. Σ’ αυτόν ο εχθρός σπείρει, κρυφά, ζιζάνια. Όταν άρχισε να φυτρώνη και να μεγαλώνη το σιτάρι, εμφανίσθηκαν και τα ζιζάνια.
Οι δούλοι ζητούν από το αφεντικό άδεια να βγάλουν τα ζιζάνια. Η εντολή όμως είναι να τα αφήσουν να μεγαλώσουν μαζί με το σιτάρι. Δεν πρέπει να τα πειράξουν, διότι μαζί μ’ αυτά θα ξερριζώσουν και το σιτάρι. Ο διαχωρισμός θα γίνη στο τέλος, κατά τον θερισμό. Τότε οι θεριστές θα συγκεντρώσουν κατά δέσμες όλα τα αγριόχορτα και θα τα ρίξουν στην φωτιά, ενώ το σιτάρι θα το τοποθετήσουν στην αποθήκη (Πρβλ. Ματθ. ιγ’ 2430).
Αυτή η παραβολή ειπώθηκε κάτω από γραφικές συνθήκες. Θέαμα όμορφο και ειδυλλιακό. Όχι μακρυά από την οικία του στην Καπερναούμ, στην παραλία της λίμνης της Γεννησαρέτ, μέσα σε μικρό πλοίο ο Κύριος, και με τους πολυάριθμους ακροατές στην ακρογιαλιά! Πρωτότυπος άμβωνας και πρωτότυπος ναός. Άλλος κόσμος η στεριά, άλλος η θάλασσα. Τα λόγια του Χριστού, λες κι έρχονταν από ένα άλλο κόσμο.
Τότε ειπώθηκαν τέσσερις χαριτωμένες και πρωτότυπες διηγήσεις, δηλαδή οι παραβολές του σπορέως, των ζιζανίων, του κόκκου του σινάπεως και της ζύμης. Λόγια όμορφα, κατανοητά, άπλα, αλλά και με κρυμμένο βάθος σοφίας, βαθυστόχαστα. Λόγια που συνοδεύονταν με τον απαλό ρόχθο των κυμάτων και το πέταγμα γλάρων.

Όταν τελείωσε το κήρυγμα και ο Κύριος με τους μαθητές του επέστρεψαν στην οικία που έμεναν κάθε φορά που βρίσκονταν στην Καπερναούμ, τότε ακούσθηκαν κάποιες παρακλήσεις: «Εξήγησέ μας την παραβολή των ζιζανίων».
Δόθηκε η εξήγησις. Την κατάλαβαν οι μαθητές. Ένας από αυτούς, ο Ματθαίος, μετά τριάντα ως σαράντα χρόνια, κατέγραψε στο Ευαγγέλιό του και την παραβολή και την ερμηνεία της. Έτσι όλοι καταλαβαίνουμε, και με όσα διδάσκει η παραβολή, ότι μία φορά θα διαχωρισθούν το σιτάρι από τα ζιζάνια. Πότε; Στην τελευταία ημέρα της ιστορίας του παρόντος αιώνος, «εν τη συντέλεια του αιώνος τούτον» (ιγ’ 40).

Σε άλλη διδασκαλία για την Β’ Παρουσία και την Παγκόσμια Κρίσι, ο Κύριος είπε ότι τότε θα χωρίσουν τα πρόβατα από τα ερίφια. Το ίδιο λέει κι εδώ, αλλά με διαφορετικά λόγια. Θα διαχωρισθούν το σιτάρι, δηλαδή οι γυιοί της Βασιλείας από τα ζιζάνια, δηλαδή τους γυιούς του πονηρού.
Όσοι είναι ζιζάνια, όσοι είναι γυιοί του πονηρού, όσοι είναι σκανδαλοποιοί, όσοι διαπράττουν την ανομία, διαχωρίζονται από τους καλούς. Ο Χριστός δίνει την εντολή και οι άγγελοι τους συγκεντρώνουν και τους οδηγούν στην «κάμινον του πυρός» (ιγ’ 42). Οι άλλοι, τα παιδιά του Θεού, οδηγούνται στην χώρα της θεϊκής δόξας και φωτοχυσίας και γεμίζουν φως και λάμπουν σαν τον ήλιο (ιγ’ 43).
Δηλαδή γίνεται μόνιμος, τελεσίδικος χωρισμός. Όλοι κρίνονται και για όλους βγαίνει απόφασις. Αλλά, μία φορά κρίνονται. Μία κρίσις γίνεται. Και γίνεται, όταν πάνω στην γη ωριμάζη και το καλό και το κακό. Όταν δηλαδή η ανθρώπινη ιστορία πάνω στην γη φθάνη στο τέρμα της, ή όπως το γράφει η Αποκάλυψις, όταν «ωριμάσουν τα σταφύλια της γης» (ιδ’ 18).
Ρίχθηκε η ιδέα να γίνη η κρίσις ενωρίτερα, αλλά το μεγάλο Αφεντικό είπε να γίνη ο διαχωρισμός στο τέλος, όταν θα συντελεσθή η αύξησις και του καλού και του κακού, όταν θα έλθη η συντέλεια. «Ο δε θερισμός συντέλεια του αιώνος έστιν» (Ματθ. ιγ’ 39).
Ένας είναι ο θερισμός. Μία είναι η κρίσις. Στην μεγάλη ημέρα της κρίσεως κρίνονται όλοι. Όχι μόνο οι άνθρωποι αλλά και οι δαίμονες. Στην επιστολή του Ιούδα του Αδελφοθέου, αναφέρεται ότι ο Θεός τους αγγέλους που δεν διεφύλαξαν το υπούργημά τους και το αξίωμα τους, αλλά εγκατέλειψαν την ουράνιά τους κατοικία και διαμονή, τους φυλάει δεμένους με αιώνια δεσμά στο σκοτάδι, για να κριθούν την Μεγάλη Ημέρα (στίχος 7ος).
Οι αιρετικοί κι εδώ τα λένε διαφορετικά.
Όλα όμως θα γίνουν μία ημέρα. Αυτήν που ο αδελφόθεος Ιούδας ονομάζει Μεγάλη Ημέρα. Αυτήν που σύμφωνα με το 13ο κεφάλαιο του Ματθαίου μπορούμε να την ονομάσουμε ημέρα του «θερισμού».
Η πρώτη Χριστιανική Εκκλησία πάντα πίστευε σε μία κρίσι. Αυτό φαίνεται στα βαπτισματικά Σύμβολα. Όταν αργότερα με την Πρώτη και Δευτέρα Οικουμενική Σύνοδο διαμορφώθηκε κοινό Σύμβολο Πίστεως, το γνωστό σε όλους μας «Πιστεύω», κι εκεί αυτή η πίστις διατυπώθηκε, «και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς». Μία φορά αναμένεται να έλθη ο Κύριος. Μία φορά θα κρίνη την ανθρωπότητα. Σε μία συγκεκριμένη ημέρα, την ημέρα του «θερισμού», όπου θα χωρίση το σιτάρι από τα ζιζάνια.
Ο Απόστολος Παύλος, όταν ωμιλούσε στους εθνικούς και τους παρουσίαζε τις βασικές αλήθειες του Χριστιανισμού, δεν παρέλειπε να κηρύξει ότι όλη η ανθρωπότητα θα κριθή μία ημέρα από έναν άνδρα. Αυτό φαίνεται ολοκάθαρα στην ομιλία του προς τους Αθηναίους, «ο Θεός ώρισε ημέρα κατά την οποία πρόκειται να κρίνη την οικουμένη με δικαιοσύνη, με κριτή άνδρα τον οποίο ανέστησε εκ νεκρών. . . » (Πράξ. ιζ’ 31).
Όρισε ημέρα κρίσεως, ή όπως λέγεται στο κείμενο, «έστησεν ημέραν εν η μέλλει κρίνειν την οικουμένην. . . ». Μία ορισμένη ημέρα.
Τώρα, το πως οι διάφοροι αιρετικοί το «ημέρα» το κάνουν ημέρες, και το ένα το κάνουν δύο και τρία, και τα μονά τα κάνουν διπλά και τριπλά, δεν είναι περίεργο. Αυτά, και άλλα περισσότερα, συμβαίνουν στις αιρέσεις.
Έχουν δει πολλά τα μάτια μας κι έχουν ακούσει πολλά τ’ αυτιά μας.
http://www.egolpion.com/A6B00290.el.aspx