Η εορτή τής Γεννήσεως τού Χριστού ακτινοβολεί μιά πνευματική θερμότητα καί θαλπωρή, από τήν άποψη ότι μέσα στήν καρδιά τού χειμώνος εορτάζουμε τό γεγονός αυτό μέ χαρά, αγάπη, ειρήνη καί ελπίδα. Συγχρόνως εορτάζουμε τήν μεγάλη αυτή εορτή μέσα σέ μιά οικογενειακή ατμόσφαιρα, καί όπως είναι γνωστόν η οικογένεια είναι ό,τι καλύτερο έχει ο καθένας μας. Γιατί οι οικείοι τού κάθε ενός καί η οικογενειακή στοργή μάς προσφέρουν θαλπωρή, αφού συνήθως οι οικογενειακές σχέσεις έχουν πολλά στοιχεία ανιδιοτέλειας καί ελευθερίας.
Εμείς δέ οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουμε αυτήν τήν ημέρα τήν δυνατότητα νά εορτάζουμε μέσα στήν πνευματική μας οικογένεια, τήν εν Χριστώ αδελφότητα –πού συγκεντρώνεται στούς Ιερούς Ναούς– κατά τήν διάρκεια τής Χριστουγεννιάτικης ορθρινής θείας Λειτουργίας καί νά κοινωνήσουμε τό Σώμα καί τό Αίμα τού Χριστού, πού προσφέρει ειρήνη στίς καρδιές μας καί αγάπη πρός όλους. Η πνευματική μας οικογένεια είναι ευρύτερη από τήν βιολογική καί μάς προσφέρει μεγαλύτερες χαρές, γιατί οι σχέσεις μας είναι πνευματικές.
Στό «Κοινωνικό» τής σημερινής εορτής, πού είναι ένας ψαλμός τού Δαβίδ, πού ψάλαμε πρό ολίγου, γίνεται αναφορά στόν Λυτρωτή Χριστό: «Λύτρωσιν απέστειλεν Κύριος τώ λαώ Αυτού».
Τήν εποχή πού γεννήθηκε ο Χριστός, ο Ιουδαϊκός λαός βρισκόταν σέ μεγάλη δυσκολία, αφού υπέφερε σέ όλα τά επίπεδα. Η Παλαιστίνη ήταν κάτω από τήν κυριαρχία τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας καί επομένως ο λαός ήταν υποδουλωμένος. Οι περισσότεροι άνθρωποι στερούνταν τά υλικά αγαθά, ήταν πτωχοί καί οι συνθήκες διαβιώσεως τρομερές. Η φορολογία ήταν υψηλή καί στήν κοινωνία ασκούνταν πιέσεις από τούς τελώνες πού απομυζούσαν τόν ιδρώτα τού λαού. Διασώζονται πολλά περιστατικά πού δείχνουν τήν ταλαιπωρία τού λαού από τήν υψηλή φορολόγηση πού τού επέβαλαν. Κυρίως όμως οι άνθρωποι ήταν δούλοι τής αμαρτίας, τού διαβόλου καί τού θανάτου καί δέν μπορούσαν νά απαλλαγούν από αυτά. Από πουθενά δέν ερχόταν ελπίδα καί φώς. Κατά καιρούς εμφανίζονταν διάφοροι σωτήρες, αλλά οι άνθρωποι εξακολουθούσαν νά είναι υποδουλωμένοι, βασανισμένοι, πονεμένοι.
Εκείνη τήν δύσκολη εποχή ο Θεός έστειλε τόν Υιό Του στόν κόσμο, ο Οποίος έγινε άνθρωπος, έζησε σέ όλες τίς τραγικές καταστάσεις τών ανθρώπων τής εποχής του, δοκίμασε τήν απειλή τής ζωής Του, τόν διωγμό, τήν προσφυγιά καί πολλά άλλα. Γεννήθηκε σέ ένα σπήλαιο, μέσα σέ μιά φάτνη αλόγων ζώων, αντιμετώπισε τόν θυμό τού Ηρώδη, μετανάστευσε στήν Αίγυπτο καί έζησε ως πρόσφυγας, μετανάστης, μεγάλωσε σέ πτωχική οικογένεια καί ασχολήθηκε μέ χειρωνακτικές εργασίες. Γνώρισε τίς τραγικές καταστάσεις τού λαού καί στήν συνέχεια ελύτρωσε τόν λαό Του από όλα τά βάσανα καί τίς ταλαιπωρίες, γιατί απάλλαξε τούς ανθρώπους από τά πάθη καί αυτό είχε κοινωνικές συνέπειες στήν ανθρωπότητα.
Αυτό τό ψαλμικό χωρίο, «λύτρωσιν απέστειλεν Κύριος τώ λαώ Αυτού», είναι επίκαιρο σήμερα. Ο Χριστός εξακολουθεί νά ελευθερώνη τούς ανθρώπους από τά πάθη τής φθοράς καί τού θανάτου, νά αναγεννά τόν άνθρωπο μέσα στήν Εκκλησία καί νά τού προσφέρη τήν αληθινή ζωή. Πόσοι πονεμένοι καί βασανισμένοι άνθρωποι δέν βρίσκουν ανάπαυση στήν Εκκλησία! Πόσοι οικονομικά αδύνατοι συνάνθρωποί μας δέν ανακουφίζονται, στίς πιεστικές ανάγκες τής ζωής τους, μέ τό μεγάλο φιλανθρωπικό έργο πού επιτελείται στήν Εκκλησία, η οποία είναι ο μεγαλύτερος φιλανθρωπικός φορέας τής χώρας μας! Καί πόσοι άνθρωποι πού υποφέρουν ψυχικά καί πνευματικά δέν βρίσκουν μέσα στήν Εκκλησία αυτό πού τούς αναπαύει καί τούς ξεκουράζει!
Ακούγεται καί σήμερα ο λόγος τού Θεού: «δεύτε πρός με πάντες οι κοπιώντες καί πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. ια’, 28). Καί ο Ίδιος ο Χριστός διαβεβαιώνει: «μάθετε απ εμού, ότι πράός ειμι καί ταπεινός τή καρδία καί ευρήσετε ανάπαυσιν ταίς ψυχαίς υμών» (Ματθ. ια’, 29). Η Εκκλησία πρέπει νά προσφέρη τόν Χριστό ως πράον καί ταπεινόν, ως ανάπαυση καί παρηγοριά, ως ελεήμονα καί ελπίδα.
Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος τού αγίου Γρηγορίου τού Θεολόγου στόν λόγο του περί φιλοπτωχίας: «Αιδούμαι δέ καί τό Χριστού γλωσσόκομον, ό πρός πτωχοτροφίαν ημάς παρακαλεί», δηλαδή, «σέβομαι καί τό ταμείο τού Χριστού (καί τής Εκκλησίας), τό οποίο μάς παρακαλεί νά τρέφουμε τούς πτωχούς». Αυτό είναι μιά διαρκής παράκληση καί πρόκληση πρός όλους μας.
Στίς ημέρες μας γίνεται λόγος γιά οικονομική κρίση, γιά πτωχούς, γιά ανεργία καί μείωση τού εισοδήματος, γιά αδυναμία επιβίωσης ατόμων, οικογενειών καί Κρατών, γιά πτώχευση. Στό βάθος του όμως τό πρόβλημα είναι πνευματικό καί επομένως η κρίση είναι πνευματική. Άλλωστε τά άρρωστα πρόσωπα αρρωσταίνουν τούς θεσμούς καί τίς κοινωνίες, καί στήν συνέχεια οι αρρωστημένοι θεσμοί καί οι άρρωστες κοινωνίες αρρωσταίνουν πιό πολύ τά πρόσωπα. Δηλαδή οι άνθρωποι πού πάσχουν από τά πάθη τής φιλαργυρίας δημιουργούν κοινωνικές κρίσεις.
Ο Χριστός καί σήμερα είναι ο Λυτρωτής. Πώς όμως λυτρώνει τούς ανθρώπους; Εκτός από τήν Χάρη Του, τήν οποία προσφέρει διά τών Μυστηρίων τής Εκκλησίας, συγχρόνως παιδαγωγεί ποικιλοτρόπως τούς ανθρώπους. Προτρέπει τούς ηγέτες νά κυβερνούν καλώς καί νά θυσιάζωνται υπέρ τού λαού καί όχι νά εκμεταλλεύωνται τήν θέση πού έχουν. Παιδαγωγεί τούς έχοντες καί κατέχοντες νά μή συσσωρεύουν υλικά αγαθά σέ βάρος τού λαού. Διδάσκει τούς ανθρώπους νά ζούν ασκητικά, νά μήν επιδιώκουν τήν ευμάρεια, τήν ευδαιμονία, τήν υπερβολική κατανάλωση καί τήν ιδιοτέλεια. Παραγγέλλει σέ όλους νά φροντίζουν γιά τήν πνευματική τροφή καί νά επιδιώκουν τήν αγάπη, τήν εσωτερική ειρήνη, τήν πνευματική ελευθερία.
Αδελφοί μου, καί σήμερα εξακολουθεί ο Κύριος νά αποστέλλη λύτρωση στόν λαό Του, αρκεί καί εμείς νά ανήκουμε σέ αυτόν τόν ευλογημένο λαό καί νά διδασκόμαστε από τόν Άρχοντα αυτού τού λαού, δηλαδή τόν Χριστό.–
