Η χριστιανική άσκηση είναι η ταπείνωση της ψυχής για να γίνει το δοχείο της χάρης του Θεού. Αυτή η χάρη είναι που μας οδηγεί στην αληθινή θεογνωσία. Οι μέθοδοι της άσκησής μας είναι η αμνησικακία, η νηστεία, η προσευχή, η ελεημοσύνη και η μη πλεονεξία. Παράλληλα, οι ασκητικές μέθοδοι αυτές εκφράζουν και την ελπίδα και την αγάπη μας προς τον Κύριο.
Η πρώτη άσκηση είναι η αποφυγή της γαστριμαργίας. Ο κοιλιόδουλος είναι δούλος των τροφών και ως δούλος παύει να είναι ελεύθερος αλλά εξαρτώμενος από μία ανάγκη φυσιολογική μέν που ο ίδιος την μετέτρεψε σε πάθος.
Η νηστεία, όπως και κάθε άσκηση, είναι προσωπικός αγώνας. Δεν γίνεται για επίδειξη προς τους άλλους άλλως καταντά φαρισαϊσμός ή τυπολατρία προς επίδειξη –  αλλά και για ορισμένους μια «θρησκευτική» δίαιτα.
Η νηστεία χωρίς την αγάπη για τον συνάνθρωπο δεν είναι αρεστή στον Θεό. Άλλωστε η νηστεία είναι στενά συνδεδεμένη και με την ελεημοσύνη και την προσευχή. Κάθε άσκηση γίνεται από αγάπη προς τον Θεό και όχι σαν αντάλλαγμα για την απόκτηση της σωτηρίας. Η αληθινή νηστεία γίνεται κρυφά γιατί έτσι εκφράζει ο πιστός την ελπίδα του στον Θεό. Είναι μια μορφή έμπρακτης μετάνοιας η οποία χαρίζει την σωτηρία σε κάθε άνθρωπο.
Ο Ιησούς Χριστός αποκάλυψε ότι ο Θεός είναι Πατέρας με απέραντη αγάπη και καλοσύνη. Χάρη στην μεγάλη ευσπλαχνία Του μας ξαναγέννησε σε μια καινούρια ζωή με την ανάσταση του Ιησού Χριστού. Τελικός σκοπός η ομοίωση του ανθρώπου με τον Θεό. Ως όμοιος με τον Θεό η ζωή του ανθρώπου πρέπει να χαρακτηρίζεται από φιλευσπλαχνία, καλοσύνη, ταπεινοφροσύνη, πραότητα, μακροθυμία, ανοχή και συγχώρηση. Όπως έκανε ο Χριστός, έτσι να κάνουμε όλοι μας μεταξύ μας.
Η έλλειψη αγάπης προς τον άλλον είναι έλλειψη αγάπης προς τον εαυτό μας, αφού τότε αποκλείουμε τον εαυτό μας από την συγνώμη του Θεού. Όπως ο ουράνιος Πατέρας μας πρέπει να σπεύδουμε στην συγχώρεση και στην αγάπη. Ο μνησίκακος μισεί και αποστρέφεται τον άνθρωπο που τον έβλαψε και συνέχεια θυμάται το κακό που του έγινε. Ο Θεός όμως αποστρέφεται το μνησίκακο και ο άνθρωπος αυτό χάνει την φιλανθρωπία του Θεού. Η μνησικακία δημιουργεί μια συνεχή ταραχή στον άνθρωπο, ανησυχία και έναν εσωτερικό πόλεμο – πόλεμο δια της φαντασίας. Η μνησικακία είναι μία από τις μεγαλύτερες αμαρτίες.
Η καρδιά του ανθρώπου βρίσκεται εκεί που βρίσκεται ο θησαυρός του. Στον ουρανό, αν ο θησαυρός του είναι η βασιλεία του Θεού, ή στην γή, αν ο θησαυρός τους είναι τα διάφορα «πλούτη». Η φιλαργυρία είναι μέθη ακόρεστη. Η ψυχή καταντά σκοτεινή, έρημη, αισχρή και δύσμορφη. Κάνει τον άνθρωπο προδότη και ιερόσυλο. Ρίζα όλων των κακών η φιλαργυρία και σκοτάδι που δεν αφήνει τον άνθρωπο να δεί τον κόσμο ακριβώς όπως είναι. Η φιλαργυρία είναι πλεονεξία και, όπου πλεονεξία εκεί κάθε κακό. Γι αυτό η αποφυγή ελεημοσύνης είναι φιλαργυρία και απανθρωπιά.
Με τον αγώνα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, με πίστη, νηστεία, αμνησικακία αποφεύγουμε την δουλεία στην αμαρτία και πορευόμαστε προς την λαμπρή ημέρα της Αναστάσεως.