(1894-1981) «Στό ἴδιο σημεῖο εἶχε δεῖ ἡ ἴδια καί ἕνα φίδι τό ὁποῖο πότιζε κατά τό καλοκαίρι, διότι ὅπως ἔλεγε, «ὁ φουκαράς θά διψάει μέ τόση ζέστη, ἄς τοῦ βάλω τοῦτο τό λεκανάκι νά πιεῖ λίγο νερό».
Πόσες και πόσες φορές τό φτωχικό ταμείο της Μονής άδειαζε για να βοηθήσει απόρους και αρρώστους και πόσες φορές γέμιζε θαυματουργικά!…
Η αδελφή Δανιηλία μάς διηγήθηκε (αυτόπτης μάρτυς η ίδια) το ακόλουθο περιστατικό: Το 1969 η αδελφή Τατιανή, πού διακονούσε στο μετόχι της Μονής στην ‘Ύδρα, έστειλε μήνυμα-επιστολή (τηλέφωνο δεν υπήρχε) στην Γερόντισσα Καλλίνικη ότι μία οικογένεια χρειαζόταν επειγόντως ορισμένα χρήματα για αγορά φαρμάκων. Αμέσως η Γερόντισσα άνοιξε το μικρό μεταλλικό κιβώτιο, τό ταμείο της Μονής, και πήρε τις τελευταίες εκατό δραχμές, τις έδωσε στην αδελφή Δανιηλία και της είπε να φύγει αμέσως μέ τά πόδια να πάει στην χώρα, για να βοηθήσουν έτσι γρηγορότερα την πάσχουσα οικογένεια.
Η αδελφή Μακαρία όμως (η πρώτη σύμβουλος της γερόντιας) διαμαρτυρήθηκε: «Γερόντισσα, έχεις τόσα στόματα να θρέψεις και εσύ δίνεις τά τελευταία χρήματα; Δεν σκέπτεσαι τί θα γίνει εδώ;». Μέ ηρεμία η Γερόντισσα της απάντησε: «Μακαρία μου ο κόσμος υποφέρει, εμείς δόξα τῷ Θεῷ στο κελλάρι μας έχομε ακόμη τρόφιμα». Πως να μη συγκινηθεί κανείς: Το βράδυ έφθασαν στα ευλογημένα χέρια της αξιέπαινης αυτής Ηγούμενης τριακόσιες δραχμές! Μέ δάκρυα προς τον Θεό τα έβαλε στο ταμείο.
Ήταν επίσης και πολύ φιλόξενη. Ο Μητροπολίτης Ιερόθεος την σεβόταν βαθιά και την αποκαλούσε «αρχόντισσα της φιλοξενίας». Πολλές επιστολές σώζονται μέ τις θερμές ευχαριστίες ανθρώπων από διάφορες τάξεις, οι όποιοι δέχθηκαν στην Μονή της Ζούρβας τις περιποιήσεις της αγαθότατης αυτής Ηγούμενης.
Η ευαίσθητη ψυχή της μακαρίας Γερόντισσας έτρεφε πλούσια αγάπη και προς την φύση (αγαπούσε πολύ τά δένδρα και ιδιαίτερα τα λουλούδια) προς τά άλογα ζώα τά όποια καταλάβαιναν αυτήν την αγάπη. Στο βορεινό παράθυρο του κελιού της το χαμηλότερο από τα άλλα ερχόταν τό γαϊδουράκι της Μονής και περίμενε τό καθιερωμένο του φαγητό, μικρά κομμάτια ψωμιού ή φλούδες φρούτων. Στο ίδιο σημείο είχε δει ή ίδια και ένα φίδι τό όποιο πότιζε κατά τό καλοκαίρι, διότι όπως έλεγε, «ο φουκαράς θα διψάει μέ τόση ζέστη ας του βάλω τούτο τό λεκανάκι να πιει λίγο νερό». Μα και όλα τά κατοικίδια ζώα της Μονής την αγαπούσαν και τά αγαπούσε και έτρεχαν πίσω της όταν την έβλεπαν.
Όσον αφορά την καλλιέργεια και την πνευματική καθοδήγηση τών μοναχών έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα στην ταπείνωση, την υπακοή και την προσευχή. Συχνά συμβούλευε τις αδελφές να λένε την ευχή: «Μην αφήνετε τό “Κύριε Ιησού Χριστέ…”, μην τό αφήνετε. Στον αργαλειό πού εργάζεσθε να τό λέτε συνεχώς• μία σαϊτιά “Κύριε Ιησού Χριστέ…”, δεύτερη σαϊτιά “Κύριε Ιησού Χριστέ…”». Επίσης συμβούλευε να λένε στα διακονήματά τους τούς Χαιρετισμούς και την Παράκληση της Παναγίας.
Επέμενε πολύ στην αρετή της υπακοής. Ανέφερε πολλές φορές παραδείγματα από τό Γεροντικό και τον Ευεργετινό για να διδάξει τις αδελφές αυτή την πολύτιμη αρετή.
Τό ίδιο έκανε και μέ την ταπείνωση, διότι η μία αρετή άκολουθεί την άλλη. Χρησιμοποιούσε μάλιστα κάθε μέσο γι’ αυτόν τον λόγο. Είτε μέ την συμβουλή και προτροπή, είτε μέ αυστηρά και προσβλητικά λόγια, είτε μέ τό κόψιμο τού ίδιου θελήματος και φρονήματος, είτε μέ τά κατάλληλα επιτίμια. Όλα αυτά βέβαια τά συνδύαζε άριστα μέ την καλοσύνη, την πλούσια αγάπη και την αξιοθαύμαστη διάκρισή της.
Κάποτε ταξίδευε με το πλοίο από την ‘Ύδρα προς τον Πειραιά, μαζί μέ μία νεώτερη μοναχή (η οποία μάς διηγήθηκε τό ακόλουθο γεγονός). Σε χρόνο ανύποπτο η σοφή παιδαγωγός θέλησε να δοκιμάσει την αδελφή. Κάθονταν στις θέσεις τους μέ τους άλλους επιβάτες και άρχισε ο επόμενος διάλογος: «Κρίμα αυτό τό παλληκάρι! Είδες τί αναπηρία έχει;», παρατήρησε δήθεν στενοχωρημένη η Γερόντισσα για κάποιον άγνωστο νεαρό. Η αδελφή αυθόρμητα απάντησε: «Μα δεν έχει τίποτα, Γερόντισσά μου, υγιέστατο φαίνεται τό παιδί» «Μα δεν κατάλαβες τί πρόβλημα έχει τό παλληκάρι, κάποια αναπηρία πρέπει να ’χει», επέμενε σοβαρή και θλιμμένη ή Γερόντισσα (ο νέος είχε ήδη φύγει από κοντά τους). «Όχι, όχι μια χαρά έκανε όλες τις κινήσεις του», απάντησε μέ βεβαιότητα η νεαρή μοναχή. «Παιδί μου», της λέγει τότε συμβουλευτικά, «επίτηδες σου είπα όλα αυτά για να σε δοκιμάσω, να δώ αν προσέχεις και μάλιστα τά μάτια σου ως νεαρή που είσαι.
Παρόμοιο διάλογο διαβάζουμε στον βίο του οσίου Σάββα του Ηγιασμένου μέ κάποιο μαθητή του.
Πρέπει εμείς οι μοναχές πάρα πολύ να προσέχομε τις αισθήσεις μας». Η αδελφή βεβαίως πολύ ωφελήθηκε από αυτό το μάθημα…
Η ίδια μοναχή μάς διηγήθηκε και για μία αυστηρότατη τιμωρία πού δέχθηκε από την Γερόντισσα Καλλίνικη, όταν μίλησε για κάποιο σοβαρό θέμα για το οποίο ούτε γνώμη της ζητήθηκε ούτε ήταν η σειρά της να πάρει τον λόγο, μπροστά βέβαια και σε μεγαλύτερες αδελφές. Η αγάπη της όμως προς την πνευματική της μητέρα ήταν τόσο βαθειά και μεγάλη, ώστε κατάλαβε και δεν παρεξήγησε αυτή την ενέργειά της. Δεν διαμαρτυρήθηκε καθόλου άλλα σιωπηλή πήρε συγχώρηση και πήγε στο κελί της. Ήταν βράδυ, μετά την ακολουθία του Αποδείπνου. Η σοφή όμως Γερόντισσα εκτίμησε την στάση της αδελφής και την επόμενη ημέρα της χάρισε μία καραμέλα, την οποία η αδελφή φυλάσσει ακόμη χωρίς να έχει πάθει κάποια αλλοίωση…
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/07/1894-1981_18.html
