Γεννήθηκε ο κατά κόσμον Κυριακός Αντωνίου Μοσχονάς στο χωριό Χαυδάτα της Κεφαλλονιάς τον Ιανουάριο του 1883. Η αρετή του φάνηκε από νωρίς. Καθυστέρησε την προς μονασμό αναχώρησή του, για ν’ αναθρέψει και μεγαλώσει τα πέντε ορφανά μικρά παιδιά του αδελφού του. Ένα από αυτά έγινε αργότερα μοναχός στη μονή του Αγίου Παύλου, ο Γεώργιος (†1998). Στρατεύθηκε και υπηρέτησε την πατρίδα στον μικρασιατικό πόλεμο.Όταν μεγάλωσαν τ’ ανίψια του, προσήλθε στη μονή Αγίου Παύλου το 1925. Εκάρη μοναχός το 1927. Ο ηγούμενος της μονής Σεραφείμ (†1960) τον πίεζε να ιερωθεί, αλλά εκείνος επίμονα αρνιόταν, γιατί, λέει, είχε πάει στον πόλεμο, είχε πιάσει όπλο και μπορεί να σκότωσε κανέναν… Επρόκειτο περί λίαν εναρέτου Γέροντος. Ήταν κατά γενική ομολογία ένας εξαυλωμένος μοναχός. Επί έτη ήταν διακονητής στην αμπελικιά του Αγίου Σπυρίδωνος. Κάποτε έχασε το φως του. Δεν θέλησε να πάει έξω στους ιατρούς. Μετά την κουρά του δεν βγήκε ποτέ στον κόσμο. Πήγε στην εικόνα της Παναγίας. Γονάτισε ευλαβικά. «Εσύ, Παναγία μου», είπε, «είσαι η εγγυήτρια, η ιατρός, η έφορος, η προστάτις των μοναχών, βοήθησέ με»… Έκλαιγε επί πολύ και προσευχόταν θερμά. Αποκοιμήθηκε γονατιστός μπροστά στην εικόνα κλαίγοντας. Ξύπνησε κι έβλεπε πεντακάθαρα. Μέχρι τον θάνατό του δεν φόρεσε ούτε γυαλιά ποτέ. Δόξασε τον Θεό και τη θαυματουργή Αθωνίτισσα Θεοτόκο. Συνδεόταν πνευματικά με τον ομότροπο του π. Γεράσιμο (†1972). Όταν τον πληροφόρησαν ότι ανεπαύθη, ατάραχος και γαλήνιος είπε: «Ήταν ώριμο το σύκο κι έπεσε στην αγκαλιά του Θεού».Ανεπαύθη ο μακάριος στις 21.12.1973 στη μονή της μετανοίας του.Πήγες – ΒιβλιογραφίαΜοναχολόγιον Ιεράς Μονής Αγίου Παύλου. Πληροφορίες μας έδωσε ο Γέροντας Νικόδημος Αγιοπαυλίτης, τον οποίο ευχαριστούμε.Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Β΄1956-1983 , σελ. 883, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011http://www.pemptousia.gr
γερω-Κωνστάντιος ο ΑγιοπαυλίτηςΟ γερω-Κωνστάντιος ο Αγιοπαυλίτης, πρίν γίνει μοναχός, ήταν στρατιώτης και έλαβε μέρος στην μάχη του Κιλκίς. Βρέθηκε κυκλωμένος από τους εχθρούς. Μπροστά στον κίνδυνο επικάλεστηκε την Παναγία να τον σώσει με την υπόσχεση να γίνει καλόγερος. Σαν να τυφλώθηκαν, δεν τον είδαν γλίτωσε καί, όταν απολύθηκε και πήγε στο σπίτι του στην Κεφαλλονιά, είπε στην μητέρα του για το τάμα. Εκείνη ήταν ευλαβής και τον παρώτρυνε να μην αναβάλει να εκπληρώσει το τάμα. Τότε όμως εκοιμήθη ο αδελφός του και έμειναν ορρφανά τα παιδιά του. Ανέλαβε την προστασία τους ο λαϊκός τότε Κυριάκος. Όταν ενηλικιώθηκαν, τότε έγινε μοναχός.Ήρθε στο Άγιον Όρος, έγινε μοναχός, και είχε σε μεγάλη ευλάβεια την Παναγία. Αγωνιζόταν με ζήλο, πρόκοψε και έφθασε σε μέτρα απαθείας. Κρίνοντας από τον εαυτό του έλεγε: -Όποιος βλέπε στις εφημερίδες φωτογραφίες γυναικών και σκανδαλίζεται, είναι τελείως πόρνος. Τού φαινόταν παράξενο, πως μερικοί διαβάζουν εφημερίδα και σκανδαλίζονται. Για να κατανοήσει όμως ότι αυτό είναι δώρο Θεού επέτρεψε ο Θεός μία φορά να πειρασθή καθ’ ύπνον και ξύπνησε τρομαγμένος. Από τότε έγινε πιό ταπεινός. Έλεγε ότι την απάθεια την απέκτησε από την υπακοή.Είχε μεγάλη ξενητεία. Ποτέ στην ζωή του δεν πήγε στου Διονυσίου να προσκυνήσει, παρόλο που οι πατέρες ανταλλάσσουν επισκέψεις, γιατί έχουν καλές σχέσεις τα δύο Μοναστήρια. Τον ρωτούσαν: -Καλά, δεν πάς ποτέ να προσκυνήσεις τον Τίμιο Πρόδρομο; -Μά, και δώ δεν έχουμε Πρόδρομο;, απαντούσε.Έκανε επτά χρόνια κοναξής στις Καρυές. Στών Ιβήρων δεν πήγε ποτέ να προσκυνήσει την Παναγία την Πορταΐτισσα, αν και είχε πολλή ευλάβεια στην Παναγία. Όσες φορές ανέφερε το όνομα της Παναγίας, συγκινείτο μέχρι δακρύων. Τον ρωτούσαν: -Καλά, δεν πήγες να προσκυνήσεις την Πορταΐτισσα; -Αφού προσκύνησα στο Άξιόν Εστί, έλεγε.Ήταν πολύ μελετηρός. Διάβαζε πολύ και ήξερε απ’ έξω πολλά κείμενα. Για ένα διάστημα έμενε στο Κάθισμα του Αγίου Σπυρίδωνος. Την ημέρα έσκαβε το αμπέλι και την νύχτα διάβαζε με την λάμπα, αλλά τότε ήταν Κατοχή, εβαζαν ακάθαρτο πετρέλαιο και μέσα έβαζαν και αλάτι για να μην βγάζει μαυρίλες. Έτσι πονούσαν τα μάτια του και λιγόστεψε το φώς του. Είπε στον Ηγούμενο Σεραφείμ, να τον στείλει στον γιατρό, αλλά του απάντησε: -Γιατρός εδώ είναι η Παναγία. Πήγαινε να κάνεις κομποσχοίνι.Έκανε πολλή προσευχή, κλαίγοντας και παρακαλώντας την Παναγία να μην τυφλωθή. Οπότε μία νύχτα βλέπει στον ύπνο του ότι βρισκόταν σε ένα μέρος στην πατρίδα του που λεγόταν Αρχάγγελος, και συνάντησε μία γυναίκα ηλικιωμένη με ένα κοριτσάκι στην αγκαλιά της. Ήταν η Αγία Άννα και είχε την Παναγία στην αγκαλιά της. Λέει η Παναγία:-Μαμά, γιατί κλαίει αυτό το γεροντάκι;-Κλαίει, γιατί κοντεύει να χάσει το φώς του. Αλλά πάρε αυτό το μπουκαλάκι και βάλε του σταγόνες στα μάτια του.Καί μόλις του έβαλε τις σταγόνες, ξύπνησε καί, όλως παραδόξως, έβλεπε καλά μέχρι την ηλικία των 95 ετών που εκοιμήθη.Άλλη φορά, όταν έμενε στο Κάθισμα του Αγίου Σπυρίδωνος, τελείωσε το λάδι και ζήτησε από τον Δοχειάρη, αλλά εκείνος δεν του έδωσε. Πήγε ο γερω-Κωνστάντιος στον Άγιο Σπυρίδωνα, προσευχήθηκε στενοχωρημένος και ο Άγιος ανέλαβε να τακτοποιήσει το θέμα. Την νύχτα ο Άγιος εμφανίστηκε στον Δοχειάρη αγριεμένος, ενώ εκοιμάτο, και του είπε: -Γιατί δεν δίνεις λίγο λάδι στον γερω-Κωνστάντιο για να μου ανάβει το καντήλι; Δεν μπορώ να το βλέπω σβηστό. Τρομαγμένος ξύπνησε και πήγε μόνος του το λάδι ζητώντας συγχώρεση από τον γερω-Κωνστάντιο.Στό Κάθισμα του Αγίου Σπυρίδωνος, θεραπεύτηκε και ένας δαιμονισμένος καλόγερος με την βοήθεια του αγίου. Το δαιμόνιο φώναζε ότι τον καίει ο Άγιος Σπυρίδων, και βγαίνοντας από τον καλόγερο έπεσε σε μία στέρνα το δαιμόνιο και το νερό πετάχτηκε έξω σαν να έγινε έκρηξη.Κάποτε, την Πρωτοχρονιά, που δίνονται στους πατέρες τα διακονήματα, του έδωσαν και αυτού κάποιο διακόνημα. Είπε: -Νάναι ευλογημένο. Έπειτα από λίγο τον ξαναφώναξαν και του άλλαξαν το διακόνημα. Απάντησε ατάραχος: -Νάναι ευλογημένο.Έπειτα, χρειάσθηκε πάλι να του αλλάξουν το διακόνημα και αυτό έγινε 7 φορές σε έναν χρόνο. Οι προϊστάμενοι τον θαύμασαν για την υπακοή του. Τον ρώτησαν τι σκεφτόταν, και απάντησε: -Είπα στον διάβολο· βρέ διάβολε, θές να με σκάσεις; Θα σε σκάσω εγώ!Είχε το τυπικό της αλουσίας. Οι κουβέρτες του είχαν πιάσει λίγδα.Κάποτε, παρεξηγήθηκε με κάποιον αδελφό. Ξεκίνησε θυμωμένος να τον βρή έξω στο κάθισμα που έμενε. Στον δρόμο σκέφθηκε: -Στό Περιβόλι της Παναγίας είμαι. Τι πάω να κάνω; Παναγία μου, συγχώρεσέ με. Έκλαψε και γύρισε πίσω.Όταν εκοιμήθη ο γερω-Κωνστάντιος πλήρης ημερών και αρετών ευωδίασε το λείψανό του. Γέμισε το κελλί του με ευωδία που την αισθάνθηκαν οι πατέρες.
http://periagiouorous.blogspot.gr
https://athgerontes.blogspot.com/2015/12/1883-1973.html
Πηγή: synaxipalaiochoriou.blogspot.com
